บทที่ 6

6

นักศึกษา (วิศวะ) ใหม่

"โอ๊ย!! ไอ้พิมพ์หัวกู" ออโต้กุมหัวตัวเองก่อนจะเอื้อมมือมาดึงผมฉันคืนแต่ไม่ได้ดึงแรงมาก เหมือนแค่แกล้งกันเล่น

"โขกแรง ๆ เนี่ยแหละ มึงจะได้ตื่น!" ฉันกระชากผมมันแล้วดึงซ้ำ ๆ

"เฮ ๆ ๆ พวกคุณปีสามกันแล้วนะ!!" อาจารย์วิลเลี่ยมตวาดขึ้นลั่น ทำให้เราสองคนจำต้องหยุดการอาฆาตแค้นต่อกันเพียงเท่านี้

"เล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ " ท่านตำหนิก่อนจะหันไปคุยกับนักเรียนใหม่ รวมถึงหัวหน้าจากฝ่ายทะเบียนอีกคน

ในตอนแรกอาจารย์ก็คุยกับนักเรียนใหม่เป็นภาษาอังกฤษ แต่พอมีฝ่ายทะเบียนเข้ามาด้วย ท่านก็เลยสนทนาเป็นภาษาไทยแทน ซึ่งอีกฝ่ายก็พูดไทยได้เช่นกัน

"เอาจริงวิชาของปีหนึ่งปีสอง เทียบโอนได้หมด แต่วิชาของคณะวิศวะบางตัว ก็ยังมีต้องเก็บอีก" อาจารย์วิลเลี่ยมพูดพร้อมกับเปิดเอกสารการเรียนของนักศึกษาคนนั้นไปพลาง ๆ ซึ่งร่างสูงก็หันหลังให้กับพวกเรา แต่หันหน้าคุยกับอาจารย์ด้วยที่เคร่งเครียด

"แต่ที่น่าทึ้งคือ..เรียนบริหารมา แต่ดันทำข้อสอบของคณะวิศวะภาคเหมืองแร่และปิโตรเลียมได้เกือบเต็ม"

"เพราะขนาดเด็กในคณะวิศวะ ยังสอบผ่านมาได้แค่ ห้าคนเอง" อาจารย์วิลเลี่ยมเม้มปากอย่างช่างใจ เพราะปกติแล้วการย้ายคณะเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยมีคนทำกัน และต้องผ่านการพิจารณาจากอาจารย์หลายฝ่ายด้วยกัน

"ถ้าย้ายมาวิศวะ นักศึกษาจะจบช้าไปหนึ่งนะ. ถ้าจะเก็บเครดิตได้ครบยังไงก็ต้องลงซัมเมอร์ ไหวไหมล่ะ?" อาจารย์วิลเลี่ยมยืนคำนวณเครดิตให้กับเขาพร้อมกับเขียนแผนการเรียนให้คร่าว ๆ

"เรื่องจบช้า..ไม่ใช่ปัญหาเลยครับ เพราะผมไม่ได้รีบ" ร่างสูงตอบกลับไปเสียงเรียบ ฉันที่กำลังตั้งตั้งหน้าเซนชื่อตัวเองอยู่ก็ถึงกับชะงักไปเลยเหมือนกันเพราะเสียงของหมอนี่มันคุ้นมาก ๆ แถมสำเนียงการพูดภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัดยังทำให้รู้สึกคุ้นเข้าไปอีก

"โอเค..เท่าที่ดูจากเกรดแล้วเรานี่หัวกะทิ ของฝั่ง BBA เลยนะ ย้ายมาวิศวะก็ดีเหมือนกัน" อาจารย์วิลเลี่ยมดูจะชอบตาเด็กใหม่นี่พอควรเลย อีกอย่างห้องเรียนภาควิชา วิศวกรรมเหมืองแร่และปิโตรเลียม มันก็เงียบจริง ๆ ไม่แปลกที่อาจารย์จะดีใจที่มีคนเข้ามาสนใจเรียนเพิ่ม

"ว่าแต่ทำไมถึงย้ายมาวิศวะละ?" อาจารย์เอ่ยถามอย่างละเอียดเพื่อความแน่ใจ เพราะการจะย้ายคณะแต่ละครั้งมันสำคัญมากจริง ๆ ท่านคงไม่อยากให้เด็กใหม่ตัดสินใจพลาด

"ผมรู้สึกว่าวิชาเกี่ยวกับบริหารมันไม่ค่อยท้าทายนะครับ เพราะผมเองอยู่กับเรื่องการบริหารธุรกิจมาตั้งแต่เด็ก ๆ "

