Chapter 5

AGAD NA nag-abot ng bayad si Zea sa taxi driver, hindi na iniintindi ang sukli, at halos tumakbo papasok ng ospital. Ang bilis ng tibok ng kanyang puso—parang gusto nang kumawala sa dibdib niya.

Mabilis ang mga hakbang niya patungo sa office ni Dr. Alvarez, habang mahigpit siyang nagdarasal na sana, sana lang, wala siyang marinig na masamang balita. Riley had to be safe. Nothing could happen to him. Not now, not ever.

Ngunit paglapit niya sa office, bigla siyang napatigil sa kakaibang eksenang bumungad sa kanya.

“Don’t do it again! Speaking ill of others is bad!”

Naninindig ang boses ni Dr. Alvarez, habang nakaharap sa isang matabang batang lalaki na mukhang kasing-edad lang ni Riley. Nanginginig ang bata sa tindi ng titig ng doktor, halatang natataranta.

Napadako ang tingin ni Selestina sa loob at agad niyang nakita si Tiya Melinda, ang kapatid ng kanyang ama, na abalang binabalutan ng puting gasa ang mga kuko ni Riley.

“Tiya!” sigaw niya, sabay takbo papalapit dito.

Nag-angat ng ulo si Melinda, at lumawak ang ngiti nito nang makita siya.

“Zea! Anong ginagawa mo rito? Sino ang tumawag sa iyo?”

“Si Dr. Alvarez po,” mahina niyang bulong, habang sinisipat ang nagaganap na tensyon sa opisina.

Umikot ang ngiti ni Melinda at ibinaling kay Dr. Alvarez.

“Sabi ko naman sa iyo, huwag mo na siyang istorbohin,” mahinahong tugon nito.

Muling bumaling ang tingin ni Zea sa batang nakayuko sa likod ng isang babae, malamang ay ina nito. Halatang nahihiya at nagtatago.

“Hindi maganda na turuan ang bata ng ganitong asal,” mariing sabi ni Dr. Alvarez, kalmado ngunit may bigat ang boses. “Kung hindi ito maituwid, dadalhin niya hanggang paglaki.”

“Salamat po, Doctor. Hayaan ninyo, pagsasabihan ko si Lemuel,” tugon ng babae.

Napakunot ang noo ni Zea nang mapansin ang pasa sa mukha ng bata. Saglit siyang lumingon kay Riley, na nakasimangot habang patuloy na binabalutan ang sugat sa kuko.

“Tiya… si Riley ba ang gumawa nito sa kanya?” maingat niyang tanong.

“Oo,” simpleng sagot ni Melinda. “Tinawagan kami ni Dr. Alvarez dahil sa away ng dalawa.”

Huminga si Zea nang malalim, ramdam ang bahagyang pagluwag ng dibdib. Thank God… Akala niya may mas masama pang nangyari.

“Ms. Belmonte?” tawag ng isang boses.

Agad siyang napalingon. Tumayo siya nang diretso, giving her full attention.

“Ms. Belmonte, sobrang tigas ng kapatid mo, tingnan mo ang ginawa niya kay Lemuel!” seryosong sabi ni Dr. Alvarez, sabay turo sa bata.

Napasinghap si Zea, ngunit hindi niya napigilang matawa nang bahagya nang mapansin ang nakakatawang itsura ng batang may baluktot na ilong. Gusto niyang malaman kung anong nangyari, kung ano ang nag-trigger kay Riley.

Parang nabasa ni Riley ang isip ng ate niya.

“Ate, sabi niya mahirap daw tayo at mamamatay daw ako soon!”

Nanlamig si Zea. What?! Rage surged through her. Paano nasabi ng batang ito ang ganoon? At sa kapatid pa niya?

Lumipat ang tingin niya kay Lemuel, at agad siyang nagbigay ng malamig na tingin, isang titig na parang dumidiretso sa kaluluwa. Napapikit ang bata, natakot, at nagtago sa likod ng ina niya.

“Pasensya na po sa anak ko, Ms. Belmonte,” mabilis na paghingi ng tawad ng babae.

Huminga nang malalim si Dr. Alvarez.

“Habang mali ang sinabi ni Lemuel, hindi rin dapat gumanti si Riley.”

Gumanti? Hindi lang basta ganti, pinukpok nito! At sa loob-loob niya, ipinagmamalaki ni Zea ang ginawa ni Riley. Walang karapatang maliitin o bastusin ang pamilya niya, lalo na’t ginagamit na insulto ang karamdaman ng kapatid niya.

