ไม่มีทางหนีพ้น

วันสุขพยายามตั้งสติที่แทบเหลือน้อยนิด มองโดยรอบของห้อง ชั่วความคิดหนึ่งพลันนึกได้ บ้านหลังนี้ปกติจะมีลุงคนสวนเก่าแก่คอยดูแลบ้านหลังนี้ ทว่าตั้งแต่ที่เธอเข้ามายังไม่เห็นแม้แต่เงาของลุงคนนั้น  การตกแต่งภายในห้องก็เปลี่ยนไป เธอจำไม่ผิดแน่ว่านี่คือบ้านพักต่างจังหวัดที่พ่อของเธอเคยพามาก่อนจะไปเรียนต่างประเทศ เธอไม่ได้ความจำสั้นขนาดนั้น

“ต่อไปห้องนี้จะเป็นห้องส่วนตัวของคุณ ผมสั่งคนออกแบบตกแต่งใหม่ หวังว่าคุณจะพอใจ” เขาพูดหน้าตาย พร้อมกับขยับตัวไปนั่งลงข้างเธอ ใช้หลังมือสัมผัสลูบไล้ข้างแก้มของเธอ

“อย่ามาลุ่มล่ามกับฉัน...ถึงบ้านของฉันแล้ว หมดหน้าที่ของคุณ เสร็จแล้วไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้” วันสุขปัดมือหนานั้นเต็มแรง หยัดตัวลุกยืนท่วมหัวคนแปลกหน้า จ้องตาเขม็ง ตวาดเสียงแข็งชี้นิ้วไปทางประตูขับไล่

“หน้าที่ของผมยังไม่หมดแค่นี้หรอก”

“พ่อฉันอยู่ไหนบอกมานะ ฉันจะไปหาพ่อของฉัน”

“คุณไม่มีทางได้เจอพ่อของคุณหรอก”

  “นายหมายความว่ายังไง...ก่อนหน้าฉันถามนายก็ไม่ตอบ พ่อแม่ฉันไปไหน!”

“...แม่ของคุณอยู่บ้านที่ราชบุรี ส่วนพ่อของคุณเขาจากไปตั้งแต่สี่เดือนก่อน” วันสุขนิ่งงันเหมือนถูกสาป เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน สี่เดือนก่อนเป็นช่วงที่เธอเรียนหนักมาก แทบไม่ได้โทรติดต่อกลับมาบ้านเลย ไม่มีใครส่งข่าวให้แก่เธอสักคน...ทำไม? เกิดคำถามในใจ

วันสุขเข่าทรุดแทบเป็นลม ร่างกายของเธอยังไม่ทันได้สัมผัสกับพื้นเตียง คนแปลกหน้าเข้ามารับตัวเธอไว้เสียก่อน น้ำตาของเธอไหลอาบสองแก้มอย่างอัตโนมัติ เธออยู่ภายใต้อ้อมแขนของเขาโดยไม่ปัดป้อง ความเสียใจถาโถมประเดประดัง เหมือนไฟกำลังสุมอกเธอให้มอดไหม้ สิ่งที่ได้ยินแทบไม่เชื่อหู พ่อของเธอจะเสียชีวิตได้อย่างไร ในเมื่อท่านดูแข็งแรงดีไม่มีทีท่าจะจากไปเร็วถึงเพียงนี้

“นายหลอกฉัน พ่อฉันจะตายได้ยังไง”

“ผมไม่เคยหลอกใคร”

“ไอ้คนโกหกหลอกลวง”

“ผมดูเป็นคนพูดหลอกลวงอย่างนั้นเหรอ...นับแต่วินาทีนี้ไป คุณต้องอยู่กับผมในฐานะภรรยา”

“!!!” วันสุขตกใจกับประโยคบอกเล่าที่ออกจากปากของเขา น้ำตาแห่งความเสียใจเหมือนหดหายไปทันทีเมื่อได้ยิน เธอจ้องมองหน้าเขาด้วยแววตาเกรี้ยวโกรธ

“บ้านทุกหลัง ทรัพย์สินทุกอย่าง รวมทั้งธรุกิจทั้งหมดของตระกูลธาราพิพัฒน์ผมเป็นผู้ดูแลอย่างถูกต้องตามกฎหมาย”

