PROLOGUE

"Dad what's happening? Bakit kayo nagkakagulo?" tanong ko.

Nilampasan ako ni daddy kausap niya ang mga tauhan niya. Si mommy naman ay umiiyak habang nasa tabi niya si Zamiel na pilit siyang pinapaklma.

Sunod akong lumapit sa kapatid ko dahil hindi ako pinansin ni daddy dahil masyado siyang occupied.

"Are you okay mommy?" tanong ko sa'king ina.

Huminga ng malalim si Zamiel. "Where have you been Ate?"

"Pumunta lang ako sa 7eleven at nag jogging sa village," nagtatakang sagot ko.

Palagi naman iyon ang ginagawa ko tuwing umaga. Kailangan kung alagaan ang pangangatawan ko.

"Kanina pa kasi namin hinahanap si Ate, pumunta kanina rito yung asawa niya. Sabi niya ilang araw na raw na hindi umuuwi si Ate Zariah." Kaagad na nanlaki ang mata niya.

"Ano? Pero ilang araw na rin siyang walang paramdam sa'tin. Ano ba talagang ngyari bakit—nawawala ba siya." Mas lalo akong nag-alala para sa kapatid ko.

Hindi kami gaanong close pero maayos kaming dalawa. Dalawang buwan pa lang simula noong ikasal siya sa lalaking hindi ko nga kilala kung sino. Hindi ko rin balak na alamin. Hindi naman si Zariah yung tipo ng babae na aalis na lang basta basta.

Kaya bakit ilang araw na itong walang paramdam. Wala itong ibang pwedeng puntahan bukod dito sa bahay nila dahil wala naman itong ibang kaibigan.

"Same reaction ate. Hindi ko alam kung nasaan siya kasi ilang araw na siyang nawawala."

"Paano kung umalis na siya dahil pinilit namin siyang sumama kay Drake. Paano kung may mangyaring masama sa kapatid nyo." Lumipat ako sa kanan ng sofa at mahigpit na niyakap si mommy.

"Don't worry mommy walang mangyayaring masama kay Zariah. Uuwi rin siya."

Isang araw, isang linggo at isang buwan walang bumalik. Minsan ay may mababalitaan kami na pinatay na babae, my always break lalo na kapag pinagdadasal ko na gusto kung makita ang kapatid ko pero sana buhay pa siya.

"Dad what's the matter?"

Napahawak ang kanyang ama sa sintido at marahan na minasahe. "Hinahanap ni Drake si Zariah pero hindi natin pwedeng ipaalam na nawawala siya. Hindi pwede."

Nagsalubong ang kilay ko. "Bakit ba hindi natin pwedeng sabihin sa kanya na nawawala si Zariah karapatan niyang malalaman iyon dahil siya ang asawa. Ang kapal ng mukha niya, sa tingin ko kaya tumakbo ang kapatid ko dahil sa kanya."

"Don't say that, Raya. Not now! Kapag hindi bumalik ang kapatid mo siguradong babagsak tayo."

Napamaang siya. "Dad iyon talaga ang iniisi mo? Babagsak tayo, really? Nawawala si Zariah isang buwan na. Tigilan na natin ang tungkol sa pera at business nyo na iyan."

Umiling ang kanyang ama. "No! Wala na ang kapatid mo hindi pwedeng pati ang kompanya natin babagsak. Pinaghirapan ko na umangat."

"Then anong gagawin natin?" Napalunok siya noong tingnan siya ng seryoso ng kanyang ama.

Alam niya may plano ito sa kung paano siya nito tingnan. Bigla akong kinabahan.

"Take your sister position. Alam ko na hindi ka kilala ni Drake. Ikaw ang pumalit sa kanya bilang asawa niya siguradohin  mo na makukuha mo siya."

Napaawang ang bibig ko at umiling. "No! Hindi ako papayag na palitan ang pwesto ng kapatid ko."

"This is our only chance, Raya. Ibibigay ko sayo ang kalayaan na gusto mo, pansamantala lang naman ito habang wala ang kapatid mo."