บทที่ 5 “ฉันรักเธอมาก…จนเกลียดได้ทุกวินาที”

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินกระแทกลงบนพื้นไม้ลามิเนตอย่างไร้ความปรานี คีรินทร์ปิดประตูห้องด้วยความแรงจนเมลินสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นรัวเหมือนจะหลุดออกมานอกอก เมื่อแววตาคมดุของเขาตรึงเธอไว้ราวกับถูกล่ามโซ่ไว้กับที่

"เธอคิดจะหนีไปอีกไหม?" เสียงทุ้มต่ำลอดไรฟัน ข่มอารมณ์เดือดเอาไว้จนเส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบๆ

เมลินเม้มปากแน่น ร่างเล็กถอยกรูดไปติดผนัง แม้สายตาจะไม่ยอมหลบแต่หัวใจในอกกลับเต้นรัวด้วยความกลัวปนเจ็บปวด "ฉันไม่เคยคิดจะหนี ถ้าคุณตั้งใจจะฟังฉันตั้งแต่แรก—"

"เธอไม่มีสิทธิ์พูด!" เขาตะคอก ร่างสูงใหญ่พุ่งเข้าหาอย่างไม่ให้ตั้งตัว ก่อนจะคว้าข้อมือบางทั้งสองข้างยกขึ้นตรึงไว้เหนือศีรษะติดกับผนัง

ดวงตาคมพร่าด้วยอารมณ์หลากหลาย—ความรัก ความเจ็บ ความแค้น และไฟราคะที่สุมอยู่ในอกจนปะทุออกมาเป็นแรงขับดัน

"เธอมีสิทธิ์อะไรไปจากฉัน?!" คำพูดหลุดออกจากริมฝีปากหยักอย่างเจ็บปวด

"รู้ไหม…กี่คืนที่ฉันฝันถึงเธอ…กี่ครั้งที่ฉันอยากจะตาย เพราะคิดว่าเธอไม่รัก"

น้ำตารื้นขึ้นที่ขอบตาเมลินทันที แต่เธอกลั้นไว้ ไม่ยอมให้มันไหล เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแออีกต่อไป…แต่หัวใจที่โดนคำพูดของเขาฟาดฟัน มันก็ยังเจ็บจนแทบทรุด

"คุณไม่รู้เลย…ว่าฉันก็เจ็บไม่ต่างกัน" เธอพึมพำเสียงแผ่ว แต่เขาไม่ฟัง

คีรินทร์โน้มใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกแทบชิดกัน ลมหายใจร้อนเป่ารดริมฝีปากเธอ ขณะที่มือหนาไล้ลงมาบีบคางเล็กจนต้องเชิดหน้ารับสัมผัส

"วันนี้เธอจะได้รู้ ว่าการทำให้ฉัน ‘รัก’แล้วทรยศฉัน…มันต้องแลกด้วยอะไร" น้ำเสียงของเขาเย็นเฉียบแต่แฝงความคลั่งเสียจนเธอขนลุก

ร่างสูงใหญ่ดันเธอเข้าใส่ผนังแนบแน่น ก่อนจะบดจูบลงมาอย่างรุนแรง ไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีคำขอโทษ มีเพียงแรงปรารถนาที่ล้นทะลักและต้องการลงโทษ

ริมฝีปากของเขาขบเม้มอย่างหิวกระหาย สลับดูดดึงปลายลิ้นของเธอจนเมลินเผลอสะท้าน มือหนาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอออกอย่างไร้ความลังเล กระชากผ้าออกจากไหล่เปลือยจนหลุดจากกาย

"อย่า...คะคีรินทร์—" เธอร้องเสียงสั่น แต่ปลายนิ้วหนาไล้วนอยู่ตรงเนินอกเนียนนุ่ม สายตาของเขาวาววับไปด้วยอารมณ์ดิบเถื่อน

"สายเกินไปแล้วเมลิน…ร่างกายนี้…คือของฉัน" เขากัดฟันกรอด พูดพร้อมไล้ปลายลิ้นลงมาขบเม้มยอดอกสีหวานอย่างไม่ปรานี

เสียงครางหลุดจากริมฝีปากเธออย่างห้ามไม่อยู่ ร่างบางเกร็งสั่นเพราะทุกสัมผัสของเขารุนแรงแต่กลับแฝงความคลั่งรักที่ลึกสุดหัวใจ

เสื้อผ้าถูกโยนลงพื้นทีละชิ้นพร้อมลมหายใจที่ร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ เมลินถูกยกขึ้นอุ้มก่อนที่แผ่นหลังจะกระแทกลงบนเตียงกว้างเบื้องหลังโดยไร้ความนุ่มนวลใด ๆ แรงขับเคลื่อนของคีรินทร์ไม่ใช่แค่ความต้องการ แต่มันคือไฟแค้นที่สุมอยู่ในใจจนเขาไม่อาจหยุดได้

