Chapter 4

PAGPASOK NI Zea sa apartment, sinalubong siya ng kadiliman. Marahil ay natulog na si Diana.

Ayaw niyang gambalain ito, kaya dahan-dahan niyang kinuha ang cellphone at binuksan ang flashlight. Diretso siyang naglakad patungo sa kwarto niya.

Ngunit natigilan siya nang biglang sumindi ang mga ilaw. Agad niyang pinatay ang flashlight at dahan-dahang lumingon.

Naroon sina Rowin at Diana, nakaupo sa sofa, with their arms crossed on their chests. They have the detective look on.

Pareho silang nakatitig kay Zea nang seryoso, para bang may mabigat siyang kasalanang nagawa.

“Akala ko natulog ka na, Diana,” maingat na sambit ni Zea.

Umiling lang si Diana at lalo pang tumalim ang titig.

“Uh… bakit kayo nakaupo rito sa dilim?” tanong ni Zea.

“Naghihintay sa iyo,” sagot ni Rowin.

Napakunot ang noo ni Zea, bahagyang nalilito.

“Saan ka galing?” tanong ni Diana.

“Sa trabaho.”

“Trabaho?!” halos sigaw nito. Tumango si Zea bilang tugon.

Nagpalitan ng tingin sina Rowin at Diana bago muling ibinalik ang matalim na tingin kay Zea.

“Last time I checked, four to five nandito ka na sa apartment,” singhal ni Diana.

“Nag-overtime kami kasi maraming ginawa sa office—”

Naputol ang paliwanag ni Zea nang biglang tumayo si Rowin, mabigat ang ekspresyon.

“Bakit hindi ka tumawag?” tanong nito.

Lumapit pa ito at tila inamoy ang paligid niya.

“Pinahirapan ka ba ng boss mo?”

Umiling si Zea.

“Alam kong desperado ka para sa pera ngayon, pero kaibigan mo kami, at hindi ka dapat nagdurusa nang mag-isa. Hayaan mong tulungan ka namin,” dagdag ni Rowin.

Napabuntong-hininga si Zea. Tama ang dalawa, hindi pala tama na itago niya ang lahat ng sakit. Baka nga gumaan ang pakiramdam niya kung may makikinig.

Umupo siya sa pinakamalapit na sofa at pinisil ang tuhod niya.

“Guys, a lot has happened recently. Hindi kasing-simple ng iniisip ninyo ang kalagayan ni Riley,” wika niya.

Agad na umupo si Diana sa tabi niya, samantalang si Rowin ay humarap sa kanila.

“Anong ibig mong sabihin?” sabay nilang tanong.

Pumikit si Zea, naaalala ang huling sinabi ni Doktor Alvarez.

“Palala nang palala ang kondisyon ni Riley. Mayroon na lang siyang apat na tatlong o…”

“O ano?” tanong ni Diana.

Isang luha ang pumatak sa pisngi ni Zea. Ayaw man niyang sabihin, alam niyang kailangan.

“Kapag hindi namin na-operahan siya sa loob ng tatlong buwan, mawawala na si Riley.” Tuluyan na siyang bumigay.

“Oh my God… Zea,” bulong ni Diana.

Hindi na napigilan ni Zea ang mga hikbi. Matagal na niyang pinipigilan ito, at kung sa harap pa lang ni Doktor Alvarez siya umiyak, baka nga gumaan ang pakiramdam ng dalaga.

Niyakap siya ni Diana at hinaplos ang likod niya.

“Hayaan mo lang, Zea… ilabas mo lahat,” bulong nito.

At iyon nga ang ginawa niya, umiyak siya hanggang sa wala nang matira. Iniabot ni Rowin ang panyo at pinunasan niya ang luha bago huminga nang malalim.

“Salamat,” mahinang sabi niya.

“Okay lang ’yan. Mabubuhay si Riley, makakahanap tayo ng paraan,” ani Diana, puno ng pag-asa. Ngumiti nang bahagya si Zea.

Sinamahan siya ni Diana matulog sa silid, baka raw hindi siya makatulog ng maayos. Mabuti na rin iyon dahil natatakot si Zea na bumalik ang panaginip niya kanina.

Kinabukasan, pagpasok ni Zea sa trabaho, parang walang nangyaring mabigat kagabi. Akala niya ay sasalubungin siya ng bad news, pero naging maayos naman ang pakikitungo ni Jaric sa kanya.

Hanggang sa pauwi na siya, walang kakaibang nangyari.

“You’re coming over to cook dinner for me tonight,” biglang sabi ni Jaric.

Kasalukuyan silang nakasakay sa kotse ni Jaric, nasa labas sila ng coffee shop ni Diana. Lander sits in the driver's seat.

“Huh?!” halos mapasigaw si Zea sa gulat.

“You’re my girlfriend. Girlfriends cook for their boyfriends,” mariin ang pahayag ng lalaki, para bang isang batas iyon na dapat sundin.

