ถึงเวลาสั่งสอน 2

วันสุขลังเลชั่วครู่ ก่อนจะรับแฟ้มเอกสารมาด้วยมือสั่นเทิ้ม ภายในนั้นคือเอกสารการโอนกรรมสิทธิ์บริษัทของพ่อเธอ ให้กับกวินอย่างเป็นทางการ พร้อมกับจดหมายลายมือของพ่อเธอ จดหมายที่เขาเขียนก่อนตาย เหมือนคาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าอย่างรู้ทัน

กวินฉันฝากวันสุขด้วย เธอคือทุกสิ่งของฉัน อย่าให้ลูกสาวฉันต้องเผชิญโลกที่โหดร้ายนี้ตามลำพัง และขอโทษกับความผิดของฉันที่เคยทำไว้กับนาย...

วันสุขตัวสั่นระริก น้ำตาหยดแหมะลงบนกระดาษสีเหลืองเก่า เธอรู้แล้วว่าแท้จริงแล้ว กวินไม่ได้พรากทุกอย่างไปจากเธอ เขาคือคนที่แบกภาระทั้งหมดไว้เพียงลำพัง...โดยไม่เคยบอกให้เธอรู้

กวินรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พบวันสุขนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาบวมแดงจากการเสียน้ำตาอย่างหนัก

"ร้องไห้ทำไม..." เสียงทุ้มแผ่วเอ่ยถาม วันสุขเงยหน้าขึ้น น้ำตาไหลพรากไม่หยุด

"ทำไมไม่บอกฉันว่าพ่อฝากฉันไว้กับนาย" เธอถามเสียงสั่นเครือ

กวินนิ่งไปนาน ราวกับโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนที่ เขาเบือนสายตาไปทางอื่น หลีกเลี่ยงการสบตากับเธอ

"มันไม่มีประโยชน์..." เขาพึมพำ "ถึงบอกไป คุณก็คงไม่เชื่ออยู่ดี แม้ผมจะพยายามบอกคุณ"

"นายก็เลยเลือกให้ฉันเกลียดนายไปเรื่อย ๆ อย่างนั้นเหรอ" เสียงของวันสุขปนสะอื้น

กวินหลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้หัวใจของเธอสั่นสะเทือน

"ดีกว่าทำให้คุณร้องไห้เพราะผมมากกว่านี้..."

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ซ่อนเร้นมานาน วันสุขทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอโผเข้ากอดเขาแน่น น้ำตาไหลพรากเปื้อนเสื้อของเขา

"นายมันโง่ กวิน...ฮึก โง่ที่สุดเลย"

กวินนิ่งงัน ก่อนจะค่อย ๆ ยกแขนอีกข้างที่เจ็บเล็กน้อยขึ้นมากอดเธอไว้แน่นแนบอก เขาหลับตาลง ซึมซับอุ่นไอจากร่างเล็กในอ้อมแขน เหมือนกับว่าทุกสิ่งที่เขาแบกไว้ตลอดที่ผ่านมา...สุดท้ายก็มีคนที่เข้าใจเขาเสียที

ที่ไหนสักแห่งในฮ่องกง หลงเว่ยนั่งอยู่หน้าโต๊ะยาว สายตานิ่งเย็นชาจ้องไปยังแผนที่ปักหมุดสีแดงหลายจุด

"ถึงเวลาสั่งสอนมันให้รู้ว่า ความเจ็บปวดที่แท้จริงเป็นยังไง" เขากระซิบเบา ๆ ก่อนจะสั่งลูกน้องเสียงเหี้ยม

"ลุยได้เลย"

คืนนั้นกวินนั่งอยู่ริมปลายเตียง แม้แผลจะยังสด แต่สายตาของเขากลับแน่วแน่กว่าครั้งไหน ๆ วันสุขเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบ ๆ เห็นชายหนุ่มที่แบกรับทุกอย่างไว้บนไหล่เพียงลำพัง

"พักก่อนเถอะ..." เธอกระซิบเบา ๆ แต่กวินส่ายหน้าช้า ๆ

"พวกมันไม่ปล่อยเราแน่ ผมต้องเตรียมทุกอย่างให้พร้อม"

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียดที่กดทับในอากาศ ไม่ถึงชั่วโมงต่อมา เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นหน้าคฤหาสน์เซฟเฮาส์!

บึ้ม!!

