LOGINShare
Prologue
Last Updated:
2021-09-07 16:31:27This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.
***
Love is unexpected. Hindi mo alam kung saan at kailan mo ito mararamdaman. Hindi mo alam kung sino ang darating para mahalin mo at mahalin ka. Iyong tipong mamahalin mo siya kahit sino ka pa. Iyong tipong tanggap mo lahat sa kaniya. At iyong tipong handang ibigay ang lahat para sa'yo. When we love, we are willing to do anything. We are willing to gave everything up for the one we love. Because love is... sacrifices.
Napa-preno ako bigla nang may lalaking akmang tatawid sa kalsada. Damn it! Hindi ba siya marunong tumingin muna sa kaliwa't kanan niya?!
Tumigil din naman siya sa pag-lalakad nang marinig niya ang tunog ng sasakyan ko. Iritado akong bumaba sa kotse ko para sana pag-sabihan siya. I went near him.
"Hey! Are you blind?! Hindi mo ba nakitang parating ang sasakyan ko? Paano kung hindi ako nakapag-preno? Edi nasagasaan kita! Magpapakamatay ka ba?!"
Tuloy-tuloy kong sinabi 'yon kaya naman medyo hinihingal ako nang tumigil. He didn't answer though. He didn't look at me too, kaya mas lalo lang akong nairita.
"Tumingin ka nga sa akin! I'm talking to you, you asshole!"
Kumunot ang noo ko nang dahan dahan siyang humarap sa akin. Doon ko lang din napansin ang hawak niyang tungkod. Ginamit niya ito para kapain ang daan at makaharap sa akin.
"Damn... He's really blind?" I whispered to myself.
"Nakaharap na ba ako sa'yo, miss?" tanong niya at tama nga siya. Nakaharap na siya sa akin ngayon.
Tinitigan ko siyang mabuti. He's handsome. Medyo malaki rin ang pangangatawan niya. Sakto lang ang kulay niya, moreno kumbaga. Medyo matangkad din siya. Ang guwapo naman niyang bulag! And he have a deep voice!
"Nandyan ka pa ba?"
Napakurapkurap ako sa tanong niya. Nakakahiya naman! Sobra ko na yata siyang natitigan! Mabuti na lang at hindi niya naman iyon nakikita.
"I-i'm here!"
Why am I suddenly stuttering? Tsk!
"Pasensya na kung dahil sa akin muntik ka nang maka-disgrasya ng tao. Pasensya na rin kung hindi ko nakita ang sasakyan mo na parating. Tama ka, bulag nga ako. Hindi ko alam kung nakaharap na ba ako sa'yo."
Bakit ang ganda pakinggan ng boses niya?
"I'm sorry. I-i didn't know that you're.. blind."
He nodded his head.
"Ayos lang. Pasensya na ulit," sambit niya at akmang lalakad na ulit.
Agad akong lumapit sa kaniya at marahan siyang hinawakan sa mga braso. He stopped walking. Bumaling din siya sa kamay kong nasa braso niya.
Dali-dali ko siyang binitawan. Baka kasi ayaw niya palang basta basta siyang hinahawakan!
"S-sorry! I just want to help you..." Nahihiya kong sabi.
Nakita kong sumilay ang ngiti sa kaniyang labi. Fuck it! He looks 100% handsome when he smile!
"Salamat, pero kaya ko naman."
I was about to say another words when someone called him. Alam kong siya ang tinawag dahil nang marinig niya 'yong pangalan ay luminga-linga siya, kahit na hindi naman niya ito makikita.
"Kuya! Nandito ka lang pala!"
Isang mas batang babae ang lumapit sa kaniya. I think she's 17 or 18 years old? Kaunti lang ang tangkad ko sa kaniya.
Hinawakan niya sa mga braso ang kaniyang kuya.
"Bakit naman bigla kang umalis doon? Ang kulit mo talaga, kuya! Mamaya ay maaksidente ka rito!"
