5

Maya-maya lang, dumating na ang tren sa istasyon. Sa may labasan pa lang, nandoon na ang mga tauhan ng branch office para salubungin sila. Agad silang tumuloy sa opisina, kung saan nagsagawa ng isang mabilis na meeting kasama ang mga senior executives upang agad na simulan ang pagpapatupad ng emergency plan.

Makaraan ang meeting, isinama ni Dwyn ang ilan sa mga matataas na opisyal ng branch papunta sa ospital para dalawin ang mga manggagawang nasangkot sa aksidente.

Ngunit hindi naging maganda ang reputasyon ng dati nilang project-in-charge—arogante at malamig ang pakikitungo sa pamilya ng mga nasugatan. Dahil dito, naging sarado ang loob ng mga kamag-anak ng pasyente sa sinumang may kaugnayan sa kumpanya.

Habang hawak ang listahan ng detalye, napag-alaman ni Samantha na ang manggagawang naaksidente ay kakalabas pa lamang mula sa ICU. Siya ang pangunahing bumubuhay sa pamilya, may inaalagaang matatanda, at may maliliit pang anak.

Dahil dito, agad siyang nag-utos sa assistant ng branch na bumili ng ilang damit at school supplies sa pinakamalapit na mall. Kasama ito, nagtungo na rin siya sa ospital.

Pagdating nila sa harap ng ward, hindi pa man sila tuluyang nakakalapit ay nag-umpisa nang mag-ingay ang pamilya ng pasyente. Ang matandang ama ng sugatang manggagawa ay biglang napaiyak habang nagmumura sa galit, at ang batang nasa tabi nito ay napaiyak din sa takot.

Hindi naka-business suit si Samantha ngayon. Naka-casual lang siya—isang simpleng damit na walang tatak, ngunit may aura pa rin ng propesyonalismo. Dahan-dahan siyang lumapit sa bata, pinilit sumingit sa tensyonadong eksena at lumuhod upang kausapin ito.

Kinuha niya ang maliit na kendi mula sa bulsa ng kanyang cardigan, at mahinang inalog ito sa harap ng bata.

“Shhh... it’s okay,” bulong niya, habang pilit pinapakalma ang bata.

Unti-unting huminahon ang iyak ng bata. Marahan niyang hinaplos ang buhok nito, saka dinala pabalik sa piling ng kanyang ina.

Paglingon niya sa ina, kitang-kita niya ang matinding pagod at lungkot sa mukha nito. Hindi ito nakisali sa galit ng matanda, ngunit halata ang distansyang inilalagay niya sa kanilang lahat. Nakatayo ito sa may pinto, parang guwardiyang ayaw silang papasukin.

“Umupo ka muna. Magpahinga ka,” marahang sabi ni Samantha habang nakatitig sa mga matang punong-puno ng pag-aalala. “Ang pinaka-importante ngayon ay ang paggaling ng asawa mo. Kailangan niya ng sapat na gamutan at mahabang panahon ng pahinga.”

Tahimik lang ang babae, pero hindi na kasing tindi ng depensa sa katawan.

“Wala kang dapat ipag-alala tungkol sa bayarin,” dagdag ni Samantha sa mahinang tinig. “Ito si Mr. Teves—presidente ng Teves Enterprise. Galing pa siya sa malayo para siguraduhing mabigyan ng hustisya ang nangyari.”

Bahagyang nagbago ang tingin ng babae. Hindi pa rin siya ganap na kampante, pero nakinig siya.

“Yung dating manager dito sa branch… hindi niya na-handle nang maayos ang sitwasyon. Kaya pinarusahan na siya ni Mr. Teves. Kung may kailangan ka, sabihin mo lang ngayon. Nakikinig kami.”

Lumapit na ang babae at tinulungan ang matanda na makaupo. Napansin ng mga opisyal ng branch ang pagbabagong iyon, kaya dali-dali silang humingi ng tawad—mula sa puso.

Bagaman outsourced ang project kung saan nangyari ang aksidente, tumakbo ang contractor palayo at iniwan ang responsibilidad. Dahil dito, ang kumpanya ni Dwyn—ang Teves Enterprise—ang kailangang humarap sa pananagutan.