“Pero ako…” Hindi na niya natapos ang sasabihin nang bigla siyang titigan nito ng tanong na nakakaungkat ng kaluluwa. Gusto sanang ipaliwanag ni Zea na wala siyang alam sa pagluluto, pero natunaw ang lahat ng salita sa kanyang dila.

“Also, don’t forget to ask me anything you need, anything at all,” dagdag pa nito sa mababang tinig.

Tumango na lang si Zea, hindi alam kung matutuwa ba siya o kakabahan. Inabot ni Jaric ang kamay niya at marahang hinaplos ang pisngi ni Zea. Hindi niya mabasa ang ibig nitong iparating. Dati ay napakasungit ng lalaki, halos hindi siya makalapit. Pero bakit biglang nagbago yata ang kanyang Boss?

“Go on,” utos nito.

Hindi na nag-aksaya pa ng oras si Zea. Agad siyang lumabas ng kotse at halos tumakbo papasok sa shop. Sinulyapan pa niya saglit ang kotse habang umaalis si Jaric, ngunit paglingon niya pabalik.

Napasinghap siya.

Punô ang shop. Wala ni isang bakanteng mesa, at mas marami pang tao ang paparating.

“What the heck happened?” bulong niya sa sarili.

“Well, I’m about to ask you that!” biglang narinig niyang boses ni Diana na papalapit.

Napakunot ang noo ni Zea, lalo’t wala siyang ideya kung bakit ganoon ka-busy ang shop.

“Sinong naghatid sa iyo?” tanong ni Diana habang naglalakad sila.

Kumapit si Diana sa kanyang braso at dinala siya sa isang tahimik na sulok. Si Rowin naman ay abala sa pagtanggap ng mga order.

“It’s a long story, pero I managed to get Riley’s operation money!” bulong ni Zea, may bahid ng tagumpay.

Napahinto si Diana, bakas ang pagkadismaya at pagtataka. Hinila siya paupo at umupo sa tabi niya.

“Paano ka nakakuha ng ganoon kalaking pera?!”

Bago pa makasagot si Zea, napasinghap si Diana at lumaki ang mga mata.

“Don’t tell me… pumasok ka sa illegal na gawain?”

Napairap si Zea. “Kahit nangangailangan ako ng pera, hindi ko magawang pumasok sa illegal. Kaya pwede ba, makinig ka muna.”

Pahapyaw niyang ikinuwento ang pag-alok ni Jaric na maging girlfriend siya. Hindi na niya binanggit ang ibang kundisyon, ayaw niyang isipin ni Diana na ibinenta niya ang sarili para lang maipagamot si Riley.

“Goodness! Para itong eksena sa isang K-drama!” halos mapasigaw si Diana, sabay tawa.

Malapad ang ngiti nito, para bang mapupunit ang pisngi sa sobrang saya.

“Zea, girl, jackpot ka dito!” dagdag pa ng kaibigan na kumikislap ang mga mata.

Napabuntong-hininga si Zea at umiling.

“Sana jackpot nga… pero hindi mo ba napapansin na medyo weird ito?” balik niyang tanong.

Napakunot ang noo ni Diana at hinawakan siya sa noo, parang sinusukat kung may lagnat ba siya.

“Girl, ikaw ang weird. Kung ako lang, tatanggapin ko na agad. Ang swerte na magiging girlfriend ka ng isang Jaric Martinez!”

Muli siyang napabuntong-hininga.

“Diana, hindi lang—”

Naputol si Zea nang tumunog ang cellphone niya. Agad niyang kinuha at tumingin sa screen. Doctor Alvarez.

Biglang bumilis ang tibok ng puso niya. Bumigat ang dibdib sa kaba.

“D-doctor Alvarez?” mahina at nanginginig niyang bati nang sagutin ang tawag.

Ramdam ni Zea ang bahagyang pag-uga ng katawan niya. Hindi alam ng dalaga kung handa siya sa maririnig.

“Zea, kailangan mong pumunta, may nangyari,” seryosong sabi ng doktor sa kabilang linya.

“K-kung gano’n… ano pong nangyari?” halos mabasag na ang boses niya.

“Tungkol ito kay Riley,” mariin nitong sabi.

Napasinghap si Zea. Agad niyang ibinaba ang tawag at walang pag-aalinlangang kinuha ang bag mula sa mesa.

“Zea, are you okay?” tanong ni Diana, halata ang pag-aalala.

Umiling si Zea nang mabilis.

“H-hindi… m-may nangyari sa ospital… si Riley…”

“Si Riley? Anong nangyari kay Riley?” mas lalo pang lumalim ang pag-aalala sa boses ni Diana.

“H-hindi ko alam… kailangan kong pumunta!” mabilis na sagot ni Zea saka siya nagmamadaling lumabas.