"Okay lang ako. Huwag kang mag-alala."
Okay lang? Eh muntik ko na nga siyang masagasaan!
"Ahm..."
Napalingon sa akin ang kapatid niya. Tiningnan ako nito na tila ba inoobserbahan ang katawan ko.
"He's your brother?" I asked.
Tumango naman ang babae.
"Tumatawid siya kanina rito sa kalsada at muntik ko siyang masagasaan. I'm sorry, I didn't know that he's blind."
"I told you, miss you don't have to say sorry. Wala kang kasalanan. Ako ang may maling nagawa."
I turned to him.
"I'm at fault too. Hindi kita agad nakita sa malayo pa lang,"
"Ayos lang, ate. Gaya po ng sabi ni kuya, hindi mo na kailangang humingi ng tawad."
Ang bait naman nilang mag-kapatid.
"Wait for me here. May kukunin lang ako saglit,"
Hindi ko na hinintay na sumagot sila at agad na akong pumunta sa kotse ko. Kinuha ko ang pouch ko bago sila binalikan.
"Here's my card. Just call me if may sumakit sa'yo. Don't worry, sasagot agad ako."
Ang kapatid niyang babae ang kumuha nito sa akin. Tinitigan niya ang binigay ko at binasa iyon.
"R-richelle Valdez? Iyong sikat na modelo sa ibang bansa?"
"Ako nga,"
"Ohmygosh! Idol na idol kita!"
"R-really?"
"Opo! At crush na crush ka nitong kuya ko!"
"Huh?"
"Elly, let's go. Gusto ko ng umuwi," biglang singit nung kuya niya.
"Ayy.." malungkot na sabi ni Elly. "Sige po, ate. Mauna na po kami. Gosh! Hindi talaga ako makapaniwalang nakita kita dito! Salamat po!"
Natawa naman ako sa sinabi niya.
"Ahm, I can bring you to your house if you want."
"Hindi na. Malapit na ang bahay namin dito,"
"Oo nga, ate. Ayos na po kami ni kuya. Salamat po ulit!"
Inalalayan niya ang kaniyang kuya at nag-simula na silang umalis.
I can't believe that I met someone like him. Kahit bulag siya, ang guwapo niya. And they are really kind too.
Latest chapter
Luckily Blinded Epilogue
Its been two years when he left me. Its been two years since he's gone. Its been two years... But I am still into him. I put the frame to his grave gently. It was our first picture together. Siya mismo ang kumuha ng picture na iyon. I'm wearing a black halter top while he's wearing his hospital gown. Nakaakbay siya sa akin habang ang isa niyang kamay ay nakahawak sa kamay ko. Simple lang ang litrato na iyon ngunit napaka espesyal nito para sa aming dalawa. Para sa akin... "Hey... Its been two years, Jian. But I'm here again. I miss you." Para akong pinagbagsakan ng langit at lupa noong araw ng pagkamatay niya. Nanlalambot ang mga tuhod ko at talagang sobrang bigat ng pakiramdam ko. Alam mo 'yon? Minsan ka na nga lang magmahal, minsan ka na nga lang makatagpo ng taong tanggap kung ano o sino ka man. Tapos... mawawala pa. "Jian... Please, wake up... Please... 'Wag mo akong iiwan.
