Hindi sigurado kung imahinasyon lamang niya ito o dahilan, naramdaman niya na ang daanan mula sa elevator ay puno ng mga pako. Ang bawat hakbang na ginawa niya ay nararamdaman niya ang pagbaon nito sa talampakan niya.Nanatiling tahimik si Jane Dunn habang sumusunod sa likuran ni Uno.Nasa harapan lang nila ang pintuan ng elevator. Huminto sandali si Uno at gumawa ng kilos na "pumasok ka na" kay Jane Dunn na nasa likuran niya. "Sige na, Miss Dunn.""Ikaw ..." Nagdalawang isip sandali si Jane Dunn. Siya ay hindi abala, subalit siya ay tumingin kay Uno na may suot na malamig na tingin sa kanyang mukha at nagtanong, "... ay hindi kasama paakyat?""Gusto ni Boss na mag-isa kang umakyat, Miss Dunn."Nakahawak pa rin si Uno sa kamay ni Susie Thompson. Nang makita ang pagsara ng pinto ng elevator, mabilis siyang sumigaw, “Jane Dunn! Jane Dunn! Dapat mo akong tulungan! Alam kong ikaw ang may pinakamalambot na puso sa lahat. Matiis mo bang makita ako sa isang pangit na kalagtayan, di 'ba?
”Jane Dunn, hindi nararapat sayo ang kabutihan ng kahit na sino sa mundong ito. Ang kahit sino na nagtuturing sayo ng mabuti ay nagkakamali! Hindi ka karapat dapat sa kabutihan ng kahit na sino!” Nagsalita siya ng hindi pinipili ang kanyang mga salita. Sa kanyang mga mata na palaging kakaiba at nanlalamig, mayroong bola ng galit— may bahid ng kalungkutan at gigil!Ang mga sinabi ni Sean Stewart ay tumama kay Jane Dunn, tumatagos sa pinaka sensitibong parte sa kalooban ng kanyang puso!Tinaas niya ang kannyag ulo bigla!Ang mga ito ay umaalab sa kanyang mata. Ito ay galit. Hindi siya nawalan ng kontrol at sumigaw ng matinis na hiyaw sa kanyang magaspang at paos na boses simula ng araw na namatay si Luka sa kulungan. Tinitigan niya ito ng matindi at sumigaw ng malakas.“Ano ba ang alam mo! Wala kang alam na kahit na ano! Nakaranas ka na ba ng kahit na ano! Wala kang alam! Sino ang nagbigay sayo ng karapatan na punain ako!” ‘Napagdaanan mo ba ang pinagdaanan ko! Naranasan mo ba ang pa
Ang kanyang manipis na daliri ay dumampi sa peklat.Mayroong pakiramdam ng hindi pantay na balat sa dulo ng kanyang mga daliri.Sa sandaling ang dulo ng kanyang daliri ay dumikit sa peklat, pakiramdam ni Sean Stewart na ang dulo ng kanyang daliri ay napapaso.“Sa totoo lang, Sean Stewart, paano ka nagkaroon ng puso para pahirapan ang isang hindi kumpletong katawan tulad niyan?” Ang tawag ay hindi pa tapos. Sabi ni Elior White kalahating seryoso at kalahating nagaasar.Sa panig na ito ng tawag, mukhang ang lalaki ay hindi narinig si Elior White na nagsalita. Ang kanyang hinlalaki ay hinihimas ang magaspang na peklat ng maingat. Sa isang iglap, may ginawa siyang kakaiba. Inilagay niya ang buong palad niya sa peklat.Sinuri niya ang kanyang sariling kamay ng maigi. Langit lang ang nakakaalam kung ano talaga ang kanyang sinusuri.Ang tawag ni Elior White ay patulog na nanatiling nakakonekta, pero si Elior ay walang naririnig na taong nagsasalita. Sobrang tahimik sa kabila ng tawag, s
Nakaupo sa tabi ng kama, ang tingin ni Sean Stewart ay napunta sa nakahigang babae sa kama. Si Elior White ay katatapos lang na tignan siya.“Walang malaking problema.” Inulit ni Elior White, “Subalit, kailangan mong tigilan siyang pahirapan. Nakaranas na siya ng sapat sa ngayon, nalunod, ninalagnat, nawalang ng malay— pinakamalala sa lahat? Nagising siya at pinahimatay mo ulit siya.”Si Elior White “tsk, tsk” ng dalawang beses. “Sean Stewart, nagiging magaling ka na sa pag papahirap sa tao, ‘di ba?”Mayroong bahid ng sarcasm sa kanyang boses.Ang nakagulat kay Elior White ay na ang Stewart na lalaking ito ay hindi siya tinitigan ng masama gamit ang malamig niyang tinging na nakakagulat.Yo~ Ang ganda ng pasensya niya ngayon.Ano pa man, kailangan niyang makuha ang mailap na pagkakataong ito at asarin ang kanyang best friend. Sino ang magaakala kung gaano katagal na kailangan magantay bago ang sumunod na sandali ang Stewart na ito ay madaling makausap muli.“Hoy, sabihin mo saki
