บทที่ 9 “ใต้ไข้อุ่นใจ”

เสียงล้อรถแล่นเข้าจอดหน้าตึกฉุกเฉินในช่วงดึกสงัด ทันทีที่ประตูรถเปิดออก คีรินทร์ก็ก้าวลงมาก่อนจะอุ้มน้องน็อตที่ซบแนบอกเขาด้วยไข้ตัวร้อนจี๋ เมลินก้าวลงตามด้วยสีหน้าซีดเผือดและอ่อนแรง แต่ยังฝืนเดินไปกับเขาอย่างไม่คิดปล่อยลูกให้พ้นสายตา

ไฟในโถงฉุกเฉินสว่างจ้า แต่บรรยากาศโดยรอบกลับเต็มไปด้วยแรงกดดันและความเงียบงันที่แปลกประหลาด เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังสม่ำเสมอขณะชายร่างสูงในชุดสูทดำเดินตรงเข้ามา สายตานิ่งเย็นเฉียบพลันเหมือนคมมีดกรีดใจใครต่อใครในเสี้ยววินาที

คีรินทร์ กัลย์พิทักษ์ ไม่แม้แต่จะปรายตามองใครรอบตัว โทรศัพท์ในมือติดแนบหูอย่างรวดเร็ว

“อคิน อยู่ไหน?”

“เพิ่งลงเครื่อง” เสียงตอบกลับนิ่งเย็น แต่ฟังดูไม่เร่งรีบ

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ลูก...เมลิน ลูกชายเธอ ป่วย”

เพียงประโยคนั้นก็เพียงพอให้ปลายสายเงียบงันไปชั่วครู่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงเร่งเร้า

“ห้องไหน?”

ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา หมออคินก็มาถึง

เขาในชุดกาวน์สีขาวเดินเข้าห้องฉุกเฉินทันที โดยไม่พูดพร่ำกับใคร ทิ้งให้เพื่อนมาเฟียผู้เยือกเย็นนั่งนิ่งอยู่หน้าห้องคนไข้เด็กเพียงลำพัง

“เด็กไข้สูงเกือบสี่สิบ หวัดใหญ่ มีภาวะขาดน้ำ ต้องให้น้ำเกลือกับยาลดไข้ด่วน” อคินรายงานด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเมื่อกลับออกมา

คีรินทร์เงยหน้าขึ้น ดวงตาคมสีนิลที่เคยไร้อารมณ์กลับสั่นไหวในครู่หนึ่ง

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ยังควบคุมได้ แต่ต้องเฝ้าใกล้ชิด” หมอหนุ่มเว้นช่วง ก่อนจ้องตาเพื่อนสนิทแล้วพูดช้า ๆ

“ก่อนจะคิดว่าผู้หญิงคนนั้นหลอกอะไรนาย ลองหยุดแล้วมองดี ๆ ...บางอย่างที่นายเชื่อ อาจไม่ใช่ความจริงทั้งหมด”

“...” คีรินทร์ไม่ตอบอะไร เขาแค่จ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ๆ

เพราะคำพูดนั้น...มันตรงกับความรู้สึกภายในเขาแบบไม่ผิดเพี้ยน

เมลินเคยโกหกและหักหลัง เขาเชื่อแบบนั้นเสมอมา และความเชื่อนั้นกลายเป็นเหตุผลของความแค้น...แต่ตอนนี้ หลายสิ่งเริ่มสั่นคลอน

ภาพเมลินที่นั่งตัวสั่น กอดลูกแน่นทั้งที่ตัวเองก็ไข้ขึ้น...ภาพเธอเอาตัวบังเด็กจากเขา ทั้งน้ำตาและเสียงสั่นเครือที่ร้องขอไม่ให้พรากน็อตไป...

 หากทุกอย่างที่เธอทำ ไม่ใช่การแสดงล่ะ?

หากเธอ...ไม่ได้หนีเพราะร้าย แต่เพราะปกป้อง?