"เลยอยากจะเรียนอะไรที่ยากกว่านั้น และอะไรที่มันสามารถไปต่อยอดกับธุรกิจของที่บ้านได้"

"ภาควิชานี้ตอบโจกย์ดี" ร่างสูงตอบกลับพร้อมกับหันมามองทางทุกคนที่นั่งอยู่ แต่ฉันก็ไม่ได้โฟกัสเขาสักเท่าไหร่ เพราะมือยังคงก้มหน้าเล่นมือถือไถ่จอหางานพิเศษแถว ๆ มหาลัยทำไปพลาง ๆ

"เรื่องเรียนน่ะ ครูคิดว่าไม่น่าหวงเท่าไหร่"

"แต่ที่หวงน่าจะเป็นระบอบรุ่นพี่รุ่นน้องในสังคมของวิศวะมากกว่า เพราะถ้าเราไม่ผ่านการรับน้อง เราก็จะไม่ได้เกียร์รุ่น"

"ที่นี่..เราอยู่กันแบบครอบครัว และการรับรุ่นคือการเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว"

"ผมยินดีเข้ารับน้องใหม่พร้อมกับเด็กปีหนึ่ง เพื่อให้ได้เกียร์รุ่นครับ"

"งั้นก็ดี...ไหน ๆ จะย้ายคณะแล้ว ก็จงเป็นวิศวะอย่างเต็มตัว" อาจารย์วิลเลี่ยมยิ้มให้นักศึกษาใหม่ ก่อนจะจรดปากกาเซนชื่อตัวเองลงไปในใบลงทะเบียนเรียนของเขา

ในระหว่างที่เด็กใหม่พูดคุยกับอาจารย์วิลเลี่ยมอยู่นั้น พวกเราทั้งห้าก็นั่งคุยเล่นกันไปพลาง ๆ

"ฝรั่งเหรอวะ?" ไอ้โยเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก

"สูงอย่างกับเปรต" เสียงของไอ้เลโอจอมปากหมาก็เริ่มบลูลี่นักเรียนใหม่แบบขำขันกัน

"เขาพูดไทยได้ พวกมึงเบาได้เบา" ไอ้อาร์เดลหันไปเตือนพวกเพื่อน เพราะมันเองก็ลูกครึ่งเช่นกัน

"มึงรู้จักเหรอไอ้เดล?" ไอ้โยกระซิบถามและคุยกันข้ามหัวฉันกันไปกันมาตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน

"รู้จักดิ..เห็นแค่ด้านหลังกูก็จำมันได้เลย ก็ไอ้พี่เนี่ยแหละที่ทำให้สาวนิเทศคนนั้นทิ้งกูไป" อาร์เดลก็รีบเล่าต่อในทันที

"แสดงว่าเขาหล่อกว่ามึงอะดิ" ฉันแกล้งพูดแหย่มันไปเล่น ๆ แต่มือก็ยังคงก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไปเพื่อกดหางานพิเศษทำไปพลาง ๆ อย่างไม่ได้ใส่ใจมากเท่าไหร่ เพราะการมาของเด็กใหม่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันสักหน่อย

"ปากมึงนี่นะ ไอ้พิมพ์" อาร์เดลเลิกคิ้วมองทางฉันอย่างเอาเรื่อง

"หล่อกว่ารึเปล่าไม่รู้ แต่น่าจะใหญ่กว่าแน่ ๆ สาวคนนั้นถึงทิ้งมึงไป" ไอ้เลโอเหลือบมองไปที่เป้ากางเกงของอาร์เดลแบบแกล้ง ๆ

"ไอ้เชี่ยเลโอ มึงเคยนั่ง ๆ อยู่แล้ววูบมั้ย?"

"ไอ้พวกหื่น มึงหยุดลามกสักนาทีดิ กูจะอ้วก" ฉันส่ายหน้ากับบทสนธนาของพวกมันที่เริ่มจะต่ำตมมากขึ้นไปทุกที ๆ

"สารนิเทศที่นั่นก็ใช่ย่อยคุยกับกูมาได้เป็นเดือน ๆ พอเจอไอ้พี่นี้ไปคืนเดียวเท่านั้น..บล็อกไลน์กูเฉย" อาร์เดลระบายความในใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ

"พวกมึง ๆ จำไว้นะ เราจะไม่คุยกับไอ้เด็กใหม่นั้นเด็ดขาด จนกว่ามันจะได้รับรุ่น" ไอ้โยพูดขึ้นเป็นครั้งแรก เพราะการรับรุ่นของคณะวิศวะสำคัญมากจริง ๆ ซึ่งทุกคนก็พยักหน้าตอบรับกันไปในทันที

