Chapter 3

PAGDATING NILA SA mansyon ng mga Montero ay agad silang sinalubong ng mga kasambahay. Pagpasok nila ay agad na siyang nagtanong sa mga ito. “Dumating ba si Henry?”

Mabilis naman na tumango ito. “Opo ma’am.” sagot nito sa kaniya at nang marinig niya na umuwi roon si Henry, kahit papano ay nabawasan ang iniisp niya.

Simula kasi nang magpakasal silang dalawa ni Henry ay madalang lang itong umuwi doon. Higit sa lahat ay mas madalang lang makasama ng anak niya ito dahil iwas na iwas ito sa kanilang mag-ina. Naiintindihan niya naman iyon dahil alam niyang hindi naman siya mahal nito.

Binuhat niya ang kanyang anak at umakyat sa pangalawang palapag kung saan ay nakita niyang nakaupo si Henry sa sala sa taas. Nang makita ni Mia ang kaniyang ama ay agad na nagliwanag ang mga mata nito at nagpababa sa kaniya.

Maingat itong naglakad patungo sa kinauupuan ni Henry na puno ng alangan. “Daddy…” nahihiyang sambit nito sa ama.

Nakita niya na bahagyang gumalaw ang mga mata ni Henry. Ni hindi man lang ito nagsalita at tiningnan lang ang bata na para bang ayaw pa nitong kausapin.

Hindi alam ni Henry kung ano ang sasabihin niya ng mga oras na iyon. Pakiramdam niya ay nanuyo bigla ang lalamunan niya at nakaramdam siya ng hindi maipaliwanag na pagkataranta. Ngunit habang nakatitig siya sa mukha ng bata ay nakikita niya ang mukha ni Estelle na naging dahilan para kumulo ang dugo niya. Sinubukan niyang kontrolin ang galit na nararamdaman niya. 

Kinuha niya ang regalo na nasa tabi niya at pagkatapos ay inabot niya rito. “Regalo ko.” walang emosyong sabi niya rito.

Nagliwanag naman ang mga mata ni Mia nang iabot ng ama sa kaniya ang maliit na box. Isang matamis na ngiti ang sumilay sa kanyang mapuputlang labi. Kitang-kita ni Estelle ang kasiyahan sa mukha nang anak niya nang tanggapin nito ang regalo at alam  niya na masayang-masaya nga talaga ito. “Salamat po.” magalang na sagot nito.

Agad siyang lumapit sa anak niya at hinaplos ang ulo nito. Tumingala ito sa kaniya kung saan ay ngumiti namna siya rito. “Bakit hindi mo buksan ang regalo ng Daddy mo anak para malaman mo kung ano ang ibinigay niya sayo.”

Tumango naman ito kaagad at dali-dali nang binuksan ang regalo. Sa sandaling mabuksan nito ang regalo ay biglang nagyelo ang mga ngiti sa labi nito ngunit ilang segundo lang at isang pilit na ngiti ang nakita niyang lumitaw sa labi nito. “Sa-salamat po Daddy. Nagustuhan ko ang regalo ninyo.” sabi nito ngunit kahit na nakangiti ito ay hindi na katulad kanina. Alam niya na na-disappoint ito sa regalo ng ama.

Biglang sumikip ang dibdib ni Estelle nang mapatitig siya sa diamanteng pares ng hikaw na hawak ng anak niya. Napakuyom ang kanyang mga kamay. Pilit niyang kinakalma ang sarili niya dahil ayaw niyang magalit sa harapan ng anak niya. “Anak, late na. Matulog ka na ng makapagpahinga ka okay? Bukas na lang kayo ulit mag-bonding ng Daddy mo.” pinilit niyang ngumiti sa anak niya.

Tumango naman si Mia sa kaniya. Sa loob-loob ng bata, kahit na hindi man nito nagustuhan masyado ang bigay ng ama ay masaya siya na nakikita niyang magkasama ang kanyang mga magulang. Madalang lang kasing umuwi sa bahay nila ang DAddy niya.