"ร่างกายเธอ...ยังเหมือนในความทรงจำ" เขาพึมพำเสียงพร่า ปลายนิ้วหนาลากไล้จากซอกคอขาวลงมายังเนินอก ขบเม้มผิวเนียนจนเกิดรอยแดงช้ำ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ราวกับต้องการประทับตราความเป็นเจ้าของที่เธอเคยลบหายไปกับการจากลา

เมลินสะอื้นเงียบ ร่างสั่นเทาไปทั้งตัว ไม่ใช่เพราะกลัว...แต่เพราะหัวใจเจ็บเกินกว่าจะต่อต้าน

เธอไม่อยากร้องไห้ แต่เมื่อริมฝีปากของเขากดจูบลงบนแอ่งไหปลาร้า แล้วไล้ลงมาขบเม้มแผ่วเบาที่เนินอก ก่อนจะดูดดุนยอดอกที่แข็งชันด้วยความปรารถนา — เธอก็ห้ามเสียงครางหลุดออกจากลำคอไม่ได้

“คะ…คีรินทร์…” เสียงเธอขาดห้วง ทั้งเรียก ทั้งเว้าวอน ทั้งสั่นสะท้าน

“ห้ามเรียกชื่อฉันด้วยเสียงแบบนั้น” เขาตะคอกเสียงพร่า ดวงตาวาววับเปล่งประกายคลั่ง ขณะใช้ริมฝีปากตะโบมจูบไปทั่วร่างเธอราวกับกำลัง ‘ลงโทษ’ ผู้หญิงที่ทำให้เขาคลั่งมาหลายปี

“ทุกสัมผัสนี้...คือค่าตอบแทนสำหรับความเงียบของเธอ”

ปลายนิ้วร้อนลากผ่านหน้าท้องแบนราบ สอดแทรกเข้าสัมผัสกลางกายอ่อนไหวของเธออย่างไม่ปรานี เมลินสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาใช้สองนิ้วขยับช้าๆ ขณะสายตายังจ้องมองใบหน้าเธออย่างไม่ละสายตา

“ยังกล้าทำหน้าซื่อ…ทั้งที่ตรงนี้…” เขากดน้ำเสียงต่ำพลางโน้มใบหน้าลงมาเลียขอบหูเธอแผ่วเบา

“เปียกเพราะฉันคนเดียว”

“หยุดทรมานฉันได้แล้ว…” เมลินพร่ำเบา ๆ ดวงตาปิดแน่น ขณะที่ร่างทั้งร่างสั่นไหวไม่อาจต้านแรงปรารถนาที่เขาสาดใส่มา

“ไม่…เธอต้องชดใช้ให้หมด” เขากัดฟัน มือหนากดสะโพกเธอลงกับที่นอนในจังหวะที่สะโพกแข็งแรงของเขาขยับเข้าหา ลำกายร้อนจัดที่ตั้งตระหง่านปะทะกลางใจเธออย่างจงใจ ก่อนจะกระแทกเข้าสู่ร่างเธอในจังหวะเดียวจนเธอเผลอร้องลั่น

"อ๊า—!"

เสียงครางนั้นปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวเขาให้ปะทุจนหมดสิ้น

แรงถาโถมจากสะโพกเขาหนักหน่วงและรุนแรง แต่ทุกจังหวะกลับแม่นยำเหมือนรู้จักเธอทุกซอกหลืบ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องในห้องกว้าง สะท้อนทุกอารมณ์ที่พรั่งพรูออกมา

"เกลียด...ที่เธอทำให้ฉันรัก...แล้วเธอก็มาทรยศกัน" เขากระแทกแรงขึ้นเรื่อย ๆ เสียงหอบหนักปะปนกับเสียงหายใจพร่าของเมลิน

"เกลียด…ที่แม้ตอนนี้ฉันก็กำลังจะหลงเธออีกครั้ง...ฉันพยายามเกลียดเธอ…แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการคิดถึงเธอทุกคืน จนแทบบ้า"

เธอไม่พูดอะไร นอกจากน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ขณะร่างเล็กถูกบดขยี้ใต้อ้อมกอดของผู้ชายที่เธอเคยรักจนหมดหัวใจ

แต่ตอนนี้…เขากำลังทรมานเธอ ด้วยความรักของเขาเอง

เสียงหอบกระเส่าหนักหน่วงและเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องในห้องปิดตาย กลืนกินสติสัมปชัญญะของทั้งสองฝ่าย คีรินทร์กระแทกสะโพกเข้าหาร่างบางราวกับลงโทษ แต่ทุกครั้งที่มองเห็นน้ำตาบนใบหน้าเธอ…เขากลับรู้สึกเหมือนหัวใจตนเองถูกบีบ

