Chapter 4:

Nang marinig ni Cassandra ang tinig na iyon, kusa siyang napalingon sa direksyon ng pinto. Doon sa labas ng opisina ay nakaparada ang isang wheelchair.

Nakaupo roon ang isang lalaki na agad na agaw-pansin sa kanyang presensya nakasuot ng military uniform , mahigpit at maayos ang tindig kahit nakaupo lamang. Maikli at malinis ang gupit ng kanyang buhok, na lalong nagbigay-diin sa kanyang matikas na anyo. Sa ilalim ng makakapal at matalim na kilay, nagliliyab ang isang pares ng mga matang tila espada matatalim, malamig, at galit na galit habang nakatuon sa eksenang  bumungad sa kanya.

Para bang ang titig na iyon ay kayang tumagos sa laman, punitin ang kaluluwa, at walang sinuman ang makakatakas sa bigat ng kanyang presensya.

Nanigas si Ethan nang tuluyang makita ang taong nasa pinto. Bahagyang kumislot ang kanyang labi, halatang hindi makahanap ng tamang salita. Sa kabila ng tikas ng kanyang tindig, kitang-kita ang pamumutla ng kanyang mukha at ang alanganing pagkakatayo.

“Kuya a-anong ginagawa mo rito?” Mahina at pautal-utal niyang taong, pilit ikinukulbi ang kaba sa dibdib.

Matagal na niyang iniidolo ngunit kinatatakutan ang kanyang nakakatandang kapatid. Sa bawat galaw nito, laging may awtoridad at bigat na nagmumula sa disiplina ng military. Kaya ngayong nahuli siya sa pinakahiyan-hiyang pagkakataon ng kanyang buhay, mas lalo siyang nilamon ng guilt at pangamba.

Matalim na tumingin si Xyler sa kanyang nakababatang kapatid, ang malamig na titig ay parang punyal na tumatarak  sa konsensya ni Ethan. Pagkatapos lumapit ang kanyang tingin kay Elira, na nakasuot pa ng panglalaking damit, kitang-kita ang kasalanan at kahihiyan sa bawat hibla ng tela.

Mula roon, dumako ang kanyang paningin sa natapong mga pagkain na dala- dala ni Cassandra at nag kalat sa sahig, tanda ng biglaang pagkabigla at pagdurusa ng isang tao. 

At sa huli, huminto ang kanyang malamig na mga mata kay Cassandra, nakahandusay sa sahig, duguan ang ulo at basag ang puso.

Malamig at mariing nagsalita si Xyler, ang boses niya ay tila utos na walang puwang para sa pagtutol.

“Tulungan siya! Dalhin agad sa ospital!”

Agad namang sumunod ang sundalong nasa likuran niya si Dominic.

“Opo, kapitan!” Mabilis na tugon nito habang agad na lumapit kay Cassandra. Maingat niyang inalalayan ang babae, inabot ang kanyang kamay upang tulungan itong bumangon mula sa sahig, handang ihatid siya sa ospital bago pa lumala ang kanyang sugat.

Dahang-dahang tumayo si Cassandra, nanginginig ang katawan ngunit pinipilit manatiling matatag. Ang likod ng kanyang ulo ay patuloy na dumudugo, at bawat pintig ng sakit ay tila kumakaba sa kanyang sentido. Ngunit sa kabila  ng lahat, pakiramdam niya ay mas malinaw na ang lahat kaysa kailanman.

Muling napako ang tingin niya kay Ethan ang lalaking minahal niya ng siyam na taon.  At ngayon, siya rin ang lalaking walang awang itinulak siya palayo pinili ang ibang babae kaysa sa kanya.

Wala na siyang kayang sabihin pa. Ano pa ba ang silbi ng mga salita kung ang puso niya ay tuluyan nang dinurog?

“Kayang-kaya kung maglakad mag-isa, salamat na lang.” Malamig na tugon ni Cassandra habang itinabig ang kamay ni Dominic. Nanlalim ang titig ng kanyang mga mata, puno ng lungkot at pagdurogo. Hindi man lang niya nilingon si Ethan at ang lalaking minsang naging

sentro ng kanyang mundo. Sa halip, tahimik siyang lumakad palabas ng opisina ng CEO, bitbit ang sugatang puso at katawan.

Tahimik na sumunod si Dominic at marahang itinulak palabas ng maluwang na opisina ang wheelchair kung saan nakaupo si Xyler. Naiwan sa loob ang nakatungangang si Ethan at Si Elira, na nakasuot pa rin ng damit na hindi kanya.

