4

Pagdating nila sa may pintuan, binitiwan ni Dwyn ang pagkakahawak kay Samantha, binuksan ang pinto at pumasok. Ilang tao ang naglalaro ng billiards, habang sa isang gilid naman ay may mesa ng mahjong.

Si Dexter Manalo, na nakaharap sa pinto, ang unang nakakita sa kanila. Kumaway siya kay Dwyn at pabirong sabi,  “Dwyn, late ka na! Tatlong shot ang parusa mo!”

Nang marinig iyon, napatingin ang lahat sa may pinto.

“Hindi ako iinom ngayon, kailangan ko ring umuwi agad mamaya,” sagot ni Dwyn.

Si Shawn naman ang sumabat, “Dito ka na matulog kapag gabing-gabi na. May mga kwarto naman dito.” Paglingon niya sa likuran, napansin niya si Samantha. “Nandito rin pala si Miss Santiago.”

Pagkatapos niyang magsalita, may kahulugang tumingin siya kay Dwyn, pero agad siyang sinulyapan nito ng malamig.

Tinawag ang pangalan niya kaya magalang na nagbigay galang si Samantha, “Pasensya na po, Mr. Prado.”

Ayaw ni Dwyn na makipag-usap pa si Samantha kay Shawn, kaya agad niya itong hinila paupo sa sofa sa gilid.

“Napag-isipan mo na ba yong sasabihin mo?”

Dahil bigla ang tanong at maraming tao sa paligid, hindi alam ni Samantha kung paano sumagot. Nahihiya siyang ilabas ang totoong saloobin.

Tahimik lang na naghintay si Dwyn, kaya napilitan siyang bumulong, “Pwede po bang next time na lang? Ang dami pong tao.”

“Okay. Ikaw ang masusunod.”

Pagkatapos ay iniabot niya rito ang isang baso ng fruit wine. “Mas masarap ’to kaysa sa mga iniinom sa bar. Try mo, pero isang baso lang, ha.”

Mula nang pumasok sila, naramdaman na ni Samantha na mainit ang paligid. Kaya’t agad siyang s******p sa baso. Matamis ang wine pero may konting sipa rin ng alak, kaya’t di niya namalayang ilang lagok pa ang nainom niya.

Paminsan-minsan ay napapatingin sa kanila ang mga tao sa mesa ng baraha. Hanggang sa may tumawag kay Dwyn, pinapakiusapang sumali sa laro.

“Gusto mo bang maglaro?” tanong niya kay Samantha.

Medyo naiilang si Samantha sa pagkakaupo nilang dalawa, kaya’t mabilis siyang tumango.

Sumama siya kay Dwyn papunta sa mesa. Hinila nito ang isang upuan at naupo sa likuran niya. Hindi sanay si Samantha sa baraha—minsan lang siya nakakapaglaro tuwing bagong taon kasama ang mama niya.

Pero ang mga tao sa mesa ay halatang bihasa na. Hindi man nila kilala si Samantha, halatang-halata naman sa kilos ni Dwyn kung gaano siya kaimportante rito kaya’t naging mahinahon sila.

Kapag hindi niya alam kung anong card ang ilalabas, lilingon siya kay Dwyn. Isa nitong kamay ay nasa sandalan ng upuan niya, at ang isa naman ay tahimik na nagtuturo ng tamang card.

Pagpatak ng alas-onse, nagyaya nang umuwi si Dwyn. Tiningnan ni Samantha ang mga napanalunan niya—marami rin. Iniabot niya ito kay Dwyn, dahil pera naman nito ang pinanglaro niya.

Ngunit ngumiti lang ito at sinabi, “Panalo mo yan, iyo na. Tara, ihahatid na kita pauwi.”

Pagkaalis nila, nagsimula nang mag-usap-usap ang mga tao sa loob. May isang nakakakilala kay Samantha ang nagtanong, “Ano ba talaga ang meron kay Dwyn at sa assistant niya?”

Kita naman sa mga kilos nila ngayong araw na hindi lang basta boss at assistant ang relasyon nila.

Hindi masagot ng grupo ang tanong, kaya’t ngumiti lang si Shawn at di na sumagot.

***

Mas malamig at mas presko ang hangin sa north suburbs kumpara sa lungsod. Hindi pa sila agad sumakay sa kotse, bagkus ay naglakad-lakad muna nang dahan-dahan.

“Subukan mo lang, Samantha,” mahinang sabi ni Dwyn, “Subukan mong hayaan akong manatili sa tabi mo, okay?”

Bigla, ang banayad at pakiusap na tono ni Dwyn ang nagpabigla kay Samantha. Hindi siya agad nakasagot.

“Mr. Teves... Hindi ko po alam kung ano bang nararamdaman ko sa inyo. Ang sigurado lang ako ngayon, gusto kong galingan sa trabaho ko, ma-promote, tumaas ang sahod—makarating sa career peak ko.” Ngumiti siya habang sinasabi ito, “Kapag nando’n na ako, pwede na siguro akong magpakasal sa mayaman at guwapo.”

“Hindi ba’t kasama ko, maabot mo na rin ang peak na 'yan?”

“Magkaiba po ‘yon. Kapag naging tayo, lahat ng achievements ko, iisipin ng tao na galing lang sa inyo. Hindi dahil sa galing ko. At 'yon ang pinaka-ayaw kong maramdaman—na parang wala akong sariling kakayahan. Parang insulto na rin sa akin ‘yon.”

