ไม่วางใจ

วันสุขนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของกวิน เธอไม่สามารถข่มตาให้หลับสนิทได้ เมื่อลมหายใจอุ่นกระทบกับผิวคอของเธอ

“ยังเจ็บอยู่เหรอ”

“เปล่า”

“ทำไมถึงยังไม่หลับ หรือเป็นเพราะอ้อมกอดของผม”

“ใช่!”

“ขอโทษแล้วกันนะที่ทำให้หวั่นไหวหัวใจ”

“เหอะ มโนเนอะ..กอดของนายมันทำให้ฉันเจ็บกว่าเดิมจนนอนไม่หลับย่ะ” วันสุขดันตัวออกห่าง แต่เขาก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด แถมยังถูกเขากระชับกอดแน่นกว่าเดิมอีก ไม่สนคำต่อว่าของเธอแม้แต่น้อย

“งั้นเดี๋ยวกอดเบา ๆ แล้วกัน” เขาพูดอย่างโอนอ่อนพร้อมกระทำดั่งปากว่า

“นายไม่รีบไปง้อสาวคนนั้นหรือไง” เมื่อพยายามถอยห่างแล้วไม่สามารถทำได้ จึงจำต้องอยู่ในอ้อมกอดอุ่นแบบนั้น

“ไม่จำเป็น ตัดความสัมพันธ์ไปแล้วจบคือจบ ผมไม่ใช่คนที่หันหลังกลับไปเดินเส้นทางเดิม” เขาให้เหตุผล

เมื่อได้ยินคำตอบ วันสุขก็ไม่ถามอะไรต่อ ความล้าและร่างกายที่ระบมทำให้เปลือกตาของเธอเปิดต่อไม่ไหว จนคล้อยหลับไปในที่สุด

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่หญิงสาวหลับสนิทไป เธอลืมตาตื่นในยามแสงแดดจวนจะหายไป ลืมตามองโดยรอบไม่พบคนที่นอนกอด เป็นอีกคราที่เธอตื่นมาเพียงลำพัง ไม่มีข้อความบอกกล่าว ไม่มีการบอกเล่าใด ๆ ให้เธอรับรู้...เธอควรจะรู้สึกดีสิเมื่อไม่ต้องเจอเขา

แต่ไหนเลย ณ ตอนนี้มันกลับทำให้เธอรู้สึกว่างเปล่า น้อยใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ไม่ควรจะเป็นเช่นนี้ เธอถอนหายใจแล้วลุกจากเตียงนอน เดินก้มหน้าออกจากห้องด้วยสีหน้าระห้อย

“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เราต้องออกเดินทางตอนนี้” เสียงคุ้นเคยทำให้วันสุขเงยมอง นึกว่าเขาออกจากบ้านไปแล้วเสียอีก

“ไปไหน?” เธอถามด้วยความไม่เข้าใจ

“ฮ่องกง” เขาตอบสั้น ๆ แล้วก้าวเดินเข้าห้องนอนส่วนตัว ทว่าเธอคว้าแขนของเขารั้งไว้ เพราะไม่เข้าใจถึงการเดินทางครั้งนี้ มันเกี่ยวอะไรกับเธอตรงไหน

“แล้วทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะ ไม่น่าจะเกี่ยวกับฉันสักหน่อย”

“ผมไม่วางใจปล่อยคุณไว้ที่นี่คนเดียว”

“อย่างกับฉันจะหนีไปไหนพ้นอย่างนั้นแหละ” เธอพึมพำ

“รีบไปเก็บของเถอะ...ผมมีเวลาไม่มาก” เขาบอกจากนั้นก็เดินเข้าห้องนอนส่วนตัว

ใช่ว่าเขากลัวเธอจะหนี แต่หากทิ้งเธอไว้ที่นี่ ชีวิตของเธอนั่นแหละจะไม่ปลอดภัย ศัตรูรอบกายของเขามีไม่น้อย ที่คอยจะเล่นงาน ไม่อาจมองข้ามไปได้ เขาต้องป้องกันไว้ก่อนเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาภายหลัง

จากประเทศไทยสู่พื้นที่ปกครองตนเองฮ่องกงใช้เวลาเดินทางราวห้าชั่วโมง ปลายทางที่วันสุขสงสัยตั้งแต่เดินทางจวบจนถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจนว่าเพราะอะไร เธอถึงต้องตามเขา แล้วทำไมเธอถึงจะไม่ปลอดภัยเมื่ออยู่เมืองไทยเพียงลำพัง

“จะบอกได้หรือยัง” เธอถามด้วยประโยคสั้น ๆ ขณะนั่งรถยนต์ส่วนตัว

“เรื่องอะไร?” กวินย้อนถาม สายตาพลางมองหน้าจอแท็ปเลตที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือในไฟล์เอกสาร

“ทำไมฉันต้องมาที่นี่กับนายด้วย นายมาทำงานไม่ใช่หรือไง?”

