Chapter One Hundred Thirty Two

It was as if a heavy weight was lifted from her shoulder as she saw him open his eyes.

Nang yumuko siya para yakapin ito ng mahigpit at naramdaman ang init ng katawan nito, she knew, he made it. He managed to hold on and be saved.

At sobra siyang nagpapasalamat sa Diyos dahil dininig nito ang taimtim niyang panalangin.

Sa sobrang saya niya ay napahagulgol siya sa bisig nito.

"Ang sama mo... Pinag-alala mo ako ng sobra."

Sumbat niya pero mahigpit namang nakayakap rito.

Naramdaman niya ang unti-unting pag-angat ng kamay nito papunta sa kanyang likod. He then caress her back gently.

"I-I'm fine now. Kaya huwag ka ng umiyak." Paos nitong sambit.

Napahikbi siya. "Takot na takot ako.. akala ko talaga, tuluyan mo na akong iiwan."

Sabi niya saka ini-angat ang luhaang mukha rito.

Halata sa mukha nito ang panghihina pero nagawa nitong marahan na ngumiti.

Ini-angat nito ang kamay papunta sa mukha niya saka hinaplos iyon.

"B-Bakit ko gagawin iyon, eh alam kong iiyak ka ng ganito? Stop cryi