Chapter 5:

Sa sandaling iyon, huminto ang paghinga ni Cassandra. Ang lahat ng sakit at pagkawasak na pinipilit niyang takasan ay biglang bumangga sa bigat ng tingin ng lalaking na sa harap niya.

“Ayos lang ako.” Mahina at basag na tinig ni Cassandra,.pilit pa ring ikinukubli ang panginginig ng kanyang katawan. Hindi man sila ganoon kakilala, naalala niyang minsan o dalawang beses niyang nang nakita ang lalaking ito sa pamilya Valdez. Si Xyler ang panganay na kapatid ni Ethan.

Ngunit bago pa man siya makapagtuloy ng kahit anong salita, dumagundong ang malamig na tinig ng lalaki.

“Sumakay ka sa kotse!” Matigas walang puwang sa pagtutol. Ang kanyang mukha ay tila ukit na bato seryoso malamig, at puno ng awtoridad na hindi kayang suwayin.

Napakurap si Cassandra, tila natauhan. Ramdam niya ang panginginig ng kanyang mga daliri at ang sakit na kumakalat mula sa sugat sa kanyang ulo. Ngunit higit pa sa lahat, naramdaman niyang sa malamig na boses na iyon ay may halong bigat na parang hindi lang basta utos, kundi isang uri ng pag-utos na may kasamang pag-aalala, bagama’t ayaw nitong ipakita.

“Ayos lang talaga ako.” Mahina ngunit mariing wika ni Cassandra, pilit niyang inaalis ang kamay mula sa pagkakahawak ni Xyler. Ngunit ang kawalan ng lakas. Ang bigat mg kanyang katawan at ang panghihina mula sa pagdurugo sa kanyang ulo ay pagbubunyag ng katotohanan wala na siyang kontrol.

“Miss sumakay na po kayo!” Singit ni Dominic, mabilis na binuksan ang pinto ng SUV. May bahid ng pag-aalala ang boses nito. “Kung hindi maagapan, maaaring maging banta sa buhay ang sugat ninyo sa ulo!”

Namilog ang mga mata ni Cassandra bahagyang natigilan. Sa loob-looban niya gusto niyang ipagsigawan na wala nang saysay ang lahat, na mas matindi ang sugat sa kanyang puso kaysa sa ulo. Ngunit sa higpit ng pagkakahawak ng malamig na kamay ni Xyler, ramdam niyang hindi ito magbibigay ng pagkakataon para siya ay tumakas.

Sa loob ng looby, ang ilaw ay tila nagiging malabong anino. Ang bigat ng bawat hakbang, ang init ng dugong dumadaloy sa kanyang sentido, at ang malamig na titig ng lalaki sa harap niya lahat iyon ay tila nagtutulak sa kanya sa isang desisyon hindi na niya kayang iwasan.

“Kung ayaw mong mas lalong marami pang makakita sa kalagayan mo, bumalik ka rito at sumakay!” sigaw na utos ni Xyler.

Ang boses niya’y walang bahid ng pakiusap, tanging utos lamang. Binitawan niya ang kamay ni Cassandra, subalit nanatili ang bigat ng kanyang titig na nakatutok sa harap niya para bang ayaw niyang ipakitang siya man ay naapektuhan.

Napatigil si Cassandra, tila pinipigilan ng sariling pagmamataas ang mga paa niyang gumalaw. Ngunit nang maramdaman ang lagkit ng dugong patuloy na dumadaloy sa kanyang buhok, napapikit siya sa gitna ng kahinaan at hiya isang mahinang buntong-hininga ang kumawala sa kanya. Nag-aalangan man, marahan siyang pumasok sa loob ng sasakyan.

Agad namang isinara ni Dominic ang pinto at, sa mabilis na galaw, itinulak niya ang wheelchair ni Xyler papunta sa kabilang gilid. Ang kanyang mga kamay ay sanay at maingat habang inaalalayan ang opisyal na tila malamig at walang emosyon. Ngunit sa likod ng malamig na anyo ni Xyler ang kanyang mga mata ay muling kumislap hindi galit, kundi isang matinding paghuhusga at isang lihim na pag-aalala na ayaw niyang ipahalata.

