ถึงเวลาสั่งสอน

สองวันผ่านไปหลังจากเหตุการณ์หนีตาย...บาดแผลของกวินยังไม่หายดีนัก แต่เขาก็ฝืนตัวเองลุกขึ้นมาทำงานตามปกติอย่างไม่ยอมพัก วันสุขนั่งมองเขาอยู่เงียบ ๆ ที่โซฟา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

เธอเห็นเขาคร่ำเคร่งกับเอกสารกองโต ทั้งที่สีหน้าซีดเซียวแทบไม่มีสีเลือด เห็นเขาฝืนตัวเองทั้งที่แผลด้านหลังยังเจ็บแปลบทุกครั้งที่ขยับตัว และสิ่งที่เธอเห็นมากที่สุดก็คือ ความเป็นห่วงที่เขามีให้เธอไม่เคยลดลงเลยสักนิด

'ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยนะ' วันสุขคิดอย่างสับสน เธอไม่กล้าพูดออกไปตรง ๆ ว่าตัวเองเริ่มลังเลกับความเกลียดที่เคยมีต่อเขา

คีย์เดินเข้ามาในห้องทำงานพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ

"ได้เบาะแสเพิ่มแล้ว" เขาวางแฟ้มลงตรงหน้ากวิน

"ว่าไง" กวินถามเสียงเย็น ดวงตาคมเข้มเงยมองเพื่อนรัก

คีย์เปิดแฟ้มออกให้ดู รูปถ่ายชายคนหนึ่งปรากฏขึ้น หยางเจิ้ง มือขวาคนใหม่ของหลงเว่ย ผู้เชี่ยวชาญด้านการวางแผนและลอบทำร้ายศัตรู

"มันเป็นคนสั่งการครั้งล่าสุดทั้งหมด" คีย์กล่าวอย่างแน่นหนัก กวินจับแฟ้มแน่น ดวงตาเย็นยะเยือกยิ่งกว่าเดิม

"ดี...งั้นก็ถึงเวลาที่พวกมันต้องจ่ายค่าตอบแทนแล้ว"

วันสุขฟังอยู่เงียบ ๆ ความกลัวแล่นวูบขึ้นมาในอก นี่มันคือโลกของกวิน โลกที่เต็มไปด้วยการแก้แค้นและเลือด

เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะทนอยู่ในโลกของเขาได้นานแค่ไหน แต่ขณะเดียวกัน แม้จะรู้แก่ใจว่าเขาเป็นผู้ชายมีปืน ทุกจุดยืนย่อมอันตราย เธอก็ไม่อาจหันหลังให้เขาได้อีกแล้ว

คืนนั้นวันสุขเดินมาเงียบ ๆ ในสวนเล็ก ๆ ของเซฟเฮาส์ แสงจันทร์ส่องผ่านต้นไม้ใบหญ้า ร่มเงาพาดทับพื้นดินเป็นลายเธอได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ ตามหลังมา

"ทำไมยังไม่นอน" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากข้างหลัง

วันสุขหันมาเจอกวินในชุดลำลองเรียบง่าย แต่ดวงตาคมดุนั้นยังเหมือนเดิม

"นอนไม่หลับ..." เธอตอบเสียงเบา

กวินเดินเข้ามาใกล้จนเธอได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเขา มือใหญ่ยื่นมาคว้ามือเธอไว้เบา ๆ

"กลัวใช่ไหม" คำถามนั้นอ่อนโยนเกินไป จนวันสุขต้องเบือนหน้าหนี

"เปล่า..." เธอตอบดื้อ ๆ ทั้งที่ในใจสั่นเทิ้มแค่ไหน

กวินหัวเราะในลำคอ ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดแน่น ๆ

"ต่อให้ทั้งโลกเป็นศัตรูกับผม...ผมก็จะไม่ยอมให้ใครแตะต้องคุณได้อีก" เขากระซิบชิดข้างหู น้ำเสียงหนักแน่นจนวันสุขใจสั่น

เธอกำเสื้อของเขาแน่น ดวงตาแดงระเรื่อด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้

อยากผลักไส...แต่กลับทำไม่ได้

อยากเกลียด...แต่หัวใจกลับสั่นไหวทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้

