Chapter 4: Pushed Away

Tinulak ni Kristoff palayo ang kamay ng kanyang asawa nang sinubukan nitong hawakan ang alaga niya. “Ano ba’ng klaseng katarantaduhan ito? Sinasabi kong inaantok ako eh!”

“Paano mo magawang matulog na hindi man lang maramdaman tuwing hinawakan ng asawa mo? Hindi ganyan ang normal na lalaki! Dapat nga apektado ka tuwing mahahawakan kita eh. Lalo na matagal tayong hindi nagkikita,” aniya, pero nasa tono ang pagkadismaya. She was hurt by his rejection, and tears threatened to spill. Pero ngayon, hindi na niya tinago. Mapait siyang umiyak sa harap nito gaya ng madalas niyang ginagawa.

Bumalikawas ito ng bangon, inayos ang damit. “What do you know about being tired from work? Ni hindi mo na narasan magtrabaho ng eight hours. After you graduated from university abroad, you never used your diploma to apply for a job or earn a salary. Ah, kasi may prebilihiyo ka na, nag-iisang anak ka at umaasa ka palagi sa salipi ng mga magulang mo. Hindi tayo magkapareho. Nagsimula kasi ako sa wala eh,” mapait nitong pahayag, tumindi ang iritasyon nang umagos ang mga luha niya.

“May karapatan kang sabihin iyan, Kris. Palagi mo na lang ginagawang dahilan ang trabaho mo,” giit niya, matalim ang marupok niyang boses. Hinablot niya ang unan at kumot bago lumabas ng silid nito at humiga siya sa sofa sa harap ng television.

Just like always, he didn’t bother persuading her to come back. Alam nitong magtatampo siya, saka pagbibigyan siya sa huli. Ganyan ang sitwasyon nila mag-asawa matapos ilang buwan nilang kasal.

Lalo siyang nalulungkot sa abala mundo ng Kamaynilaan, lalo na madalang umuwi ng bahay ang kanyang asawa bago mag-alas dyes ng gabi. Ilang araw itong palaging umuuwi ng maaga, at parang naging bumubuti ang relasyon nila. Ngunit isang umaga. Nagbangayan ulit sila.

“I’ll be late tongiht. Marami kasing demands ang boss namin sa headquarters tuwing bibisita siya. Kakain kami sa labas, mag-go-golf, mangisda, mag-bowling—kung anu-ano na lang,” kaswal nitong imporma.

“Nakalimutan mong banggitin ang bar. May nakita akong resibo ng bar sa bulsa ng pantalon mo kahapon.” Napahugot siya ng malalim na hininga. Natatakot siya na baka iiyak uli siya, tatawagan na talaga siyang crybaby nito. Pero hindi niya kayang tignan ito ng diretso. At, gaya ng inaasahan niya, inisang hakbang nito ang silid at kaswal na pinulupot ang kamay sa beywang niya.

“Oh, iyong bar sa BGC? Ako ang host sa mga bisita ni Boss. Hindi ko pala sinabi sa inyo?” Pinisil-pisil nito ang balikat niya, pinupog ang maliliit nitong halik sa kanyang leeg. “Tumambay lang ako doon, uminom ng kaunting beer at nakikipagkwentuhan sa mga kasama ko. Honestly, I’m getting bored of it. Ano pa ba ang magagawa ko? Parte kasi iyon ng trabaho ko.”

Pinikit niya ang mga mata. “Pero buong linggo na akong naghahapunan mag-isa. Wala rin akong mga kaibigan dito,” bulong niya.

Dinula nito ang kamay mula sa hita niya hanggang sa kanyang tyan, banayad nitong hinimas-himas bago hinalikad ang tenga niya. “You already knew living here with me meant loneliness and fewer comforts. It’s not like your parents’ house. Mag-isa rin naman akong kumakain ng hapunan noong nasa Lipa ka. H’wag ka ng malungkot. Naawa na ako sa munting bata sa tyan mo. Ayokong lumaki ang anak nating malungkot gaya ng Mama niya.” Hinalikan nito ang tenga niya, saka kinagat-kagat.

“Anong oras ka ba uuwi mamayang gabi?” Hindi niya tinago ang pangungulila sa asawa. Since arriving a few days ago and being flatly rejected, she and Panca hadn’t made love. She craved his touch.

“Hindi ako gagabihin ngayon, don’t worry. Pero h’wag mo na akong hintayin—matulog ka na lang. Pregnant women need plenty of rest. May check up ka next week, ‘di ba? Sasamahan kita kapag may oras ako.”

“Mas mabuti kung sinabi mong, ‘May check up ka next week, at sasamahan kita’ kesa sabihin mong kapag may oras ka, sasamahan kita?’ This isn’t just my responsibility—it’s ours,” maingat niyang siwalat. Pero ‘yon ang dahilan para kumalas ito sa pagkakayakap sa kanya.

“What are you trying to say? Na mali ako? Ano pa bang gusto mo? Nagtatrabaho ako rito, nababanat ng buto at ikaw nakaupo ka lang dyan–nagpapaka-disney princess. Hindi pa ba sapat iyon?” sumbat nito, matalas at puno ng pag-aakusang ang boses nito.

Binaba niya ang suklay at pumihit paharap dito. “Kristoff… banayad akong nagsasalita. Bakit mo tinaas ang boses mo? Gusto ko lang ipaalala sa’yo na hindi lang ako ang may responsabilidad sa check up na ito—kundi tayo dalawa. Anong mali doon?” Nanatili ang kalmadong mga mata niya sa lalaking pinapangarap niyang maging perpektong partner.

Napailing ito. “Walang mali doon. Pero—tsk! Pakiramdam ko palagi na hindi ka naniniwala na seryoso ako sa kasal na ito.

“But you don’t act like you’re serious,” she cut in.

“Nakikita mo lang kung ano ang gusto mong makita, tama? Iyan lang ang alam mong gawin, yong nakikita mo lang! You never care about what I feel. Minsan naiisip mo ba ang nararamdaman ko noong pumayag akong magpakasal sayo? No, you just judge me by appearances. And every time you call you out, you brush it off as pregnancy hormones. That’s it!” He clicked his tongue. “Gusto mo lang sirain ang umagang ito!”

Hinablot nito ang cellphone sa nightstand at padabog na lumabas ng silid.

“Hindi ka umuwi kagabi, tarantado ka! Alas kwatro na ng umga ng dumating ka—iyan ang sinasabi mong umuwi ka ng maaga na ngayon buntis ang asawa mo? Bagong kasal tayo, Kris!” sigaw niya, kinain lamang ng pinto ang mga salita niya ng unti-unting sumira iyon.

At ayon, gaya ng nangyari kahapon, noong nakaraan lingo, at maski noong nakaraang buwan, nilamon uli ng katahimikan ang umagan ito.

…

Umupo siya sa hapag, pinilit ang sarili na kainin ang almusal, habang nakatayo si Kristoff, hinihintay na iluwa ng printer ang mga huling papeles. Kinuha nito ang mga papel, humakbang papalapit sa hapag at umupo sa tapat niya.

“Hindi na ako magtatagal dito.” Binaba nito ang kutsara matapos kumain. “May ilang bagay akong tatapusin dito sa bahay.” Tinuro nito ang computer sa tabi. Tumayo ito matapos punasan ng tisyu ang gilid ng labi.