KABANATA 6 (Flashback)

[Four years ago..."]

Alexena

Ngawit na ako sa posisyon ko pero tinatamad pa rin akong magdilat ng mata, sobra kasi akong hinihila ng antok dahil sa malamig na hangin na nararamdaman ko na tila ba nakatutok ang pagbuga sa akin, ngunit gano'n pa man ay may kakaibang init naman na pumapawi roon na mas lalong tila ba humahatak at naghehele sa akin para ipagpatuloy pa ang pagtulog.

I don't have any clue what it is and in my current state, my energy is still drained. I am physically worn out. I am emotionally exhausted. I do need to rest both to keep myself sane. Besides, I'm really too sleepy to even care what exactly that thing is, which is really making me feel better, comfortable and somewhat safe. Finding it out can wait, but sleeping peacefully cannot. So, I think I'll just find it out later.

Bahagya akong gumalaw para maibsan kahit na papaano ang pangangawit ko at sumiksik sa mainit na bagay na nakadikit sa akin bago sumagap ng hangin habang nakapikit pa rin, nag-aagaw ang nararamdaman kong antok at ang kagustuhan ng katawan kong gumising kahit na pagod pa ako.

Kasalukuyan na akong hinihila at tinatalo ng antok nang maramdaman kong may gumalaw sa mismong tabi ko dahilan para dagli akong mapadilat nang maalala na wala nga pala ako sa bahay o sa dorm kundi nakasakay ako sa bus!

Nanlaki ang mata ko ng wala sa oras nang mabalingan at tumama ang mata ko sa braso na napansin kong nakadikit ako at sinasandalan ko na pagmamay-ari ng kung sino, kanina pa!

F*ck.

Tuliro na unti-unting umangat ang tingin ko papunta sa mukha ng may-ari ng braso, hindi nagtagal ay nasalubong ko ang mata ng isang estranghero na nakatunghay rin pala sa akin.

Napalunok ako bago parang napapaso na mabilisang lumayo rito, umayos ako ng upo at inayos pati na ang buhok kong alam kong sabog at gulo-gulo na.

D*mn, Xena! What did you do?! Nakakahiya!

Iniiwas ko ang mukha ko sa mapanuring tingin nito bago pasimpleng pinunasan ang gilid ng mata ko upang makasigurado kung may muta ba, sumunod naman ay kinapa ko pati na rin ang gilid ng labi ko, pisngi at baba ko, conscious na baka kasi may tulong laway pa ako na pakalat-kalat sa mukha!

Jusko naman! Nakakahiya talaga, Xena!

Bakit ka ba kasi sumasandal at dumidikit sa hindi mo naman kilala?!

"Don't worry, hindi ako natuluan ng laway. Walang laway ang nasayang, natapon at nabawas sa iyo," natatawang turan ng tinig ng lalaki na para bang sadyang binibiro ako dahil sa kakatwang ikinikilos ko.

Masyado ka kasing pa-obvious, Xena! Umayos ka nga!

Nang ibaling ko ang tingin dito ay hindi lang ang tinig nito ang tila ba natatawa kundi nakatawa talaga ito sa akin!

Pasimpleng naikuyom ko ang kamao ko nang maramdaman ang pag-iinit ng mukha ko. "I... u-uh... I'm sorry..." paputol-putol na hinging paumanhin ko sa kawalan ng sasabihin at upang pagtakpan na rin ang pagkapahiya na nararamdaman ko.

Ngayon ko lang kasi naranasan ang ganito. Kapag nasa byahe ako ay mababaw lang ang nagiging tulog ko, I'm not letting my guard down lalo na kapag nag-iisa ako at lalaki ang katabi ko ay lagi akong alerto. Pero dahil siguro sa sobrang pagka-drain ng energy ko ay hindi ko na naisip pang ingatan ang sarili ko at inuna ko pa talaga ang matulog.

Pero nakakainis naman kasi, bakit ang naaalala ko ay ito ang nakasandal sa akin? Hays. Baka isipin pa nito na sinamantala ko ang pagkakataon habang tulog ito kanina para makadikit ako nang walang hirap dahil sa guwapo ito at para-paraan ako para makatsansing.