แต่เขาหยุดไม่ได้

เพราะความเจ็บปวดที่เธอทิ้งไว้ มันฝังลึกเกินกว่าคำว่า ‘ให้อภัย’

"ฉันน่าจะเกลียดเธอให้มากกว่านี้..." เสียงเขาแหบพร่า ดวงตาหล่อเหลาเต็มไปด้วยเพลิงปรารถนาและความขมขื่น ขณะที่ริมฝีปากบดขยี้จูบบนกลีบปากของเธออีกครั้งจนเธอร้องอู้อี้

มือหนารั้งสะโพกเธอแน่นแล้วดันขึ้นรับแรงกระแทกอีกระลอก เมลินสะดุ้งเฮือกก่อนที่เสียงครางหวานสะท้านจะหลุดลั่นออกมา

“อ๊ะ…อ๊ะ…ไม่ไหวแล้ว…”

เขาโน้มลงมาเลียหยาดน้ำตาที่หางตาเธอ “ร้องเถอะเมลิน ร้องให้ฉันรู้ว่าเธอเจ็บเหมือนที่ฉันเคยเจ็บ”

ปลายลิ้นลากต่ำลงมายังยอดอกที่แดงระเรื่อ ก่อนจะดูดดุนอย่างรุนแรง ราวกับจะกลืนกินทุกความรู้สึกของเธอเข้าไปทั้งใจ

"คีรินทร์...ได้โปรด..." เสียงเธอขาดห้วงเมื่อเขากระแทกสะโพกซ้ำในจังหวะที่เร็วและลึกกว่าเดิมจนเธอสะท้านทั้งตัว

“ได้โปรดอะไร?” เขากระซิบเสียงพร่า “ได้โปรดหยุด? หรือได้โปรดรักเธออีกครั้ง…”

“ฉันไม่รู้… ฉันแค่…” น้ำเสียงเธอสั่น ดวงตาเปียกชื้นประสานกับสายตาของเขาในระยะประชิด

“แต่ฉันรู้…” เขากัดฟันต่ำ “รู้ว่าเธอทำให้ฉันติดเธอเหมือนคนบ้า เธอหลอกฉันด้วยตาเศร้าๆ คู่นี้ ทั้งที่เธอเป็นคนทิ้ง!”

ทุกคำพูดของเขาคือมีดที่กรีดลึกลงในหัวใจของเธอ ขณะที่เรือนกายยังถูกเขารุกรานอย่างต่อเนื่อง

เขาดันขาเธอขึ้นเกี่ยวเอวแล้วกระแทกเข้าลึกสุด ร่างบางสั่นระริกทุกครั้งที่เขาขยับเข้าออก

หัวใจของเธอร้องไห้กับความจริงที่ไม่มีใครฟัง…แม้แต่เขา ผู้ชายที่เธอยังรัก

“คีรินทร์…มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด…”

“เธอมีสิทธิ์อะไรจะพูดตอนนี้? รู้ไหม…กี่คืนที่ฉันฝันถึงเธอ กี่ครั้งที่ฉันอยากจะตายเพราะคิดว่าเธอไม่รัก!”

เขากระแทกสุดแรง ร่างเธอสะเทือนทั้งเตียง เมลินร้องเสียงหลงเมื่อเขาสอดกายเข้าไปลึกสุด ก่อนจะขบเม้มต้นคอเธอรุนแรงเป็นรอยแดงเถือก

“นี่คือความทรงจำใหม่ที่ฉันจะทิ้งไว้ให้เธอ…เมลิน”

เสียงหอบ เสียงครวญ เสียงสะอื้น และเสียงเตียงโยกไหวในจังหวะเร่งเร้า เรียกความบ้าคลั่งให้ไต่ระดับขึ้นทุกวินาที

จนกระทั่ง—

“อ๊ะ…ไม่ไหวแล้ว!” เมลินกรีดร้องสุดเสียง ร่างเธอสั่นไหวปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาพร้อมกันกับแรงกระแทกครั้งสุดท้ายของคีรินทร์ที่ฟุบหน้าลงกับแอ่งไหล่เธอ ร่างแกร่งกระตุกถี่ สอดลึกอยู่ภายในอย่างไม่ถอนตัวออกมา

เขาหลั่งความร้อนรุ่มเข้าไปในกายเธออย่างเต็มที่ ราวกับต้องการประทับความเป็นเจ้าของให้ฝังลึกเข้าไปถึงหัวใจ

ริมฝีปากหนาประทับจูบแผ่วเบาลงบนหน้าผากเธอ…ต่างจากทุกสัมผัสก่อนหน้า

เย็นชา...แต่โหยหา