คนไม่เชื่องต้องโดนสั่งสอน

ดวงตะวันส่องแสงทอสว่างเข้ามาในห้องนอนแสนกว้าง วันสุขนอนสลบหมดเรี่ยวแรงหลังกิจกรรมรักอันเร่าร้อนจบลง เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เธอหลับไป ลืมตามองรอบด้านพบเพียงความว่างเปล่า ไร้เงาของคนที่ก่อนหน้าทำร้ายร่างกายและจิตใจเธอ  

“คุณตื่นแล้วเหรอคะ ป้าเอาข้าวมาให้ค่ะ” ยังไม่ทันได้เหยียบสัมผัสกับพื้น หญิงมีอายุคนหนึ่งก็เปิดประตูเข้ามาทันที เป็นคนที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน

“คุณเป็นใครคะ?” วันสุขเอ่ยถาม

“ป้าเป็นแม่บ้าน ดูแลที่นี่มาได้สักพักแล้วค่ะชื่อนาง”

“ป้านาง”

“ทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเย็นซะก่อน”

คนมาใหม่วางถาดอาหารลงบนโต๊ะ พลางมองมายังเธอด้วยรอยยิ้มที่ดูไร้พิษภัย วันสุขก้มมองตัวเองก่อนจะกำชับเสื้อให้ปิดมิดชิด เธอรู้สึกอายกับร่อยรอยช้ำที่คนป่าเถื่อนกระทำกับเธออย่างไม่ออมมือ เขาทิ้งรอยจูบเอาไว้จนทั่วร่างกาย

“ป้าไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกคุณ แต่ป้าอยากให้คุณอดทนและเข้มแข็ง” หญิงมีอายุเอ่ยให้กำลังใจ เธอเห็นวันสุขแล้วอดสงสารไม่ได้

“หนูไม่รู้จะทนได้แค่ไหน” วันสุขกล่าวอย่างคนหมดหวัง

“จากที่ป้าอยู่ที่นี่มาคุณกวินเป็นคนใจดีนะคะ”

“เขาชื่อกวินเหรอคะ?”

“ค่ะ”

“แล้วตอนนี้เขาไปไหนเหรอคะ?”

“ป้าก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เห็นออกไปแต่เช้าตรู่...คุณทานข้าวไปนะ สักพักป้าจะมาเก็บจานไปล้าง”

“ขอบคุณค่ะป้านาง”

“ต้องการอะไรก็เขียนใส่กระดาษ แล้วสอดผ่านประตูนะคะ แล้วเดี๋ยวป้าจะจัดการให้...ขอโทษนะพอดีคุณกวินสั่งไว้ไม่ให้คุณออกจากห้องนี้น่ะค่ะ”

ในที่สุดเธอก็รู้ชื่อของเขาเสียที ชื่อดีแต่สันดานต่ำทราม วันสุขมองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอไม่กล้ากินมันลงท้อง เพราะหวาดระแวงกลัวโดนวางยา ตอนนี้เธอไม่อาจจะเชื่อใจใครได้ ในเมื่อทุกคนในที่แห่งนี้ ล้วนเป็นคนของเขาทั้งนั้น

“ไอ้คนใจร้าย...กะขังฉันไว้ในนี้ตลอดเลยหรือไง ตกลงนายเป็นใครกันแน่!?” วันสุขครุ่นคิดอยู่เพียงลำพังหลังจากที่เธอเดินเข้ามาจัดการตัวเองในห้องน้ำ ร่องรอยที่อยู่บนตัวทำให้วันสุขเจ็บปวดและเสียใจ เธอเดินไปทำความสะอาดขจัดคราบรักที่กวินทิ้งเอาไว้ด้วยความเจ็บช้ำ จากนั้นจึงเคลื่อนร่างอันบอบบางนอนบนเตียงอีกครา ความอ่อนล้าทำให้เธอผล็อยหลับไป

เวลาเคลื่อนคล้อยไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ วันสุขลุกจากเตียงนอนแล้วเดินไปยังหน้าต่าง เพื่อหาช่องทางในการหลบหนี ทว่ามันกลับถูกล็อกปิดตาย เป็นแบบนี้แล้วเธอจะหนีเขาไปได้อย่างไร? หรือเธอต้องคอยรองรับอารมณ์ป่าเถื่อนของเขาอยู่ที่นี่อย่างกับนางบำเรอ

ความว่างเปล่าในห้องทำให้วันสุขรู้สึกเดียวดาย การที่ไม่ได้ทำอะไร ทำให้เธอหวนคิดถึงผู้เป็นพ่อแม่ รอยยิ้มแห่งสุขในอดีต ความโหยหาทำให้น้ำตาของวันสุขไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างพรั่งพรู

เธอค่อย ๆ ลุกอย่างเชื่องช้าลงจากเตียงนอน ใช้มือปาดน้ำตาที่มันไหลอาบสองแก้มเนียน อากาศที่เย็นในระดับพอดี กลับรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นทันที เมื่อตอนนี้เธอเหมือนต้องอยู่ตัวคนเดียว เผชิญหน้ากับความโหดร้ายเพียงลำพัง