Yes, guwapo ito. Hindi maikakaila dahil sa ang datingan nitong taglay na kahit saan mo pa makita ay siguradong agaw pansin lalo na sa mga kababaihan. Hindi ko lamang napansin kanina dahil nakataklob ang hood nito habang nakayukyok na natutulog.

Lalo itong ngumiti na parang aliw na aliw sa akin, ikiniling pa nito ang ulo at tiningnan akong mabuti. Nabistahan ko lalo tuloy ang kaguwapuhan nitong taglay.

Hindi ako nagkamali nang maalala ko kanina rito si Mikey. Hindi lang pala kasi ang built ng katawan at katangkaran ang may pagkakatulad ang mga ito kundi pati na sa karisma at kaguwapuhang taglay.

I wonder, ilang babae na rin kaya ang pinaluha nito?

"Sorry saan? Hmm?"

Napakurap ako dahil sa tanong nito at nag-apuhap sa isip ng isasagot dahil sa lumilipad ang utak ko sa kung saan-saan. "S-Sa ano, uh... sa ginawa kong p-pagsandal sa iyo... n-nakatulog kasi ako. Pasensiya ka na..."

Gusto kong sampalin ang sarili ko dahil sa pautal-utal kong pagsasalita.

D*mn. Why do I need to stutter? I'm just explaining things. It's not as if I did something wrong to him!

Umayos ka, self! You're not being you!

"It's okay. Actually, ako talaga ang nagsandal sa iyo sa akin... para kasing nakakangawit 'yong posisyon mo tapos minsan parang ako ang nahihirapan, natatakot kasi ako na baka malaglag na lang bigla ang ulo mo, sumusunod kasi kapag nagpepreno at lumiliko. Gumegewang ang ulo mo na parang ganito... kaliwa, kanan, atras at abante," turan nito na talagang with matching action pa ang pagkukuwento.

Na talaga namang gusto kong maglaho na lang bigla dahil kung hindi magandang tingnan dito ang ginagawa nitong pagmumuwestra ngayon, paano pa kaya sa akin kanina?

F*ck. Ang hirap i-imagine kung ako ang pinapanuod nito na gano'n ang estado ko kanina.

Naalala ko tuloy 'yong mga kaklase ko na pasimple kong pinagtatawanan kapag parang naghe-head bang na 'pag tinamaan na ng sobrang antok sa kalagitnaan ng klase.

Of course I knew that it's bad, pero patuloy pa rin ako at hindi mapigilan ang sarili ko na pagtawanan ang mga ito. Sino naman ba kasi ang hindi? Nakakaaliw kaya saka dahil do'n ay nawawala ang antok na katulad ng mga ito ay gusto ring talunin ang sistema ko.

Hays. Pero dahil kaya roon kaya ako tila nakarma at ako naman ngayon ang nag-head bang habang natutulog?

I don't know how I should react and respond to what I've heard, but suddenly to my surprise, the guy in front of me burst out laughing.

Namamangha ko lang tuloy itong pinanuod hanggang sa matapos ito sa masarap na pagtawa.

Nakahawak pa ito sa sariling tiyan at tumikhim bago magsalita. "Sorry about that. I just can't help it. Nakakatawa lang kasi 'yong reaksyon mo but at the same time, you look adorable," puri nito sa huli na hindi ko alam kung totoo ba o nang-uuto lang, pero parang ang hirap paniwalaan lalo pa nga at kitang-kita ko pa rin sa mata nito ang kasiyahan.

Pagkatapos ako nitong pagtawanan ay talagang kinaya pa nito na bolahin ako at sabihan na adorable? What the f*ck?

Nang hindi ako kumibo at nanatili lamang na nakatitig dito ay tumikhim itong muli at ikininurap-kurap ang mata, kita ko kung paano nito pinipilit na magpakaseryoso.

"Sorry na. Hmm? But, seriously talking... isinandal talaga kita sa akin. I just returned the favor... noong nagising kasi ako kanina ay ako naman ang unang nakasandal sa iyo," paliwanag nito at mukhang tapos na ako nitong tuksuhin.

