2

Nagmadaling umuwi si Katrice. Pagkapasok niya sa bahay, agad niyang nakita ang isang matabang lalaking halos kalbo na, nakaupo sa sofa ng sala at nakasimangot habang tinititigan si Giselle .

"Potangina! Pinangakuan ko na ngang pakasalan ka! Tapos ngayon, ang kapal ng mukha mong pag-antayin ako buong gabi?" Galit na galit ang boses ni Mr. Perez.

Tiniis ni Giselle  ang lahat ng kahihiyan. Sanay na siya—ginagamit ni Mr. Perez na palusot ang “kasal” para lang makapangbabae. At kahit totoong handa itong magpakasal, para lang siyang ihahagis sa apoy. Walang matinong babae ang papayag.

Napagtripan lang siya dahil siya ang napusuan. Pero dahil mahal siya ng mga magulang niya, si Katrice ang pinakiusapang pumalit para sa kanya.

Hindi lang niya akalaing—tumakas si Katrice.

“Mr. Perez, pasensya na po talaga. Mga bata po kasi, hindi marunong makiramdam. Sana po, intindihin n’yo na lang.” Maingat na nakikiusap si Jessa, ang ina ni Giselle.

Nagkunwaring kalmado si Roy. “Sir, kalma lang po…”

“Kalma?”  Napailing si Mr. Perez, hindi pa rin matanggap ang nangyari. “Hindi pwede!” Tumayo ito at galit na galit na umalis. “Kung ayaw ni Miss Giselle, edi wag! Maghanda na lang kayong malugi at makulong!”

Pagliko niya sa hallway, nagkasalubong sila ni Katrice. Napatigil si Mr. Perez.

Sa isip niya. ‘Saan nanggaling ang babaeng ‘to? Ang ganda.’

Makinis at sariwa ang kutis, maganda ang mga mata’t labi, at halatang bata pa. Ang mukha ay parang porselana.

“Hi. Who are you?”

Nanigas si Katrice. Alam na niya kung sino ito—si Mr. Perez.

Naalala niya ang nangyari kagabi. Kahit wala siyang masyadong nakita kagabi, ramdam niyang matangkad at maskulado ang lalaking kasama niya. Hindi puwedeng ito ‘yon.

Para sa kapatid niya, isinakripisyo niya ang dangal at puri niya ngunit mali pa pala ang lalaking pinuntahan niya.

Napaisip siya — totoo ngang may kakaiba sa “Mr. Perez” kagabi...

Pero huli na ang lahat.

Agad lumapit si Jessa at pilit itinulak si Katrice papalapit sa lalaki. “Mr. Perez, ito po ang bunsong anak kong si Katrice. Hindi po ako nagyayabang, pero wala pong mas gaganda pa sa kanya sa buong Bicol!”

Maganda rin si Giselle , pero kapag katabi si Katrice, nawawala ang kinang niya. Kaya kahit si Giselle  ang gusto ni Mr. Perez noong una, naglakas-loob silang si Katrice ang ipalit.

“Not bad, not bad!” puri ni Mr. Perez habang pinagmamasdan siya mula ulo hanggang paa.

Tuwang-tuwa si Jessa. “Mr. Perez, wala pa pong boyfriend si Katrice. Baka po kapalaran niya ang maging Mrs. Perez?”

“Pasado sa panlasa ko, so…” Lumapit pa si Mr. Perez, halatang sabik. “Tomorrow night, I’ll come pick her up myself. Try muna, para sigurado. Ayoko ng palpak ulit!”

“Hindi na po magiging palpak ngayon,” nakangiting sagot ni Jessa.

Pagkaalis ng lalaki, namutla si Katrice.

“Ibebenta niyo na naman ako?” Nanginginig ang boses niya, punong-puno ng galit at hinanakit.

Papasagot pa lang si Roy, pero si Jessa na agad ang sumabat.

“Anong ibenta?! Pinalaki ka namin, hindi ba’t dapat lang na suklian mo ‘yon? Suwerte mo nga at gusto ka pa ni Mr. Perez!”

