Chapter 3: His Apartment

Kristoff had told Collette he’d been allocated a house by his office. Of course, that was a lie. Hindi nito sinabi ang gangyang allocation. Sinabi lang nito na nag-renta ito ng apartment na medyo malayo sa opisina dahil nababagot na ito sa pare-parehong lumang paligid. Halos lahat ng mga empleyado ay nakatira malapit sa company building maliban sa kanyang asawa na pinili lumayo. Matapos ang dalawang buwan na paninirahan nito sa Makati ay masasabi nitong nakaramdam ito ng kapayapaan—saka susubukan nilang manirahan na walang kinikilingan o hindi umaasa sa iba sa isang apartment malapit sa opisina nito.

“Sino ba may sabi sa’yo na umuwi ka ng Lipa? Hindi ako ‘yon, kundi ikaw? Kusa kang umalis. Gusto mong manirahan sa mga magulang mo, pero ginamit mo ang hyperemesis bilang excuse. Malala na ba iyon? Matapos mong ma-discharge sa ospital ay nagmamadali kang umuwi at sinabi mong walang mag-aalaga sa’yo. Marami ibang babae dyan na kaya nilang alagaan ang sarili nila. Pero ikaw—nakapa-spoiled mo! At ngayon gustong-gusto mong bumalik dito sa Manila. At kapag mag-iisa ka na naman ulit sa bahay, magsisimula ka naman magtampo. Tapos uuwi ka naman sa mga magulan mo.”

Humigpit ang lalamunan niya habang inaalala ang binitawang salita ni Kristoff. Tahimik siyang nakasakay sa bus, pinapanood ang madilim na tanawin sa labas. Iniisip niya na baka kasalanan niya talaga ang lahat. Siya ang unang umalis at piniling bumalik sa Lipa.

Napanuntong hininga nito. Pero… si Kristoff ang mismo ang nagsabi na hindi nito kaya na pabalik-balik siya sa hospital dahil sa hypermesis niya? Siya rin ang nagsabi na kailangan nitong magpokus sa bagong trabahi nito—na hindi nito kayang alagaan ang asawa nito?

Never mind, sabi niya sa sarili. Nagpupumilit siyang bumalik ngayon sa Manila. Hindi niya rin kailangan na sunduin siya ng asawa. Tatawag na lang siya ng taxi. Kahit galit na galit ito sa argomento nila kanina, pero sigurado siyang matutuwa ito kapag sosopresahin niya.

Ini-imagine niya agad kung anong nightdress ang susuotin niya ngayong gabi. Unti-unti umaayos ang kondisyon niya; nawala na ang hilo at pagsusuka niya. What remained was a raw, almost uncontrollable longing for her husband.

Si Kristoff Serrano lang ang lalaking gustong-gusto niya. From the very first moment her mother introduced them, she had dreamed of one day becoming his wife. Simula high school hanggang college ay madalas siya sa tabi nito. Palagi itong gwapo, palaging hinahangaan ng mga kababahian saan man ito magpunta.

Kaya noong makapagtapos siya bilang architect ay biglang pinasya ng mga magulang nito na ipapakasal siya rito. How could she refuse? Syempre tinanggap niya agad. Sa sobrang pagmamahal niya sa lalaki ay nagpabuntis siya kaagad, nagmayabang siya at pinakita sa lahat ang kanyang kaligayahan.

Hinugot niya ang cellphone nang makaupo ng taxi at tumipa ng text message.

“Dumating na ako sa Cubao, Kris. Parating na ako sa bahay. Nandyan ka ba? Kumain ka na ba? Gusto mo mag-order tayo ng pagkain??”

Tinutok niya ang mga mata sa screen ng cellphone, hinintay na umilaw pero walang nangyayari maski na lumipas ang sampung minuto. Sa huli ay tinawagan niya, isang beses, dalawang beses hanggang sa sinagot nito.

“What?” pagak ang boses nito na parang kakagising lang.

“Oh, Kris, natutulog ka pa ba? Kaya pala hindi ka rumi-reply sa text ko. Kakaalis ko lang sa Cubao. Parating na ko—”

“Ba’t di mo sinabi?” putol nito.

“Bakit galit na galit ka? Dapat nga masaya ka dahil pauwi na ang asawa mo. Malapit na ako.”

Ngunit hindi ito tumugon. Sa huli ay pinatay nito ang tawag.

Binaba niya ang cellphone, sumisikip ang dibdib nang lumiko ang taxi patungo sa apartment ng kanyang asawa. Minsan na rin siyang nanatili rito. Pero hindi niya kilala kung sino-sino ang mga kapitbahay nito o mga tao sa kabilang kalye.

Akma na niyang katukin ang pinto nang bigla itong bumukas. Lumantad sa kanya ang namamagang mga mata ni Kristoff, pulang-pula ang mukha nito na tila naalimpungatan at nagmamadaling tumakbo para buksan ang pinto. Walang imik nitong inagaw ang lugagge niya at pinasok sa loob.

“Halikan mo muna ako, Kris. Don’t I get a kiss after just arriving? Don’t you miss your wife?” nanunukso niyang wika nang pumasok at sinundan ito.

“Natutulog ako eh. Naantok pa rin ako. Ikaw, ligpitin mo ang gamit mo—may trabaho pa ako bukas,” usal nito habang dinadala ang luggage niya sa silid nila bago bumalik sa paghiga sa kama.

“Nakakain ka na ba, mahal ko? Kung hindi pa, mag-o-order na lang ako ng pagkain.” Binuksan niya ang cupboard at kumuha ng towel. Dalawang pirasong sliced bread lang ang kinain niya sa bus kanina. Hindi naman siya gutom, pero mas gusto niyang kasama ang asawa na kumain kung gugustuhin nito. Inikot niya ang maalon niyang buhok saka dumiretso ng banyo.

“Busog pa ako. Um-order ka kung gusto mong kumain,” tinatamad nitong tugon na nasa kama pa rin.

“Kung hindi ka kakain, hindi rin ako kakain,” hirit niya, kinuha niya ang tootbrush—kulay pula iyon na minsan niyang ginamit. Nanigas siya nang mapansin na basa ‘yon, na para bang may gumamit. Strange. Kristoff Serrano hates it when people use his things… especially his toothbrush.

Nilipat niya ang kamay sa isa pang toothbrush na obvious sa kanyang asawa—at basa rin iyon. Natuod siya sa kinatatayuan, nilipat ang mga mata sa nakasiwang na pinto papunta sa kanyang asawa na nakahiga sa kama, yakap-yakap ang unan. Saka mabagal niyang binaba ang dalawang sipilyo at lumabas ng banyo.

Malamang dalawang beses itong mag-toothbrush kanina? Sa iisang pagkakataon. Hmm?

Winaglit niya iyon sa isipan. Na-miss niya ng husto ang asawa. Sandali niyang inignora ang mga gamit, umakyat sa kamay at tinanggal ang unan sa mga braso nito.

“Ano ba’ng gusto mo?” tanong nito, nagpapanggap na ignorante.

Yumukod siya at hinalikan ito sa pisngi. “I missed you so much, mahal ko,” malandi niyang bulong sabay pasok ng kamay sa loob ng pajama nito at hinawakan ang sandata nito–ang bagay na matagal na niyang inaasaam.