Chapter 2: Bad Lair

“Hello? Yes? Gusto mong pumunta ng Manila ngayon? Ugh, don’t be ridiculous, Coco. Gabi na, saka buntis ka pa. Ano ba’ng nangyayari sa’yo, bigla ka na lang naging matigas ang ulo mo?” iritableng pahayag ni Kristoff.

Pumagting ang boses nito sa buong silid. Klarong narinig iyon ni Aria dulot upang mapalingon ito sa lalaki, naningkit ang mga mata niya nang makitang nakaupo ito sa dulo ng kama, nakahubo’t hubad pa rin. Banayad niyang sinara ang pinto at sinimulan punasan ang sarili. May duda siyang hindi siya maabutin ng magdamag dito kahit na weekend ngayon.

Nayayamot siyang hinablot ang tootbrush na hindi naman sa kanya.

“Uuwi na ko,” mayamaya’y wika niya nang pumasok si Kristoff ng banyo. Nakatapis na ito, malinaw na tapos na ito sa pagtawag. He couldn’t tell her what decision his wife had made.

Hindi ito sumagot. Sa halip ay inangat siya’t pinatong sa sink at mahigpit na niyakap.”I love you, darling. I love you,” masuyong bulong nito sabay halik ng leeg niya at tinutukso ng dila nito ang balat niya.

“H’wag na natin ituloy ang round two, darling. Darating na ang asawa mo. Save your strength for her. Siguradong miss ka na niya dahil ikaw ang asawa niya. Hindi gaya ko—matagal ng inabandona. Ang babaeng agad pinagtabuyan ng kanyang asawa matapos ang isang bawal mula ng ikinasal.” Dumaloy ang malulusog na mga luha sa kanyang mga mata.

He cupped her face and kissed her, this time slowly. “Huwag ka nang umiyak, please. Hindi ko kayang makitang umiiyak.”

“Darating ang asawa mo ngayon, ‘di ba?” Gusto ko ng umuwi,” aniya, akmang bumaba pero banayad siyang hinawakan, walang balak na pakawalan ito.

Lumala ang pag-iyak niya nang maglaro sa isip niya na nakikipaglampungan si Kristoff at ang asawa nito. Naging desperada na. “Pakiramdam ko hinihiwa ang puso ko tuwing tumatawag si Coco,” pagak niyang bulong.

Tumunog ulit ang cellphone nito. Napatitig si Kristoff sa nakasiwang na pinto saka binalik ang atensyon sa kanya. Napalunok nang makita ang luhaan niyang mukha.

“Kalimutan na natin siya. Hindi siya pupunta ngayon.” Sinilid nito ang sarili sa ginta ng mga hita niya at niyakap siya ng mahigpit.

….

“Anyway, gusto kong tumira tayo sa nag-iisang syudad ulit. Sa nag-iisang bahay. Anong klaseng mag-asawa tayo kung hindi tayo magkasamang nakatira sa iisang bahay? Kristoff, hindi ka naman seaman na kailangan mawala ng ilang buwan. Dapat nga maging masaya ka na kasi magkasama na tayong titira sa iisang bubong, kesa magalit ka. We’re still newlyweds, Kris. At ngayon four months na akong buntis, gusto ko rin i-spoiled gaya ng mga kaibigan ko,” mahabang wika ni Collete sa cellphone habang pabalik-balik na naglalakad sa loob ng kanyang silid, mayamaya’y binuksan ang closet, hinugot ang maliit na luggage at kinuha ang mga damit.

Garagal ang pagbuntog hininga ni Kristoff na nasa kabilang linya. “Kailan ka ba naniwala sa sinabi ko? Akala mo ba basta-basta na lang ako magdedesisyon? I’ve only been assigned to this city for three months, and it’s not permanent yet.Hindi pa na issue ang final placement decree ko dito. Hindi pa ako permanente dito, Coco! What if lilipat ka dito at paaalisin ako? Magastos kapag magpabalik-balik ako ng Manila at Batangas. Ayoko ng umasa tayo ulit sa mga magulang natin. Marami na ang nagastos nila sa atin. Minsan, gamitin mo rin iyang utak mo, maliwanag?” Habol ang hininga nito sa pagiging emosyonado.

“Pero luluwas pa rin ako pa-Maynila ngayong araw. Nililigpit ko na ang luggage ko. I miss you, Kris,” malambing niyang bulong.

“Bahala ka kung saan ka pupunta. Pero huwag mo kong abalahan na sunduin ka. Marami akong trabaho ngayon at ayoko ng istorbo.”

Sa huli ay busy tone na lang ang iniwan nito. Natilihan siya, kasabay ng paglaglag ng hawak niyang mga damit. Kinagat ang ibabang labi, pinigilan ang nangingilid na mga luha. Naiinis siya sa sarili dahil aabutin na ng isang daan beses ang kanyang pag-iyak simula noong kinasal sila limang buwan ang nakakaraan.

“Coco, luluwas ka ba ng Manila?” Lumitaw ang boses ng kanyang ama sa likod ng pintuan. “Narinig ko sa Mama mo na lumipat doon si Kristoff. Totoo ba ‘yon? Aalis ka ngayong araw? Siguro, ipahatid na kita. Ano sa palagay mo?”

Gaya ng dati, palagi siyang tinutulungan ng kanyang ama—palaging ginagawa ang best nito para sa nag-iisang anak nito, na ngayong pinagbubuntis ang kauna-unahang apo nito. But to Coco, it only felt humiliating that the man she had once praised day and night didn’t even care wher she was.

“Hindi na po, Dad! Magbu-bus na lang ako. Gusto ko rin naman sumakay doon. Actually, pinagbabawalan ako ni Kristoff na sumakay doon, nag-aalala lang na baka may masamang mangyayari sa akin. Pero sabi ko, wala naman mangyayari, okay lang ako. H’wag po kayong mag-aalala kasi susunduin naman niya ako.” Matulin niyang pinasok ang cellphone sa bag. Maaaring nakatulog ulit ito pagkatapos ng tawag. Magpapaliwanag na lang siya mamaya.

She tricked her father again. Tahimik siyang yumukod at pinulot ang mga damit na hinulog kanina sa sahig. Malamang maliligo na rin ako, sa isip niya. Saan kaya siya magtatago kapag malaman ng mga magulang niya ang katotohanan? Lalo na sa kanyang ama, na matindi ang tutol na magpakasal siya kay Kristoff sa simula pa lamang, partida na ayaw nito sa personalidad ng lalaki noong sandaling nakilala nito.

Makalipas ang isang oras, hinihila niya pababa ang luggage patungong salas. Nakasuot siya ng komportableng damit para sa biyahe. Cargo pants at hoodie jacket–puro kulay itim.

“Aalis na po ako, Dad, Mom…” mahina niyang anunsyon nang nilapitan ang ama na kanina pa naghihintay sa kanya.

“Hayaan mo sanang ipahatid kita sa estasyon. H’wag ka na mag-taxi. Kung malakas lang sana ang katawan ko, sasama rin sana ako sa paghatid sayo. At least doon lang sa estasyon.”

She didn’t argue. She didn’t want the farewell to drag on. Lumipas ang sampung minuyo ay hinalikan niya sa pisngi ang mga magulang at sumakay na sa kotse.