Pagkatapos ay inutusan si Giselle . “Ikulong mo na siya sa kwarto, baka tumakas na naman!”

“Opo, Mama.”

“Dad!” Bumaling si Katrice kay Roy, halos mabasag ang ngipin niya sa pagkakakagat sa bagang. “Wala ka man lang sasabihin?!”

Oo, madrasta niya si Jessa. Pero si Roy? Tatay niya. Umasa pa rin siya—kahit isang beses lang—na ipagtatanggol siya nito.

Pero tulad ng dati, tinalikuran siya nito.

“Wag mo nang pahirapan si Papa,” sabi ni Giselle  habang hinahatak siya. “Gusto mo bang makulong at malugi siya?”

“Bitawan mo ako!” Pumiglas si Katrice, galit na galit. “Ako na lang ang aakyat!”

Sinamahan siya ni Giselle, binuksan ang pintuan sa second floor, at itinulak siya sa loob.

Bago isara ang pinto, malamig ang sinabi ni Giselle, “Magpakatino ka na lang. Isipin mo si Kathlyn. Hindi mo ba siya mahal? Tumigil na ang treatment niya.”

Sinara at ni-lock ang pinto.

Nanginig sa galit si Katrice. Pero anong magagawa niya? Hindi niya kayang pabayaan si Kathlyn.

Wala nang tatay ang kapatid niya. Wala ring nanay. Siya lang ang natitirang pamilya nito.

Napaupo siya sa sahig, tinakpan ang mga mata at pinigilan ang luhang pilit nang lumabasl.

"Mom… what should I do?"

Walong taong gulang pa lang siya nang mamatay ang kanyang ina. Isang taon pa lang noon si Kathlyn. Hindi pa nga lumilipas ang pitong araw ng lamay, bumalik ang ama niya na may kasamang bagong babae at anak—si Giselle .

Mas masakit pa, nalaman niyang mas matanda ng dalawang buwan sa kanya si Giselle. Ibig sabihin, matagal nang niloko ng ama ang kanyang ina.

Doon niya napagtanto — sabay nawala sa kanya ang ina't ama.

"Mom… kung andito ka lang, anong gagawin mo?"

Bigla siyang napatayo. May naalala.

Agad siyang naghalungkat sa drawer — at sa wakas, nakita niya ang isang lumang kahon.

Nasa yakap pa rin niya ang bracelet habang mahigpit itong niyayakap, naguguluhan at mahina ang bulong.

"Mama... hindi ko na talaga kaya. Sana... huwag mo akong sisihin."

Binuksan niya ang kahon. Sa loob nito ay may nakapatong na jade bracelet. Sa ilalim, may isang papel na may nakasulat na numero.

"Ang tagal na rin... baka hindi na ito gumagana," bulong niya habang nanginginig ang kamay sa kaba.

Isa-isa niyang pinindot ang mga numero. At tumawag ito.

Kinabahan si Katrice. Ang tagal na nilang walang komunikasyon, at patay na ang kanyang ina. Makikilala pa ba siya ng taong ito?

May sumagot sa kabilang linya.

"Hello? Sino 'to?"

Huminga ng malalim si Katrice at mahinang nagsalita. "Hello, maaari ko po bang makausap si Mr. Jaime Manzano? Naalala n’yo po ba si Sylvia Alonzo? Anak niya po ako...ako po si Katrice."

May ilang segundo ng katahimikan.

"……Sige, pupuntahan kita."

Napangiti siya. Nakilala siya ng kausap.

Binaba niya ang tawag, agad na ibinalik ang bracelet sa bag, at mabilis na nag-empake. Binuksan ang aparador, naghahanap ng kumot at pinagtali-tali ito.

Tumakbo siya papunta sa bintana, binuksan ito, at itinapon palabas ang pinagtaling mga kumot.

"Buti na lang... second floor lang." Mahina niyang sambit.

Inayos niya ang dulo ng kumot sa kama, isinabit ito nang maayos, saka siya dahan-dahang bumaba, bitbit ang bag. Maingat siyang lumapag sa lupa, hingal at mabilis ang tibok ng puso.

