Chapter 7:

“HAHAHAHA…” mapait na tawa ang lumabas sa labi ni Cassandra, nanginginig ang boses habang pilit niyang hinahanap ang tamang salita. “Ang lalaking mahal ko ay nasa piling ng magiging asawa mo tapos kung pakakasalan kita, hindi mo ba nakikitang napakagrotesko niyon? Nakakatawa at sobrang katawa-tawa!”

Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman isang halong sakit, galit, at kawalan ng paniniwala. Ang lahat ay parang bangungot na ayaw niyang paniwalaan, ngunit pilit na ipinapamukha sa kanya ang katotohanan.

“Sabihin mo na lang,” malamig na putol ni Xyler, iniiwas ang titig ngunit bakas ang matinding determinasyon sa kanyang mga mata, isang determinasyong hindi pa kailanman nasilayan ni Cassandra.

“Pakakasalan mo ba ako o hindi?”

Ang bawat salita ay tumama sa kanya na parang pako matulis, mabigat, at hindi niya alam kung saan siya huhugot ng lakas upang sumagot.

“Hinding-hindi ako papayag! Hindi kita mahal, bakit ko naman papakasalan ka?” bulalas ni Cassandra, hindi na nag-isip bago sumagot. Ang tinig niya ay nanginginig, puno ng sakit at galit.

Malamig na ngumiti si Xyler, at diretsong tumagos ang titig sa kanya.

“Hindi ba’t mahal mo siya? Kung pakakasalan mo ako, makikita mo siya araw-araw. Ang mga binti ko ay paralisado kahit maging mag-asawa tayo, hindi kita magagalaw. Magiging asawa ka lang sa pangalan. Wala akong pakialam doon.” 

Saglit siyang huminto, at sa malamig na tinig ay idinagdag.

“Pero itong nangyari hindi ko kayang lunukin. Kaya tanong ko sa’yo, Cassandra kaya mo bang tiisin ito?”

Ang malamig na tingin ni Xyler ay tila matalim na kutsilyo, tuwirang pumapaso sa kanyang sugatang puso. Sa pagitan ng galit at kawalan ng pag-asa, ramdam ni Cassandra na tila siya’y hinahataw ng kapalaran para pumili ng isang landas na kailanma’y hindi niya inisip na tatahakin.

“Akong…” Naputol ang tinig ni Cassandra. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang ganoong tanong. Isa rin siyang normal na tao, may laman at dugo, may damdamin. Paano niya lulunukin ang mapait na katotohanan ang pagtataksil ng lalaking buong puso niyang minahal sa loob ng siyam na taon?

Malamig na suminghap si Xyler, saka muling nagsalita, ang boses niya ay parang matalim na espada na walang pakialam kung sino ang masasaktan.

“Gusto kitang pakasalan dahil pareho tayong nasaktan. Walang ibang tao ang makakaunawa sa damdamin mo maliban sa akin! Hindi ba’t nagseselos ka, nakikitang magkasama silang dalawa? Kung pakakasalan mo ako, magiging sister-in-law ka ni Ethan. Sa bawat oras na makita ka niya, magiging wala siyang kalaban-laban para siyang sinusunog ng apoy na hindi niya matakasan.”

Tumingin siya nang diretso sa mga mata ni Cassandra, walang bakas ng lambing, puro kalkulasyon.

“Isa pa—pagkalipas ng tatlong buwan ng kasal natin, puwede ka nang mag-file ng divorce kahit kailan. May bahay ako rito sa siyudad, at sa oras ng hiwalayan, ibibigay ko iyon sa’yo. Lahat ng kailangan kong sabihin, nasabi ko na. Kung ayaw mo, bumaba ka na ngayon sa sasakyan.”

Tumahimik ang buong paligid. Ang ugong ng makina ng Land Rover ang tanging naririnig, ngunit para kay Cassandra, parang buong mundo ay biglang huminto. Sa pagitan ng pagdurugo ng kanyang puso at ng tukso ng paghihiganti, napako siya sa kanyang lugar hindi makapili, hindi makagalaw.

