Napahiya si Lelia nang pagalitan siya sa harap ni Jessica. Bahagyang namula ang kanyang mukha sa hiya, ngunit pinigilan niyang ipakita ang pagkainis, lalo na ang magpaka-coquettish o umarte nang parang bata.Huminga siya ng malalim at mahinahong nagsabi, "Sorry, Mom. Medyo padalos-dalos lang ako."Pagkasabi nito, napatingin siya kay Jessica na nasa tapat niya. Napansin niyang may nakapaskil na mapagkunwaring ngiti sa labi nito—parang pinagtatawanan siya.Samantala, may konting kagalakan sa mga mata ng ina ni Lelia, pero nanatili ang kanyang kilos na elegante’t disente gaya ng isang tunay na ginang. Ngumiti ito ng paumanhin kina Carson at Jessica.“Pasensya na, napatawa ko yata kayo. Medyo spoiled kasi si Lelia simula pa noong bata pa siya.”Sa una’y tunog paghingi ng dispensa ang sinabi, pero sa totoo lang ay naghahanap lang siya ng magandang paraan para maibsan ang tensyon.Kung susundin ang normal na pakikitungo, dapat sana’y sumagot ng magalang sina Carson at Jessica ng “Okay lang
Biglang nawala ang paghinga ni Jessica. Pinilit niyang huwag huminga, takot na baka buhatin siya ni Carson papunta sa lounge.Hindi niya alam kung ano na naman ang naiisip ng lalaki, pero isa lang ang malinaw: ayaw niyang pumayag. Hindi niya maintindihan kung saan pa humuhugot ng lakas si Carson pagkatapos ng sunod-sunod na meetings. Siya mismo ay pagod na pagod na, at ayaw niyang ubusin pa ang natitirang lakas niya.Namumula ang mga mata niya habang bahagyang gumalaw ang kanyang basang labi. Inirapan niya ito ng marahan at bumulong, “Huwag na, pagod na pagod na ako sa trabaho. Wala na akong lakas.”Habang sinasabi iyon, dahan-dahan niyang inilipat ang kamay niya mula sa batok ng lalaki papunta sa matigas nitong dibdib, saka tinulak palayo nang kaunti.Hindi talaga ligtas na mapag-isa silang dalawa sa ganitong sikip na espasyo. Alam niyang kung magkatagpo ulit ang mga mata nila, puro kalokohan na naman ang laman ng isip ng lalaki.Ngunit sa halip na magpilit, bahagyang ngumiti si Cars
Bago pa man matukoy ng mga tao sa conference room kung saan nanggaling ang tunog ng notification, nakita nilang si Carson, na nakaupo sa gitnang bahagi ng mahabang mesa, ay kalmadong kinuha ang cellphone na nakabaligtad sa harap niya. Sa tabi nito, may isa pa siyang cellphone na nakapatong rin sa mesa—iyon ay hindi man lang niya nilingon.Nang mabasa niya ang mensahe sa screen, bahagyang kumurba ang manipis niyang labi sa isang bahagyang ngiti.Dalawang beses muling tumunog ang "clanging" sound mula sa cellphone, at napatinginan na lang ang lahat ng senior executives sa isa't isa—lahat ay tila nagkakaisa ang reaksiyon: gulat."Go on," malamig ngunit walang emosyon na sabi ni Carson habang nakatitig pa rin sa cellphone.Agad namang bumalik sa presentasyon ang middle-aged na speaker at itinuloy ang report sa harap ng malaking screen.Pero kahit nagpapatuloy ang meeting, ramdam na hindi na ganoon ka-concentrated ang mga tao sa paligid. Ang atensyon nila ay lumilipad na. Lahat ay nakapans
Papalapit na ang Spring Festival. Unti-unting tumatahimik ang dati'y abalang mga kalsada. Kahit saan tumingin ay may mga ilaw at bulaklak na palamuti, at sa bawat puno'y nakasabit ang pulang parol.Bagaman maliwanag ang buong lungsod, hindi ramdam ang masyadong matinding kasayahan ng bagong taon.Nagbakasyon na ang Jiang Group, at karamihan sa mga empleyado ay nakauwi na sa kani-kanilang mga probinsya para sa selebrasyon. Tahimik ngayon ang buong gusali—isang bagay na bihira sa regular na araw.Ngunit hindi makatiis sina Jessica at Carson na walang ginagawa. Para sa kanila, ang bagong taon ay hindi nangangahulugang pahinga—may mga business gatherings pa rin silang kailangang puntahan. Halos araw-araw ay maaga silang umaalis at gabi na kung makauwi.Abala si Carson sa pagdalo sa mga New Year’s party na inorganisa ng iba’t ibang business partners. Samantala, si Jessica naman ay kasamang abala ni Francis, tumutulong sa pagtatapos ng trabaho sa design company at pagdalo sa ilang dinner in
Nang araw na iyon, bumalik mula sa ibang bansa ang pangalawang pinuno ng pamilya Dela Cruz. Pagkatapos mananghalian ni Julia sa Golden Horizon, sumundo sa kanya si Camilla.Sa mga nagdaang araw, matapos ang trabaho sa kumpanya, imbes na magpahinga na lamang sa bahay, pareho pa rin silang nagtungo sa opisina tuwing hapon.Ayon sa kwento ni Jessica, pumasok si Carson sa opisina na nakasuot ng makapal na sweater at itim na down jacket. Wala sanang kakaiba roon, ngunit dahil biglang uminit ang panahon, karamihan sa mga tao sa gusali ay naka-autumn clothes lamang.Kaya naman kapansin-pansin ang kakaibang kasuotan ni Carson—parang hindi niya ramdam ang init ng araw. Halos lahat ng makasalubong niya ay napapalingon, tila nabighani o nagtaka.May ilan namang tao na likas na sakitin, o kulang sa dugo, kaya madaling giniginaw kahit hindi naman gaanong malamig. Pero kahit ganoon, wala ni isa sa kanila ang nag-down jacket sa araw na iyon.Maliban sa medyo maputlang labi ni Carson, wala naman siya
“Carson, may sakit ka. Kumalma ka lang diyan,” mariing sabi ni Jessica habang pinanlalabuan ng tingin si Carson, para ipaalala rito na mag-behave at huwag kung anu-ano ang iniisip.Pagkasabi nito, iniabot niya ang basang tuwalya sa kamay ng lalaki at tinapik ito para siya na lang ang magpunas sa sarili.Hinawakan ni Carson ang tuwalya habang bahagyang ngumiti ang mga mata. May laman ang tinig nito habang nagsalita, “Alam ko. Pero kapag ikaw ang kasama ko, hindi ko kayang kontrolin ang reaksyon ng katawan ko gamit lang ang utak.”Napakunot ang noo ni Jessica at bahagyang bumilis ang tibok ng puso niya. Tinapik niya ng marahan ang kumot sa dibdib ni Carson bilang paalala, habang sinusubukang itago ang pamumula sa kanyang mga pisngi.Sa mga mata niya ay may bahid ng kaunting paglalambing at inis, parang pinaghalong tampo at pag-aalala, at nagniningning ang mga iyon sa malamlam na ilaw ng kwarto.Nagbiro si Carson sa mahina at paos na tinig, “Hindi ba’t inappropriate para kay Mrs. Santos