“ก็บอกว่าไม่วางใจที่ปล่อยให้อยู่คนเดียว” เขาให้คำตอบเหมือนเดิม

“แล้วทำไมถึงไม่วางใจ มันมีเรื่องอะไรกันแน่”

“คุณคือผู้หญิงของผม”

“พูดให้ฉันเข้าใจกว่านี้ได้ไหมเนี่ย” เธอเริ่มอารมณ์เสีย เมื่อประโยคคำพูดของเขา ช่างเข้าใจยากเย็นเสียเหลือเกิน

“รู้แค่ว่าคุณต้องอยู่ใกล้ผมก็พอ อย่างอื่นไม่ต้องรู้หรอก”

“ขาดความอบอุ่นหรือไง ประสาท” เมื่อเขาไม่ยอมอธิบายให้เข้าใจ เธอก็ยิ่งหงุดหงิด

“ผมกำลังอ่านงานอยู่ อย่าส่งเสียงรบกวน” เขาสั่งและนั่นก็ทำให้เธอเงียบปากลง นั่งกอดอกอย่างไม่พอใจ มองออกไปยังนอกตัวรถชมทิวทัศน์แทน

“แล้วเพื่อนนายคนนั้นล่ะหายไปไหน?” เงียบไปสักพักเธอก็อ้าปากถามอีก

“เรื่องมันกะทันหัน เขาเลยบินมาก่อนแล้วตอนที่คุณนอนหลับ” เขาให้คำตอบทั้งที่สายตาจดจ้องเอกสาร ก่อนจะปิดมันลง แล้วนั่งเอนหลังพิงกับเบาะ หลับตานวดขมับให้ผ่อนคลาย

ท่าทางและสีหน้าของกวิน เหมือนกำลังเครียดและกลัดกลุ้ม วันสุขมองออก แม้เขาจะไม่เอ่ยปาก นั่นทำให้เธอเงียบและไม่ถามอะไรเขาต่ออีก จนรถยนต์จอดสนิทหน้าบริเวณบ้านหลังหนึ่งในเวลาถัดมา

ผู้คนยืนเรียงรายหน้าประตูบ้าน ในชุดยูนิฟอร์มแม่บ้านพ่อบ้าน อย่างกับในหนังมาเฟียที่เธอเคยดูไม่มีผิด

“ลงมาสิ” เขาเปิดประตูแล้วพูดสะกิด เมื่อหญิงสาวเอาแต่มองอ้าปากค้าง

“นี่บ้านนายเหรอ?” เธอถามให้มั่นใจ ทั้งที่ก็พอจะเดาได้

“อืม”

วันสุขลงจากรถ ผู้คนที่ยืนเรียงหน้ากระดาน ต่างค่อมหัวเคารพเมื่อกวินเดินผ่าน วันสุขทำตัวไม่ถูกแม้บ้านเธอจะเคยร่ำรวย แต่เหล่าคนรับใช้ก็ไม่เคยทำถึงขนาดนี้ เธอรีบค่อมหัวตอบรับเพราะคนเหล่านั้นดูอาวุโสกว่าเธอมาก เทียบเท่ารุ่นพ่อรุ่นแม่ของเธอได้เลย

“คีย์มาหรือยัง” กวินถามชายอายุราวห้าสิบกว่า ๆ คนหนึ่งที่เดินตามเข้ามา

“รออยู่ในห้องทำงานแล้วครับ” ชายคนนั้นให้คำตอบอย่างสุภาพ กวินพยักหน้ารับรู้

“พานายหญิงขึ้นไปพักเถอะ” เขาออกคำสั่ง

“แล้วนาย?” เธอจับชายเสื้อของกวินรั้งไว้ สายตาแอบซ่อนความหวาดหวั่น เมื่อต้องเจอกับคนแปลกหน้า และสถานที่ไม่คุ้นเคย

“ผมต้องคุยงานด่วนกับคีย์ ที่นี่ปลอดภัยไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวผมจะตามไปหลังคุยธุระเสร็จ” และนั่นจึงทำให้เธอยอมทำตาม