Nang makita ni Dwyn na medyo natataranta na si Samantha, agad niya itong pinakalma. “Okay, okay. Dahan-dahan lang. Hayaan nating walang ibang makaalam muna. Habang hindi pa handa ang lahat.”

Ngunit matalino na si Samantha ngayon.

“Wala pa pong kahit anong relasyon sa pagitan natin.”

“Pero pinupursige kita.”

Mata sa mata niyang sinabi ito, malamig pero punong-puno ng damdamin. Kita ni Samantha ang sarili niya sa mga mata nito, kaya’t agad siyang yumuko at nagpatuloy sa paglalakad—hindi na muling tumingin sa kanya.

Katulad noong dumating sila, may malumanay na tugtugin sa loob ng sasakyan. Hindi na napigilan ni Samantha ang antok at nakatulog siya sa kanyang upuan.

Pagdating nila sa tapat ng building, sa ilalim ng mahina at madilim na ilaw ng kotse, tahimik na tinitigan ni Dwyn si Samantha. Sa kanyang paningin, mas kaaya-ayang tingnan si Samantha kapag tulog ito kaysa gising.

Dahil sa tindi ng tingin sa kanya, dahan-dahang dumilat si Samantha. Tumingin siya sa labas ng bintana at doon lang niya napagtantong nakarating na sila.

"Salamat, Mr. Teves, sa pagsundo at paghatid. Ingat ka sa pagmamaneho pauwi," magalang niyang sabi.

Tatayo na sana siya para bumaba, pero hinawakan ni Dwyn ang pulso niya—kabisado na nito ang kilos niya.

"Bukas pupunta ako sa office para mag-overtime. Sasama ka rin ba?"

Pagdating sa trabaho, saglit lang nag-isip si Samantha bago siya tumango at pumayag.

Habang pinagmamasdan ni Dwyn ang ilaw mula sa silid sa pinakadulong bahagi palapag ni Samantha, pinaandar na niya ang sasakyan at umalis.

Pag-akyat sa unit, pakiramdam ni Samantha ay parang naiwan pa rin sa pulso niya ang mainit na hawak ni Dwyn. Sa isip niya, unti-unti nang lumalapit si Dwyn sa kanya, palapit nang palapit.

Kinabukasan ng maaga, nagising si Samantha sa isang tawag. May nangyaring aksidente sa construction site sa Pasig City. Hindi agad naaksyunan ng tao sa lugar, kaya lalong lumaki ang isyu.

Si Kevin ang tumawag para ipaalam na kailangang pumunta ni Dwyn mismo roon para personal na ayusin ang problema. Dahil dito, kailangan nilang sumakay ng unang biyahe ng high-speed train.

Agad na nag-empake si Samantha ng maliit na maleta at sumakay ng taxi papuntang istasyon.

Nang dumating siya, nandoon na sina Dwyn at Kevin. Magalang siyang bumati sa kanila at naupo sa isang tabi. Habang naghihintay, kinuha niya ang cellphone at sinimulang hanapin ang mga balita tungkol sa isyu.

Lumala ang sitwasyon dahil emosyonal ang mga kaanak ng mga nasaktan, at ang contractor ay tumakas. Kaya diretso silang nagtungo sa 3rd Branch ng kompanya. Ang masama, hindi maganda ang pakikitungo ng branch head, kaya lalo itong lumala.

Na-video ng ilang tao ang insidente at nai-post online—nasa hot search na ito ngayon.

Maya-maya, dumating na ang tren. Kinuha nila ang kanilang gamit at sumakay. Magkatabi ang upuan nina Samantha at Dwyn. Hindi malinaw kung si Kevin ang pumili o may sinabi si Dwyn.

Pinaupo siya ni Dwyn sa loob, at inilagay ang paper bag sa maliit na mesa sa harap niya. May laman itong gatas at sandwich.

"Mainit pa 'yan. Kainin mo muna," mahinahon niyang sabi habang nakatutok sa phone.

Naupo si Kevin sa likod nila. Dahil doon, hindi na nagpakipot si Samantha at agad nang kumain.

Dalawang oras at kalahati ang biyahe. Pagkatapos ng sandwich, binuksan ni Samantha ang laptop at sinimulang buuin ang isang emergency response plan gamit ang mga impormasyong meron sila.

Tahimik ang biyahe, at makalipas ang isa’t kalahating oras, tapos na niya ang plano. Ipinasa niya ito kay Dwyn.

"Mr. Teves, eto po ‘yung emergency plan. Please check."

Lumapit si Dwyn para tingnan. Tahimik niyang binasa, pagkatapos ay nagdagdag ng dalawang punto:

"Makipag-ugnayan ulit sa nag-post. Huwag mo siyang piliting burahin ‘yong post, pero kausapin mo siya. Alamin mo kung gaano kalalim ang alam niya tungkol sa nangyari, at kung puwedeng siya mismo ang tumulong mag-imbestiga. Isa pa, maghanap ka ng respetadong media outlet na puwedeng mag-cover sa follow-up ng issue para maging transparent tayo."

Agad naman itong sinulat ni Samantha. Palagi siyang humahanga sa bilis, linaw, at lalim ng pag-iisip ni Dwyn pagdating sa trabaho.