Se connecterBigla na lang nag-vibrate ang phone ko. My heart almost jumped out of my chest nang makita kong si Caellune 'yon. Agad akong napaupo.Caellune: Hey baby, I’m sorry I didn’t respond earlier. I didn’t check my phone. I’m fine. Don’t worry about me, okay?Napabuntong-hininga ako, half relieved, half unsure. Okay siya… pero ramdam kong may mabigat sa loob niya. I quickly typed back.Me: Okay, I’ll try not to worry. Can I bring you lunch?Sinend ko agad, hoping he’d reply fast. Pero tumagal na naman ng ilang minuto walang reply.Napapikit ako sa inis at kaba. I decided to shower, baka sakaling kumalma ang utak ko. Pero pagpasok ko sa banyo, malamig man ang tubig na dumaloy sa katawan ko nanatili pa ring magulo ang aking utak. After a while, lumabas ako ng washroom. Agad kong tinignan ang phone ko. My chest tightened. Why isn’t he responding? I bit my lip and decided to call him. Ilang beses na nag-ring ngunit walang sumagot.Sige, text na lang ulit. I exhaled shakily.Me: Hey… is somethin
“Cael, masakit ba?” mahina kong tanong habang marahang pinupunasan ng gamot ang sugat sa braso niya. “I’ll be more gentle, promise.”Napasinghap siya at bahagyang napapapikit sa kirot pero tumango rin. Kahit maputla, he tried to smile like he didn’t want me to worry.“I’ll clean your forehead now, okay?” sabi ko sabay kuha ng antiseptic wipes. Dahan-dahan kong pinunasan ang dugo sa noo niya, iniiwasang mas lalo siyang masaktan.Tahimik lang siyang nakatingin sa akin na parang bawat galaw ko ay pinagmamasdan niya. Nang matapos ko lagyan ng maliit na bandage ang hiwa sa noo niya, ngumiti siya.“Thank you,” he whispered, with that soft smile that always melts me.Katatapos ko pa lang ibalik sa pouch ang first aid kit nang bigla akong hinila ni Cael palapit. Napahawak ako sa dibdib niya, at ramdam ang tibok ng puso niya sa ilalim ng aking palad. His eyes showed a gentle affection“Thanks again... I love you,” mahinang sabi niya, bahagyang namamaos.Ngumiti ako kahit kinakabahan sa sobrang
Sobrang tutok ako sa phone, sinusubukang tawagan ang isa sa mga guards nang maramdaman ko ang kamay ni Solar sa aking balikat. She showed me the message on her phone, and I was surprised it was from an unknown number. Kinabahan agad ako.Kinuha ko ang phone sa kanya, kitang-kita pa rin ang message sa screen. Kumunot ang noo ko habang binabasa ulit 'yong text message.“Galing sa unknown number. I will go track the number,” bulong ko.Habang dina-dial ko ang number ng kilalang hacker, I glanced at Solar and Czyrene. They looked really scared. I just wanted to hug them and say everything would be alright.“I think this message is from Greg?” kinakabahang sabi ni Solar.Who could be behind this? Could it really be Greg? I hope he doesn't hurt Solar. Ang daming tumatakbo sa isip ko. Parang gusto kong sumigaw sa frustration.“Don’t worry, nothing will happen to you, girls,” paniniguro ko habang hinahawakan ang kamay ni Solar, hinimas-himas ko 'to ng marahan. I wanted her to feel that I was
"Are you leaving again to spend time with your husband?" tukso ni Czyrene. "Nagseselos ka?" nakangising tanong ko. Umiling siya at tumalikod."I'm sorry, I just wanted to check on Caellune," I explained. Czyrene relented, so I went upstairs.Pagpasok ko sa kwarto, nakita ko si Cael na nakaupo sa sofa habang tutok na tutok sa laptop niya. Nakangiting lumapit ako, at niyakap siya mula sa likod."Kanina ka pa diyan, wala ka nang oras para sa akin," bulong ko sabay halik sa kanyang tainga.Sakto namang napansin ko ang mga boses na nanggagaling sa laptop niya, nasa meeting pala si Cael. Nanlaki ang mga mata ko sa kahihiyan dahil mali ang timing ko.Sumingit pa ang isa sa mga participant. "Mr. Santorre, maybe we should stop the meeting so you can take care of your wife."Nagtagpo ang mga mata namin ni Cael, at ramdam kong nag-iinit ang mukha ko sa hiya. Oh, Lord, kainin mo na ako lupa!Tinitigan ako ni Caellune at nakita ko ang amusement sa mga mata niya. Ngumiti siya, at alam kong nagpipi
The next day, I was finally discharged from the hospital, but Caellune's disappearance was really bothering me. Hindi ko maalis sa isip na may nangyaring masama dito. Habang pabalik-balik ako ng lakad lalong tumitindi ang kaba ko sa bawat segundo, hinawakan ni Czyrene ang kamay ko."Hey, don't worry too much. Kagagaling mo lang," sabi niya, sinusubukang pakalmahin ako. Umiling ako, kung saan-saan na napupunta ang isip ko. Parang gusto nang sumabog ng dibdib ko sa sobrang pag-aalala."Hindi, Czyrene, paano kung may nangyaring masama sa kanya? Ayaw kong mawala siya, Zy... hindi ko kakayanin," nanginginig kong sabi.Lumambot ang ekspresyon niya, she hugged me tightly. Ramdam ko ang pag-aalala ni Czyrene sa akin."Sigurado akong ayos lang si Kuya, Sol. Maybe he's just busy wherever he is," she offered, her voice laced with a hope she likely didn't feel either.Kumalas ako sa yakap at tumingin sa kanya, naghahanap ng kasiguruhan sa mga mata niya."Hindi mo kasi naiintindihan. Nasa pangani
I was consumed by worry when my bodyguard informed me that Greg had escaped. Nakapagtatakang natakasan nito ang mga bantay. May kutob akong may tumulong dito, imposibleng basta-basta na lamang ito makakaalis nang hindi tinutulungan. Hindi ako titigil hangga’t hindi ko nalalaman kung sino ang traydor sa tauhan ko. But I can't leave Solar alone.Lost in thought, I was startled when Sol tapped my arm. Nang makita ko ang pag-aalala sa mukha niya, hindi ko maiwasang ngumiti.“Anong problema? May inaalala ka ba?” Mahina ang tinig niya.Tumango ako pero ayaw kong mag-alala siya, kaya pinilit kong magmukhang kalmado.“Are you sure?” she pressed, her eyes locked on mine.“Yeah,” I said, trying to reassure her. Lumapit ako at hinalikan siya sa mga labi. She responded, and the tension in my chest eased a little because of the warmth of her touch. Nang maghiwalay ang mga labi namin, kumislap sa mga mata ni Sol ang pag-aalala.“Hindi mo ako maloloko. You’re thinking about something, and I







