“See, Nicole? He’s the living proof.” Yvonne stated.
Despite of saying that, I can’t fully erase the thought out of my head. Kahit na kumbinsido nang hindi nga kagaya ng mga lalaking sinasabi ni Nicole si Kuya Luke, hindi pa rin maiwasang pumailanlang ng mga ‘what if’ sa isip ko.
If change is the only constant in this world, how can I expect Kuya Luke stay like how he is right now forever? What if I’ll wake up one day with him not looking at me the same way he looks at me today? Paano kung makilala na niya ang babaeng ibibigay ng Diyos sa kanya? O paano kung sa araw na mabigyan na siya ng panibagong puso ay magbago na rin ang lahat?
Idinaan ko sa isang ngiti ang naisip. Forcing myself to think that it will never happen. Or if it should, wala naman akong magagawa, tatanggapin ko nalang iyon. Because one nature of a good person is to know and accept his or her own defeat. If
Last Day“Kayo nalang-”“Hindi ako manonood dahil magseselos si Kuya Luke.” Si Nicole na ang tumapos ng sinasabi ko.Kapwa kaming natawa nina Yvonne at Chezka. Walang pasok ang buong senior high school para manood ng laro ng basketball team sa gym. At bago pa maubos ang laman ng classroom kanina ay nakaabang na silang tatlo sa pintuan para yayain akong manood.Pabirong nagpaikot ng mata si Nicole, “Kapag lumalapit lang naman si Dominic sa’yo nagseselos si Sir Santiago. Manonood lang tayo, kaya sige na, halika na.” Hinila-hila ako nito sa braso.“Knowing Dominic, kapag nakita niya si Amaia siguradong lalapit na naman ‘yon lalo pa kung manonood siya sa laro niya, mas lalong sasaya ‘yon. It will only get his hopes up.” Wika ni Yvonne.Ayaw pa ring bumitaw ni Nicole sa braso ko at
Ang pagkalabog sa aming mesa lamang ang nakapagpukaw ulit ng wisyo ko. Si Nicole ang pinagmumulan ng kalabog, binubunggo nito ang noo sa mesa habang tila nagpipigil ng tili. Si Yvonne naman ay nagpatuloy sa pagkain subalit napansin ko ang panginginig ng kamay niyang nakahawak sa kutsara, at ang pag-iipit niya sa bibig ang nagsabi sa aking nagpipigil lang din siya ng tili. Chezka then casually went back to her seat, grabbing Nicole’s head and stuffing food into her mouth.Pinagpawisan ako sa pagpipigil ng nginig sa dibdib, pinagsikapan kong huwag mapangiti habang bumabalik sa upuan, yakap-yakap ang damit ni Kuya Luke at amoy na amoy ang kanyang pabangong kinahuhumalingan ko sa tuwing niyayakap siya.Tahimik at mabilis naming tinapos ang pagkain. Walang ni isa sa amin ang nagsalita, kahit magtinginan ay hindi namin ginawa. Halos tatlong minuto lang ang nagdaan bago pare-parehong napuno ang aming mga bunganga. We gathered our things and q
Sa pagkakatanda ko ay hindi naging maganda ang kanilang unang pag-uusap, iyon ay ang araw na pinuntahan ako rito ni Kuya Luke. Sa pagkakaalam ko rin ay hindi maganda ang pananaw ni Kuya Luke kay Daddy dahil sa mga nangyari dati. At kahit na naikwento ko naman na sa kanya kung paano na nagbago si Daddy ngayon at ang dahilan niya kung bakit nagawa ang mga iyon sakin noon, hindi naman pupwedeng maging ganito agad sila kagaan sa isa’tisa. Naikwento ko na rin kay Daddy lahat ng tungkol kay Kuya Luke pero paano sila magiging tila ganito kalapit agad?“Tell him to come here, anak. It’s still early, I want to play chess with him again.”“Po?!”Halos dinig siguro sa pwesto ni Kuya Luke ang lakas ng pagkakasabi ko non. Again? Play chess with him again? Bakit kailan ba sila naglaro non?Daddy was surprised at my reaction, “He didn’t say anything to you?” Ang