Luckily Blinded Chapter 40
I don't want to push her away. It's hard to push her away. But what can I do if that's the only way for her to be happy again? Her mom was right... She can't be happy with me. She can't live peacefully with me. Masakit man pero iyon ang totoo. May mga bagay na kailangan nating isakripisyo para sa mga taong mahal natin. Kahit na mahirap ito para sa atin. Kahit gaano pa ito kasakit.Sobrang nahirapan ako noong itinaboy ko siya. Ayokong gawin 'yon, pero iyon ang tamang gawin. Masakit para sa akin na makita siyang umiiyak sa harapan ko. Nasasaktan ako kapag nasasaktan siya. Pero dahil iyon ang dapat gawin, kahit mahirap ay ginawa ko."E-Elly..." Marahan kong sambit sa pangalan ni Elly nang sa wakas ay nagkaroon akong muli ng malay. She's talking to Chelle. I know."Jian, malapit na ako. Please... 'wag ka na munang magsalita."Parang tumalon sa galak ang puso ko nang sa wakas ay muli kong na
Luckily Blinded Chapter 39
Habang tumatagal ay mas nanghihina ang katawan ko. Kahit pagtayo ay nahihirapan akong gawin. Hindi ko na rin gaanong nagagalaw ang mga kamay ko. Dahil sa nangyayari ay halos araw-araw nasa loob lamang ako ng aking kuwarto. Nakahiga at parang lantang gulay na bagsak ang katawan. Ayaw ko na ganito lamang ako ngunit ako mismo ay hindi alam ang gagawin sa sitwasyon ko ngayon.Ilang linggo ang lumipas at ibinalita sa tv na hiwalay na raw si Richelle at ang artistang si Bryle. Masama na na akong tao kung sasabihin kong natuwa ako sa balitang iyon? Damn! Kahit alam kong imposibleng maging akin siya lalo na sa sitwasyon ko ngayon, ay umaasa pa rin ako! I'm really out of my mind!Ang sabi ay maayos raw silang naghiwalay ni Bryle at magkaibigan pa rin naman daw sila hanggang ngayon. Kung maayos silang naghiwalay, ano naman kaya ang maaaring dahilan ng paghihiwalay nila? Sabi ay hindi raw third party, wala rin daw nagl
Luckily Blinded Chapter 38
May mga bagay na hindi natin inaasahan na mangyayari. May mga bagay na ayaw nating maranasan natin. Pero mapipigilan mo ba ang mga bagay na ito? Kung ang mismong tadhana na ang gumagawa ng paraan para maranasan mo ang mga bagay na ito?Halos dalawang linggo na ang lumipas simula nung mawalan ako ng paningin. Nagpunta kami sa ospital ni Elly at sinabi ng doctor na isa raw sa mga sintomas ng sakit ko ay ang pagkalabo ng mata. Pero yung sa akin malala na yata. Hindi lang lumabo ang paningin ko, kundi tuluyan na siyang nawala...Hindi na ako makalakad ng maayos. Hindi na ako makakalakad ng mag-isa. Kakailanganin ko pang gumamit ng tungkod. Hindi na rin ako makakapagtrabaho dahil wala na nga akong paningin. Bulag na ako... Hindi ko na makikita ang mga bagay sa paligid na nais kong kuhanan ng litrato. Hindi ko na magagawa ang mga nais kong gawin... gaya ng dati...Gustuhin ko man magalit sa Panginoon dahil
Luckily Blinded Chapter 37
Halos buong gabi akong hindi nakatulog sa kakaisip sa kaniya. The way she looks at me... The way she touch me... Damn. Ang lambot ng kamay niya nang hinawakan niya ako kahapon. Am I lucky, isn't it? Sa wakas ay nakaharap ko siya ng harapan kahapon. Dati ay inaabangan ko lang siya sa Airport kapag nababalitaan kong magpupunta siya rito. Tinatanaw sa malayo. Pero kahapon ay nakita ko siya ng mas malapit at nakausap pa.Dahil sikat si Richelle ay kumalat ang balita na niligtas ko siya. Iba't-ibang larawan sa Bar ang kumalat sa social media noong araw din na 'yon. Ininterview pa ang kaniyang mga magulang at nagsabi na nagpapasalamat raw sila ng lubos sa taong nagligtas sa kanilang anak. It's my pleasure, though. I really want to protect their daughter. I really want to save her. Always."Kuya, papasok ka sa trabaho?" Si Elly habang inaayos ko ang camera ko."Oo." Simple