Bukod sa kumpensasyon, si Dwyn na rin mismo ang nag-alok na sagutin ang lahat ng gastusin sa pag-aaral ng anak ng manggagawa—hanggang makapagtapos ito ng kolehiyo.

Napahagulhol na lamang ang ina, walang masabi sa laki ng pasasalamat.

Pagkalabas nila ng ospital, lihim na napabuntong-hininga si Samantha. Pakiramdam niya, isang malaking pasan ang nabunot sa kanyang dibdib. Ngayon na napanatag na ang loob ng pamilya, magiging mas madali na ang susunod na mga hakbang.

Napasulyap si Dwyn sa kanya, at sa ekspresyon nitong tila guminhawa, may isang kakaibang damdaming biglang sumulpot sa puso niya. Gusto niyang hawakan ang kamay nito.

Pero sa halip, tumalikod siya at tumingin sa mga kasama.

“Let’s go eat first,” aniya sa malamig ngunit mahinahong tinig.

***

Pagkatapos nilang kumain, nagtungo sila muli sa construction site.

Nagwelga na ang mga manggagawa. Hindi na tumuloy ang trabaho, at ang mga dapat sanang naka-duty ay nanatili sa lugar upang bantayan ang proyekto. Ayaw nilang magsimula ulit hangga’t hindi sila nababayaran.

Nang makita ang grupo nina Dwyn na paparating, nagsimulang magsilapitan ang mga manggagawa, ang ilan ay may dalang mga panangga, pipe, at kahoy.

Nakatayo si Samantha sa tabi ni Dwyn, at sa gitna ng gulo, bigla siyang hinila nito palikod gamit ang isang kamay. Agad din sumugod ang mga bodyguard para harangan siya.

“Ahh—!” napasinghap si Samantha, pero natabunan ito ng ingay ng sigawan sa paligid. Tahimik niyang tiningnan ang paa niya. Sa hindi inaasahang pangyayari, tila napaatras siya sa hindi pantay na bahagi ng lupa—at parang muling na-sprain ang kanyang paa.

Lumapit ang branch executives sa harap at nilinaw sa mga manggagawa na ang contractor na tumakbo ay iniimbestigahan na ng pulis. Sa ngayon, ang Teves Enterprise ang sasagot sa sahod na hindi pa naibibigay.

Ipinaliwanag din nila na magkakaroon ng bagong contractor para ipagpatuloy ang proyekto, at malaya ang mga manggagawa kung nais pa rin nilang magtrabaho, basta’t susunod sila sa bagong panuntunan.

Matapos ang ilang tensyonadong pag-uusap, nakamit din ang kasunduan. Pero si Samantha, habang lahat ay abala, ay tinitiis ang sakit sa kanyang paa. Patuloy pa rin siyang sumama sa mga opisyal upang i-inspeksyon ang buong site. Isa-isa niyang tinuturo ang mga mali sa konstruksyon, pinapansin ang mga dapat ayusin.

Pagbalik sa sasakyan, doon lang siya muling nakaramdam ng sobrang sakit. Para bang lahat ng tiniis niya kanina ay sabay-sabay na bumalik.

***

Sa gabi, nais sanang ilibre ng mga taga-branch si Dwyn bilang pasasalamat, pero agad niya itong tinanggihan. Sa halip, pinahatid niya silang tatlo pabalik ng hotel.

Pagdating nila sa tapat ng hotel, walang masyadong sinabi si Samantha. Hindi niya na kayang lumakad ng maayos, kaya palihim siyang kumindat kay Kevin, umaasang maiintindihan siya nito at tutulong.

Pero ang tanga—bumaba agad ng kotse na parang walang napansin!

Si Dwyn, na papalapit na sana sa pasukan, ay napansin na wala sa tabi niya ang isa pa. Lumingon siya at nakita si Samantha na pilit inaayos ang paa, pilit inihahakbang ang kanang paa na halatang masakit.

“Anong nangyari?” tanong ni Dwyn, ang boses ay mababa pero puno ng pag-aalala.