Pero sa labas, nagpakita siya ng matalim na tingin kay Riley. Tumango agad ang bata, parang batang nahuli sa kalokohan.

“Sorry, Dr. Alvarez. Papagalitan ko si Riley, at sisiguraduhin kong hindi na siya muling magdudulot ng gulo rito sa ospital,” mahinahon niyang sabi.

Tumango si Dr. Alvarez, saka nag-gesture para makaalis sila. Kaya’t agad silang lumabas.

Sa corridor, muli silang sinabayan ng ina ni Lemuel. “Papagalitan ko talaga siya, spoiled kasi masyado,” nahihiyang sabi nito.

“It’s okay, ma’am. Ang kapatid ko rin, matigas din ang ulo,” tugon ni Zea, pilit na binabalewala ang nangyari.

Ngunit agad na umalma si Melinda. “Hindi, Zea. Walang kasalanan si Riley. Ang Riley ko, hindi basta-basta nakikipag-away,” mariin nitong sabi, full of protectiveness.

Ngumiti si Zea. At doon niya muling naramdaman, hindi talaga kayang tiisin ng pamilya nila ang anumang uri ng pang-aapi.

Nagpatuloy sila sa paglalakad pabalik sa ward, ngunit ilang metro lang ang layo, biglang huminto si Zea nang marinig ang isang boses.

“As my fiancée, bakit ka biglang umalis nang hindi sinasabi sa akin?!”

Nanlaki ang mga mata ni Zea. Napapikit siya ng mariin. Bakit siya nandito?! Panic surged. Hindi puwedeng malaman ng kanyang Tiya Melinda ang tungkol kay Jaric. Kailangan niyang magpanggap na wala siyang narinig.

Nagpatuloy sana siya ng hakbang, pero agad siyang hinarang ni Jaric, may nakakalokong smirk pa sa labi.

“Avoiding your boyfriend?” nang-uuyam nitong tanong.

“Boyfriend?!” halos pasigaw na tanong ni Melinda mula sa likod.

Natigilan si Zea, natatawa at kinakabahan nang sabay.

Oh no… ground, swallow me now!

“Aunt Melinda?” tawag muli ni Jaric, ngayon ay mas banayad na ang boses.

Agad na nagmulat si Zea. Nakita niyang nakasimangot si Melinda habang si Jaric naman ay nakatingin, halatang nagulat din.

“Paano mo alam ang pangalan ng Tiya ko?” bulong ni Zea, sabay tinaliman ng tingin ang lalaki.

Ngumiti si Jaric ng bahagya, ngunit may misteryo ang ngiti.

“Sinong ka naman?”

Napatigil si Melinda, at napakurap, parang pinipilit alalahanin ang mukha ng lalaki.

“It’s me. Jandrick,” matibay na sabi ni Jaric.

Saglit na nag-flash ng recognition sa mata ni Melinda, ngunit mabilis nitong itinago nang makita ang reaksiyon ni Zea.

“Jandrick...” maingat nitong tugon.

“Ikaw pala ang boyfriend ng pamangkin ko…” dagdag nito, sabay tingin kay Zea na agad umiling.

“Pero hindi pa niya nababanggit sa akin,” dugtong pa ni Melinda sa matalim ang tono.

Gusto nang sumigaw ni Zea. Of course she hasn’t! Hindi naman sila tunay na mag-jowa.

“Sumunod ka sa akin, Jaric,” malamig na utos ni Melinda.

Nanlaki ang mata ni Zea. “Huh? Pero Tiya pwede mo namang itanong sa akin!” halos mangiyak na protesta niya.

“Hindi. May gusto akong kumpirmahin na isang bagay galing kay Jaric,” mariin ang boses ni Melinda, hindi nagpapaapekto sa pagmamakaawa niya. Tumalikod ito at naglakad palayo.

Matiim niyang tinignan si Jaric, halos maubusan ng pasensya. “Huwag mong sabihin sa Tiya ko ang kahit anong kalokohan. Better mind your words!”

“Baby, I give the orders, not you,” sagot nito, saka hinabol si Melinda.

Naiwang nakatayo si Zea, nagdadalawang-isip kung susundan ba niya ang dalawa para makinig sa usapan o hahayaan na lang.

Pero biglang hinila siya ni Riley sa kamay.

“Tara na, Ate Zea!” anito, nakatingala sa kanya habang nakanguso.

Napabuntong-hininga siya. Kailangan magpahinga si Riley, at baka kailangan na rin ng kaunting sermon mula sa kanya.