KABANATA 47

Sinalubong niya ako ng yakap nang makalapit. Nilingon ko si Kuya Luke na noo’y tahimik lang na nakamasid samin sa tabi ng kanyang sasakyan.

“Sobrang nag-alala ako sa’yo, Amaia. Salamat at nasa maayos ka. Gusto ko pa sanang lapitan ang kaibigan mo para makapagpasalamat din ako pero kailangan na nating pumasok. Kanina ka pa hinihintay ng Daddy mo.”

“Manang Lary, ayos lang po ba kayo?” Inipit nya ang mga labi habang nakangiting tumango. Nakita ko ang pangingilid ng mga luha niya.

“Maayos na maayos ako, Amaia. Halika na.”

Niyakap niya ako pagilid habang ginigiya sa paglalakad papasok. Sa huling pagkakataon ay nilingon ko si Kuya Luke. Nandoon pa rin siya sa kinatatayuan niya, hindi umaalis kagaya ng titig niya. Ngumiti siya at sapat na naman iyon para mas lalo na naman akong paglakasan ng loob. Ngumiti rin ako pabalik.

Tahimik ang buong