ชื่อเดียวที่เธอต้องเอ่ย...

วันสุขพยายามกระเสือกกระสนลงจากเตียง แต่แข้งขากลับอ่อนแรงลง เธอเกือบจะล้มฟุบแต่ร่างกายยังไม่ทันได้สัมผัสกับพื้น ก็ถูกคนแปลกหน้าที่พาเธอมารับตัวไว้ในอ้อมแขน การถูกสัมผัสจากเพศตรงข้าม ทำให้เธอรู้สึกสะท้านไปทั้งร่าง ร้อนผ่าวไปทั้งหน้า ยิ่งเห็นใบหน้าเขายิ่งเหมือนปลุกเร้าความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้จัก

เธอเหมือนกระหายอยากให้เขาสัมผัสในส่วนที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมากกว่านี้ เลือดในกายพุ่งพล่านเรียกร้องบางอย่างมากกว่านี้

“นายเอาอะไรให้ฉันกิน” เธอถามด้วยน้ำเสียงหอบกระเส่า มือเรียวเล็กไม่อยู่สุขลากไล้ไปตามลำคอแกร่งของชายแปลกหน้า ทั้งที่ภายในใจพยายามต่อต้านแต่ร่างกายกลับสวนทาง

“หึ...เธอคิดว่าไงล่ะ” เขากระซิบข้างหูของเธอ จากนั้นก็อุ้มร่างอรชรวางลงบนเตียง

วันสุขเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่เธอกลืนลงท้องมันคืออะไร เธอพยายามเรียกสติตัวเองกลับคืนมา ทว่าร่างกายกลับไม่เป็นดั่งใจเอาเสียเลย เธอกำลังจะถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกด้วยมือที่สั่นเทา เขามองเธอด้วยรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์

“ปากบอกไม่ยอม เธอถามร่างกายตัวเองหรือยัง?...ทนได้เหรอ?” เขากระแนะกระแหนเย้ยหยัน

“อย่ามาใกล้ฉัน” วันสุขร้องปราม เมื่อเขาเข้ามาใกล้ชิดเธอ

วันสุขได้แต่มองหน้าเขา แต่ไม่อาจหลบหนีเขาได้ ยิ่งเขาเข้าใกล้แนบชิดเท่าไหร่ ร่างกายของเธอก็ยิ่งร้อนเร่าไปทั้งตัว ในใจกรีดร้องและพยายามเคลื่อนไหวมือเพื่อปัดป้อง ทว่าไม่อาจฝืนความต้องการในตอนนี้ได้เลย ร่างกายเหมือนสมยอมให้เขาจับต้องลูบไล้

บนร่างกายของเขาและเธอตอนนี้ไร้เสื้อผ้าปกปิด ร่างกายกำยำอย่างคนดูแลตัวเองเป็นอย่างดี มัดกล้ามแน่นสวยงามกำลังดี ปลุกปั่นอารมณ์ของวันสุขให้ลุกโชนจนเธอหอบหายใจ

“สายตาเธอมันชัดเจน...อยากใช่ไหมล่ะ”

“ปะ เปล่า”

เสียงเย็นเอ่ยอย่างเยาะเย้ย วันสุขพยายามดึงสติตัวเองกลับคืน เธอคว้าผ้าห่มคลุมเรือนร่างขาวใสเอาไว้ด้วยมือที่สั่นเทา เขาดึงผ้าห่มที่คลุมกายออกอย่างไม่ใยดี จับพลิกตัวของวันสุขให้นอนหงายราบไปกับพื้นเตียงนุ่ม จากนั้นจึงคาบคร่อมแล้วตรึงสองข้อมือของเธอเหนือหัว

“ต่อไปเรียกฉันว่ากวิน และต้องเรียกชื่อนี้ทุกครั้งเวลาที่เธออยู่ใต้ร่างของฉัน” เขาออกคำสั่งทั้งที่เธอไม่อยากจะยอมรับ กวินโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ จดจ้องจนวันสุขรู้สึกหวั่น

กวินประกบริมฝีปากบดจูบอย่างดูดดื่ม วันสุขต่อต้านจนเขาควบคุมเธอให้อ้าปากรองรับเรียวลิ้นที่แสนซุกซน จูบแรกของหญิงสาวถูกเขาครอบครองด้วยความจำยอม กวินซุกไซร้ซอกคอของเธอ ลากไล้เรียวลิ้นขยับลงต่ำเรื่อย ๆ จนถึงเนินนุ่มนิ่ม ทุกการสัมผัสสร้างความรู้สึกแปลกใหม่แก่หญิงสาวแรกแย้ม กระตุ้นให้หัวใจของวันสุขเต้นแรงอย่างกับกลองมโหรี

