Sa mismong araw ng kasal nila, nalaman ni Luna ang mapait na katotohanan—ginamit at pinakasalan lang siya ni Damon upang saktan ang babaeng dating karelasyon nito. Dala ng matinding sakit at pagkabigo, nagpasya siyang iwan si Damon sa araw ding iyon. Tahimik itong naglaho nang walang paalam. “Hanapin n’yo siya! I want every inch of this estate searched!” sigaw ni Damon habang galit na galit na naglalakad paikot sa marble flooring ng hall, ang mga palad niya'y nakasukbit sa kanyang buhok na tila ba hindi malaman kung ano ang uunahin—ang takot, ang galit, o ang pagkasira ng loob. “Sir Damon,” lapit ng isa sa mga security. “We’ve searched the entire estate… wala po talaga si Ma’am Luna. Even the guard at the back gate said walang nakitang dumaan.” “She can’t just run away with my child!” singhal niya, boses niya'y halos mapunit sa dami ng emosyong nagsasalubong sa dibdib. “Do whatever it takes—bring her back! Now!” Pagkalipas ng anim na taon magmula noong maglaho na parang bula si Luna... "Boss, we found your wife. She just landed at the international airport." "And she’s with three kids... who all look exactly like you." "But there’s another man with them—and one of the kids is calling him Dad."
ดูเพิ่มเติมMADILIM at malamlam ang ilaw sa bar. Halo-halo ang amoy ng usok ng sigarilyo, alak at citrus. Sa likod ng mahabang counter, nakaayos ang mga bote ng alak at nagmimistulang mga collection dahil ang iba dito’y ilang dekada na ang tanda. Maaliwalas ang tunog ng tawa, usapan, at mahinang musika.
Isang kilalang surgeon ang nakatayo sa tabi ng bar. May hawak itong baso na nangangalahati na ang alak at bakas sa mukha niya ang tahimik na pagod. Napalingon siya nang muling tapikin ng dati niyang kaklase sa med school ang likod niya, kasabay ng pagtulak ng panibagong shot sa harap niya. “Pre, one more shot!” sigaw ng ka-batch niya habang tinatapik siya sa balikat. Damon gave a tight smile. “I’d rather be in the OR.” “Wala kang pasyente ngayon, doc!” tawa pa ng isa. “Hindi mo pwedeng operahan yang scotch, ‘no!” Pero hindi siya natawa. He barely blinked. Honestly, ayaw naman sana niyang pumarito, kaso pinilit siya ng kanyang ama. Networking na din daw para sa pangalan ng ospital na mina-manage niya. He’d rather be in scrubs, inside a cold OR, doing bypass surgery than faking laughs in a reunion with people he barely respected. Abala siya sa paglagok ng alak nang may biglang nahagilap ang kanyang mga mata. Even through the dim lights and the chaos of the crowd, Luna Ferrer was unmistakable. Kahit sino ay makakakilala sa kanya. Sikat siyang artista at commercial model. Bonus pa na palagi itong trending sa social media. And tonight, she looked like she stepped straight out of a red carpet event — wearing a slinky black dress na parang second skin niya. Her hair flowed in soft curls, and her eyes sparkled every time she laughed. Napakunot ang noo ni Damon habang pinagmamasdan ito. She was swaying slightly on her heels, clutching her drink too tightly. Her eyes were glassy — hindi lang basta lasing. Something was off. Bigla siyang napatayo and excused himself, ignoring the teasing looks from his friends, and walked straight toward her. Paglapit niya, mas lalo siyang nainis sa nakitang kalagayan ni Luna. She was disoriented, at parang walang may pumapansin. “Miss?” he said, trying to keep his voice calm but audible over the music. “Are you okay?” Luna looked up at him, blinking. “H-Ha? Who are…you?” Her voice was unsteady and words slightly slurred. She looked at him with confusion — no hint of recognition. Damon leaned in a bit. “I think someone put something in your drink.” Makikita may kakaiba sa kilos nito and he knew that it wasn’t just because of intoxication. He’s sure enough that someone must drugged her. “W-what?” she asked, blinking faster. “Anong… sinasabi mo?” sinubukan pang itungga ni Luna ang hawak na alak pero kaagad din itong inagaw ni Damon. “You need to sit down,” he said, catching her just in time before her knees buckled. Luna tried to push him weakly. “Don’t touch me. I don’t even know who you