KABANATA 4

Third Person POV

TAHIMIK ang buong executive boardroom ng Villaruel Medical Group, pero hindi maikakaila ang tensyon sa hangin—parang kulog na naghihintay lang ng kidlat.

Prominent names in the field of medicine were present—founding doctors, high-level executives, and private stakeholders. All formal, all immersed in their own worlds of calculation and reputation.

At sa pinakaharap ng mahabang mesa, parang estatwang nakaupo si Damon Villaruel—immaculately dressed, posture straight, eyes unreadable. Calm, collected, but cold as steel.

Sa tabi niya, naroon ang kanyang ina, si Eleonor Villaruel, ang matagal nang CEO ng buong medical group. Tahimik ang bibig, pero ang mga mata nito ay nagliliyab. Hindi siya ang tipo na sisigaw, pero ang galit niya ay parang usok na dumadaloy sa buong silid.

Isang malakas na tunog ng pagsara ng folder ang bumasag sa katahimikan. Si Dr. Mendez, ang pinakamatandang miyembro ng board, ay tumayo mula sa kanyang upuan, hawak ang folder na para bang nais niya itong ibato.

“This is a disgrace, Eleonor. A full-blown photo scandal? Caught in a compromising position with a woman who’s not even from a respectable background?”

Napahalukipkip naman ang finance director na si Ms. Aragon. Ang mga mata niya'y sing-talim ng scalpel. “"If she were at least from a prominent family, we could've spun it. But an actress? An internet sensation turned showbiz commodity? This is damaging the hospital's reputation."

Tumango si Dr. Salazar, “We are a hospital, not a tabloid. We deal with life, death, trust. Not gossip.” halatang mula pa sa lumang panahon ang paniniwala.

Nagbukas ng folder sa harap si Ms. Tan, mula sa legal department, at tumingin kay Eleanor. “We’ve already received calls from two of our international partners. They're concerned if we’re still aligned with medical excellence—or if this institution is turning into a scandal-ridden dynasty.”

Sunod-sunod ang mga tingin na ibinato kay Damon pero nanatili siyang tahimik. Nakapulupot ang mga daliri sa armrest ng upuan, pero ni isang pulgada, hindi siya gumalaw. Wala siyang ekspresyon sa mukha, pero sa likod ng kanyang mga mata ay tila may gumugulong na bakal.

Pagkatapos ng ilang segundong tila walang katapusan, si Eleonor ang bumasag ng katahimikan.

“Damon, this is not just about image. It’s about credibility. If you’re going to inherit this institution, you cannot afford these... distractions.”

Huminga nang malalim si Damon, parang gustong ilabas ang bigat ng buong boardroom.

Tumayo siya. Dahan-dahan. Isang kilos na parang may rehearsal. Pinagmasdan niya ang lahat ng naroon, bawat isa ay parang chess piece sa isang laro ng mga hari’t reyna.

“Let me make something clear,” ani Damon, ang boses ay malamig pero matalim. “What you saw online was a personal moment, twisted and leaked without our consent. I will not apologize for having a private life.”

Isang bulong ng iringan ang lumaganap sa silid. Napatingin si Dr. Mendez sa kanya, at mas napakunot noo ito. “So you're not denying the photo?”

“Of course not. There’s nothing to deny,” Damon said, deadpan.

Umusog paharap si Ms. Aragon. Parang naamoy na niya ang usok ng isang PR disaster. “Then what is your plan to protect the Villaruel name? Because I assure you—this will not go away on its own.”

Damon nodded slightly to his assistant at the side, who handed him a folder. “You want control over the narrative? Then let’s take control. Now.”

Tumaas ang kilay ni Ms. Tan, halata ang pag-aalinlangan. “And how do you plan to do that?”

Tahimik si Damon sa loob ng ilang segundo. Then—

“We give them what they want.”

Before anyone could question him, Eleanor leaned forward, her voice cold and decisive.

“Marrying her is the only viable solution.”

Natigilan ang lahat ng nasa conference room, tila ba'y hindi nila inaasahan na sasabihin mismo ng CEO iyon.

There was this article circulating online saying na Engage na daw si Damon kahit hindi naman totoo. Kaya napaisip si Eleanor, na bakit hindi na lang gawing totoo para malusutan nila ang problemang kinakaharap nila ngayon. And how to make that true? By simply tying his son sa babaeng kaeskandalo nito.

“Kung magiging totoo ang engagement na kumakalat online,” pagpapatuloy niya, “Then the public sees it as romance, not a scandal. Hindi lapse in judgment, kundi a love story.”

Napatango si Ms. Aragon, tila ba'y sumasang-ayon ito. “At ang love story?” singit nito. “Binibili ’yan ng publiko. They’ll eat it up.”

Bahagyang ngumisi si Mr. Yu, isa sa mga executive. Kanina pa ito tahimik at nakikinig lang. “You’re saying we turn this into a fairy tale?”

“Exactly,” Eleanor said. “And Damon will play the prince.”

Tumayo si Damon, hinaplos ang laylayan ng kanyang coat, saka tumingin sa lahat. “If this is what it takes to restore this institution credibility, then I’ll do it. I’ll marry her.”

Napatingin ang lahat sa kanya at samo't saring reaksyon ang bumalot sa silid.

“Are you serious?” ani Ms. Tan. “You barely know the girl.”

“Which makes it more believable,” Damon answered, voice smooth as glass. “Two high-profile individuals caught in a whirlwind romance. The media will turn it into a fantasy. The public will love it.”

“And the girl?” tanong ni Dr. Salazar. “You think she’ll just say yes?”

“Leave that to me,” sagot ni Damon, malamig ang boses pero may halong paghamon sa kanyang titig.