Mahigpit na nagdikit ang mga palad ni Cassandra, halos bumaon ang mga kuko niya sa balat. Ang puso niya ay tila pinipiga, puno ng kalituhan at sakit. Kung susundin ang lohika, dapat ay tumanggi siya kaagad. Pero ang mga salitang binitiwan ng lalaki ay parang mga sibat na tumama sa pinakasensitibong bahagi ng kanyang damdamin. Unti-unti siyang nag-aalinlangan.

“Pwede ba talaga tayong maghiwalay kahit kailan?” Mahina ngunit nanginginig ang kanyang tinig.

Diretsyo na tumugon si Xyler, walang bakas ng pagdadalawang-isip.

“Pagkalipas ng tatlong buwan oo. Sa oras na ikaw ang humiling, papayag ako kaagad.” Napakurap si Cassandra, ang mga mata niya’y puno ng pagdududa at kaba. Dahan-dahan niyang ibinaba ang tingin, saka mahina ang tinig na halos pabulong.

“Ikaw ang mga paa mo.”

Hindi niya tinapos ang tanong, ngunit malinaw ang kahulugan. Ang mga salitang iyon ay nakabitin sa ere—tila ba gusto niyang kumpirmahin kung hanggang saan siya ligtas, kung totoo ngang mananatiling “kasal lamang sa pangalan.” ang lahat.

Malamig ngunit matatag ang boses ni Xyler nang muling magsalita.

“Mag-asawa lang tayo sa pangalan. Wala na akong kakayahan bilang isang lalaki. Hindi kita kayang bigyan ng kaligayahan sa pisikal na paraan. Kung may iba kang hiling, maaari mong sabihin. Ibibigay ko.”

Hindi inaasahan ni Cassandra ang ganoong lantad at prangkang pahayag. Namula ang kanyang mukha, at para siyang nalunod sa hiya.

“Pa. pasensya na hindi ko hindi ko sinasadya.” Nagmamadali siyang magpaliwanag, ngunit kahit siya mismo ay hindi alam kung paano itatama ang kanyang nasabi.

Bahagyang umiling si Xyler, malamig ang ekspresyon at walang anumang bakas ng kahihiyan.

“Ito ay isang hindi mapag-aalinlanganang katotohanan. Wala kang dapat ikahiya, at wala kang dapat ihingi ng tawad. Matagal ko nang tinanggap ang kapalarang ito.”

Tumigil siya sandali, saka muling tumanaw kay Cassandra, ang mga mata’y matalim at walang bakas ng pag-aatubili.

“Kailan mo ako bibigyan ng sagot?”

“Hindi ko alam.” mahina at basag ang tinig ni Cassandra habang umiiling. Para siyang isang batang naligaw, walang direksyon, walang alam kung saan tutungo. Magulo ang kanyang isipan puno ng sakit, pagtataksil, at biglaang mga desisyon na kailangang gawin.

Tahimik lamang na pinagmamasdan siya ni Xyler. Walang salitang lumabas sa kanyang bibig, subalit ang malamig at matalim na mga mata nito ay tila bumabasa sa lahat ng iniisip niya. Pagkaraan ng ilang segundong katahimikan, marahan niyang ibinaba ang bintana ng sasakyan.

Sa labas, agad na lumapit si Dominic at sumakay pabalik sa harapang upuan.

“Bumalik tayo sa apartment.” malamig at matatag na utos ni Xyler, ang tinig ay puno ng awtoridad na hindi maaaring salungatin.

Tahimik na pinaandar ni Dominic ang sasakyan, habang sa loob naman ay nanatiling nakatulala si Cassandra ang puso’y sugatan, ang isip’y naguguluhan, at ang hinaharap ay tila biglang nabalutan ng hamog na hindi niya matanaw.