Kabanata 2

Inilibot ni Davina ang paningin niya sa kabuuan ng kwarto. Hindi na rin masama dahil napakalawak nito at napakaganda. Nagsusumigaw ng karangyaan ang buong paligid niya. Sanay naman na siya sa mga ganung bagay dahil marami rin sa bahay nila pero mas mamamangha pa pala siya sa mga gamit ni Caspian.

“Where are we?” pagtatanong niya habang pinagmamasdan pa rin ang paligid niya.

“In my house.” Napatango-tango na lang si Davina, hindi rin pala basta-bastang tao ang napakasalan niya ng wala sa oras. Naalala niya na naman ang tungkol sa nangyari sa kaniya. Kasal? Is he crazy? Nilingon niya si Caspian na prenteng nakaupo. “Yung mga lalaking yun, ikaw talaga ang sadya?” nauna niyang pagsasalita. Hilaw namang natawa si Davina.

“Ano sa tingin mo? Hahabulin ba ako ng mga yun kung hindi ako ang dahilan? Are you that stupid para hindi mo yun maisip?” bahagyang kumurba ang kanang labi ni Caspian, kakaibang babae yata ang napakasalan niya. Walang sino mang babae ang naglakas loob na pagsalitaan siya ng mga ganung salita lalo na ang murahin siya, kausapin ng pabalang at walang respeto. Isang tingin lang niya sa mga babaeng magtatangkang pagsalitaan siya ng mga hindi magagandang salita ay umaatras na ang mga ito. Pero ang babaeng ito, hindi niya alam kung bakit hinahayaan niyang pagsalitaan siya at murahin na lang. Hindi rin niya alam kung anong merong lakas ng loob ang babaeng ito para hindi siya katakutan.

Kung sabagay, baka nga hindi siya kilala ng babaeng pinakasalan niya.

“Your family are forcing you to marry a man you don’t love?”

“And you’re a damn asshole, jerk na pinakasalan ako. That’s crime, pinilit mo akong pakasalan ka. You idiot.” Napapangisi na lang si Caspian habang nilalaro niya sa kamay niya ang isang ballpen. Tumayo na siya saka niya inayos ang sarili niya.

“You can stay here, I don’t have any maids here but don’t worry you don’t need to clean the house dahil may mga naglilinis dito every weekend. Tomorrow, I want to meet your family.” Blangko at seryoso niyang saad saka lumabas nang kwarto. Hilaw na tumawa si Davina at hindi makapaniwalang sinundan ng tingin si Caspian.

“You’re insane! My father will kill us if we did that! Gago ka ba?! Magpakamatay ka mag-isa kung gusto mo!” habol niyang sigaw dito pero wala na siyang narinig kay Caspian. Naikuyom niya ang kamao niya, hindi niya alam kung paano ba niya ipapaliwanag ang lahat sa Daddy niya. Wala siyang problema sa ina niya pero imposible sa Daddy niya.

Malamang nag-aapoy na ito sa galit dahil sa ginawa niya. Baka nga nasapok niya na isa-isa ang mga tauhan niyang naghabol sa kaniya kanina eh.

“What I’m gonna do now? I’m doom.” Problemado niyang aniya saka naupo sa sofa. Una pa lang naman kasi ay sinabi niya nang ayaw pa niyang magpakasal, bakit ba kasi masyadong nagmamadali ang Daddy niyang makapag-asawa siya gayong marami pa siyang dapat gawin sa buhay niya. Lalo na at wala naman siyang pagtingin kay Kenzo.

Ramdam niya ang pagtingin sa kaniya ni Kenzo, matagal na pero kaibigan lang talaga ang nararamdaman niya para rito. Hindi niya maimagine ang sarili niya na si Kenzo ang makakasama niyang bumuo ng pamilya. Wala namang problema kay Kenzo dahil mabait naman ito at responsable pero hindi talaga e, hindi niya kayang magpakasal sa taong hindi niya mahal.

Napabuga siya ng hangin saka nahiga at tinitigan ang kisame.

Natakasan nga niya ang kasal niya, maaari pa siyang magpaliwanag sa Daddy niya pero paano niya maipapaliwanag ang nangyari sa kaniya?

“Pahamak  na kwarto, malay ko bang office pala yun! Fuck!” inis niyang aniya, pero kung nagbabasa rin naman siya baka naagapan niya ang kasal na yun. Malay ba niyang marriage contract na pala ang pinipirmahan niya.

Halos magpagulong-gulong na siya sa malaking sofa dahil kahit anong isipin niyang dahilan ay magagalit at magagalit pa rin sa kaniya ang Daddy niya. Baka mapaputukan na siya ng baril nito dahil sa matinding galit.

