Chapter 5: Improntu Imbestigation

“Ah—” Hindi natapos ang pagsasalita si Collette dahil nilampasan siya ng asawa, walang pakialam. Hindi gaya kahapon na gigil na gigil siyang nilalambing. Pero ngayon walang yakap o halik. Just a cold silence of a man too eager to leave.

Hinabol niya ito. “Kris… h’wag ka naman ganyan. Huwag mo akong iwasan. Hindi pa nga ako tapos magsalita—iiwan mo na ako?” Hinuli niya ang kamay nito nang akma nitong pihitin ang door knob.

“Hindi ako nagtatampo,” pakli nito. “Sasamahan ko ngayong gabi ang big boss ko na kakagaling mula sa Singapore. Huwag mo na akong hintayin. Siguradong late akong uuwi kagabi.” Binigyan siya ng mabilis na halik sa noo bago lumabas at sumakay sa kotse nito.

Napako siya sa kinatatayuan niya, mahigpit niyang naikuyom ang mga palad. Nais niyang yakapain ito pero wala na ito—nagmamadali, ang layo-layo. Wala siyang ibang ginawa kundi ang kawayan ito bago nito itinaas ang salamin ng bintana at nawala sa kalye.

Nang bumalik siya sa loob ay napuna niya ang malalam na liwanag ng computer sa isang tabi. Nakabukas pa ito, kahit na madilim ang screen. Hindi pala nito napatay. Nilapitan niya ito, ginalaw ang cursor. Muling nabuhay ang monitor, nilantad ang iilang nakabukas na windows. Sinimulan niyang isara paisa-isa, hanggang sa matigilan siya nang makita ang isang email.

Credit card bill iyon. Ini-scan ng mga mata niya ang lahat ng charges: restaurants, bar, lounges… saka—

“Hotels?” Kinagat niya ang ibabang labi, pakiwari niya’y lumubog ang puso niya.

Mag-aaway ulit sila kung sakali mang uusisahin niya ang tungkol sa hotel. Isang linggo na siya rito pero ni minsan ay hindi sila naglalambing. Winaglit niya muna ang ideya na tanungon ito. Usually, hotel expenses can be explained kung may official event ang company dun. Baka ma-reimburse pa ng office yung charges. Malamang ginagamit lang nito ang sariling pera para i-entertain ang mga boss nito sa entertainment facilities ng hotel. Maaaring wala naman itong masamang intensyon.

At least, yun ang pinaniwalaan niya—hanggang sa kinausap niya yung hotel receptionist at tinanong tungkol sa company ng asawa niya.

“Wala po kaming ganyang event sa ilalaim ng company na tinatanong niyo, ma’am. In fact, wala pong nangyaring collaboration sa pagitan ng hotel namin at kompanya niyo,” magalang nitong paliwanang. “Dahil nagtanong kayo, opo, meron kaming spa at karaoke sa seventh floor. At ang pangalan na nakalista sa bill, wala po akong maibibigay na impormasyon. Confidential kasi ang data ng mga bisita.” Binalik nito ang credit card sa kanya.

Lumipat ang mga amta niya sa banner na nakalagay sa gilid ng elevator. Naka-advitise doon ang live performance ng isa sa mga sikat na DJ ng Manila. Kinuha niya ang papel sabay tanong ng, “anong oras matatapos ang show ng DJ?”

“Mga alas dos po ng umaga,” tugon nito na may maliit na ngiti sa mga labi. “May iilang guest na uuwi—meron din mag-ii-stay.”

“Thank you for the information, Miss.” Tumango siya, magalang siya magsalita pero sumisikip sa kaba ang kanyang dibdib. May namumuong kakaibang pagdududa kasi doon.

Iniwan niya ang reception desk at dumiretso sa exit, malakas ang kabog ng dibdib niya at gulong-gulo ang utak niya. Habang nasa daan siya, pinasya niyang dumaan muna sa mall para bumili ng maisusuot. If she really intended to attend the DJ show that night, she would need to blend in.