เรื่องที่เขาพูดออกมาอย่างไม่อายปาก พ่อบของเธอตาย เดาได้ไม่ยากเลยว่าเขาได้สิทธิ์ในทรัพย์สินและธุรกิจของธาราพิพัฒน์มาด้วยวิธีใด เขาเป็นคนฆ่าพ่อของเธอ

วันสุขรู้สึกเสียใจกับการจากไปของพ่อบังเกิดเกล้า เธอต้องกล้ำกลืนความรู้สึกอย่างอดทน อยากจะร้องไห้โฮปลดปล่อยความเศร้าออกมา ทว่าไม่อาจจะกระทำต่อหน้าฆาตกรอย่างเขา ไม่อยากแสดงความอ่อนให้ศัตรูจับจุดอ่อน ได้แต่เก็บกลั้นความเสียใจเอาไว้ในก้นบึ้งของความรู้สึกเท่านั้น

“นายมันเลว!”

“ต่อให้คุณด่าผมแรงแค่ไหน สุดท้ายผมก็คือสามีของคุณ” เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ ใช้ฝ่ามือหนาลูบใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา น้ำเสียงที่ฟังแล้วชวนขนลุกเอื้อนเอ่ยอย่างเย็นชา ทว่ากลับไม่ได้ทำให้วันสุขนึกกลัว ตอนนี้เธอโกรธแค้น เกลียดชังที่เขาทำลายครอบครัวของเธอให้พังทลาย

“ฉันไม่ยอมรับฆาตกรอย่างนายเป็นสามีเด็ดขาด” วันสุขสะบัดหน้าหนีห่าง เธอรังเกียจจนแทบไม่อยากหายใจร่วมกับเขาด้วยซ้ำ “ฉันต้องหาทางไปจากที่นี่ให้ได้”

“มีปัญญาก็เชิญ”

“อย่ามาท้า ไอ้ฆาตกร!...อ๊ะ เจ็บ”

คำว่าแสลงหูทำให้ชายตรงหน้าต้องขบฟันแน่น เขาปรี่ประชิดตัวเธอด้วยความรวดเร็ว มือหนึ่งจับล็อกสองข้อมือเล็กรวบไว้ภายในมืออันแข็งแรง อีกมือบีบต้นคอของวันสุข ด้วยอารมณ์เดือดพล่าน คำที่เธอตราหน้าสร้างความขุ่นเคืองใจแก่เขาไม่น้อย

“อย่าปากดีให้มากถ้าไม่อยากตาย” เขาขู่เธอ จ้องหน้าวันสุขอย่างกับจะฆ่าเธอให้ตายคามือ

“ปะ ปล่อย...ฉะ ฉันเจ็บ” แรงมือที่กดเน้นหนัก ทำให้วันสุขแทบหายใจไม่ออก เธอพยายามเปล่งเสียงพูดด้วยความดิ้นรน แต่คนตัวใหญ่ก็ยังไม่มีทีท่าจะปล่อยเธอให้หลุดพ้น

“ตอนแรกฉันคิดว่าจะยังให้เธอเป็นอิสระ แต่ปากเธอมันหาเรื่องเอง!”

“ปะ ปล่อยฉัน...อื้อ”

เขาปล่อยมือจากคอของเธอ เอื้อมไปหยิบบางอย่างที่อยู่ในลิ้นชัก ก่อนจะยัดมันเข้าปากของวันสุขอย่างรวดเร็ว ใช้มือปิดปากเพื่อไม่ให้เธอคายทิ้ง วันสุขไม่ทันตั้งรับกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น สุดท้ายกลืนสิ่งนั้นลงท้องไป เขาปล่อยเธอให้หลุดจากพันธนาการ ยืนกอดอกมองคนตัวเล็กนอนหอบเหนื่อยอยู่บนเตียงอย่างเย็นชา

“นะ นายให้ฉันกินอะไร?” วันสุขเอ่ยถาม

“เธอไม่มีทางหนีฉันพ้นหรอกวันสุข ชีวิตที่เหลือของเธอนับจากนี้ไปเป็นของฉัน”

เพียงไม่กี่นาทีสรรพนามการเรียกขานก็เปลี่ยนไป การถูกตราหน้าว่าฆาตกรสร้างความเคืองใจแก่เขา เหมือนมีคนสาดน้ำมันราดลงกองไฟ ปลุกอารมณ์ร้ายของชายหนุ่ม ทั้งที่เขาพยายามเก็บกลั้นเอาไว้