Dahan-dahang itinaas ni Samantha ang kanyang ulo. May bahid ng hiya sa kanyang tinig nang sabihing halos pabulong,

“Na-sprain ko ang paa ko…”

Napakunot ang noo ni Dwyn. Huminga siya nang malalim bago tanungin sa mababang tinig,

“Kailan pa?”

“Nang dumating tayo sa construction site,” sagot ni Samantha, halos hindi makatingin sa kanya.

Matapos marinig iyon, biglang nagbago ang ekspresyon ng mukha ni Dwyn. Ang dating malamig at kalmadong hitsura ay napalitan ng halatang inis at pag-aalala. Hindi na siya nagsayang ng salita. Isang hakbang lang ay nasa harap na niya si Samantha. Ipinasok niya ang isang braso sa likod ng babae at ang isa sa ilalim ng mga tuhod nito, saka siya dahan-dahang binuhat—para bang isang prinsesang dapat ingatan.

“Dwyn! Bitawan mo ako! Kaya kong maglakad!” gulat na sigaw ni Samantha, ngunit hindi siya pinansin ng lalaki.

Deadma si Dwyn sa mga matang nakatitig sa kanila—mga mata ng mga kasamahan nilang nanlaki sa gulat at kilig. Diretso niyang binuhat si Samantha papasok sa kanyang hotel suite, at dahan-dahan itong inihiga sa sofa. Lumuhod siya sa harapan nito, dumungaw sa kanyang paa, at sinimulang suriin ito ng may pag-aalalang hindi niya naipapakita kanina.

Namumula na ang kanyang bukung-bukong at may konting pamamaga. Napailing si Dwyn saka tiningnan si Samantha sa mga mata, ang boses niya'y puno ng inis at pag-aalala.

“Bakit hindi mo sinabi agad na nasaktan ka? Sumama ka pa sa inspeksyon ng buong site nang ganyan ang paa mo.”

Napayuko si Samantha. Ramdam niya ang bigat ng kanyang dibdib—tila may bumara sa kanyang lalamunan. Wala siyang maisagot. Sa halip, tinikom niya ang kanyang bibig, pakiramdam niya ay para siyang batang napagalitan.

Tumayo si Dwyn at nagtungo sa gilid ng bintana. Doon siya tumawag ng telepono, halatang hindi na napigilang ilabas ang pagkabahala.

Makalipas ang ilang minuto, bumalik siya dala ang isang tuwalya na may nakabalot na yelo. Maingat niyang itinaas ang paa ni Samantha, ipinatong sa kanyang tuhod, at inumpisahang lagyan ng yelo ang namamagang bahagi.

“Hindi kita pinapagalitan,” aniya sa malumanay na tinig, “naaalala ko lang kung gaano ka nahirapan. You didn’t have to act tough in front of me, Sam. Hindi mo kailangang tiisin ang sakit.”

Tahimik lang si Samantha. Iniiwas niya ang mukha, ayaw niyang makita ni Dwyn ang pamumula ng kanyang mga mata. Pero ramdam niya ang lambing sa tinig nito. Ramdam niya ang alaga.

Patuloy pa rin si Dwyn sa marahang paglalagay ng yelo nang biglang tumunog ang doorbell.

Tumayo siya at binuksan ang pinto.

“Ano ba ‘yan, emergency ba talaga ‘to? Pinapapunta mo ako ng ganito ka-late? Overtime na naman,” reklamo ng isang lalaking matangkad at payat habang papasok, dala-dala ang malaking medicine kit.

Tahimik lang si Dwyn at sinamahan siya papunta kay Samantha.

“Na-sprain ang paa niya. Pakitingnan kung may bali.” At habang sinasabi ito, muli niyang inangat ang paa ni Samantha at maingat na ipinatong sa kanyang tuhod.

Napakurap si Skye, ang doktor. “Ha? Wait—ikaw at siya?”

Ngunit isang matalim na tingin mula kay Dwyn ang naging sagot. Malamig pero kalmado,

“She’s my assistant. Just check her.”