Naalala niya ang palusot kanina ni Kristoff: hindi ito makakauwi agad mamayang gabi dahil kailangan nitong samahan ang ilang bisita ng amo galing sa Russia. Humigpit ang pagkapit niya sa strap ng kanyang bag. “Sana hindi kita masalubong mamaya doon, Kris,” usal niya sa ilalim ng hininga.

….

Nanatiling balingkinitan ang katawan ni Collete Addison dahil madalas siyang nahihilo at nasusuka noong mga unang buwan ng kanyang pagbubuntis. Naglaho ang kanyang magandang imahinasyon tungkol sa pagmamahalan ng mga bagong kasal nang gumabi. Ngayon, wala siyang ibang ginawa kundi ang outfit niya para sa club.

“Parang may discount yata iyon? Nakita ko sa banner sa labas.” Tinuro niya ang sign offering. Nabubuhay pa rin kasi siya sa allowance na ibinibigay ni Kristoff sa kanya pero parang sa araw-araw niyang gastusin lamang iyon at hindi para sa clubbing.

Nagawa niyang bumili ng murang damit—hanggang tuhod ang haba, simple, affordable kahit na walang discount.

Anong oras ka uuwi? Gusto pa naman kitang kasama maghapunan. Pang-apat na beses niyang text iyon sa asawa. Umaasa na mag-reply ito. Kaso mabilis naglaho ang kanyang pag-asa.

Nothing’s changed, Coco. I have a work event. Kumain ka na lang mag-isa. Susubukan kong umuwi ng umaga pero parang imposible yata.

Dapat ay nakahiga na siya sa kama, inunat-unat ang mga paa, hinihintay na dumating ang kanyang asawa. Sa halip ay naging impromptu investigation ang pananatili niya sa Makati. Sinuot niya ang bagong biling damit, humarap sa salamin at hinamas-himas ang kanyang tyan.

“What id may madiskubreng kakaiba si Mama? Mapapatawad ba natin ang Papa mo?” bulong niya sa kanyang repliksyon.

Of course, hindi pa handa ang kanyang puso. Ngunit pakiramdam niya ay tila matutuklasan niya ang totoong minamahal ni Kristoff sa labas ng bahay nila. Habang papunta siya sa hotel ay paulit-ulit niyang ni-rehearsed ang sasabihing palusot kung sakali mang makauwi agad ito at malamang nawala siya.

“Ilang ba kayo?” tanong ng lalaki nang makarating siya sa entrada.

Nakapunta na siya sa ganitong club noong nasa Milan, Italy siya pero wala siyang ideya sa mga clubs dito sa Manila. Hindi pa kasi siya napadpad dito.

“Table for two,” dagli niya. Kinakabahan siya kapag maisip na baka may lalaking mangbabastos sa kanya kapag nag-iisa siya. Umupo siya sa ni-reserve na table at sinimulan ang pagbuklat ng menu. Um-order lang siya ng iinumin na madalas paborito ng mga kalalakihan.

“Darating po ba ang boyfriend niyo, Miss? Gusto niyo po ba ang midnight package? Meron po kaming two-in-one show. Madalas iyang pinipili ng mga mag-jowa.”

Hindi niya naiintindihan ang sinasabi nito pero tumango na lamang siya na hindi tinatanong ang presyo. Napapigil hininga siya nang makita ang presyo para sa dalawang tao. Sinabi pa nitong limited lang iyon, at pili lang ang mga guest na binibigyan ng pagkakataon na manood.

“Ilalagay ko lang dito ang drinks niyo, Miss. Wala pa rin ba ang boyfriend niyo?” tanong nito habang nilalapag ang baso.

“Darating din maya-maya. Iwan mo na lang dyan,” kaswal niyang sagot na iniikot ang mga mata sa paligid, hinahanap ang asawa.