"อ๋อ...กูจำได้ละคนที่เป็นกัปตันทีมบอลของบริหารไง...คนที่ชื่อเพอร์ (ออโต้) / ชู่ว!! ที่นี่ห้องเรียนนะไม่ใช่สนามบอล ช่วยเงียบกันหน่อย (อาจารย์วิล) ยังไม่ทันที่ไอ้ออโต้จะพูดจบ อาจารย์ก็ดุขึ้นมาอีกครั้งทำให้ทั้งห้องเงียบกริบได้ภายในเสี้ยววินาทีเดียวเลย

"พิมพ์ตะวัน เอากระดาษรายชื่อมาให้เพื่อนใหม่เขียนชื่อทีสิ" อาจารย์วิลเลี่ยมตะโกนเรียกฉัน ซึ่งน่าจะเป็นคนที่ดูมีสติมากที่สุดในห้องนี้แล้วจริง ๆ

"ได้ค่ะอาจารย์" ฉันเดินถือกระดาษตรงไปทางอาจารย์วิลเลี่ยม โดยมีร่างสูงในชุดนักศึกษายืนหันหลังให้อยู่

"อันนี้ของนาย.." ฉันวางกระดาษลงตรงหน้าของนักศึกษาใหม่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เพื่อมองหน้าเขาแบบชัด ๆ

แต่ทว่า...

"นะนายยย!!" ฉันอ้าปากค้างไปเลยเมื่อพบว่า นักศึกษาใหม่ที่ย้ายมาจากคณะบริหารคือ..ไอ้ฝรั่งโรคจิตสุดหื่นคนนั้น

คนที่ฉันต่อยปากแตก แถมยังกระทืบกระจกรถคันละหลายสิบล้านของมันไปเมื่อไม่กี่วันก่อน

"ไง?" ร่างสูงกระตุกยิ้ม พร้อมกับลูบมุมปากที่ยังคงแดง ๆ ช้ำ ๆ ของเขา ก่อนจะดึงกระดาษเข้ามา

( พระเจ้าทำไมๆๆ ต้องเป็นหมอนี่ด้วย )

เขียนชื่อของตัวเอง และรหัสนักศึกษาลงไป

"เราสองคน..รู้จักกันเหรอ?" อาจารย์วิลเลี่ยมถามขึ้นเมื่อเห็นเราสองคนจ้องหน้ากันแบบอึ้ง ๆ

"มะ..ไม่รู้ค่ะ..ไม่รู้จัก" ฉันรีบส่ายหน้าและเดินกลับมานั่งที่โต๊ะตัวเองทันที

ร่างสูงรับชีทเอกสารการเรียนจากอาจารย์วิลเลี่ยมและเดินผ่านพวกเราทุกคน เดินอ้อมไปทิ้งตัวนั่งลงที่โต๊ะจดเลคเชอร์ที่ตรงกับโต๊ะของฉันแบบเป๊ะ ๆ

"โอเค ๆ ทุกคนฟังทางนี้นะ เมเจอร์ของเราจะมีสมาชิกมาเพิ่มอีกคนหนึ่ง คือเพอร์ซุส ซึ่งตามจริงแล้วเขาเป็นรุ่นพี่ปีสี่ ที่จะลงมาเรียนกับน้อง ๆ เนื่องจากเขาย้ายจากบริหารมาน่ะ" อาจารย์วิลเลี่ยมเอ่ยแนะนำนักศึกษาใหม่

ปั่ก! หัวเข็มขัดของเขากระแทกเข้าที่หัวของฉันเต็ม ๆ

"…งื้ดด" ฉันทำได้แค่กัดฟันแน่นอย่างอดทน และโน้มหัวหลบพร้อมกับลูบหัวเบา ๆ เหมือนจะโดนอะไรแข็ง ๆ ชนแต่ไม่ใช่แค่หัวเข็มขัดน่ะ

(นี่มันวันซวยอะไรของฉันว่ะ!!)