Tumango si Mr. Yu bago isinara ang folder. “You have 48 hours. If Luna Ferrer refuses, we expect a public apology—and your indefinite leave.”

Hindi nagpakita ng takot si Damon, bagkos tinimbangan din nito ang ipinupukol na tingin sa kanya. “I won’t need 48 hours,” he said. “She’ll say yes.”

---

EXECUTIVE HALLWAY – VILLARUEL MEDICAL CENTER

Tahimik.

Masyadong tahimik para sa isang institusyong dapat ay laging abala—walang nurses na nagmamadali, walang teleponong nagri-ring, walang mga hakbang kundi sa kanya lang. Ang bawat tunog ng sapatos ni Luna Ferrer sa marmol na sahig ay tila nag-e-echo sa dingding, parang pinapaalala sa kanya ang bigat ng bawat hakbang papalapit sa pintong ayaw niyang katukin.

Nasa kamay niya ang cellphone—mahigpit ang pagkakakapit niya dito. Nanginginig ang mga daliri niya, pero pinipilit niyang huwag ipahalata. Sa ilalim ng ilaw ng hallway, makikita mong hindi lang siya basta kinakabahan—halos hindi din siya makahinga.

'Kailangan. Kailangan ko siyang kausapin.'

Huminto siya sa harap ng executive office. Napapikit pa siya nang mariin bago kinatok ang pinto.

Unang katok. Wala.

Pangalawa. Tahimik pa rin. Parang nilulunok ng pinto ang bawat tunog.

Kaya't dahan-dahan niyang pinihit ang seradura. Unti-unti niya itong binuksan at bumungad sa kanya ang madilim na kwarto.

Sa loob, may kaunting banayag ng ilaw na nanggagaling sa nakasinding lampara malapit sa mesa—isang mainit na amber glow na tila ba pilit binubura ang lamig ng tensyon sa hangin, pero sa halip ay lalo lang nitong pinatining ang bigat ng katahimikan.

Naroon si Damon Villaruel, nakatayo sa tabi ng floor-to-ceiling glass window, tanaw ang lungsod sa ilalim ng kulay-abo’t madilim na langit. Suot niya ang kanyang white coat pero nakasampay lang ito sa balikat niya.

Hindi man lang napabaling si Damon sa kanya pagkabukas niya ng pinto. Ni hindi nga ito nagulat at prang inaasahan niyang darating si Luna. O mas malala—parang wala siyang pakialam.

“H-Hi...” Mahina at halos pabulong na bati ni Luna.

Dahan-dahang lumingon si Damon.

Hindi siya nagsalita. Hindi siya ngumiti. Hindi rin siya galit—at mas nakakatakot 'yon. Ang mga mata niya ay malamig at ang mga titig niya ay kayang durugin ang isang tao nang hindi kailangang magsalita.

“I... I needed to talk to you.”

Wala parin siyang nakuhang sagot mula kay Damon. Para siyang estatwang nakatingin sa kanya at naghihintay ng dahilan para lumapit—pero wala itong balak gumawa ng kahit anong hakbang.

'Mas nakakatakot pa pala siya kesa sa inaasahan ko' ani Luna sa isipan.

“I’m sorry for bothering you,” dagdag niya. Pilit niyang hinahanapan ng lakas ang boses, pero hindi maitatago ang panginginig nito. “Pero... pero...”

“What do you want?” sa wakas ay nagsalita na rin si Damon.

Kahit na kabado, sinubukan pa din ni Luna ang humakbang palapit sa doctor. Ayaw man niya, pero kailangan dahil career niya ang nakataya dito.

“Nakiusap na ako sa PR team ko,” aniya, halos pabulong. “But... it’s not enough. Lalo lang lumala. Ginawa ko na lahat pero—”

Pinikit niya ang mga mata. Napasinghap. “Please... para matapos na ’to. Para hindi na madamay ang Villaruel Medical Group. Pwede mo bang i-deny sa media ang kumakalat na litrato?"

It's the only plan that she could think of. If Villaruel Medical Group release a statement na hindi si Damon ang nasa litrato, at least kahit papano ay mabawasan ang issue.

She knew how influential the Villaruel Medical Group was—respected, untouchable, and quietly dangerous. At alam niyang sa oras na ma-link siya rito, lalo na’t hindi siya paborito ng board, tiyak na lalapain siya ng sistema. As much as possible, she wanted to keep her distance. Dahil kapag pinag-initan siya ng VMG, walang PR stunt o public apology ang makapagliligtas sa kanya. Masisira siya nang buo.

Panandaliang katahimikan ang bumalot sa kanila—isang uri ng katahimikang mas mabigat pa sa sigawan.

Luna stood just a breath away from him now, her hands trembling slightly at her sides. She could feel the weight of his gaze, sharp and unreadable, like he was dissecting her soul without saying a word. Her throat tightened, but she held her ground, eyes locked on his like a soldier awaiting judgment.

“No.” malamig nitong sagot.

“Ha?” naguluhan naman ang artista, tila hindi gets and sagot nito.

“If you want this fixed,” aniya, malamig pa rin ang tono, “then marry me.”

Marry me.

Biglang tumigil ang pagtibok ng puso ni Luna at nabitawan ang hawak na cellphone. Hindi siya sigurado kung tama ba ang narinig niya.

“Anong sabi mo?” Halos wala nang laman ang boses niya—isang paos na bulong na pinilit makawala mula sa nanunuyong lalamunan. Ang buong katawan niya'y nanginginig.

Parang nagkaroon ng lindol sa loob niya, at siya mismo ang epicenter.

“You heard me.” batid pa din ang lamig sa boses nito. Para lang siyang CEO na naglalatag ng business proposal—isang merger na walang damdamin at walang puso.

“Marry me.”

Ang dalawang salitang iyon ay hatol— hindi alok.