Bago sila umalis ang ospital ay ibinilin din naman sa kaniya ng doktor na huwag daw siyang magpapasaway sa kanyang Mommy at matulog ng maaga kaya dahil iyon ang sinabi sa kaniya ng Mommy niya ay susundin niya ito.

May napadaang kasambahay dahilan para tawagin niya ito at ito na ang pinagdala niya kay Mia sa silid nito. Binilinan niya rin ito na bihisan ang anak para ready na para matulog. Bago umalis sa harap niya ay kinuha niya ang hikaw na regalo ni Henry rito. Siniguro niya munang nakapasok na silid ang anak bago niya harapin si Henry na prenteng nakaupo sa harapan niya.

Mahigpit na hinawakan ni Estelle ang box ng hikaw sa kanyang kamay. “Henry, alam ko namang napakarami mong ginagawa pero sana naman ay naging mapag-konsidera ka man lang sa pinili mong regalo kay Mia. ilang taon na ba siya sa tingin mo para regaluhan mo ng diamanteng hikaw huh?” hindi makapaniwala niyang tanong dito lalo na nang muli na naman niyang maalala ang lungkot na nakita niya sa mga mata ni Mia kanina.

Naging malamig ang mga mata ni Henry nang marinig niya ang sinabi ni Estelle sa kaniya. “Sa tingin mo ba sa kaunting oras ay makakapag-isip pa ako ng pwede kong ipangregalo? Mabuti nga at pumayag si Gwen na gamitin ko na lang muna ang regalong inihanda ko para sa kaniya kaya dapat lang na magpasalamat ka pa kaysa gumaganyan ka.” inis na sabi niya rito. “Huwag kang mag-alala, sa susunod ay magpapahanda ako kay Liam ng regalo na karapat-dapat sa taste mo.” dagdag pa niyang sabi.

Mas lalo pang humigpit ang pagkakahawak ni Estelle sa regalo. Gusto niyang ibuka ang kanyang bibig at sabihin dito na wala ng susunod dahil iyon na ang huling birthday ng anak niya ngunit mas pinili niya na lang na huwag magsalita. Kahit na sobrang kirot ng dibdib niya ay mas pinili na lang niyang tumahimik. Humugot siya ng malalim na buntong hininga at pagkatapos ay naglakad patungo sa drawer upang kuhanin ang isang story book na itinabi niya roon. Kinuha niya ito at inabot kay Henry. “Kasama sa kasunduan natin para maging isang ama ang pagbabasa sa kaniya ng kwento bago siya matulog.”

Naging malamig ang mga mata ni Henry at pagkatapos ay umiling. “Ayoko.” tahasang pagtanggi nito sa kaniya.

“Ayaw mo? Talaga ba Henry? Mag-isip kang mabuti, hindi ba at gusto mo ng makipaghiwalay sa akin?” tanong niya rito.

Nakita niya ang pagtatagis ng mga bagang nito at isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan. “Okay fine.” inis na sabi nito.

“Tyaka alam ko naman na surang-sura ka sa pagmumukha ko kaya kapag nakatulog na si Mian ay pwede ka na ring umalis at puntahan si Gwen. bumalik ka nalang kinabukasan para ihatid siya sa school.”

Napatitig ng malamig si Herny kay Estelle at hindi nagsalita. Noon ay ginawa nito ang lahat para mapanatili lang siya sa tabi nito ngunit ngayon ay parang pinagtatabuyan na siya nito. Naalala niya pa na nagpanggap itong may sakit at hiniling sa kung sino-sino na tawagan siya para lang umuwi kaya hindi niya maiwasang magtaka. Nagbago na nga kaya ito? O gumagawa lang na naman ito ng paraan nito?

“Hindi na bale, sa guest room na lang ako matutulog.” sagot na lamang niya rito.