แต่ต่อให้เธอมีเหตุผล คีรินทร์ก็ยังไม่อาจลืมความเจ็บปวดจากการถูกทอดทิ้งอย่างไร้คำอธิบาย

ความเงียบคืบคลานเข้ามาอย่างช้า ๆ ในขณะที่หัวใจของคีรินทร์เต็มไปด้วยคำถามที่ไม่เคยยอมรับฟังมาก่อน...

ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น เสียงพยาบาลร้องเรียกก็ดังขึ้นด้านหลัง

“คุณเมลินเป็นลมค่ะ!”

เขาหันกลับไปก็เห็นเมลินร่วงลงไปในอ้อมแขนของลิซ่า สติเลือนลางด้วยความเพลียและความเครียดที่สะสมมาทั้งวัน

“เมลิน!”

ไม่ต้องรอให้ใครพูดอะไรต่อ คีรินทร์พุ่งเข้าไปอุ้มร่างบางขึ้นแนบอก พาเธอวิ่งไปยังอีกห้องตรวจฉุกเฉินทันที

หมออคินรีบตามไปตรวจอาการ และหลังจากประเมินเบื้องต้นจึงสั่งให้นางเอกนอนพักรักษาตัวร่วมด้วย

“เธออ่อนเพลียมาก ทั้งอดนอน เครียด สภาพร่างกายเลยแย่ลงจนความดันต่ำ ต้องนอนให้น้ำเกลือและพักฟื้นเหมือนกัน” หมออคินพูดเสียงจริงจังขณะเดินกลับมายังห้องพักเด็กด้วย

เมื่อคีรินทร์กลับมานั่งข้างเตียงน้องน็อตได้ไม่นาน ลิซ่าก็เข้ามากระซิบถามเบา ๆ

“คุณคีรินทร์คะ... คุณเมลินต้องแอดมิทด้วย หมอบอกว่าคืนนี้คงยังไม่ฟื้นง่าย ๆ จะให้ฉันหาพยาบาลพิเศษมาช่วยดูแลเด็กไหมคะ?”

เขาเงียบไปชั่วอึดใจ สายตากลับไปมองเด็กชายที่นอนหลับอยู่บนเตียงเล็ก ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นยังแดงจัดด้วยพิษไข้ มือเล็ก ๆ ยังยึดตุ๊กตาหมีแน่นอย่างเคย

ก่อนที่ลิซ่าจะได้พูดซ้ำอีกครั้ง เสียงทุ้มต่ำของเขาก็เอ่ยขึ้น

“ฉันจะเฝ้าเด็กเอง” เขาบอกเสียงเรียบ แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องพักฟื้นเด็กโดยไม่รอคำอนุญาต

บนเตียงผู้ป่วยขนาดเล็ก เด็กชายตัวน้อยในชุดคนไข้นอนนิ่ง ใบหน้าเล็กซีดเซียวด้วยพิษไข้ สายน้ำเกลือโยงเข้าข้อมือเล็ก ๆ อย่างบอบบาง

คีรินทร์นั่งลงข้างเตียง มองดูใบหน้าเล็กที่นอนหลับด้วยความเหนื่อยล้า

เขาเอื้อมมือแตะหน้าผากเล็กเบา ๆ — ยังร้อนจัด

ชายหนุ่มลุกขึ้น เดินไปหยิบผ้าเย็นจากอ่างน้ำ ก่อนจะบิดให้หมาดแล้วกลับมานั่งลง เปลี่ยนผ้าเย็นที่วางบนหน้าผากเด็กอย่างระมัดระวัง

นิ้วมือเรียวยาวค่อย ๆ เลื่อนเกลี่ยผ้าผืนเล็กลงช้า ๆ สัมผัสผิวอุ่นนั้นแผ่วเบา ราวกับกลัวปลุกให้เจ้าของตื่น

...แล้วทันใดนั้น นิ้วมือของเขาก็ถูกรั้งไว้เบา ๆ

นิ้วเล็ก ๆ ของน็อตกำลังจับนิ้วชี้ของเขาแน่น — อย่างไม่มีสัญญาณเตือน

เด็กชายยังคงหลับตา แต่ริมฝีปากขยับพึมพำออกมาเบา ๆ “…ปะป๊า…”