Oh! Mabuti naman pala kung gano'n. At least ay alam naman pala nito ang totoong nangyari at base naman sa hitsura nito ay mukhang wala naman itong iniisip na modus lang ang ginawa ko para makadikit dito. Besides, pareho naman kaming nakinabang sa isa't isa.

Nakahinga ako nang maluwag dahil sa narinig mula rito.

"Isa pa... bukod kasi sa parang pagod na pagod ka at kailangan mo ng tulog, hindi naman ako gano'n kawalang puso para hayaan ka lang na mangawit at mauntol ang pahinga na kailangan mo gayong may puwede naman akong gawin," dugtong pa nito.

Napangiti akong bigla.

He's nice. Masuwerte ako na ito ang nakatabi ko... hindi masamang loob, may concern at may konsiderasyon sa kapwa.

"Thank you..." sinserong pagpapasalamat ko.

Sa halip na pansinin ang sinabi ko ay tumayo itong bigla at naglahad ng kamay sa akin. "Tara na?"

Mula sa mukha nito ay bumaba ang tingin ko sa palad nito bago ibinalik muli ang mata ko sa mukha nito. "H-Ha? Saan tayo pupunta?" may pagka-disoriented kong tanong.

Ikiniling nito ang ulo at ibinaba na ang kamay. "Hmm? Bababa na, I guess? Unless, gusto mo pang maiwan at ipagpatuloy ang pagtulog mo na nauntol. O baka naman gusto mong mapag-isa?"

Naikurap ko ang mata ko.

Nagbuga ito ng hangin na para bang naiinip. "As you can see, tayo na lang ang tao rito. Babae ka, hindi safe na iwanan na lang kita basta."

Pasimpleng inilibot ko ang paningin ko sa paligid at napagtantong totoo nga ang sinasabi nito... na kami na nga lang pala ang naroon at nasa terminal na pala kami.

"Hindi ko kayang umalis na hindi kita kasama. Hindi matatahimik ang utak at konsensiya ko kakaisip na baka may nangyari na sa iyong masama, nag-iisa ka pa naman," dugtong pa nito.

Nabalik ang tingin ko rito at napatitig dito nang may pagkamangha.

Hinayaan na nga ako nitong matulog at sumandal dito kahit na alam kong nangawit ito at nainip sa paghihintay na magising ako tapos bukod pa roon... it seems na binantayan talaga ako nito at hindi pinabayaan kahit na hindi naman kami magkakilala.

Akalain mo nga naman na may tao pa pala na katulad nito, hindi mapagsamantala at mapagkakatiwalaan. Rare na lang ang katulad nito.

"Ano na? Tara na? Tayo na lang ang tao rito at sa totoo lang ay nagsasawa na ako sa amoy ng aircon kanina pa," reklamo nito at nalukot ang ilong bago inilahad muli ang kamay sa akin.

Hindi ko alam kung dahil sa hiya sa pang-aabala ko rito kanina pa o dahil sa natatakot akong mainip ito kaya may pagmamadali na kinuha at isinukbit ko ang bag ko bago walang pag-aalinlangan na tinanggap ang kamay nitong naghihintay.

Naramdaman ko kaagad ang init ng palad nito noong isinalikop nito iyon sa akin.

Hindi ko napigilan ang pagsilay ng ngiti sa labi ko habang nakasunod dito at hila-hila ako habang naglalakad.

His hand is warm, and so is he.

Pero nang bumaba ang tingin ko sa kamay namin na magkasalikop ay unti-unting nabura ang ngiti ko dahil sa naalala kong bigla ang mga pagkakataon na si Mikey ang may hawak ng kamay ko.

Kinagat ko nang mariin ang labi ko at napangiti nang mapait kapagkwan.

Ikinuyom ko ang libre kong kamao at pasimpleng napahinga nang malalim habang pinipilit na iwaksi sa isip ko ang mga eksenang hindi ko na dapat pang binabalikan.

Move-on and let it go, girl. Kahit na gaano pa kasakit at kahirap.