เธอหลุดเสียงครางแล้วส่ายหน้าไปมา เมื่อเขาสอดนิ้วเข้าไปในเรือนร่างของเธอ ร่างกายกำยำของกวินเสียดสีกับเธอราวกับไม้ขีดไฟกลัดข้างกล่อง ประหนึ่งกำลังสุมร่างกายของเธอให้มอดไหม้ วันสุขเปล่งเสียงหวานเสนาะหู นั่นยิ่งปลุกปั่นความเป็นชายในตัวตนของเขาให้ลุกโชน

มือหนาเคล้นคลึงเนื้อนูนนิ่มอย่างหนักเน้น ใบหน้าของกวินเคลื่อนลง ครอบครองยอดอกที่เขาเฝ้ามองอยู่ ปากดูดดื่มยอดอกสีสวยราวกับมันมีน้ำนมอันแสนหวานให้เขาลิ้มรส

วันสุขเปล่งเสียงครางออกมา ความอิ่มเอมทำให้ร่างกายขับน้ำทิพย์ล้นทะลักจนชุ่มชื้นไปทั่วส่วนสงวนของเธอ กวินเบียดแกนกายความเป็นชายเข้าไปในกายของเธอ ความเจ็บปวดที่สัมผัสทำให้วันสุขกัดต้นแขนของเขาเต็มแรง เพื่อลดทนความเจ็บให้ตัวเอง

“แค่แป๊บเดียว เดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“มันเจ็บ”

น้ำเสียงครางต่ำ ความสุขที่เสพสมจากร่างกายงดงาม ความผุดผ่องที่มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าเธอสะอาดบริสุทธิ์ แม้จะยังไม่ได้จับต้อง กวินพอใจในเรือนร่างนี้ เขาอัดเพิ่มความแรงขับเข้าไปในร่างกายของเธออย่างกับพายุที่โหมกระหน่ำ จนวันสุขทนไม่ไหวต้องเปล่งเสียงอันเสนาะหูราวกับเครื่องดนตรีประกอบจังหวะ กวินพอใจเสียงหวานนี้จนเผยยิ้มออกมาดั่งคนมีความสุข

“พอเถอะ อื้อ” วันสุขแทบจะทนไม่ไหวกับแรงที่เขากระแทกใส่ เธอดิ้นรน แต่เขาไม่ยอมผ่อนปรนลงเลยสักนิด

“เรียกชื่อฉันสิ” กวินแค่นเสียงรอดไรฟัน แต่วันสุขก็ยังไม่ยอมทำตามคำสั่ง ทำให้เขาออกแรงโถมกระหน่ำหนักกว่าเดิม เขาจะไม่ยอมหยุดจนกว่าเธอจะยอมเชื่อฟังและศิโรราบแก่เขา

“หยุดสักที...ฉันเจ็บ ขอร้องล่ะ”

“แค่เรียกกวินมันยากนักหรือไง...เรียกชื่อฉัน” เขาพยายามสุดขีดที่จะไม่ให้เขื่อนแตกก่อนที่จะได้ฟังในสิ่งที่ต้องการ ร่างกายของวันสุขสั่นคลอนไปตามแรงเคลื่อนไหว จนเธอแทบวิงเวียน

กวินยังแรงดีไม่มีตก เขาเร่งความแรงและเร็วจนแทบสุดใจ จนท้ายที่สุดวันสุขก็กรีดเสียงเรียกชื่อของเขาออกมา สร้างความพึงพอใจแก่กวินจนเขายกยิ้ม พร้อมกับปลดปล่อยเชื้อพันธุ์เข้าสู่ภายในกายของเธอ

ร่างกายกำยำทาบทับบนตัวของวันสุขด้วยอาการหอบเหนื่อย เขาฟุบหน้าลงตรงซอกคอระหงของเธอ แล้วขยับปากกระซิบข้างหูหญิงสาวด้วยน้ำเสียงหอบกระเส่า

“นับจากนี้ไปเธอคือภรรยาของฉันตลอดไป มีแค่ความตายเท่านั้นที่สามารถพรากเราสองคนได้”