Like
Third Person’s P.O.V.
Pinuno ng lahat ng mga staff sa eskwelahan ang mga upuang nakapalibot sa mahabang mesa sa loob ng conference room. Sa kabisera, kung saan naroroon ang pinakanaiibang upuan, nakatayo ang presidente na siya ring nagmamay-ari ng eskwelahan.
“I apologize for suddenly calling an emergency meeting amid class hours.” He smiled, “But this will be quick.”
Lahat din sila ay nagulat sa biglang pagpapatawag nito ng meeting lalong-lalo na ang biglaan din nitong pagpunta sa eskwelahan. Unang beses pa lamang ito na makita siya ng mga bagong guro at pangalawa o tatlo pa lamang siguro ng mga matagal nang nagtatrabaho rito.
Hindi naman kasi talaga ito madalas dito, kapag may kailangan o importanteng gagawin madalas ay pinapahatid niya lamang sa bahay niya ang trabaho, kapag naman may mga kailangang daluhang meeting o ev
Amaia’s P.O.V.Malapit nang magtago ang araw, halos nakauwi na lahat ng estudyante at pati mga guro, tapos na rin ang practice namin sa volleyball, ang tanging hinihintay ko nalang ngayon para makauwi ay ang matapos na ang lahat sa pagligo at pagbihis.Hindi ko magawang makisabay sa kanila, sa halip na magmadali at okupahin ang bakanteng cubicle, tahimik lamang akong naghihintay na matapos silang lahat. Ayoko nang maulit ang nangyari dati, ayokong mapagtripan nila ulit habang nasa shower ako. Kaya ngayon, kahit na gabihin pa, pinili ko pa ring maghintay para makaiwas sa mga maaari nilang gawin.Habang naghihintay sa mahabang upuan sa sulok ng locker room, hindi ko naman maiwasan ang paglipad ng isip ko sa nangyari kanina. Kuya Luke was watching our game, hindi ko tuloy mapigilan ang sarili na mapaisip kung naging maayos naman ba ang paglalaro ko kanina. Ayokong mapahiya sa kanya.Pinag-initan n
Third Person’s P.O.V.“Mine.” Sigaw ni Number 14 bago lumukso para hampasin ang bola papunta sa kabilang panig ng court.Nagawa iyong harangan ng blockers sa kabilang team, bumwelo si Amaia, nilipat ang bigat sa kaliwang binti bago tumalon nang napakataas at buong lakas na hinampas ang bola papunta sa parteng walang nakabantay. Pasok, walang nakahabol sa bola, puntos nila.Nagsigawan ang mga estudyanteng pumapanig sa team nila Amaia at sa lahat ng naroroon ay umangat ang hiyawan ng grupo ng mga kalalakihang nanonood sa bandang likuran nila. Nagsi-apiran pa ang mga ito, hindi maalis-alis ang mga ngising aso sa labi.Luke stepped inside the court, closer to the group of boys. Kanina pa ito nanonood mula sa malayo, hindi siya nakikita ni Amaia dahil nasa laro ang buong atensyon nito. But now that he is finally inside, imposible nang hindi pa rin siya makita lalong-lalo na kapag may gaw
Napatunganga si Amaia sa likuran niyang naglalakad na palayo. Hindi nito maintindihan kung bakit mukhang nagmamadali at balisa si Luke. Ano ba ang sasabihin nito at mukhang hindi na siya makapaghintay? May nagawa na naman ba akong kasalanan? Hindi niya maiwasang itanong sa sarili.But inthe end, she followed him but she took the route at the other side of the gym. Dala-dala ang bigat niya sa dibdib sa nakita kanina, sumunod pa rin ito kagaya ng lagi niyang ginagawa. Afterall, she can’t say no to Luke.May mga bilugang mesa na gawa sa bato sa likuran ng gym. Nakahilera ang mga iyon at may mga mahahaba na batong upuan ring kasama. Walang katao-tao roon dahil malapit nang magdilim at wala ring ilaw doon na nagpapamukhang nakakatakot sa lugar. Sumandal si Luke sa isang mesa habang nasa loob ng bulsa ang mga kamay.Mahigpit ang pagkakahawak ni Amaia sa laylayan ng kanyang damit. Doon niya binubunton ang kaba, kaba
Holiday“K-Kuya…Luke.” I mumbled. Kinakapos ako ng hininga, I couldn’t even move a bit. Isang pag-alsa lang ng dibdib ko upang humugot ng hangin, pakiramdam ko madidikit ulit ang labi o ilong nito sa balat ko sa leeg. It’s making my body tremble—no! It is making me crazy!“Hm?” Dinig ko roon ang panunukso. I don’t know why he is teasing me. Obviously, I’m not having fun with this pero hindi ko man lang siya maitulak palayo. Hindi ko man lang siya masabihang lumayo sakin.I can’t pretend as if I don’t like this, I can’t lie even to myself that I dislike this, ang ekspresyon ko sa mukha ay hindi rin kayang magsinungaling dahil alam ko, gusto ko rin ito. That I like him being this close to me. Even if it’s kind of uncomfortable, I want him close to me.“Ba…babalik na ako.”