Umandar ang land Rover, mabilis na pinaandar ni Dominic ang manika at agad na kumaripas patungo sa ospital. Sa bawat pag-ikot ng gulong, para bang mas lalo lamang bumibigat ang dibdib ni Cassandra.

Sa labas ng bintana, mabilis na nagbabago ang tanawin ng mga gusali, poste ng ilaw, at anino ng mga taong abala sa sariling buhay. Ngunit sa mga mata ni Cassandra, lahat ay naging malabong kulay-abo. Wala siyang naririnig, wala siyang nakikita. Ang buong mundo niya’y tila natigilan sa mismong sandali nang itulak siya ng lalaking minamahal niya ng siyam na taon.

Ang kirot sa kanyang ulo ay matalim, dumadaloy ang dugo, ngunit ang sakit sa kanyang puso ang higit na pumupunit sa kanya. Sa bawat pintig ng ugat sa kanyang sentido, kasabay din ang pagbabalik ng masasakit na alaala ang mga ngiti ang mga pangako, at ang kasinungalingan itinago sa likod ng mga iyon.

Sa kabilang bahagi ng sasakyan, si Xyler ay nakaupo nang tahimik. Ang kanyang mga mata ay nakapikit ng bahagya, ngunit paminsan-minsan ay dumidilat lihim na sinusulyapan ang babae sa tabi niya. Wala siyang sinasabi at ang mukha niya’y nananatiling malamig, ngunit ang bawat patak ng dugong nakikita niyang dumadaloy mula sa ulo ni Cassandra ay para bang patalim na sumasaksak sa kanyang dibdib isang damdaming ayaw niyang ipakita kanunuman.

“Tanga.” mahina at mapait na bulong ni Cassandra, kasabay ng isang ngiti na mas masakit pa kaysa sa luha. Ang ngiti niya’y hindi ng kasayahan kundi ng pait at kawalan ng pag-asa isang ngiting kapag nasilayan ay nakakasugat sa puso ng sinumang makakakita.

Siyam na taon. Sa kanyang isipan paulit-ulit na umiikot ang bilang na iyon. Siyam na taon ng pagtitiis ng pag-asa, ng paniniwala sa isang pag-ibig na akala niya'y totoo. Ilang beses siyang lumaban? Ilang beses siyang naghintay? At ngayong nasa harap niya ang katotohanan, napagtanto niyang lahat ng iyon ay nauwi lamang sa isang malupit na biro ng kapalaran.

Para kay Cassandra, ang siyam na taon ay dapat naging isang kwento ng katapatan at gantimpala sa dulo. Ngunit sa halip, ngayon ay tila naging isang malamig na biro lamang, isang hungkag na numero na walang kabuluhan.

At sa kanyang maputlang labi, nanatili ang ngiti ng isang babaeng lubos nang sinuko ang lahat ng pinanghahawakan

Mabilis na nakarating ang sasakyan sa ospital. Tahimik na sumunod si Cassandra kina Dominic at sa lalaking seryoso ang aura papunta sa emergency room. Doon maingat na nilinis at tinahi ng doktor ang sugat niya. Bawat dampi ng alcohol, bawat tusok ng karayom ay parang humihiwa rin sa puso niyang wasak na. Pagkatapos ay binigyan siya ng ilang gamot pero walang reseta ang nakakagamot sa sugat ng kanyang damdamin.

Makalipas ang halos kalahating oras, muli siyang sumakay sa Land Rover ni Xyler. habang tinatahak ng sasakyan ang madilim at tahimik na lansangan ng siyudad. Sa loob ng kotse,

tanging ugong ng makina ang maririnig at ang tanawin sa labas ay dumaraan lamang na parang mga anino walang saysay, walang kulay.

Sampung minuto ang lumipas mula nang iwan nila ang ospital, at biglang huminto ang sasakyan sa tapat ng isang maluwang na plaza. Walang salitang binitiwan ni Xyler ngunit malamig na titig ang ipinukol niya sa labas ng bintana. Agad namang bumaba si Dominic binuksan ang pinto, at humakbang palabas ng sasakyan.