ตอนที่ 3 หลอมรักครั้งที่ 3 [1/3]

หลอมรักครั้งที่ 3

1/3

Palin Palinthda Talk

“รอนานไหมจ๊ะยัยคนสวย” โบว์ทักทายเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ “โทษทีนะ เครื่องดีเลย์มาก”

“ไม่นานหรอก แต่กินรอหมดไปสองจานละ” ฉันว่าติดตลก ส่วนยัยองค์หญิงก็หัวเราะแห้ง ๆ ใส่ “กินเถอะ ท่าทางจะหิวโซมาเลยนะ”

“อือ อาหารบนเครื่องไม่ค่อยถูกใจ” เพื่อนสาวว่าแล้วก็ลงมือทานอาหารทันที

เพื่อนฉันพึ่งจะกลับจากงานที่ญี่ปุ่น โบว์น่ะน่าอิจฉานะ มีแพชชั่น มีความฝัน แถมเป็นคนเก่งเลยทำอะไร ๆ ออกมาได้ดี ตอนนี้ยัยองค์หญิงแม้จะเส้นทางความรักของเธอจะไม่ได้ดั่งใจแต่ว่าเส้นทางด้านอื่นของเธอเหมือนเส้นกราฟที่ค่อย ๆ พุ่งขึ้นอย่างไม่มีวันจะร่วงลงมา

เพื่อนเรียนจบทีหลังฉันสองปีแต่ว่าทำแบรนด์เพียงแค่สองปีก็รุ่งเอา ๆ ส่วนฉันไม่มีแพชชั่น ไม่มีความฝันอะไรเลย งานที่ทำแม้จะพยายามเต็มที่และทำออกมาได้ดีตามเป้าหมาย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีความสุขอะไร เหมือนทำไปอย่างนั้นเพราะว่าไม่อยากให้คนอื่นมองว่าลูกสาวของพ่อไม่เอาอ่าว

ถ้าเทียบกันสามคนพี่น้องแล้วฉันดูเอื่อยเฉื่อยสุด ๆ แล้วมั้ง

พี่ธาวินพี่ชายของฉันเป็นอัจฉริยะด้านโปรแกรมเมอร์ เขาเรียนจบปอตรีไวกว่าคนอื่นมาก ก่อนจะเริ่มสร้างเกม ๆ หนึ่งขึ้นมาและดังเป็นพลุแตกได้ตอนอายุยี่สิบเอ็ด หลังจากนั้นก็มีเกมของเขาที่ดังอีกเรื่อย ๆ ไหนจะแอปพลิเคชันหลายอย่างที่ดูเหมือนจะไม่ตกรุ่นไปเลย

มูลค่าทรัพย์สินที่เขามีคงพอ ๆ กับพ่อเลยก็ว่าได้ แม้เขาจะไม่มีแฟนแต่ก็เหมือนจะประสบความสำเร็จไปมาก ๆ แล้ว เขาบอกฉันว่าชีวิตที่สมบูรณ์แบบไม่ได้หมายถึงการแต่งงาน

ญาณินน้องสาวของฉันแม้จะยังเรียนอยู่ แต่มีพรสวรรค์โดดเด่นมาก เธอเรียนออกแบบสิ่งทอเหมือนโบว์ มีพรสวรรค์และฝีไม้ลายมือที่เหมือน ๆ กัน แม้จะไปคนละแนว คนละสไตล์แต่ใคร ๆ เห็นก็บอกว่าญาณินเก่งมาก เส้นทางของน้องฉันดูจะไปได้สวยทีเดียว

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดญาณินจะใช้เวลาเรียนเพียงสามปีครึ่ง เทอมนี้เธออาจจะเรียนจบเลยก็ได้ ใคร ๆ ก็รู้ว่าญาณินฉลาดมากมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าญาณินจะได้รับการแสดงความรักของบุพการีเราน้อยกว่าฉันกับพี่วิน แต่ก็ไม่มีใครสามารถกังขามันสมองอันชาญฉลาดของเธอได้

ฉันรู้สึกว่าตัวเองคล้ายเป็ด ทำอะไรก็ไม่ดีที่สุดสักอย่าง เหมือนเป็ดที่ว่ายน้ำได้แต่จะดำน้ำก็ไม่ได้ หรือบินได้แต่ก็บินได้ไม่สูง ทำอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ ไปหมดเลย

“ทำงานเป็นไงบ้าง” ฉันถามเพื่อนที่กำลังทานข้าวท่าทางเอร็ดอร่อย

“ดีกว่าที่ตั้งเป้าหมายไว้ ขายหมดเกลี้ยงตั้งแต่สองวันแรก แถมมียอดพรีฯเข้ามาเยอะกว่าที่คิดอีก” คำพูดของเพื่อนรักเป็นการตอกย้ำความสำเร็จอันรุ่งโรจน์ของเธอ “ปิดจ็อบแล้วจะจัดปาร์ตี้ พาต้องไปนะ”