Tahimik siyang tumakbo palabas ng bahay, palayo sa impyerno ng bahay na iyon.

Gamit ang address na binigay sa tawag, nagmamadali siyang tumungo sa bahay ng mga Manzano.

Samantala, sa isang opisina… Bukas ang pinto ng president’s room. Pumasok si Kyle.

"Sir, tumawag si Uncle Joe. Tinanong kung uuwi ka raw ba ngayong gabi."

Tumango si Ethaniel. "Uuwi ako."

Dati’y sa Daraga siya nakatira mag-isa, pero mula nang lumala ang kalagayan ng lolo niya, mas pinili niyang umuwi.

Naalala niya ang isang bagay kaya muling nagtanong, "Kumusta na ang imbestigasyon?"

"Inaalam pa po kung sino ang naglagay ng gamot," sagot ni Kyle. "Pero nahanap na ang babae. Isa siyang artista. Hindi nakuhanan ng CCTV ang mukha niya, pero may record siya sa hotel. Nakalista siya dapat sa kwarto ni Mr. Perez. Sigurado kaming hindi siya ang babaeng dapat ilalagay sa kwarto mo."

Tumango si Ethaniel. Hindi niya man nakita ang mukha ng babae nang gabing iyon, ramdam niyang hindi ito boluntaryo—tila isang biktima ng “unspoken rule.”

Pero pagkatapos noon, wala nang naglakas-loob na lapitan pa ito.

"Ano’ng pangalan niya?"

"Giselle Basco," sagot ni Kyle habang ipinakita sa kanya ang litrato mula sa cellphone.

Sa ilalim ng ilaw, tumambad ang larawan ni Giselle —maganda. Pero hindi niya ito maalala ng buo.

Sa isip ni Ethaniel, matagal nang hinihintay ng kanyang lolo na siya'y magpakasal. Wala na siyang ibang pamilya kundi ang matanda, kaya kung ikaliligaya nito ang pagpapakasal niya, handa siyang sundin ito.

At sakto—lumitaw si Giselle . Simple ang pamilya, walang bahid, at siya rin ang una niyang babae.

"Kyle, ayusin mo na. Pupunta tayo sa bahay ng Basco."

Sa bahay ng mga Basco naman ay nagkagulo.

Dumating si Mr. Perez upang sunduin si Katrice—pero wala siya. Galit na galit ito.

"Ginagago niyo ba ako? Pinapaghintay n’yo ako tapos tatakasan ako?!"

"Hindi po, Mr. Perez! Hindi po namin kayo ginagago—"

"Tama na 'yan! Ngayong nandito na ako, hindi ako aalis nang wala akong makukuha!" Itinutok niya ang paningin kay Giselle . "Wala na ‘yong maganda mong kapatid? Pwede na rin ito! Sumama ka sa’kin ngayon!"

Hinawakan niya si Giselle  sa pulso at marahas itong hinila.

"Hindi! Ayoko! Mama! Papa!" sigaw ni Giselle  habang umiiyak sa takot. "Tulungan niyo ako!"

"Mr. Perez, bata pa po siya—hindi pa niya kayo kayang alagaan, please! Babalik po si Katrice, ipahanap lang namin—"

"Wala akong pake!" sigaw ni Mr. Perez, sabay tulak kay Jessa. Napaupo ito sa sahig, napaiyak.

"Mama! Mama!"

Hinila palabas ni Mr. Perez si Giselle  na umiiyak at nagsusumamo.

Sa labas ng bakuran, tumigil ang isang itim na Bentley. "Sir, ito na po," sabi ni Kyle.

Bumaba si Ethaniel. Suot niya ang isang eleganteng coat, at kahit sa gitna ng tensyon, dama ang presensya niyang kagalang-galang at mabagsik.

Sa sandaling makita niya si Mr. Perez na kinaladkad si Giselle  habang umiiyak, nanlamig ang hangin. Dumilim ang kanyang tingin. Walang pwedeng humawak sa kanya.