"วันสุข อยู่ข้างหลังผม!!" กวินคำรามสั่งทันที ก่อนจะกระชากวันสุขเข้ามาในอ้อมแขน ปกป้องด้วยร่างกายของตัวเองเศษกระจกและเศษปูนปลิวว่อนทั่วทั้งตัวอาคาร เสียงกรีดร้อง เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกันอย่างน่ากลัว

ปัง! ปัง! ปัง! พวกมันมาแล้วกลุ่มมาเฟียของหลงเว่ย บุกเข้ามาอย่างเต็มขบวน!

ในความโกลาหลคีย์ตะโกนสั่งลูกน้องเสียงดัง

"สกัดพวกมันไว้! คุ้มกันนายหญิงกับนายใหญ่ก่อน!"

ลูกน้องของกวินกระจายตัวเข้าสกัดด้านหน้าอย่างแข็งขัน เสียงปืนปะทะกันดังก้องสะท้อนผนัง กวินกดตัววันสุขให้นั่งหมอบอยู่หลังโซฟา

"อย่าออกไปไหน เด็ดขาด!" เขาสั่งเสียงกร้าว ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใยรุนแรง

"แล้วนายล่ะ!" วันสุขร้องถาม น้ำเสียงเธอสั่นเครือ

"ผมต้องออกไปหยุดมัน" กวินพูดก่อนจะยกปืนขึ้น

"กวิน อย่า!" เธอคว้าข้อมือเขาไว้แน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

กวินจับมือเธอแล้วส่งรอยยิ้มบางที่อบอุ่นจนหัวใจเธอแทบสลาย แววตาของเขาจ้องมอง ทำให้วันสุขแทบหายใจไม่ออก เธอกลัวไปเสียหมด

"ไว้ใจผม" เขากระซิบเบา ๆ แล้วปล่อยมือเธออย่างอ่อนโยนที่สุด ก่อนจะหันหลัง แล้วพุ่งตัวออกไปเผชิญหน้าศัตรูอย่างไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว

กวินต่อสู้แบบกดดันสุดขีด ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเก่าและใหม่ แต่เขาไม่เคยหยุดยิง ไม่เคยถอยแม้แต่ก้าวเดียว

ปัง! ปัง! เขาเล็งปืนอย่างแม่นยำ ล้มศัตรูลงทีละคน ทีละคน ขณะที่เลือดไหลอาบข้างแขนและกลางหลัง คีย์เองก็ยิงสกัดไม่หยุด พร้อมกับลูกน้องอีกหลายคน แต่ศัตรูยังคงทะลักเข้ามาเรื่อย ๆ ราวกับคลื่นนรกที่ไม่สิ้นสุด

วันสุขซ่อนตัวอยู่หลังโซฟาตามคำสั่งของกวิน เธอได้แต่กอดตัวเองแน่น น้ำตาไหลพรากด้วยความกลัวและเจ็บปวด อีกทั้งห่วงใยกวิน จนหัวใจแทบหยุดเต้น

เสียงปืนดังไม่หยุด เสียงกวินคำรามสั่งลูกน้องดังขึ้นเป็นระยะ ๆ เธอกลัว...กลัวเหลือเกินว่าจะเสียเขาไป

'กวินขอร้องล่ะ นายอย่าเป็นอะไรนะ' เธอพร่ำภาวนาในใจ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จังหวะหนึ่งชายร่างสูงสวมหน้ากากโผล่มาจากมุมมืด

ในมือมีมีดสั้นแวววาว พุ่งเข้าใส่กวินจากด้านหลัง! วันสุขที่เห็นทุกอย่างจากมุมซ่อนตัว ตะโกนลั่นด้วยเสียงที่ดังที่สุดในชีวิต

"กวินระวัง!!!"

กวินหันขวับตามสัญชาตญาณ เขายกแขนขึ้นกันมีดสั้นเฉียดผ่าน รู้สึกถึงเลือดอุ่นไหลทะลักที่ต้นแขน แต่เขาไม่สนใจความเจ็บแม้แต่นิดเดียว! เพียงเสี้ยววินาที เขากระชากปืนขึ้นแล้วยิง ปัง! ชายสวมหน้ากากล้มลงกับพื้นในทันที

เสียงปืนเบาลง เหลือเพียงเสียงหอบหายใจหนัก ๆ อย่างเหนื่อยอ่อนของทุกคน กวินทรุดนั่งลงข้างวันสุขอย่างหมดแรง เลือดไหลไม่หยุด แต่เขายังยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