“ไม่พลาด” ฉันบอกเธอ “ลัคกี้อินเกมแล้ว เมื่อไหร่จะลัคกี้อินเลิฟจ๊ะ”

“ม่ายยยย” ยัยองค์หญิงโอดครวญ “ไม่เอาหรอก ยังไม่อยากมีใครตอนนี้”

“แน่ใจเหร๊อว่าไม่อยากมี” ฉันเสียงสูงพลางจิบไวน์แล้วเหล่ตามอง “รอน้องชายเอ็กซ์ก็บอกมา”

“ไม่ได้รอ แค่ใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ แล้วก็ยังไม่ได้รู้สึกว่าคนที่เข้ามาจะถูกใจ” ฉันเบะปากน้อย ๆ เพราะรู้ทันว่าเธอกำลังคิดอะไรแต่ไม่อยากพูด “แต่พาเถอะ ทั้งลัคกี้อินเลิฟ ทั้งลัคกี้อินเกมเลยนี่”

“อะไร” ฉันมุ่นคิ้ว “เราไม่มีความรัก”

“เหรอ...ช่วงนี้เห็นอยู่กับเอ็กซ์บ่อยนะ เทโฮสต์ เทคนคุย เทกิ๊ก เทเด็ก เทเพื่อน หมดแล้วใช่ไหม” ยัยเพื่อนร่ายยาวมาก ๆ พลางยิ้มแววฉัน ทั้งนี้เพื่อนในความหมายของเธอคงไม่ได้หมายถึงเพื่อนจริง ๆ แบบฉันกับโบว์หรอกนะ แต่เธอหมายถึง FWB น่ะ

“ก็ว่างตรงกันเลยเจอกันบ่อย ส่วนคนอื่นก็เจอบ้างแค่ไม่บ่อยเพราะว่าเราทำงานไงจ๊ะ” ฉันอธิบายไปตามความจริง ฉันกับเอ็กซ์แค่บังเอิญว่าว่างตรงกัน

ส่วนฉันก็ไม่มีเวลาไปบาร์โฮสต์หรือนัดโฮสต์คนไหนเพราะว่าทำงานเยอะ ส่วนคนอื่น ๆ ที่อยู่ในสถานะเดียวกับเอ็กซ์ก็เจอบ้างนาน ๆ ที ไม่ก็แค่กินข้าวด้วยกันเฉย ๆ

“เด็กเจ๊พาไม่งอแงแล้วเหรอ”

“งอแงก็เทเลยสิ เราไม่ชอบคนพูดไม่รู้ความ” ยัยเพื่อนหัวเราะคิกคักใส่ฉัน

“แล้วกับเอ็กซ์อะ เป็นอะไรกัน”

“ก็เป็นเพื่อนกันไง เหมือนกับทุกคนนั่นแหละ” ฉันอธิบายไป แม้ฉันจะเจอเอ็กซ์บ่อยในช่วงนี้ แต่ก็เพราะว่าตอนที่ฉันอยากจะเจอใครสักคนเขาก็ว่างพอดี ฉันก็ถามหลายคนนะ แต่บางคนว่างไม่ตรงตอนที่ฉันอยากเจอไง อีกอย่างนะเอ็กซ์คุยง่าย หลายอย่างก็เข้าใจกันดี

“แล้วไม่อยากเป็นมากกว่าเพื่อนกันเหรอ เราว่าเคมีพากับเอ็กซ์ก็ดีออก” เพื่อนที่ปกติไม่เคยออกปากเกี่ยวกับความสัมพันธ์ไหน ๆ เลยของฉันมากนักก็พูดมา แต่ฉันยังส่ายหน้าให้ “ถ้าเกิดว่าเปลี่ยนสถานะกันนะ ขอลงเรือเอ็กซ์พาขาดใจเลยล่ะ”

เพื่อนพูดเหมือนฉันตอนที่อยากให้เธอกลับมาคบกับแอมป์สมัยที่โบว์ยังเรียนมหาลัยเลยนะ

“เอ้อ ๆ ตอนออกจากเกตมาเจอพี่พัตด้วยล่ะ ลืมเล่าเลยมัวแต่หิว”

“เขาน่าจะพึ่งกลับจากบาหลีนะ” ฉันบอกไปอย่างที่รับรู้มาจากพี่พัตอีกที เพราะก่อนไปเขาได้บอกฉันน่ะ พี่พัตคือรุ่นพี่สมัยมหาลัย รู้จักเขาเพราะเรียนสาขาเดียวกัน แต่ตอนฉันเข้าเรียนปีหนึ่ง เขาอยู่ปีสี่แล้ว เราไม่ค่อยสนิทกันตอนเรียน แต่วนมาเจออีกทีต้นปีที่เพราะธุรกิจครอบครัวเขาทำประกันกับบริษัทฉัน