Luckily Blinded Chapter 36
"Bro, may maganda akong balita sa 'yo!"Iyon ang bungad ni Aurel sa akin nang isang gabi ay sinagot ko ang kaniyang tawag."Tungkol saan?" Tanong ko habang hinihilot ang aking sentido."Nandito sa Bar si Richelle! At mag-isa lang siya!"Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Mag-isa? Bakit siya pupunta roon ng mag-isa?"Sinong Richelle?" Tanong kong muli kahit na alam ko naman kung sino ang tinutukoy niya. Pero malay ko ba kung ibang tao pala 'di ba?Halakhak agad ni Aurel ang narinig ko sa kabilang linya."Come on, bro! May iba ka pa bang kilalang Richelle? Hindi ba wala naman na?" Halakhak niyang muli. "Richelle Valdez, of course... Your ultimate crush." He still said even though I already knew who he's talking about.Damn."Bilis na. Pumunta ka na rito kung gusto mo siyang makita. Wal
Luckily Blinded Chapter 35
"A-ate... Nariyan po s-sa labas ang parents mo..." Nauutal na sambit ni Elly nang pumasok siya sa loob.Nanlaki ang mga mata ko at hindi ko alam kung tatayo ba ako para labasin sila o mananatili lang dito sa tabi ni Jian. Ayokong iwan siya. Hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nagigising. Halos pangatlong araw niya na itong walang malay.Bumukas muli ang pinto at iniluwa naman nito si Aurel na madilim ang tingin sa akin."Lumabas ka na muna. Hinahanap ka nila, Chelle." Seryoso niyang utas."A-ayokong umalis sa tabi ni Jian–""Kung hindi mo sila haharapin ngayon ay sila mismo ang papasok rito."Napahinto ako sa sinabi niya.Damn. Hindi ko akalain na ganito kabilis darating sila mommy! And worst, nagpunta pa talaga sila rito!"Sige na..." Si Aurel. "Bumalik ka na lang rito kapag nakausap mo na sila.
Luckily Blinded Chapter 34
Lumipas ang dalawang araw na hindi ako bumibisita kay Jian. I really want to visit him. I already miss him. I badly want to see him. Kahapon ay sinubukan kong pumunta sa ospital. Naroon na ako actually, pero umaatras ako sa tuwing naiisip ko yung mga sinabi niya sa akin. I love him... I really do. Masakit man sa akin ang ginagawa niyang pagtulak sa akin palayo, mahal ko pa rin siya. Hindi ko kayang iwan siya, gaya ng gusto niya. "Chelle, stop it. You're already drunk." Saway sa akin ni Brynn nang muli akong kumuha ng bote ng beer para sana inumin iyon. Kanina pa kami nandito sa Bar. Niyaya ko sila dahil gusto kong makalimot kahit na saglit lang. I want to forget the pain kahit na sa sandaling panahon lamang... Binalewala ko ang sinabi ni Brynn at ininom na ang panibagong beer na kinuha ko. "Gosh, Chelle!" I heard Quinn sounded irritated. Binalewala ko iyon. "Kanina ka p
Luckily Blinded Chapter 33
Pagkatapos kong sabihin iyon ay tumayo na ako. Sumusunod pa rin ang mga reporters kahit na noong papunta na ako sa opisina ni Mrs. Vera.Nang makapasok sa opisina niya ay agad ko siyang hinarap para muling makausap."Thank you for everything, ma'am. Ikaw ang naging gabay ko noong pumunta ako rito sa pilipinas. Salamat po." I said, genuinely.Sa mga oras na kasama ko si Mrs. Vera sa trabaho, talagang naging masaya ako. She treated me so special. She always makes me feel that I am belong here in her Agency. She always says compliment to me too."No problem, hija." She said. "Basta kung gusto mong bumalik sa pagmomodelo, tawagan mo lamang ako. You are great, Chelle. Sayang ang ipinagkaloob sa iyo na talento kung hindi mo na gagamitin ito."Ramdam na ramdam ko ang panghihinayang sa kaniyang tono. Ngunit sa palagay ko ay kahit ano pang sabihin niya o ng ibang tao, talaga