กวินกอดวันสุขแน่นขึ้นเล็กน้อย ราวกับลางสังหรณ์บางอย่างบอกเขาว่า...พายุลูกใหม่กำลังจะมา และครั้งนี้มันอาจรุนแรงกว่าที่พวกเขาเคยเจอมาก่อน

ชายร่างสูงสวมเสื้อสูทสีดำสนิท ยืนพิงกำแพงไกล ๆ จ้องมองภาพของกวินและวันสุขที่กอดกันแน่นในสวน เขาแค่นเสียงหัวเราะเยาะเบา ๆ

"อีกไม่นานหรอก พวกแกจะไม่มีวันได้มีความสุขไปตลอด" เสียงของเขาแหบพร่าเต็มไปด้วยความชิงชัง ในมือของชายคนนั้น เป็นรูปถ่ายของวันสุข...พร้อมกับข้อมูลทุกอย่างที่ละเอียดจนน่าสะพรึง

กลางดึกสายลมเย็นยะเยือกพัดโชยผ่านหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท วันสุขนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ราวกับมีเงาไร้เสียงไหลวนอยู่ในความมืด พลันความรู้สึกเพียงเสี้ยวนาทีเสียงกระจกแตกดังขึ้น!

เพล้ง! วันสุขสะดุ้งสุดตัว ลุกนั่งพรวดพราด เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังใกล้เข้ามา ไม่ใช่กวิน ไม่ใช่คีย์ แต่เป็นใครบางคนที่ไม่ได้รับเชิญ ประตูห้องถูกถีบเปิดออกอย่างแรง! จนกระแทกกับผนังเสียงดัง ชายฉกรรจ์สวมชุดดำหลายคนกรูกันเข้ามา หนึ่งในนั้นตรงเข้ามาคว้าวันสุขอย่างรวดเร็ว!

"ปล่อยฉันนะ!!" เธอกรีดร้อง ดิ้นรนสุดแรง แต่แรงของเธอสู้พวกเขาไม่ได้เลย

กวินที่อยู่ห้องถัดไปได้ยินเสียงกระจกแตก ทำให้เขาสะดุ้งตื่นในทันที รีบคว้าปืนตรงหัวเตียงพุ่งออกจากห้องอย่างไม่ลังเล แม้ร่างกายยังเจ็บจากบาดแผลเก่า ภาพที่เห็นตรงหน้า เหล่าคนชุดดำกำลังลากวันสุขออกไป! เหมือนโลกทั้งใบของเขาหยุดหมุนในวินาทีนั้น

"หยุดเดี๋ยวนี้!!" เสียงคำรามดุจพญาราชสีห์ของกวินดังลั่น พร้อมเสียงปืนในมือที่สาดกระสุนเข้าใส่พวกมันทันที!

ปัง! ปัง! แต่พวกมันก็เตรียมตัวมาดี กระสุนถูกกันด้วยเสื้อเกราะ กลุ่มคนเหล่านั้นยังคงลากวันสุขหนีไปได้อย่างรวดเร็ว

"วันสุข!!" กวินวิ่งสุดแรง ขณะที่เลือดจากบาดแผลเดิมซึมทะลุเสื้ออีกครั้ง คีย์กับลูกน้องตามออกมา

"พวกมันมาจากด้านหลัง เซฟเฮาส์พวกเราถูกเจาะ!" คีย์ตะโกนรายงาน

"ล้อมพวกมันไว้!" กวินกัดฟันสั่งการ "อย่าให้พวกมันพาเธอไปได้เด็ดขาด!!"

ข้างนอกเซฟเฮาส์คนของหลงเว่ยเตรียมรถหลบหนีไว้แล้ว พวกมันกำลังจะโยนตัววันสุขเข้าไปในรถ ไม่แม้แต่จะออมแรงทั้งที่เธอเป็นเพียงสตรีบอบบาง

"ไม่นะ...อย่า! ปล่อยสิวะได้พวกบ้า!" เธอร้องไห้ดิ้นรนสุดชีวิต

ทันใดนั้นเสียงเครื่องยนต์รถพุ่งเข้ามาอย่างแรง! กวินขับรถพุ่งเข้าชนรถพวกมันเต็มแรง!