are.” “You’re drugged. You need help.” he replied firmly. She tried to protest again, but her words slurred into gibberish as her body started to go limp. Damon glanced around. No one — not a single person — was paying attention. He let out a frustrated sigh. “Hey,” mahinang sabi niya habang inalalayan ito pababa ng stool. “Let’s get you out of here,” Pero bago pa man siya tuluyang makalakad palabas ng bar kasama si Luna, bigla siyang hinigit nito papasok sa isang hallway. “Wait—” Hindi na siya pinansin ng babae. Parang may sariling mundo ito at tuloy-tuloy lang sa paglalakad habang mahigpit ang kapit sa kamay niya. Ilang saglit lang, isang pinto ang bumungad sa kanila na may nakasulat sa itaas: "VIP SUITE – RESERVED" Hinila siya ni Luna papasok, at hindi pa man siya nakakaangal nang bigla na nitong isinara ang pintuan. “This isn’t—” Damon tried to keep his voice steady, pero naputol iyon nang mapatigil siya sa eksenang nasa harapan niya. Luna leaned against the velvet wall, her eyes half-lidded, cheeks flushed. Her breathing was shallow, and she was staring at him like he was the only person in the room. “Ang init,” bulong ni Luna, habang hinahaplos ang leeg niya. Damon swallowed hard. The rational part of his brain was telling him to stop. To take her home. To be the responsible one. Pero ramdam niya ang epekto ng alak. Umaalab ang dugo niya sa katawan, at masyadong malapit si Luna. “You’re not—” he took a shaky breath, “—you’re not thinking straight.” Ngunit sa halip na lumayo, lumapit pa si Luna. Tumitig ito sa mga mata niya, saka hinaplos ang dibdib niya at marahang bumaba ang mga daliri. “Stay with me,” she whispered. His grip on control faltered. One second, he was standing still, trying to resist. The next—naghahalikan na sila na para bang uhaw na uhaw sa isa’t isa. Sa loob ng eksklusibong VIP suite na iyon, nalimutan nila ang lahat—pangalan, reputasyon—na parang bang parehas silang nilamon ng epekto ng alak. And in that fleeting, intoxicating night, the perfect surgeon and the famous actress became nothing more than strangers drawn by desire… losing themselves in a room built to keep secrets.LUNA’s POV“Are we going back to Zurich, mom?” tanong ni Dash pagkakita niya sakin na inaayos ko ang mga gamit nilang magkakapatid sa luggage.“Are we ever going to see Daddy Nathan again?” si Desmond naman ang nagtanong.Mahigit isang buwan pa lang ang nakalipas magmula noong bumalik si Nathan sa Zurich, pero hinahanap-hanap na siya kaagad ng mga bata.Isinara ko ang luggage at tinitigan silang dalawa. “We’re going to live with your Dad.” sagot ko.“Which dad?” taka ni Dash. “Do you mean Daddy Nathan … or our real daddy?”“Your real daddy,”Napatalon sa tuwa si Dash habang nalukot naman ang mukha ni Desmond. Hanggang ngayon ay malayo pa rin ang loob niya kay Damon.“Your dad’s going through something hard, so we’re doing him a little favor to help.” pilit na pagpapaintindi ko kay Desmond.“I know, mom.”Niyakap ko siya at marahang hinaplos ang likuran niya. Masyado pa siyang bata para maintindihan ang lahat, pero laking pasasalamat ko dahil kahit papano’y bukas ang isipan niya sa mga
LUNA’s POVNAKAUPO ako ngayon sa mahabang sofa sa living area, kaharap si Mrs. Eleanor, habang nasa kusina pa din sina mama at papa at patuloy lang sa pag-aalmusal nila.Sinadya niya daw puntahan ako dito para kausapin. Paano naman kaya niya natunton na dito ako nakatira?“I won’t beat around the bush; I am here to ask you na kung pwede sanang pansamantalang tumira kayo ng mga apo ko sa Villaruel Private Estate kasama ang ama nila.”“Po?” halos hindi makapaniwalang usal ko sa sinabi niya.Was she trying to say na titira kami ng mga anak ko kasama si Damon sa lugar kung saan kami ikinasal?Napabuntong-hininga si Mrs. Eleanor. Ininom niya ang tsaang hinanda ko bago muling tumingin sakin. “Dr. Salazar said na mas makakabuti para kay Damon na makasama ang mga taong malalapit sa kanya para muling bumalik ang alaala niya,”“Hindi ba’t mas malapit kayo sa kanya dahil—”“The last thing he could remember was the wedding. Ikinasal siya sa’yo, at kaya naisipan kong doon siya pansamantalang patir
