Chapter 2

ANG MGA salitang sinabi niya ay naging dahilan para matigilan ang mga taong na sa loob ng silid ng mga oras na iyon. Ang nakababatang kapatid ni Gwen na si Jenna ay agad na napatayo sa matinding galit. “Ang lakas naman ng loob mo para hilingin ang bagay na yan? Ginugulo mo lang ang relasyon ni Kuya at Ate. maanong makipaghiwalay ka na lang ng tahimik!” inis na bulalas nito.

Mabilis naman na gumalaw ang kamay ni Gwen upang pigilin ang kapatid nito. “Jenna, tumigil ka. Umupo ka na lang dito.” saway nito sa kapatid nito ngunit hindi ito makapaniwalang napatingin sa ate nito.

Mas mukha pa itong nagalit kaysa kanina. “Ate, bakit ko kailangang tumahimik? Nakita ko kung anong pinagdaanan mo nitong mga nakalipas na taon kaya paano akong tatahimik?” tanong nito at pagkatapos ay ibinaling ang tingin kay Henry. “Kuya, magpapaloko ka na naman ba sa babaeng ito sa pangalawang pagkakataon?”

Nakita niya kung paano nagtagis ang mga bagang ni Henry dahil sa sinabi niya bago magdilim ang mga mata. “Iba na lang ang hilingin mo.” malamig na sabi nito sa kaniya.

Mas lalo pang naging madiin ang pagkakakuyom niya ng kanyang mga kamay. Alam niya na kaagad na iyon ang isasagot sa kaniya ni Henry ngunit hindi siya pwedeng sumuko para sa anak niya. Gusto niyang mapasaya ito sa nalalabing mga araw nito sa mundo. Sinalubong niya ang mga mata nito. “Hindi ko kailangan ng kahit na ano. Iyon lang nag nag-iisang kahilingan ko para sa pagpirma ko sa lahat. Isang buwan lang Henry. Isang buwan lang para kay Mia.” sabi niya.

Nang banggitin niya ang pangalan ng kanyang anak ay halos madurog ang puso niya. Nag-init din ang sulok ng kanyang mga mata ngunit pinigil niya ang kanyang sarili na maiyak sa harapan nito. “Kung hindi ka papayag sa gusto ko ay hinding-hindi ako papayag na maghiwalay tayo.” banta niya rito.

Dahil sa sinabi niya ay hindi makapaniwalang napatingin sa kaniya ang kapatid ni Gwen. “ang lakas talaga ng loob mo, napaka-kapal ng mukha mo kahit kailan!” bulalas nito ngunit wala siyang pakialam.

Sinulyapan niya lang ito at nanatiling kalmado bago niya muling ibinalik ang tingin kay Henry. “Kung gusto mo talagang mawala na ako ng tuluyan sa buhay mo ay gawin mo ang sinasabi ko dahil kung hindi, kahit na anong gawin mo na pilitin akong pumirma sa lahat para makipaghiwalay sayo ay hinding-hindi ko gagawin. Mananatili tayong kasal.” matatag na sambit niya. “Pero kung susunod ka sa gusto ko, wala kang magiging problema sa pakikipaghiwalay sa akin dahil magiging masunurin ako.”

Naging malamig ang mga mata ni Henry na nakatitig sa kaniya. Alam niya na kating-kati na itong makipaghiwalay sa kaniya para makasama na nito ang babaeng mahal na mahal nito. Tiyak na papayag ito kung sakali. Hindi pa rin ito sumagot na para bang pinag-iisipan pa nito ang magiging desisyon nito.

Huminga ng malalim si Gwen at nilingon si Henry. “Babe, pumayag ka na sa gusto niya.” mahinang pangungumbinsi nito rito.

Gulat na napatingin si Henry dito maging ang kapatid nito. Hindi inaasahan ng mga ito na papayag ito sa gusto niya.

“Ate? Nababaliw ka na ba?” hindi makapaniwalang tanong ng kapatid nito.

Maging si Henry ay nakatitig dito na hindi rin lubos na makapaniwala. Isang mahinang ngiti ang ipinaskil ni Gwen sa labi. “Para sa atin naman ito kaya mo gagawin ang bagay na ito hindi ba? May tiwala ako sayo.” sabi nito rito at inabot ang kamay nito pagkatapos ay marahang pinisil.

Napatitig si Henry sa kamay ni Gwen na nakahawak sa kamay niya ng mga oras na iyon at bahagyang lumubog ang kanyang puso. Napabuntong-hininga siya. Nilingon niya si Estelle na nakatayo sa harapan nila ng mga oras na iyon. “Sige, pero tandaan mo na kapag nalaman ko na gumagawa ka lang dahilan mo ay magbabayad ka.” banta niya rito.

Pingdikit naman ni Estelle ang kanyang mga labi. “Sinisiguro ko sayo na may isang salita ako.” sabi niya rito. “Tyaka, birthday niya ngayon at 7th birthday na niya iyon. Hindi ba dapat lang na bigyan mo siya ng regalo?” tanong niya pa rito na ikina-tahimik lang nito.

~~~

SINUNDO niya sa ospital si Mia. habang nasa sasakyan ay hindi maiwasnag magtanong ng anak niya. “Mommy, sigurado ka ba talaga na darating si DAddy?” puno ng pananabik na tanong ng anak sa kaniya.

Isang mapaklang ngiti ang lumitaw sa kanyang mga labi at marahang tumango. “Oo naman.” sagot niya rito na dahilan upang mas magliwanag pa ag mga malamlam nitong mga mata.

Ilang sandali pa ay napatitig ito sa kaniya. “Kung ganun, pwede bang huwag mong sabihin kay DAddy na may sakit ako Mommy? Baka malungkot lang siya.” sabi nito.

Halos mag-init ang sulok ng kanyang mga mata nang marinig niya iyon. Pakirandam niya ay may kung anong nakabara sa lalamunan niya. Napakagat-labi na lang siya upang pigilan ang anumang emosyon na nararamdaman niya. Hinaplos niya ang buhok nito. “Oo naman anak. Pangako, hinding-hindi ko sasabihin sa kaniya.” puno ng lungkot na sagot niya sa anak.

Sa puntong iyon ay mahina nitong itinaas ang kamay at inilabas ang hinliliit nito at alam niya na kaagad ang ibig sabihin nito dahilan para itaas niya rin ang kanyang daliri rito. “Promise yun Mommy ah…” sabi nito na may isang matamis na ngiti sa mga labi.

Ngunit sa halip na ngumiti ay nag-unahang pumatak ang mga luha sa mga mata ni Estelle. Ang natitirang mahal niya sa buhay ay malapit ng umalis at iwan siya. Sobrang sakit, sobrang nasasaktan siya ngunit wala siyang magawa. Kung pwede niya lang bawasan ang taon ng buhay niya upang ibigay sa anak niya para humaba pa ang buhay nito ay gagawin niya pero hindi pwede. Bago man lang ito mawala ay gusto niyang maging masaya ito.

Niyakap niya ito ng mahigpit habang walang patid ang pagbuhos ng kanyang luha. Ngayon pa lang ay sobrang sakit na. Mahal na mahal niya ang anak niya pero wala talagang pinipili ang sakit. Palagi nga niyang tinatanong kung bakit kailangang ito pa ang nagkasakit at bakit hindi na lang siya.