โครม! กลุ่มคนร้ายกระเด็นกระจัดกระจาย กวินเปิดประตูรถ พุ่งตัวเข้าไปหาวันสุขที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เขาพยุงเธอขึ้นมาแนบอกอย่างรวดเร็ว

"ไม่เป็นไรแล้ว...ผมอยู่นี่" เสียงของเขาสั่นเครือ

ปัง! กระสุนอีกลูกพุ่งเฉียดแขนของเขาอย่างจัง กวินกัดฟันแน่น ดันวันสุขหลบหลังตัวเอง ใช้ร่างกายเป็นโล่บังเธอจากการโจมตี เลือดไหลชุ่มแขนเสื้อของเขาอีกครั้ง ทั้งแผลเก่าแผลใหม่ จนตอนนี้แทบไม่เหลือพื้นที่ให้แผลใด ๆ อีก

คีย์กับลูกน้องตามมาทันเวลา ไล่ยิงสกัดศัตรูที่เหลือกระเจิดกระเจิงหนีไป คีย์รีบวิ่งเข้ามาประชิดตัวกวินและวันสุขอย่างป้องภัย

"ไปเร็ว! ก่อนพวกมันจะกลับมาเพิ่ม!" กวินกอดวันสุขแน่นขึ้นอีกครั้ง พึมพำเสียงแผ่วข้างหูเธอ

"ผมจะไม่มีวันยอมเสียคุณไป...จำไว้!"

น้ำตาของวันสุขไหลพราก เธอกอดเขาตอบแน่นโดยไม่รู้ตัว หัวใจของเธอ...ไม่อาจปฏิเสธเขาได้อีกต่อไปแล้ว

หลังเหตุการณ์วุ่นวายกวินนอนอยู่บนเตียงในห้องเล็ก ๆ ของเซฟเฮาส์ใหม่ คีย์จัดการหาหมอประจำที่ไว้ใจได้ เพื่อมารักษากวินที่บาดเจ็บหนัก แผลถูกพันอย่างแน่นหนา สีหน้าซีดเซียว แต่ดวงตายังคงจับจ้องวันสุขไม่วางตา วันสุขนั่งอยู่ข้างเตียงและจับมือเขาไว้แน่น น้ำตาของเธอไหลเงียบ ๆ อย่างไม่อาจเก็บกั้น

"ขอโทษ..." เธอเอ่ยเสียงแผ่ว "ขอโทษที่เคยเกลียดนาย"

กวินยกมือขึ้นลูบหัวเธอเบา ๆ รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าซีดเซียว

"ผมไม่โกรธคุณเลย เพราะคุณสำคัญที่สุดสำหรับผม" ถ้อยคำเรียบง่าย แต่สั่นสะเทือนหัวใจของวันสุขจนแทบหายใจไม่ออก

ห้องนอนเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจของกวินที่หลับใหล และเสียงสะอื้นเบา ๆ ของวันสุขที่นั่งเฝ้าเขาไม่ห่างกาย แสงไฟหัวเตียงส่องให้อบอุ่นเล็กน้อย แต่ภายในใจของวันสุขกลับมืดครึ้ม

'ทำไม...ทำไมต้องเป็นนายด้วย' เธอหลับตาลง หวนคิดถึงทุกสิ่งที่ผ่านมา ตั้งแต่วันที่ถูกเขาจับตัวมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย การต่อสู้ ความเกลียด ความโกรธ และความห่วงใยที่กวินมีให้เธออย่างไม่เคยเปลี่ยน วันสุขไม่รู้ตัวเลยว่า น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มตั้งแต่เมื่อไหร่

เช้าวันใหม่เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น คีย์ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมเอกสารบางอย่างในมือ

"ฉันมีบางอย่างให้เธอดู สิ่งที่เธอควรได้รู้" น้ำเสียงของคีย์จริงจังผิดจากปกติ

“อะไร?”

“ผมว่ามันถึงเวลาแล้วที่คุณควรจะเข้าใจกวินให้มากกว่านี้ อ่านดูก็จะเข้าใจเองแหละ”