“This is your fault! You jerk. Caspian Sanchez, Caspian.” May diin niyang saad sa bawat pagbanggit niya sa pangalan ni Caspian. Gusto niya na lang mawala ngayon kesa ang harapin ang Daddy niya. Kilala niya ito kung magalit, mataas ang tingin sa kaniya ng Daddy niya pero sa ginawa niyang pagpapahiya sa Daddy niya baka magawa pa ng kaniyang ama na alisin na siya sa pamilya nila.

“I hate it,” hindi niya alam kung pagsisisihan niya ba ang ginawa niyang pagtakas sa kasal nila ni Kenzo dahil kung hindi siya tumakas hindi mangyayari ang kasal niya sa isang estranhero pero kung hindi rin naman siya tumakas baka ganap na siyang Mrs ngayon ni Kenzo.

“Ugh!” aniya pa, napapairap na lang siya. Halos magulat pa siya ng magring ang cellphone niya. Kinakabahan pa siya dahil baka ang Daddy niya na iyun. Bumangon siya sa pagkakahiga niya saka niya tiningnan ang cellphone niya. Humugot muna siya ng malalim na buntong hininga saka niya tuluyang tiningnan kung kaninong pangalan ang nakarehistro sa cellphone niya.

Nakaginhawa siya ng si Jillian lang pala kaya sinagot niya na.

“Where the hell are you?! Your Dad is really furious now.” Sigaw nito kaya bahagyang nailayo ni Davina ang cellphone niya sa tenga niya.

“I know,”

“Kung nasan ka man ngayon, diyan ka na muna. Huwag mong salubungin ang galit ng Daddy mo. Grabe girl yung damage na ginawa mo sa kasal niyo. Pati ako nasstress pero hindi naman kita masisisi, mahirap magpakasal sa kilala mo lang pero hindi mo mahal.” Kahit hindi nakikita ni Davina ang kaibigan ay alam niyang naiiling din ito. “Where are you?”

“I don’t know, hindi ko na alam dahil ang gusto ko lang ay makatakas. How’s Kenzo?”

“Wala siyang imik, malamang nasaktan dahil sa ginawa mo pero wala naman siyang magagawa dahil desisyon mo pa rin naman yun. You know Kenzo, kung saan ka irerespeto niya. Hindi naman yun nagreklamo sayo as long as you’re happy and safe with you decisions.” Tipid na ngumiti si Davina, she didn’t mean to hurt Kenzo pero mas natatakot siyang kapag pinakasalan niya ito ay mas lalo niyang masaktan ang taong mahalaga rin naman sa kaniya.

“Tell them na hindi mo ako nakausap. I will turn off my phone. Take care,” aniya saka pinatay na ang tawag saka muling nahiga. Hinayaan niyang maglayag ang isip niya, pinaghahandaan niya na rin ang sasabihin niya sa Daddy niya kung sakaling magkita na sila.

Nang makaramdam siya ng gutom ay bumangon na siya saka niya nilibot ang buong bahay.

“Napakalaki  ng bahay tapos mag-isa niya lang? Seriously? aanhin niya ang ganito kalaking bahay?” Nagpatuloy siya sa paghahanap ng kusina sa bahay ni Caspian. Habang hinahanap niya ay tinitingnan niya rin ang ibang gamit sa loob ng bahay, nagbabakasakaling may makita man lang siya para sa pagkakakilanlan ni Caspian.

Wala siyang alam sa pagkatao nito kahit na sikat ito sa buong bansa. Wala siyang oras para bigyan pa ng pansin ang buhay ng ibang tao.

“So, he si the CEO of that hotel. Kung sinuswerte ka nga naman. Bakit ba kasi sa dami ng kwartong pwede kong pasukin, kwarto pa niya.” naiiling niyang aniya saka binitawan ang isang frame na naglalaman ng certificate ni Caspian.

Halos lahat ng picture na nakasabit sa mga dinding ay mga picture lang ni Caspian.

“Wala man lang ba siyang pamilya? Bakit puro picture niya lang ang nandito?” pinasadahan pa niya ang lahat ng mga picture frame pero wala man lang siyang ibang makitang mukha kundi ang kay Caspian lang.

Nagpatuloy na siyang hanapin ang kusina dahil nagugutom na talaga siya, isama mo pa ang ginawa niyang pagtakbo kanina. Nang mahanap niya ang kusina ay una niyang binuksan ang fridge para magtingin ng mga pagkain.

Napatango-tango na lang si Davina.

“Mukhang hindi ako magugutom dito.” kinuha niya ang isang nasa baunan saka niya pinainit, nagbukas na lang din siya ng isang beer para inumin niya habang naghihintay sa kakainin niya.

“Bakit ba ang pait ng alak?” aniya pa nang bahagyang gumuhit sa lalamunan niya ang init. Parang kailangan niyang lumagok ng ilang alak bago niya harapin ang Daddy niya para may lakas siya ng loob kausapin ito.