"หวัดดีนะทุกคน" เพอร์ซุสเอ่ยทักทายทุกคนในห้อง ซึ่งแน่นอนว่าพวกเราทั้งห้าก็ทำนิ่งเงียบ ราวกับไม่ได้ยินใด ๆ

"ฮะแฮ่ม!! ครูหวังว่าพวกเราจะต้อนรับ และดูแลเพื่อนใหม่เป็นอย่างดี" อาจารย์วิลเลี่ยมดุขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นแล้วว่าทุกคนตึง ๆ ใส่นักเรียนใหม่

"ครูขอสั่งให้พวกคุณทั้งห้าคน รับผิดชอบในการพาเพื่อนใหม่คนนี้เข้ารวมกิจกรรมของรุ่นในปีนี้"

"จำไว้ด้วยว่าภาควิชาปิโตรเลียมเรามีกันแค่นี้ ครูหวังว่าทุกคนจะช่วยเหลือกันและกันให้ได้มากที่สุดนะ"

"ที่พูดไปนี่เข้าใจกันไหม??" พอเห็นว่านักศึกษาทุกคนเงียบ อาจารย์วิลเลี่ยมก็ขึ้นเสียงถามดังลั่น

"เข้าใจค่ะ /ครับ" เราทั้งหมดจำต้องขานตอบกลับไปอย่างไม่มีทางเลือกอื่น

"และถ้าเพอร์ซุสไม่ได้รับเกียร์รุ่นในปีนี้ ครูจะขอหักคะแนนจิตพิสัยของพวกคุณทั้งหมด!"

"เพราะถือว่าพวกคุณไม่มีความสามัคคีกันเป็นหนึ่งเดียว! และนั้นไม่ใช่วิสัยทัศน์ที่วิศวะอย่างเราพึ่งมี!"

"โห่ ไรอ่าาาา จานๆๆ" เสียงโห่ร้องของพวกเราดังขึ้นอย่างประท้วง ๆ แต่ว่า..อาจารย์กลับไม่ได้สนใจอะไรเลยจริง ๆ

"เงียบ แล้วเริ่มเรียนกันได้แล้ว!"

ฟุ่บ พอจังหวะที่นั่งเขาก็โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้มากซะจน ฉันรับรู้ได้เลยว่าปลายจมูกของเขามันสัมผัสกับเส้นผมของฉัน

"นี่!!" ฉันหันไปถลึงตาใส่เขา ซึ่งก็เป็นจังหวะที่พวกเพื่อนที่เหลือหันมองหน้าฉันด้วยเช่นกัน เพราะว่ากฏของเราคือห้ามคุยกับเด็กใหม่ จนกว่าเขาจะได้เกียร์รุ่น

"…." ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะหันหน้ากลับมานั่งตามเดิม

ปั่ก!! ปลายเท้าขอบเขากระแทกเข้าที่ขาเก้าอี้ของฉัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาตั้งใจชัด ๆ

"โทษที..พอดีว่าขามันยาวน่ะ" เขาพูดขึ้นด้วยใบหน้ากวน ๆ

ขณะที่อาจารย์วิลเลี่ยมเริ่มทำการสอน แนะนำรายวิชาไปเรื่อย ๆ

ฟุ่บ! รองเท้าผ้าใบไซต์ 44 สีขาวแบรนด์ดังยื่นมาใต้เก้าอี้ของฉัน

"ขายาวมากใช่ไหม?" ฉันเหยียดยิ้มก่อนจะยกเท้าขึ้นเหยียบรองเท้าผ้าใบสีขาวของเขาแบบเน้น ๆ ๆ พร้อมกับขยี้ฝากรอยสกปรกไว้บนรองเท้าคู่ใหม่นั้นอย่างตั้งใจ และไม่ลืมที่จะเปิดปลอกปากกาหมึกซึมและปล่อยตกลงไปที่รองเท้าของเขา พร้อมกับขยี้ซ้ำ ๆ เอาให้ซักไม่ออกเลย!!

"ไอ้พิมพ์ ๆ " ไอ้ออโต้ที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างค่อย ๆ โน้มตัวเข้ามากระซิบบางกับฉันเบา ๆ

"รองเท้าไอ้เด็กใหม่น่ะ... ลิมิตเต็ดอิดิชั่น คู่ละเกือบ ๆ ห้าหมื่นกว่า ๆ...บอกไว้เผื่อมึงจะไม่รู้"

"อะไรนะ??" ฉันเบิกตาโตอย่างอึ้ง ๆ และหันไปมองหน้าไอ้ออโต้อีกครั้ง

ก่อนที่กลิ่นน้ำหอมฉุน ๆ และปลายจมูกโด่ง ๆ ของเด็กใหม่จะยื่นมาตรงกลางระหว่างหน้าของฉันกับไอ้ออโต้

"ไม่ใช่..ห้าหมื่น..เจ็ดหมื่น!!"

"พอดีคู่นี้ฉันพรีออเดอร์มาจากอเมริกาน่ะ"

🌊☀️🏄🏻‍♀️