“I’d like that.” His eyes were suddenly filled with enthusiasm. Dahil doon ay hindi ko na talaga naawat ang napakalawak na ngisi. Umiwas ako ng tingin para hindi niya iyon makita.“Okay.”“I’m sorry, am I too demanding? Hindi naman kita pinipilit. Kung mas kumportable ka roon, wala namang—“Umiling ako, “Thank you.” Binalik ko ulit ang tingin sa kanya, “I’d like that too, you, being demanding.” Bumungisngis ako at maya-maya’y narinig ko rin ang pagsegunda niya.It wasn’t just a demand after all, it’s just him being concern about me. Hindi pa naman kami ganoong katagal na magkaibigan, hindi pa rin ganoon karami ang alam namin sa isa’t isa lalo na ang mga alam ko tungkol sa kanya pero sa lahat ng ginagawa nito para sakin, ang pagtrato niya at pakikitungo sakin, parang ilang taon na kaming magkaib
As I fall deeper into my own misery, hindi ko namalayang nakatulog na ako sa kakaiyak. I wanted to start the following day with a smile but I knew I couldn’t. I won’t until I see Kuya Luke again.Maaga pa akong nagising kinaumagahan, nandoon pa rin ako sa may pinto, doon na ako nakatulog kagabi habang yakap-yakap ang mga tuhod. Before, holidays are nothing but just ordinary days to me. Buong araw na magkukulong sa bahay, buong araw na pilit aaliwin ang sarili.I never thought I would ever be spending a holiday with a friend. Ni minsan hindi ko naisip na makakalabas rin ako ng bahay para magliwaliw, makakalabas rin ako sa kulungan ko ng kalungkutan.The memory from last night is still there. The sadness is still evident as I look at my reflection at the mirror. Gusto kong umalis na kaagad at pumunta ng school pero hindi ako pwedeng magpakita kay Kuya Luke nang ganito ang itsura. Gusto kong maging masaya lang a
“Huh? Saan?” Saglit pang nanatili ang titig niya sakin, naalis lang iyon nang tumunog na ang elevator at bumukas. Ngunit hindi rin sya sumagot. Ginulo niya lang sa huling pagkakataon ang buhok ko bago naunang lumabas.Anong ibig niyang sabihin doon? Mawalan ng control saan? Sa alin? Gustuhin ko mang itanong ay hindi ko na nagawa dahil naging abala ang mga mata ko sa pagtingin sa paligid. Unang beses ko palang makapunta sa palapag na ito.May tatlong palapag ang Admin Building, ang una ay yung kanina kung nasaan ang bulwagan, ang mga opisina ng mga staff sa Administration Department at ang guidance office. Sa ikalawang palapag naman naroroon ang opisina ng principal, may conference room, may malaking veranda at sa pagkakaalam ko ay may billiard room din doon. At dito naman sa ikatlo at panghuling palapag nariritoang mga kwarto.Mukha lang itong hotel, may malalaking bintana sa harapan ng bawat kwarto kun
“Sana nagsabi kang may bisita ka. Mukhang nakaistorbo pa ako.”Hindi ko na kinailangang tingnan kung sino ang nagsalita dahil kahit hindi ko man makita ang mukha niya, alam ko na agad kung sino iyon. Presko pa sa isipan ko ang nangyari noong unang pagkikita namin kaya pati ang boses nito ay saulado ko na rin. At kagaya lang din ng una naming pagkikita, ganitong-ganito niya rin kaming nadatnan ni Kuya Luke.Mabilis akong napatago sa dibdib ni Kuya Luke habang siya nama’y nilingon ang lalaki. Nawala na sa isip ko ang hubad na katawan niya dahil sa kagustuhang makapagtago kahit naman alam kong makikita at makikita niya pa rin ako.I wish I can run away again like that night to hide from my embarrassment, but I can’t do that now.“Gavin. Bakit nandito ka? Akala ko ba sa Iloilo ka muna ngayon?”Kuya Luke held me in the waist. Lumayo ako ng konti mul