คีรินทร์ชะงัก หัวใจที่นิ่งสงบเหมือนน้ำแข็งกลับไหวสะเทือนราวคลื่นพายุใหญ่

คีรินทร์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความรู้สึกบางอย่างวิ่งวูบเข้ามาในอก มันไม่ใช่ความโกรธ...ไม่ใช่ความแค้น แต่มันคืออะไรที่อบอุ่น ละมุน และเปราะบางเสียจนเขาไม่แน่ใจว่าตัวเองควรหนีมันหรือยอมรับมันสักที

เขานิ่งงัน มองดูมือน้อย ๆ ที่กุมเขาไว้แน่นขึ้นราวกับกลัวว่าจะหายไป ใจเขากระตุกวูบ อย่างไม่อาจหาคำอธิบายได้

แล้วครั้งแรกในรอบหลายปี...เขายอมให้ตัวเองยิ้ม

ยิ้มบาง ๆ ที่ไม่อาจหลุดรอดจากใครเห็น ยิ้มที่มีเพียงเขาและเด็กน้อยรู้กันสองคน — ว่าหัวใจที่เคยด้านชาเพราะความแค้น...กำลังเริ่มละลาย

เสียงเครื่องปรับอากาศในห้องพักผู้ป่วยเด็กเบอร์ 905 ดังคลอเบา ๆ เคล้าเสียงลมหายใจอ่อนแรงของเด็กน้อยที่นอนซมอยู่บนเตียง ข้างกายของเขา... ร่างสูงใหญ่ของคีรินทร์ กัลย์พิทักษ์ ยังคงนั่งนิ่ง ไม่ละสายตาจากใบหน้าเล็กซีดจาง เขาเปลี่ยนผ้าเย็นให้ลูกครั้งแล้วครั้งเล่า เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากเล็กด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ แต่ประณีตอย่างน่าประหลาด

เขาไม่เคยรู้ว่าการเฝ้าไข้เด็กคนหนึ่งมันจะทำให้เขารู้สึก “เหนื่อย” ในแบบที่เขาไม่เคยเข้าใจมาก่อน… และเขาก็ไม่รู้ว่า... ทำไมมือที่เคยถือปืนหนัก ๆ ถึงกลับสั่นตอนเปลี่ยนผ้าเช็ดตัวให้เด็กน้อย

เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบา ๆ...

หญิงสาวในชุดคนไข้เดินโซเซเข้ามา แม้จะมีสายน้ำเกลือพาดแขนอยู่แต่เธอกลับเดินตรงมาอย่างเร็วราวกับลืมไปแล้วว่าตัวเองก็ยังไม่ได้แข็งแรง

“เมลิน?” คิรินทร์ขมวดคิ้ว เมื่อเห็นร่างนั้นปรากฏขึ้น พร้อมกับพยาบาลที่วิ่งตามหลัง

“คุณเมลินคะ! อย่าค่ะ เดี๋ยวสายน้ำเกลือหลุด!”

เมลินไม่ได้ตอบ เธอเดินตรงมาจนถึงเตียงลูก และหยุดอยู่ข้างหลังเขา

มือเล็กค่อย ๆ ยื่นมาหยิบผ้าผืนเล็กในมือเขาออก “ฉันจะทำเองค่ะ... คุณไปพักเถอะ”

น้ำเสียงของเธอแม้อ่อนแรง แต่กลับเต็มไปด้วยความหนักแน่นแบบผู้หญิงที่เจ็บมาพอแล้วจนไม่กลัวแม้แต่ความอ่อนแอของตัวเอง

คิรินทร์นิ่งมองใบหน้าซีดเซียวที่ขึ้นสีจาง ๆ ด้วยความดื้อดึงอย่างเงียบงัน

“เธอเพิ่งฟื้น แล้วจะฝืนทำไม”

“ฉันเป็นแม่ค่ะ ฉันแค่จะอยู่กับลูก... จะได้เฝ้าเขาไปด้วย”

“แต่เธอยังไม่หาย” เขากัดฟันแน่น เสียงกดต่ำราวกับอดกลั้นอารมณ์อะไรบางอย่างไว้

เมลินก้มหน้าไม่ตอบ ใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นบิดแล้วเช็ดตัวลูกอย่างเบามือ นิ้วเรียวยาวลูบไล้ไปตามหน้าผากเล็ก ๆ พร้อมรอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็นเธอมีให้ใคร

คิรินทร์หรี่ตาลง “ลิซ่า”

เลขาสาวที่ยืนรออยู่เงียบ ๆ เข้ามาหาเขาทันที “คะ บอส?”