Goodbye“Are you sure you don’t want to transfer to hospice care?” Dr. Tagurigan asked him after checking his vitals.Nilagay ni Luke ang cellphone sa mesang katabi ng kanyang kama. He regret ending the call with Amaia, but he will just regret it more if Amaia heard what his doctor has said. Nakangiti itong umiling bilang pagsagot.The white light from his hospital room gave emphasis to the worried look written on Dr. Tagurigan’s face, “Alam mo, Luke, ang ibang may kagaya ng kondisyon mo, hindi na nakakayanang makapaglakad mag-isa. Nakakahanga ang lakas mo pero hindi natin malalaman kung kailan aatake bigla ang sakit mo. Mas makakabuti kung lumipat ka na ng hospice care center.”“Switching to hospice care only means waiting for my death bed.” Dr. Tagurigan was shocked, “I’m not dying. I will get a transplant and continue on
Ang nakakasilaw na liwanag ang nagpamulat sakin. Paano ba ako nakatulog sa ilalim ng ganitong nakakasilaw na liwanag? Nang buksan ang mata ay ang maaliwalas na kalangitan ang sumalubong sakin. Walang masyadong alapaap, napakalungkot tingnan, kahit ang liwanag ay nakakalungkot nang pagmasdan.“Ah…” Napabuga ako ng hangin at mahinang natawa sa sarili, tinakpan ang mata, pinikit ulit ang mga umiinit nang mga mata at hinayaan ang mga luhang dumaloy pababa.Nakatulog na pala ako sa paghihintay, nakatulog na sa kakaisip, nakatulog na sa pag-alala ng aming huling sandali.Wala naman talagang nagbago sa paligid ko sa loob ng isang taong paghihintay. The school went on, everyone around me is still enjoying their teenage life, we’re still winning in games, Novelyn is still picking a fight with me, Ate Aizel is still as distant as ever to me, in fact nothing has really changed in one whole year.
December welcomed us with a breeze colder than November’s. It was raining that morning and everyone was obsessed in getting rid of the cold. Dahil malapit nang magsimula ang klase, noong nakapasok na sa building ay konti na lamang ang nadatnan kong pumipila sa vending machine para bumili ng mainit na kape.Iniwan ko muna ang bag sa bench malapit doon para ayusin ang basang payong sa gilid. Mula sa gilid ng mata ay nakita ko si Novelyn kasama ang mga kaibigan niyang kakatapos lang sa vending machine. They were now heading to the bench where I left my bag.Mabilis akong bumalik doon at kinuha ang bag bago pa malagyan ng kapeng sinadya niyang ibuhos doon. Gulat ang mga mukha nilang napalingon sakin, bukod sa gulat ay dismayado rin. Dahil sa nakaraang mga buwan ay pang-ilang beses na nilang subok itong pagdiskitahan ako at pang-ilang beses na rin ito na hindi sila nagtagumpay.“That was close, Novelyn.&rdqu
“Ano sa tingin mo ang bagay na pinakamakakapagpagalit sa’yo?”Mula sa librong binabasa ay pumunta ang tingin ko kay Dominic. Diretso lamang ang tingin nito sa harap, sa blackboard, sa mga kaklase naming may kanya-kanyang pinagkakaabalahan.“Okay ka lang? Bakit ang seryoso mo riyan? Hindi bagay, Dominic.”Sinamahan ko pa ito ng tawa subalit hindi ito nagpakita ng kahit anong bakas na nagsasabing nakikipagbiruan lang siya. Nanatiling diretso ang kanyang tingin sa harap at ako nama’y binaba na ang libro at binigay sa kanya ang buong atensyon ko.“Dominic.”“Magagalit ka ba kapag nalaman mong may isang bagay akong nililihim sa’yo?”Dinaan ko lang ulit sa tawa dahil hindi ako sanay na ganito siya, “Hindi naman kailangan lahat ng bagay sabihin mo sakin.”“
Pinunasan ko ang basang-basa nang mga pisngi at nagpatuloy naman si Dominic sa pagkukwento, “Sinasabi ko ito ngayon sa’yo para ngayon pa lang makapagdesisyon ka na. Buong weekend mag-aaral tayo, Monday to Wednesday exam natin, sa Thursday may pasok pa tayo, our Christmas party is on Friday and the days after that will finally be our vacation.”Dominic held my hand, dama ko ang higpit na tila hinahanda na ako sa susunod niyang sasabihin, “He’s not actually in Manila. He’s in Iloilo, he never left, Amaia.”Umawang ang aking bibig. Subalit hindi ako nakaramdam ng galit sa pagsisinungaling ni Kuya Luke, sa paglilihim nila nito sakin sa loob ng isang taon. If there is one thing that I felt, that was longing, wanting to see him.“Will you go to him? Will you come and see him?”Kuya Luke would never lie to me if he didn’t have his reasons. At para