แม้จะรู้จักกันมากขึ้นกว่าสมัยเรียนได้ไม่นาน แต่ก็เริ่มรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเขาว่ากำลังคิดอะไรกับตัวเอง หมายถึงว่าฉันรู้ว่าเขาชอบฉันน่ะ

“กับพี่พัตนี่ยังไง คือคุย ๆ กันอยู่เหรอ”

“ไม่ได้คุย” ฉันตอบไปตามตรง และโบว์ก็เลิกถามเรื่องนี้ไป

หลังจากทานข้าวกับยัยองค์หญิงแล้วเราก็ไปเดินเล่นกันอีกนิดหน่อยแล้วก็แยกย้ายกัน เพื่อน ๆ สมัยมอปลายเรียกโบว์ว่าองค์หญิงเพราะเป็นคนที่เพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะหน้าตา รูปร่าง มันสมอง ครอบครัวก็มีหน้ามีตาในสังคม

แม้เมื่อก่อนเพื่อนจะถูกครอบครัวตีกรอบทางความคิดมากไป และเพื่อนฉันก็เป็นคนไม่ค่อยปฏิเสธทำให้เธอไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าคนอื่น แต่พออะไร ๆ เปลี่ยนไปเพื่อนก็ถือว่าเติบโตมาได้อย่างดีมาก ๆ

ฉันกับโบว์เรียนด้วยกันตั้งแต่มอต้นลากยาวมาจนถึงมอปลาย แม้ฉันจะไม่ได้เก่งวิทย์คณิตมากเท่าเพื่อนแต่โบว์ก็ช่วยฉันมาตลอด และเธอเป็นคนที่ฉันสบายใจที่เล่าอะไรต่าง ๆ ให้ฟัง รวมถึงเป็นคนแรก ๆ ที่ฉันนึกถึงเสมอยามต้องการใครสักคนที่คอยรับฟัง

พอกลับถึงคอนโดฉันก็ลงมาพี่พัตข้างล่าง เขาแวะเอาของฝากจากบาหลีมาให้ แล้วฉันก็รอรับเอ็กซ์ด้วย วันนี้เอ็กซ์จะมาค้างด้วยน่ะนะ

“คนเมื่อกี้ ใครเหรอครับ” เอ็กซ์ถามฉันตอนที่เขาเดินเข้ามาหาฉัน จังหวะเดียวกันที่เอ็กซ์มาถึงตัวเขาโอบไหล่ฉันแล้วตอนนั้นพี่พัตที่เดินออกไปจากประตูคอนโดก็หันหน้าเขามา แล้วเห็นฉากนั้นพอดี

“รุ่นพี่สมัยมหาลัยน่ะ” ฉันตอบเรียบ ๆ และไม่ได้สนใจมองพี่พัตขนาดนั้น

“แต่เขาดูไม่ได้คิดกับคุณแค่รุ่นพี่นะครับ” เอ็กซ์แซวพลางกดเลขลิฟต์เมื่อเราเดินเข้ามา

“พี่เขาเหมือนจะจีบ ๆ เราอยู่น่ะ” ฉันก็ยอมรับไปตามที่รับรู้และสัมผัสได้

“แล้วเขาได้เป็นเหมือนเราไหม” ในความหมายของเอ็กซ์คงหมายถึงว่าฉันได้มีอะไรกับพี่พัตหรือเปล่านั่นแหละ ซึ่งคำตอบของฉันคือส่ายหัวให้ “พาไม่เคยมีอะไรกับเขาเหรอ”

“อื้อ” ฉันครางรับ “เพราะว่าเรารู้ว่าเขาชอบเราไง เราก็เลยไม่มีอะไรกับเขา”

“ทำไมล่ะ ถ้าลองมีอาจจะชอบเขาก็ได้นะ” ฉันส่ายหัวอีกครั้งไป

“เราไม่ชอบเขาหรอก แล้วก็คงไม่ชอบใครด้วย” ฉันตอบเสียงไม่ดังมาก “ถ้าเกิดว่าเรามีอะไรกับพี่พัตแล้วมันทำให้เขาคิดว่าเราก็ชอบเขาเหมือนกันก็คงแย่เลย เราไม่อยากให้ความหวังใคร แล้วตอนนี้เราก็ไม่ได้ให้ความหวังพี่เขาอยู่ด้วย เราคิดกับเขาแค่พี่น้องแล้วก็ไม่มีทางเป็นอย่างอื่น”

“ถ้าพี่เขาได้ยินคงเสียใจแย่ เขาดูชอบพามากดูจากสายตา”

“เสียใจก็ต้องจัดการความรู้สึกตัวเอง เราไม่ได้ขอให้เขามาชอบเราสักหน่อย”

“ใจร้ายจังครับคุณ” ฉันหัวเรากับคำแซวของเอ็กซ์อีกครั้ง

“แต่ว่าเราอยู่ด้วยกันแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงเรื่องคนอื่นดีกว่าเนอะ”

“ครับ พูดแค่เรื่องของเราก็พอแล้ว”