“โทรบอกพยาบาล ให้เอาเตียงเสริมเข้ามาในห้องนี้ แล้วให้พยาบาลเข้ามาใส่น้ำเกลือให้เธอใหม่ด้วย”

“เดี๋ยว—ไม่ต้องก็ได้ ฉันอยู่ตรงนี้เฉย ๆ ก็พอ—” เมลินเงยหน้าขึ้นขัดทันที

“จะให้ฉันใช้วิธีอื่นก็ได้นะ” เขากดเสียงเย็นเฉียบ

“เพราะถ้ายังดื้อ ฉันจะให้คนพาเธอกลับไปนอนที่ห้องเดิม แล้วฉันจะไม่อนุญาตให้เธอเข้าใกล้ลูกอีก”

ประโยคนี้ทำให้เมลินนิ่งงัน ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเงียบ ๆ แม้จะขัดใจแต่เธอไม่กล้าเสี่ยง เพราะเธอไม่มีสิทธิ์จะต่อรองอะไรกับเขาเลย…

พยาบาลเข้ามาช่วยติดน้ำเกลือให้หญิงสาวอีกครั้งในขณะที่เตียงเสริมถูกนำเข้ามาในห้อง คิรินทร์ขยับให้พื้นที่เตียงผู้ป่วยกว้างขึ้น เขายืนกอดอก พิงฝาผนัง มองภาพแม่ลูกที่นอนอยู่เคียงข้างกัน

ภาพนั้นมัน... แปลกตาเกินไปสำหรับชีวิตของเขา...

ไม่สิ... ไม่ใช่แค่แปลกตา มันเหมือนบางอย่าง “คุ้นเคย” กำลังตามหลอกหลอนอยู่ในอก

น็อตพลิกตัวน้อย ๆ หันไปหาอกของแม่ แล้วก็คว้ามือเล็ก ๆ ไปกุมเอานิ้วมือข้างหนึ่งของคีรินทร์ไว้แน่น...

“ฮึ...” เสียงทุ้มต่ำหลุดหัวเราะในลำคอเบา ๆ ไม่ใช่เพราะขำ แต่เพราะมัน... จุก

“ลูกฉัน—ใช่ไหม…”

ประโยคนี้ไม่ได้พูดออกไป

เขาแค่จ้องมองเด็กคนนั้นนานขึ้นเรื่อย ๆ หัวใจมันกระตุกแปลบทุกครั้งที่เห็นแววตานั้น... มันเหมือนกับใครบางคนที่เขาเคยสูญเสียไป... มันเหมือนตัวเขาเองในวันที่ยังเป็นเด็กชายไร้เดียงสา ก่อนจะถูกพรากความอบอุ่นในชีวิตไปจนหมด

“นอนได้แล้ว” เขาเอ่ยเบา ๆ มองไปยังหญิงสาวที่ยังคงลืมตา

เมลินไม่พูดอะไร หลับตาลงช้า ๆ กุมมือลูกไว้แน่น ขณะที่อีกข้าง... นิ้วของคีรินทร์ยังคงอยู่ในกำมือเล็ก ๆ ของเด็กน้อยอย่างไม่ยอมปล่อย

และเขา... ก็ไม่ได้ดึงมือกลับ

เขาไม่รู้ว่าทำไม

บางที... เพราะเขาไม่อยากหลุดจากจุดนี้

...จากอ้อมกอดอุ่นที่เขาไม่มีในวัยเด็ก

...จากครอบครัวที่เขาไม่เคยรู้จัก

แต่วันนี้... มันอาจกำลังจะเริ่มขึ้น—อีกครั้ง