Nagising si Jane Dunn sa hapon. Siguro sobrang pagod niya at siguro dahil mataas ang kanyang lagnat, kung kaya ang kanyang katawan ay sobrang hina.Ang puting kisame ang una niyang nakita paggising niya at pagbukas ng kanyang mata. Sa sandaling ito, nalilito pa din siya kung nasaan siya.“Gising ka na?”Isang nakakaakit na boses ang narinig ng biglaan.Napatalon ang puso ni Jane Dunn pagharap ng kanyang ulo ng kusa. Sa tabi ng kanyang kama, ang lalaki ay nakaupo ng elegante sa upuan. Mayroong file sa kanyang kamay.Nang tumingin si Jane Dunn sa kanya, ang mahaba at makitid na mata ng phoenix ay nagkataong tumaas, saglit na tumingin sa file na nasa kanyang kamay. Nilipat niya ang mata niya kay Jane at tinanong, “Nagugutom ka ba?”Matapos na sabihin ang tanong, binilik niya ang kanyang tingin pabalik at binalik niya sa file muli.Ang mga labi ni Jane Dunn ay tuyo. Tumignin siya sa paligid. “Salamat sa pagpapadala mo sakin sa ospital, Mr. Stewart. Binigyan kita ng problema, Mr. Ste
Narinig ni Sean Stewart ang pagbagsak ng kanyang puso. “Wala akong pakialam kung maniniwala ka o hindi, ngunit mali ang pagkakaintindi mo, Jane Dunn.”Mali ang pagkakaintindi?Nakatitig si Jane Dunn kay Sean Stewart. Talaga bang sinabi niya na mali ang pagkakaintindi niya?“Mr. Stewart, sinasabi mo ba na ito ay walang kinalaman sayo at wala kang alam tungkol dito?” Hindi niya alam kung matatawa pa siya o maiiyak. Nararamdaman niya lang na ang kanyang puso ay sumikip at ito ay sumasakit ng sobra na nahihirapan na siyang huminga.“Naniniwala ka ba sa sarili mong salita, Mr. Stewart? Sa tingin mo kahit sino ay gagawin iyon kung hindi dahil sa mga utos mo?”Ang ekspresyon ni Sean Stewart ay nanigas… Tama siya! Kung hindi siya nagbigay ng kahit anong pahiwatig, may maglalakas loob ba na gumawa ng ganoong bagay sa kanya?Siguro ang sinabi ni Elior White ay totoo. Maaari kaya ang pagturing ni Sean sa kanya at ang kanyang paguugali sa buong pangyayari tatlong taon ay magdedetermina sa si
Matagumpay na napatunayan ni Elior White na alam niya kung paano maglagay ng fluid drip sa isang tao!“Tama ako, tignan mo! Isa akong henyo. Paano ko na lang hindi alam ang bagay na kasing simple nito? Sean Stewart, sasabihin ko sayo ito. Ang pagiging personal mong doktor ay pagsasayang sa aking talento. Sige at magpatuloy kang maging ganyan kung gusto mo.”Isang aura ng pride at katuwaan ang biglang bumalot kay Elior White. Ang bibig ni Sean Stewart ay parang pinahiran ng lason. Sobrang nanggigigil siya kanina.“Tataasan ko ang sahod mo.”Sobrang yabang ni Elior White sa sarili niya na gusto niyang asarin si Sean Stewart ng matino, pero ito ay nagbigay lang ng salita na mabigat ang dating: “Tataasan ko ang sahod mo.”Hindi kulang sa pera si Elior White. Kung may pakialam siya sa pera, bumalik sana siya sa White Enterprises para maging spoiled na mayamang anak at maging general manager. Mas magkakaroon siya ng pera sa mas mabilis na paraan kung magtrabaho siya para sa kanyang tata
Jane Dunn!Si Jane Dunn ulit!Bakit ba nagaalala ang lahat kay Jane Dunn?Tumanggi si Susie Thompson na aminin na nagseselos siya. Sa ngayon, kailangan niyang magpakumbaba.“B-big Boss.”Nanginginig siya at sinabi, “Wala akong problema kay Jane Dunn.”“Hindi ako nakikinig sa kalokohan.” Matapos sabihin ang mga nanlalamig na mga salitang ito, ang lalaki ay sinadyang higpitan ang kapit sa kanyang kamay na may glove na nasa baba ni Susie Thompson. Ang pwersa nito ay parang matindi ang kagustuhan nitong basagin ang kanyang panga.Sobrang matindi ang sakit na nararamdaman ni Susie Thompson na tumutulo na ang luha niya sa kanyang mata. May suspetsa pa siya na narinig niya ang kanyang sariling buto na nadurog.“M-m-magsasalita ako.” Pakiramdam niya na ang lalaki sa kanyang harapan ay demonyo. Sobra itong nakakatakot. Nababalot siya ng takot. Galit siya sa lakas ng loob ni Jane Dunn muli… Ang babaeng iyon ay malinaw na pinangako sa kanya na tutulungan niya ito na humingi ng kaawaan!W