"ปลอดภัยแล้ว..." วันสุขร้องไห้โฮ โถมตัวเข้าไปกอดกวินแนบแน่น

"นายมันบ้า...ทั้งเจ็บ ทั้งสู้ไม่ยอมพัก ฮึก ฮึก คนนิสัยเสีย" เธอสะอื้นอย่างหยุดไม่ได้ พร้อมพ่นคำตำหนิ จนกวินต้องดึงเข้ามากอดปลอบ ยกมือเปื้อนเลือดลูบหัวเธอเบา ๆ น้ำเสียงละมุนเอื้อนเอ่ยด้วยความรู้สึกดีที่มอบให้เธอ

"ตราบใดที่คุณยังอยู่...มันก็คุ้มค่าทุกบาดแผล"

เสียงปืนเงียบลงแล้ว...กลิ่นควันปืนยังตลบอบอวลในอากาศ กลิ่นคาวเลือดติดปลายจมูกจนหายใจติดขัด กวินนั่งพิงกำแพงอย่างอ่อนแรง แขนข้างหนึ่งกอดวันสุขแนบอก ไม่ยอมปล่อยห่างแม้แต่วินาทีเดียว คีย์เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับสภาพสะบักสะบอมไม่ต่างกัน

"เคลียร์หมดแล้ว" เขาพูดห้วน ๆ พร้อมส่งสายตาหนักแน่น

"หลงเว่ย...มันหนีไปได้"

กวินกัดฟันแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยโทสะ แต่เมื่อหันมามองวันสุขที่กอดเขาแน่นจนตัวสั่น ความโกรธทั้งมวลในหัวใจก็สลายไปทันที

"ช่างมัน..." กวินพึมพำเบา ๆ น้ำเสียงนุ่มอย่างน่าใจหาย

"ขอแค่เธอปลอดภัย...แค่นั้นก็พอแล้ว"

หลายชั่วโมงต่อมากวินนอนอยู่บนเตียงในเซฟเฮาส์สำรองแห่งใหม่แผลทั้งหมดถูกจัดการอย่างดี แต่ใบหน้าของเขายังซีดเซียวเพราะเสียเลือดมาก วันสุขนั่งข้างเตียง ไม่ยอมไปไหนเลยตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ มือเล็ก ๆ ของเธอกุมมือใหญ่ของเขาไว้แน่นราวกับกลัวว่าจะสูญเสียเขาไป กวินลืมตาขึ้นช้า ๆ มองเธออย่างอ่อนโยน

"ยังไม่หนีไปไหนอีกเหรอ..." เขาพูดแผ่วเบา ล้อเธอเบา ๆ ทั้งที่ตัวเองแทบจะลุกไม่ไหว

วันสุขน้ำตาซึม เธอคลี่ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

"ฉันจะหนีจากคนที่ยอมเอาชีวิตปกป้องฉันได้ยังไงกันล่ะ"

เสียงของเธอสั่นพร่าแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกจริงใจที่สุด กวินยิ้มบาง ๆ เอื้อมมือมาลูบแก้มเธออย่างแผ่วเบา

"ผมเคยคิดว่า..." เขากระซิบ "ขอแค่คุณปลอดภัย ถึงคุณจะเกลียดผมไปตลอดชีวิต ผมก็ยอม" น้ำตาของวันสุขหยดลงบนหลังมือของเขา

"ฉัน...ไม่เกลียดนายแล้ว" เธอสารภาพเสียงเบา ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ "ตั้งแต่วันที่นายยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อฉันครั้งแรก..."

กวินเบิกตาเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มไหววูบด้วยความตกตะลึง วันสุขยิ้มทั้งน้ำตา เอื้อมมือจับแก้มของเขาเบา ๆ

"แต่ฉันโง่เองที่เพิ่งรู้ว่าหัวใจตัวเองเปลี่ยนไปแล้วนานมากแล้ว..."

เธอเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เสียจนลมหายใจของทั้งสองคนสอดประสานกัน แล้วเธอก็แตะริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของเขาเบา ๆ สัมผัสแผ่วเบา แต่หนักแน่นด้วยความรู้สึกที่ซ่อนมาตลอดเวลา

กวินนิ่งงัน ร่างกายตึงเครียดไปทั้งตัว ก่อนจะค่อย ๆ ขยับแขนโอบรอบเอวของวันสุขแน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าหญิงสาวในอ้อมแขนจะหายไปหากเขาปล่อยมือ จูบอ่อนโยนที่ค่อย ๆ ลึกซึ้งขึ้นทีละนิด

หลังจากนั้นวันสุขก็นอนซบอกกวินเงียบ ๆ ฟังเสียงหัวใจของเขาเต้นตามจังหวะข้างหู

"เราจะปลอดภัยแล้วใช่ไหม..." เธอเอ่ยถามเสียงเบา กวินลูบผมนุ่มของเธออย่างแผ่วเบา

"ตราบใดที่ผมยังมีลมหายใจอยู่...ผมจะไม่ให้ใครพรากคุณไปจากผมได้" เสียงของเขาหนักแน่นมั่นคง...เหมือนสาบานด้วยชีวิตทั้งชีวิต วันสุขระบายยิ้มออกมา น้ำตาแห่งความสุขเอ่อคลออีกครั้ง

ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีก...

ไม่ว่าภัยคุกคามจะมาในรูปแบบไหน...

เธอรู้แล้วว่าจะไม่ต้องเผชิญโลกที่โหดร้ายนี้เพียงลำพังอีกต่อไป เพราะเธอมีเขา คนที่รักเธอสุดหัวใจอยู่เคียงข้าง

กวิน...มาเฟียที่เธอเคยเกลียดจนสุดหัวใจแต่ตอนนี้ เขาคือโลกทั้งใบของเธอ

จู่ ๆ เธอนึกถึงหลายเรื่องที่ผ่านมา เรื่องราวมากมายที่เธอไม่เคยรู้ รวมถึงแม่ของเธอ แม้จะพยายามถามในตอนแรก กวินก็ไม่เคยเอ่ยถึง ตั้งแต่กลับมาจากต่างประเทศ เธอก็ยังไม่เคยได้เจอแม่เลย วันสุขเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยเบา ๆ

"กวิน..." เสียงของเธอสั่นไหวด้วยความกลัวและความหวัง

"แม่ของฉันยังปลอดภัยอยู่ไหม" กวินลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาของเธอ ก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้ารับ

"ปลอดภัยดี" เขาตอบเสียงทุ้มมั่นคง "ตั้งแต่วันที่คุณกลับมา ผมก็ให้คนของผมพาแม่คุณไปซ่อนที่ราชบุรี ที่นั่นมีบ้านพักที่ปลอดภัย เป็นของครอบครัวผมเอง ไม่มีใครตามหาเจอแน่นอน" วันสุขเบิกตากว้าง น้ำตาเอ่อคลอขึ้นอีกครั้ง

"ทำไม...นายไม่บอกฉัน" กวินยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลด้วยปลายนิ้วแผ่วเบา

"เพราะตอนนั้น...สถานการณ์มันยังไม่ปลอดภัย ผมกลัวว่าถ้าคุณรู้แล้วรีบไปหาแม่ และตกเป็นเป้าหมายของศัตรูอีก"

เขาหยุดไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

"ผมขอโทษ...ที่ทำให้คุณต้องเจ็บปวดและรอคอยโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย"

วันสุขสะอื้นเงียบ ๆ เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ดี คนที่เธอเคยเกลียดสุดหัวใจ แต่ตอนนี้กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงเพราะเขา

"หลังจากนี้ผมจะพาคุณไปหาแม่ด้วยตัวเอง จะพาไปในวันที่ปลอดภัยที่สุด วันที่คุณไม่ต้องหวาดกลัวอะไรอีกต่อไป"

คำสัญญาที่เปล่งออกมานั้น...ไม่ใช่เพียงแค่ถ้อยคำธรรมดา แต่มันคือสัญญาด้วยชีวิตของเขา

วันสุขยกมือปิดปาก พยายามกลั้นเสียงสะอื้น แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้

"กวิน..." เธอพึมพำชื่อเขาออกมาเหมือนเป็นคำสาบานในใจ กวินยื่นแขนออกมาอย่างอ่อนแรง ดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดแน่น ๆ

"อย่าร้องเลยนะ..." เขากระซิบข้างหูเธอ "ผมจะทำให้คุณยิ้มให้ได้อีกครั้ง...ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม"

วันสุขกอดเขาตอบ น้ำตาไหลพรากเปื้อนเสื้อของเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเจ็บปวดอีกต่อไป

มันคือน้ำตาแห่งความสุข และเธอก็ได้พบพื้นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเธอแล้ว