hello... nakapagsulat na rin hehe sorry po sa naghintay ng update kagabi...
"Mom, I will be staying at Tita Agnes house for tonight. Please, don't look for me. I heard, Hugo just got home from London. I want to see him," Adela excitedly says to her mom on the phone. "Adela, you can't do that. What will your Tita Agnes think. It's already, midnight, they probably be resting by now." Her Mom says. "Don't worry, Mommy. I already informed Tita Agnes. Pumasok lang daw ako kapag nasa bahay na nila. And besides, kakauwi ko lang from Canada. I want to rest, okay? Please, don't nag at me, when I get home tomorrow. I love you, bye!" Agad na pinatay ni Adela ang kanyang cellphone at pinaandar ang sasakyan. Adela and Hugo are a childhood friend. But, when she turned seventeen years old, dinala siya sa Canada para doon na mag-aral at manirahan. Maraming nangyari hanggang sa malaman ng dalaga ang tungkol sa girlfriend ng kanyang kaibigan na matagal niya rin hindi nakilala. Adela likes Hugo, pero wala siyang lakas ng loob n umamin noon dahil mga bata pa sila. Tw
Bumalik sa kwarto si Hugo habang iniisip kung sino ang babae. Wala siyang matandaang Adela Fynn—at childhood friends pa raw sila. Napakamot na lang sa kanyang ulo si Hugo at natawa. “Trouble sleeping?” Muntik nang mapasigaw si Hugo sa gulat nang biglang magsalita ang kanyang asawa mula sa madilim na bahagi ng kwarto. “Babe? You scared me,” sabi ni Hugo habang hinimas-himas ang kanyang dibdib. “Kanina ka pa ba gising? Did I wake you up earlier?” tanong niya habang nilalapitan ang asawa. “Yeah. I was actually hungry,” she said. “But it’s okay, malapit na rin naman ang oras. Mag-uumaga na rin.” Tumayo si Veronica upang bumalik sa kama, when Hugo stopped her. "May gusto ka bang kainin? Magluluto ako," he said. Saglit na nag-isip si Veronica pero wala naman siyang gustong kainin. "Kahit ano na lang, Babe. Milk is fine," tugon naman niya. "I will get something for you, okay? Wait for me," Hugo said and immediately left the room. Sinundan lang ng tingin ni Veronica ang as
PHILIPPINES Hapon na nang dumating ang mag-asawa sa mansyon ng mga Mercedez, kasama si Little Berry. May kaunting salu-salo na inihanda upang ipagdiwang ang kanilang pagbabalik sa bansa—lalo na’t ito ang unang beses ni Little Berry na makapunta sa Pilipinas. Matagal rin naman silang nanirahan sa ibang bansa kaya nagplano ang mag-balae na magpa-welcome party. Pero ayaw ni Hugo ng maraming bisita kaya tanging pamilya lang ang meron. Masaya silang sinalubong ng buong pamilya. Una nilang kinahumalingan ay si Baby Berry na may kakulitan na rin. Mag-dalawang buwan na rin si Baby Berry. "Look at her. She's so cute, beautiful, with a big green eyes, like her Mommy." Nakangiting salita ni Agnes habang pinupuri ang kanyang apo. The family knew about the incident kaya alam nilang may pinagdaanan pa ang mag-asawa ngayon. At alam rin. ilang walang maalala si Veronica kaya hindi nila ito pini-pressure. "Welcome back, Ate," sabi ni Vhea at niyakap ang kanyang Ate. Vhea and Veronic
VERONICA It’s our last day here in London. I left the house without telling Hugo. May ginagawa pa kasi siya kaya umalis na lang ako ng bahay. Alam ko kasing hindi niya ako papayagan na umalis. Iniwan ko muna si Baby Berry kina Timothy at sa fiancée niya sa bahay. May iniwan rin akong gatas, at hindi rin naman ako magtatagal sa pupuntahan ko. I felt like I needed to do this. Pagdating ko sa destinasyon ko, agad kong pinark ang kotse sa parking lot. Kinakabahan ako na hindi ko maintindihan—kaba na parang may halong galit? Nanginginig rin ang mga kamay ko. "Veronica?" Agad akong tumingala upang makita ang babaeng bumabagabag sa isip ko nitong mga nakaraang buwan. She’s petite. She’s pretty. She seems like the kind of woman na hindi mo iisiping gagawa ng kalokohan. May nagawa ba akong kasalanan sa kanya? If so, I’ll apologize to her. "What are you doing here?" tanong niya habang umuupo sa harapan ko. Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya. Hindi ko talaga maunawaan kung paa
VERONICA It's been a month since I gave birth and since that incident happened. I heard that the woman who put us in danger is already in prison. I badly want to meet her, but Hugo stopped me. Sabi niya, hindi ko naman daw siya naaalala, kaya ano pa raw ang point para makita ko siya. Kapag binabanggit ko ang pangalan niya, naiinis si Hugo sa akin. Kaya mas pinili ko na lang manahimik. Maybe soon, kapag pwede ko na siyang dalawin, I will do it. For now, mother and wife duties muna ako. Kahit wala akong maalala, tuwing nakikita ko ang mga litrato namin na nakasabit sa dingding dito sa bahay, parang naaalala ko na rin sila. I try to process everything, pero may mga pagkakataon talaga na sobrang sumasakit ang ulo ko. Sabi ng doctor, huwag ko daw pilitin, baka lalo lang akong mahirapan. But I couldn’t help it. Gusto ko talagang maalala—kahit pangalan lang ng mga kakilala ko, kaibigan ko, o pamilya ko. Right now, I’m totally blank. Wala talaga akong maalala—kahit anong memorya ng nak
HUGO It’s been a month, but it still feels so fresh. It’s so hard to forget the most painful experience my wife went through. Just because of jealousy and hatred, nagawang manakit ng taong ni minsan ko na rin na minahal. At sa taong mahal ko pa talaga. I can't forget easily, nor forgive. She hurt my wife, and we almost lost our baby, kaya napakahirap magpatawad. She has to face the consequences of what she did. Kailangan niyang magbayad. I decided to visit her for the first and last time. Naiinis ako sa mukha niya—malayo na siya sa babaeng nakilala at minahal ko noon. Ibang-iba na siya ngayon. Pagpasok ko pa lang sa kulungan niya, narinig ko na agad ang boses niyang sumisigaw habang umiiyak. Pero wala akong kahit anong awa na naramdaman para sa kanya—galit lang. “Karma is working! How does it feel to stay here for a couple of years?” I said. Tumigil siya at nanlaki ang mga mata. I gave her a straight face—no emotion. I kept my distance from her cell dahil ayokong lalong lu