LUNA’s POV“Sorry po talaga, hindi ako nakapag-grocery kaya eto lang ang meron ako.” paumanhin ko kina mama at papa dahil simpleng hotdog, bacon, and fried egg lang ang meron kami for breakfast. Typical breakfast for kids.Kahapon pa kasi sana ako magg-grocery kaso umalis si Manang Josefina at umuwi sa kanila dahil nagkasakit ang anak niya. Wala tuloy magbabantay sa mga anak ko.Hindi ko din kasi inaasahan na mapapadalaw sina mama dito sa condo ng ganito kaaga, kaya hindi na ako nakapaghanda.“Ayos lang anak, ano ka ba?” sagot ni mama.Inabot ko ang tasa ng kape kay Papa at pinagsandukan ng kanin si Mama. “Anong oras po pala ang uwi niyo mamaya?” tanong ko sa kanila.Nasabi kasi sakin ni Mama na ngayong araw daw ang alis nila pauwing probinsiya. E, mahigit isang buwan din sila dito sa Manila para tulungan ako sa pagbabantay sa mga anak ko dahil napapadalas din ang pagpunta ko sa hospital para kumustahin ang lagay ni Davin… at ni Damon.“Mamayang alas dose pa naman,” sagot ni Papa. “Ka
THIRD PERSON ANG TUNOG ng basong tumama sa marble bar top ang bumasag sa katahimikan niya. Isang shot ng tequila ang mabilis niyang nilagok—hoping it would burn the ache away. But it didn’t. Instead, it made her more aware—more furious. “Isa pa,” utos niya sa bartender, malamig ang tinig, kahit pa nanginginig ang daliri niyang pinupunasan ang luha sa ilalim ng kanyang mata. “Nakakailan ka na,” ani ng binatang umupo sa tabi niya. “Alcohol won’t help you, Althea.” She let out a hollow laugh—may bahid ng pait. “Then can you? Dahil ni isa sa mga sinabi mong plano, wala kang nagawang maayos. You couldn’t even drive her away, just like you said you would.” “Relax,” sagot ng lalaki. “Hindi pa naman tapos ang laban.” Napatawa siya—hindi dahil sa tuwa, kundi sa lalim ng kanyang pagkadismaya. “Gising na si Damon, Aldrich,” sabay sabi niyang parang napuputol ang boses. “At alam mo kung anong mas masakit? Ni isa—wala siyang maalala. Wala siyang maalala sa ginawa ng babaeng 'yon sa kanya
THIRD PERSON“We ran a series of cognitive and memory assessments since Mr. Villaruel woke up,” panimula ni Dr. Salazar. “It’s confirmed. He’s suffering from retrograde amnesia, particularly temporally anchored around the last significant event he can recall clearly, which appears to be your wedding.” Humarap ito kay Luna habang nagpapaliwanag.“Meaning… he doesn’t remember anything that happened after the wedding?” tanong ni Althea sa doktor.Tumango si Dr. Salazar. “For now, yes. There’s a chance he might recover his memories over time, especially with familiar faces, environments, or emotional triggers. But there’s also a possibility that he may never remember them again.”“What about his kids?” hindi na napigilang magtanong ni Luna.Nababahala siya. Alam na ng mga anak niyang si Damon ang kanilang tunay na ama—pero ngayon, si Damon naman ang hindi sila kilala o maalala?“As far as his mind is concerned, they don’t exist yet. To him, he just got married yesterday.”Saglit na katahi
LUNA’s POV“Mommy, where do I put this?” malambing na tanong ni Dash habang hawak-hawak ang bouquet ng white lilies.Lumapit ako sa kanya at kinuha ang mga bulaklak. “Let me put them in vase.”Dumiretso ako sa bedside table at inilagay sa plorera ang mga bulaklak.“When are we going to visit Davin, mom?” tanong naman ni Desmond. Nakaupo ito sa sofa habang hawak-hawak ang ipad at nanonood dito.“Not yet, sweetheart. Davin still needs to rest. Remember what the doctor said? His body is still weak, so he’s not allowed to be around with too many people just yet… but soon, when he’s stronger, we can visit him, okay?” baling ko dito.Nandito kami ngayon sa executive suite ng ospital— tahimik at malamig—kung saan mahimbing na natutulog si Damon. Wala pa rin siyang malay magmula noong maaksidente siya, isang buwan na ang nakalipas.“But I miss him, Mom. It’s been a month since I last saw him.”Inilapag ko muna ang mga bulaklak at nilapitan si Desmond. Umupo ako sa tabi niya at niyakap siya. “
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
ความคิดเห็น