Chapter 6:

Pinutol ng malamig ngunit mababang tinig ni Xyler ang katahimikan sa loob ng sasakyan.

“Cassandra ang pangalan mo, tama ba?”

Bihira na siyang umuwi nitong mga nakaraang taon, ngunit madalas niyang marinig mula kay Ethan ang pangalang iyon kaya’t kahit paano’y may kaunting alaala siyang naiiwan tungkol sa dalaga.

Dahan-dahan na napalingon si Cassandra, saka dahan-dahang tumango. “Oo…” mahina niyang tugon, halos wala nang buhay sa boses niya.

Hindi siya tumingin sa lalaki. Sa halip, nakapako ang kanyang mga mata sa labas ng bintana, doon sa kalangitang tila walang hanggan. Ang ulap na dumaraan ay tila ba mga bakas ng panahong lumipas magaan at madaling naglalaho, gaya ng siyam na taong ibinuhos niya sa maling tao.

Muling bumasag sa katahimikan ang malamig na tinig ni Xyler.

“Bumalik ako mula sa hukbo ngayong pagkakataon para magpakasal.”

Bahagyang gumalaw ang labi ni Cassandra, ngunit ang sagot ay tila wala sa loob.

“Ah…” mahina niyang tugon, halos hindi niya alam kung ano ang sinabi niya.

Nagpatuloy ang lalaki, walang alinlangan sa boses, “Yung babaeng nakita mong kasama sa opisina kanina siya ang fiancee ko.”

Parang biglang kumirot muli ang sugat sa ulo ni Cassandra, ngunit higit na mas masakit ang hagupit ng salitang iyon sa kanyang puso. Ang daloy ng dugo kanina ay walang sinabi kumpara sa pag-agos ng kawalan at pagkawasak na muli niyang nadama.

“Ah…” muling namutawi sa labi ni Cassandra, halos pabulong, habang unti-unting naninigas ang kanyang katawan.

Ngunit bago pa tuluyang lamunin ng katahimikan, mabilis niyang iniikot ang tingin sa lalaking nasa tabi niya ang malamig na mukha ni Xyler.

“Ang ang sinabi mo ba.” nanginginig ang tinig niya, puno ng pagdududa at pag-asa na baka mali ang pagkakarinig niya. “Yung babaeng iyon siya siya ang fiancee mo?”

Parang muling binuksan ang sugat sa puso ni Cassandra. Oo, narinig niya na iyon kanina, ngunit sa sobrang bigat ng sakit, halos hindi niya nagawang unawain. At ngayong kinumpirma na niya mismo, ang katotohanan ay mas lalong sumugat kaysa sa mismong dugo na kanina pa dumadaloy mula sa kanyang ulo.

Walang bakas ng emosyon ang mukha ni Xyler. Para bang isang matalim na tabak ang kanyang malamig na titig nang ipako niya iyon kay Cassandra.

“Sa makalawa ang kasal.” malamig niyang sambit, diretso at walang bahid ng pag-aalinlangan.

“Kas… kasal?” Napangisi si Cassandra, isang mapait at desperadong ngiti na mas masakit kaysa luha. “Ha…” Napailing siya, pilit hinahanap ang hininga sa dibdib na tila unti-unting nadudurog. Ramdam niya ang bigat na mas lalo pang lumulubog sa kanyang puso, pinupunit ang natitira pa niyang lakas.

Si Ethan ang lalaking minahal at pinagkatiwalaan niya ng siyam na taon. Buo niyang alam na ang babaeng iyon ay magiging hipag niya fiancee ng sariling kapatid! At gayon pa man, nagawa nitong tabangan ang lahat at pagsamantalahan ang kanilang relasyon nagkaanak pa sa kabila ng kasalanan.

Isang pag-ibig na iningatan niya ng siyam na taon, ngayon ay nagmistulang pinakamasaklap na biro ng tadhana.

Siyam na taon… Siyam na mahabang taon siyang umibig ng buong puso, at iyon lang pala ang kahihinatnan isang sugat na hindi kayang gamutin ng panahon.

“Naipadala na ang mga imbitasyon sa kasal,” malamig na sambit ni Xyler, tuwid ang tindig at walang bakas ng pag-aalinlangan sa tinig. “Ang kasal ay hindi na maaaring ipagpaliban. Maaaring biglaan ito, ngunit ikaw ang pinakaangkop na kapareha sa ngayon.”

Napatigil si Cassandra, hindi makapaniwala sa naririnig. Para bang pinupunit ng bawat salita ang kanyang dibdib.

“Bibigyan kita ng isang araw para mag-isip,” dagdag pa ng lalaki, matalim ang bawat pantig na tila isang utos na hindi maaaring tanggihan. “Sa makalawa ikaw ang magiging aking asawa ko!”

Para kay Cassandra, hindi na ito basta mga salita. Ito ay isang hatol isang tadhana na hindi niya hiniling, ngunit tila wala siyang kawala.

Halos mabulunan si Cassandra sa mga salitang binitiwan ng lalaki. Nanlaki ang kanyang mga mata, hindi makapaniwala sa kanyang narinig.

“Ang nangyari sa opisina kanina.” malamig na sabi ni Xyler, diretso ang titig na parang tumatagos sa kanyang kaluluwa, “Kahit hindi mo man gustuhin, iyan ang katotohanan.”

Napatigagal si Cassandra. Ang bigat ng mga pangyayari ay bumagsak sa kanya nang sabay-sabay, halos hindi na siya makahinga.

“Pakakasalan mo ako,” dugtong ng lalaki, ang tinig ay parang utos kaysa pakiusap, “at ibibigay ko sa’yo ang lahat ng bagay na gusto mo.”

Saglit siyang tumigil, malamig ang kanyang mga mata bago muling nagsalita.

“Maliban sa pag-ibig.”

Parang binuhusan ng nagyeyelong tubig ang puso ni Cassandra. Ang salitang iyon ang tuluyang nagwasak sa kanyang huling pag-asa.

“Niloloko mo ba ako?” bulalas ni Cassandra, nakatitig sa lalaki na para bang hindi niya alam kung anong ekspresyon ang dapat isuot sa kanyang mukha. Malabo ang kanyang isipan, para siyang inanod ng unos na hindi niya kayang salubungin.

Napakabilis ng mga pangyayari. Napakasakit. At napakasudden para tanggapin ng kanyang puso.

“May isang araw ka para pag-isipan ito,” malamig na tugon ni Xyler, hindi kumukurap ang titig na nakabaon sa kanya. Ang kanyang tinig ay parang talim na walang awa.

“Kung magpasya ka ngayon maaari tayong magparehistro anumang oras.”

Ang malamig niyang mukha ay tila isang matalim na kutsilyong tuwirang tumatarak sa dibdib ni Cassandra. Sa gitna ng kanyang pagkawasak, lalo lama

ng siyang binalot ng matinding kawalan ng pag-asa.