“Nandito ka pala,”

“Oh goodness!” gulat niyang saad, natapon sa damit niya ang iniinom niyang beer dahil sa biglang nagsalita sa likod niya. Inis niyang nilingon kung sino ang gumulat sa kaniya.

“Hi, hehehe” nahihiyang bati ni John, inirapan naman siya ni Davina.

“What are you doing here?” mataray niyang tanong. Ibinaba naman ni John ang mga pinamili niyang mga pagkain.

“Ihahatid ko lang itong mga ‘to saka magluluto ng kakainin mo.”

“No need, there’s a lot of food here. Okay na sa’kin yun.”

“Pero iyun ang utos ni Sir Caspian.” Muling napairap si Davina, parang aso kung sumunod si John sa Boss niya. Kung sabagay, ano nga bang magagawa niya.

“I can cook, just do your other work. I can handle myself here, beside, aalis din naman ako bukas.” Napatingin sa kaniya si John.

“You can’t leave, you’re already married to Sir Caspian kaya kahit saan ka pumunta, he’s going to find you.”

“Damn! He can’t control my life, saka hindi ko ginusto ang kasal na sinasabi mo. This is a crime.”

“What do you know about crime?” napalingon naman siya ngayon sa pintuan ng kusina, nakatayo na ngayon dun si Caspian with his usual expression, blank and serious.

“Marami,” bahagyang napangisi si Caspian.

“I didn’t force you to marry me. Sino ba ang nagsabi sayong pumasok ka ng office ko that time? You even signed our marriage contract.”

“Because you force me!”

“Like what I said, I didn’t. Hey woman, you entered my office wearing a wedding gown. Hindi kita hinila kung saan lang. Now, which one of us is stupid?” hindi nakaimik si Davina. Aba! Malay ba niyang may nangyayari pala sa loob ng office na yun, gusto lang naman niyang magtago.

Nagtungo si Caspian sa fridge para manguha nang inumin. Tinungga naman ni Davina ang hawak niyang beer kaya mariiin siyang napapikit dahil sa pait. Pero kung inumin ito ng iba ay akala mo isang softdrinks lang sa panlasa nila.

Nanlilisik ang mga mata niyang nakatingin kay Caspian na tila walang pakialam sa lahat ng bagay. Kung pwede niya lang itong patayin ngayon, ginawa niya na.

“Hindi ako makakauwi mamaya—“

“I don’t care, I didn’t  ask, asawa lang kita sa papel at wala akong pakialam kung saan ka pupunta.” Pagpuputol niya sa sasabihin ni Caspian.

“I know, I just want you to know dahil mag-isa ka lang dito. Take care, there’s no security guard here to protect you.”

“Damn! Are you scaring me now?”

“No, I am just saying this just in case. Mainit sa mata ng mga magnanakaw ang bahay ko.” napalunok si Davina.

“Kung ganun, I will spend the night at the hotel.”

“Ang balita ko, hinahalughog ng Daddy mo ang lahat ng hotel dito sa Metro.”

“What?” hindi niya makapaniwalang tanong, pero napaisip din siya dahil hindi malabong mangyari yun.

“Galing ako sa isang branch ng hotel namin malapit dito. Yung mga lalaking humahabol sayo kanina, nandun sila at hinahanap ang pangalan mo sa mga nakalog in.” Singit naman ni John, hindi na nakaimik si Davina. She don’t have a choice but to stay at Caspian house.

Inirapan na lang niya si Caspian saka niya kinuha sa oven ang ipinainit niyang pagkain.

“Iyan lang ba ang kakainin mo?”

“Eh ano bang pakialam mo? Mind your own business.” Masungit niyang aniya.

Napapatingin na lang sa kanila si John at bahagyang natatawa sa isipan niya dahil mukhang nakatagpo na ng babaeng tatapat sa Boss niya. Hindi niya akalain na titikom ang bibig ng Boss niya kay Davina na hindi naman nila kilala.

Hindi na lang pinansin ni Caspian si Davina saka siya lumabas ng kusina. Masama naman ang loob ni Davina habang nginunguya ang pagkain niya, hindi niya tuloy ito malasahan.

Maaaring hanggang ngayon naghahanap pa rin ang Daddy niya sa kaniya.

“Ibinilhan na rin pala kita ng mga isusuot mo.” sabat uli ni John.

“Don’t tell me that you even—“

“Huwag kang mag-aalala, may babae akong inutusan para siya ang bumili ng mga gamit niyong babae.” Pagpuputol na ni John sa sasabihin ni Davina dahil bakas naman sa mukha nito.

Hindi na nagsalita si Davina saka pinagpatuloy ang pagkain niya.