สองขาค่อย ๆ อ่อนยวบจนก้นของเธอนั่งลงกับพื้น วันสุขยกสองแขนกอดตัวเอง แล้วฟุบหน้าร้องไห้โฮ ตอนนี้เธอเหมือนเจอทางตัน ไม่รู้ว่านับจากนี้จะหาทางออกยังไง การกลับบ้านเกิดกลับกลายเป็นความเลวร้ายที่เริ่มหลอมทำลายเธอ

“ฉันเกลียดน้ำตาของผู้หญิง”

เสียงประตูเปิดออก พร้อมกับคนที่เข้ามาใหม่ ใบหน้านิ่งเย็นชามองเธออย่างคนไร้ความรู้สึก วันสุขยกมือปาดน้ำตา เงยหน้ามองคนที่ยืนสูงท่วมหัวเธอ ก่อนจะหยัดตัวลุกแล้วขยับตัวห่างจากเขา แล้วเอ่ย...

“ฉันเกลียดขี้หน้านาย ออกไป!”

“ที่นี่คือที่ของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มาไล่” เขาพูดพร้อมกับก้าวขาอย่างช้า ๆ เข้าประจันหน้ากับเธอ

“ไอ้คนเฮงซวย!” เธอตอบโต้แล้วถ่มน้ำลายใส่หน้าของกวินอย่างท้าทาย

“กล้ามากนะที่ถ่มน้ำลายใส่หน้าฉัน” กวินเดือดดาล การกระทำของวันสุขเหมือนหยามศักดิ์ศรีของเขา

“อ๊ะ! เจ็บนะ” กวินกระชากแขนของเธออย่างแรง กระดูกเธอเหมือนจะแตกอยู่ในกำมือของเขา

“ฉันจะสั่งสอนเธอให้หลาบจำ ควรสำนึกด้วยว่าฉันเป็นใคร แล้วเธอเป็นใคร ไม่ใช่อยากทำอะไรก็ทำ...อย่ามาอวดดีกับฉัน จำไว้!” เขาไม่ปรานี ผลักเธอเต็มแรงจนก้นกระแทกกับพื้นแข็ง แรงชายชาตรี ทำให้หัวของวันสุขพลาดโดนขอบเตียง

เธอยกมือขึ้นสัมผัสหน้าผากที่มันเริ่มรู้สึกเจ็บ ก่อนจะเงยหน้ามองผู้ชายใจร้ายด้วยความรู้สึกเกลียดชัง เขารุนแรงและใจร้ายกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอได้ลงคอ

“นายมันเลว...ไอ้ชั่ว” เธอตราหน้าเขาด้วยแววตาเกรี้ยวโกรธ

“ชั่วยังไงสุดท้ายก็ผัวของเธอ”

“ฉันไม่มีวันยอมรับ”

“ต้องให้ย้ำ!?”

วันสุขค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนประจันหน้า เธอจ้องมองเขาอย่างท้าทาย ต่อปากอย่างไม่นึกกลัว

“ไอ้ฆาตกร!”

กวินสะดุ้งในคำด่าของเธอ แม้ก่อนหน้าจะได้ยิน มันก็ยังกระแทกใจเขาอยู่ดี คำ ๆ นี้มันทำให้เขานึกถึงหลายเหตุการณ์ก่อนหน้า กับการที่ต้องแย่งชิงจนเขามีอิทธิพล ที่แลกมากับการสูญเสียคนสำคัญในชีวิตของเขาไป

“ถ้าเธอไม่หยุดพูดคำนี้ ฉันจะฟาดเธอให้หนัก”

“ฉันไม่ใช่ทาส ที่นายจะใช้ความรุนแรง ไอ้ชั่ว ไอ้เลว นายมันฆาตกร!”

เพียะ สิ้นคำด่าฝ่ามือหนาก็ประทับลงแก้มของวันสุขจนหันไปตามแรงสัมผัส รอยนิ้วทั้งห้าเห่อแดงจนเห็นได้ชัด มันทำให้วันสุขเจ็บแสบไปทั้งแก้ม น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม แต่ไร้เสียงสะอื้น ตั้งแต่เติบโตมาเธอไม่เคยโดนทำร้ายแบบนี้สักครั้ง  มันช่างเจ็บปวดเสียเหลือเกิน

“คนที่ไม่เชื่อง มันต้องได้รับการสั่งสอน!”

“ปล่อยฉัน!”

กวินฉุดกระชากแขนของวันสุขออกจากห้อง ลากเธอไปตามทางเดิน แม้เธอจะล้มเข่าเป็นแผลเขาก็ไม่ได้ไยดี ต่อให้วันสุขเอ่ยร้องขอแค่ไหนเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ลากเธอมายังลานกว้าง

“จับมัด!” กวินออกคำสั่งกับลูกน้อง ที่ยืนลืมดูแลความปลอดภัย

“นะ นายจะทำอะไรฉัน”

สองมือกำปืนแน่น สายตาเล็งไปยังเป้ามีชีวิตซึ่งอยู่ห่างออกไป รอยยิ้มพิมพ์ใจที่กำลังกลายเป็นรอยยิ้มแสนร้ายกาจ ทำให้คนที่ถูกมัดถึงกับตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว หากเขายิงพลาดขึ้นมานั่นหมายถึงชีวิตของเธอต้องตายโหงอย่างน่าเวทนา...