Assistant? Yeah, right, napangiti si Skye sa isip, pero wala siyang nagawa kundi magpatuloy.

Mabuti na lang at hindi malala ang injury—sprain lang daw at walang bali. Local tissue injury lang, ayon kay Skye.

“Maglagay ka ng yelo tuwing umaga’t gabi. Bawasan ang paglalakad. Bandage lang muna tayo ngayon,” paliwanag ni Skye habang nakangising nakatingin kay Dwyn. “Ikaw na ang mag-alaga sa kanya. Ikaw na rin ang magbuhat sa kanya pauwi, ha?”

Hindi pa siya natapos magsalita, tinadyakan na siya ni Dwyn sa hita. Napatawa si Skye at mabilis na tinapos ang pagbabalot ng benda.

Pagkatapos nito, biglang nagsalita si Dwyn.

“Sa susunod na balik ko sa Pasig, libre kita sa dinner.”

“Ganyan ka talaga—paggamit tapos paalis agad! Classic,” sagot ni Skye na may halong biro’t tampo, sabay talikod at labas ng kwarto. Parang bagyong dumating at agad din umalis.

Nang makalabas si Skye, sinubukang alisin ni Samantha ang paa mula sa mga tuhod ni Dwyn, pero pinigilan siya nito.

“Don’t move. Lalagyan pa kita ulit mamaya. Anong gusto mong kainin? Papabili ako kay Kevin.”

Biglang naalala ni Samantha ang nangyari kanina. Napatingin siya kay Dwyn, napakunot ang noo at may halong inis sa boses.

“Paano mo naman ako nabuhat kanina? Andun si Kevin, nakita nila tayo!”

Habang lalo siyang nagsasalita, lalo niyang nararamdaman ang hiya. Hindi na niya napigilang titigan si Dwyn na may halong galit at kaba.

Ngunit ngumiti lang si Dwyn, parang aliw na aliw sa reaksyon niya.

“Bakit, masama bang maging mabait? Assistant kita, you were injured. What’s wrong with that?”

Agad na sumagot si Samantha, medyo naiiritang pabulalas:

“Si Linda nga nung na-sprain dati, binuhat mo ba rin siya?”

Napailing si Dwyn. “Of course not. I'm not that friendly to everyone.”

Namula ang mukha ni Samantha. Napatingin siya sa ibang direksyon habang pilit pinipigilan ang ngiti na sumisilip sa kanyang labi. Pero hindi niya kayang itago ang pink na kulay sa kanyang mga tenga.

Napansin ito ni Dwyn. Dahan-dahan niyang iniangat ang kamay, at sa sobrang banayad, hinaplos ang leeg ni Samantha at inabot ang pulang-pulang dulo ng kanyang tainga.

Napasinghap si Samantha sa lamig ng yelong nadampi sa kanyang balat. Bahagya siyang napaurong, kinilabutan sa damdaming hindi niya maipaliwanag.

“Simula nang malaman kong nasaktan ka, wala na akong pakialam sa kahit anong iisipin ng iba. Pagbalik natin sa city, hindi na nila tayo maaapektuhan. Si Kevin—he won’t say anything.”

Bumaba pa lalo ang boses ni Dwyn, naging mas malumanay, mas malapit.

“Samantha… puwede ba kitang halikan?”

Napatingin siya kay Dwyn, nanlaki ang mga mata. Nang makita niyang palapit ito nang palapit, agad siyang itinulak ang kanyang mga palad sa dibdib ng lalaki.

“No!”

Ngunit ngumiti lang si Dwyn—isang ngiting may halong pilyo at pagmamahal.

“Objection is invalid.”

At bago pa siya makapagsalita, marahan na nitong hinalikan ang kanyang labi. Isang magaan, maikling halik—hindi marahas, kundi puno ng damdamin. Hinawi nito ang kanyang buhok, inayos ito sa gilid ng kanyang tenga, saka siya muling pinahiga nang kumportable sa sofa.

Nang makalayo na si Dwyn, tinakpan ni Samantha ang kanyang dibdib gamit ang dalawang kamay at napamura sa sarili,

“Ang hina mo talaga, Samantha…”