Sa pagkakasara ng pinto, tila sumikip lalo ang silid, nilulunok ng bigat ng katahimikan ang natitira nilang hininga.

Hawak-hawak ang kanyang simpleng bag, matamlay na naglalakad si Cassandra patungo sa elevator. Walang ningning ang kanyang mga mata tila nawalan na ng saysay ang lahat. Sa pandinig niya, muling umalingawngaw ang mga salitang binitawan si Ethan, at doon tuluyang gumuho ang kanyang isipan.

Siyam na taon! Siyam na taon ng pagtitiis ay paninindigan, ngunit ito lamang ang kanyang napala?

Habang dumadaloy ang dugo sa kanyang buhok pababa sa puti niyang duster, dama niya ang hapdi, ngunit mas nangingibabaw ang kawalan ng pakiramdam. Parang kahit anong sakit ng katawan ay wala nang halaga sapagkat mas matindi ang sugat na iniwan sa kanyang puso.

Ngunit ang sakit na dulot ng sugat sa kanyang ulo ay wala pa ring sinabi kumpara sa hapding bumabalot sa kanyang puso.

Kasabay ng ding ng pagbukas ng elevator, dahan-dahang pumasok si Cassandra na para bang wala nang lakas ang kanyang mga paa. Walang buhay ang kanyang mga galaw, at sa bawat hakbang ay tila hinihigop ng kawalan ang kanyang kaluluwa.

Pagpasok niya, marahang sumandal siya sa malamig na pader ng elevator, ang kanyang mga mata nakatitig lamang sa kawalan puno ng kawalang pag-asa.

Kasunod nito, itinulak ni Dominic ang kanilang lider na si Xyler papasok sa elevator. Dahan-dahang nagsara ang mga pinto, at sa loob ay nanatiling malamig ang ekspresyon ni Xyler.

Minsan niyang nilingon si Cassandra, ngunit walang salitang lumabas sa kanyang bibig. Ang kanyang matalim na mga mata ay bahagyang kumislap, bago niya inalis ang tingin, para bang pilit niyang itinatago ang emosyon hindi niya dapat ipakita. 

Mabilis na bumaba ang elevator hanggang sa unang palapag. Nang dahan-dahang bumukas ang pinto,tumingin si Cassandra ng walang buhay sa pinto, saka siya naglakad palabas na parang wasak ang kaluluwa, baon sa matinding kawalan ng pag- asa.

Samantala, mabilis namang itinulak ni Dominic ang wheelchair ni Xyler palabas ng elevator at tinungo ang nakaabang na SUV sa may pintuan ng looby.

Dahang-dahan naglakad si Cassandra patungo sa pintuan ng looby. Ang bawat hakbang ay tila may pasan siyang libong-libo kilo ng bigas, at ang malamig na sahig sa ilalim ng kanyang sandal ay parang humihigop ng lakas mula sa kanya. Nang makita ang nakapark na Land Rover, naisip niyang lumusot na lang at umalis nang tahimik, para tuluyang makatakas sa bangungot na bumagsak sa kanya.

Ngunit bago pa siya makalampas, agad siyang hinarang ni Dominic. May bakas ng pag-aalala sa mukha ng sundalo habang tinitingnan ang dugo na patuloy na dumadaloy sa buhok ng dalaga.

“Miss,” wika niya ng may diin, “Huwag po muna kayong umalis, sugatan kayo. Mas mabuti pang dalahin namin kayo sa ospital.”

Napahinto si Cassandra. Dahan-dahan niyang iniangat ang kanyang ulo, ang mga mata niya’y puno ng pamimighati at kawalan ng pag-asa. Mahina siyang ngumiti,mapait at basag bago dahan-dahang umiling.

“Salamat ayos lang ako. Hindi naman ako mamamatay.” Bulong niya pilit na pinapakatatag ang boses kahit nanginginig ito.

Itinaas niya ang paa upang umalis, desperadong makalayo sa lahat ng humihiwa sa kanyang puso. Ngunit bago pa man siya makalakad, naramdaman niya ang isang matatag at malakas na kamay na biglang kumapit ng mariin sa kanyang braso.

Nanlaki ang kanyang mga mata at mabilis ma lumingon. Sa pag-ikot ng kanyang ulo, bumungad sa kanya ang lalaking nakaupo sa wheelchair si Xyler. Ang malamig na liwanag sa kanyang mga mata ay tila tumatagos sa kaibuturan ng kanyang pagkatao, mahigpit ang pagkahawak na para bang ayaw siyang hayaang mahulog muli sa kawalan.