Chapter 4

Belle's POV

Napako ako sa kinauupuan ko. Pakiramdam ko, kahit sa dami ng nainom kong alak ay biglang nawala ang epekto nito sa katawan ko. Ang isipan ko lang ang tuluyang nalasing sa mga salitang binitiwan ni Damian Villareal.

Pakakasalan ko siya? Papakasalan ko ang tiyuhin ng ex-boyfriend kong manloloko?

Ano 'to, panaginip?

Umiling ako, pilit inaalis ang kalituhan sa utak ko. “Wait, Damian, seryoso ka ba talaga?”

Hindi man lang siya nag-atubili. Tumango siya, saka dahan-dahang uminom muli ng whiskey niya na para bang wala lang.

“Yes, I’m serious.”

Napatawa ako—hindi dahil sa tuwa, kung 'di dahil sa hindi makapaniwalang sitwasyong ito. “Hindi ko alam kung epekto lang ng alak ‘to, pero sigurado ka bang nasa tamang wisyo ka? Humihithit ka ba? Baka napasobra ang pagtikim mo ng drugs.”

Mas lumalim ang ngiti niya, pero hindi ito masaya—para itong ngiti ng isang lalaking sanay sa laro, sanay sa transaksyon, at sanay sa paghawak ng kapalaran ng ibang tao sa kanyang palad.

"I don't drink when I make business proposals, Miss Belle Ramirez."

Business? Proposal?!

Parang lalo akong tinamaan ng hilo, hindi dahil sa alak kung 'di dahil sa direksyon ng usapang ‘to.

“Wait—so you’re telling me… gusto mong pakasalan ako. Pero hindi dahil mahal mo ako.”

Tumango siya, hindi man lang kumurap. “Tama.”

“Hindi dahil gusto mo ako?”

“Hindi rin.”

Napalunok ako. "Then why?"

Bumuntong-hininga siya, saka tumingin sa akin na para bang sinusukat kung kaya ko bang tanggapin ang sagot niya.

"Dahil may kailangan ako," aniya. "At may kailangan ka rin."

"Kailangan ko?" Napakunot-noo ako. "Damian, wala akong kailangan sa 'yo—"

"Revenge."

Natahimik ako.

"You need revenge," aniya, mas mababa ang tono ng boses niya, pero mas matalim ang bawat salita. "Gusto mong masaktan si Adrian sa paraang hindi niya kayang lunukin. At ako? Kailangan kong isalba ang reputasyon ko sa pamilya ko."

Napakuyom ang kamay ko. "So... ikaw din?"

Umangat ang isang sulok ng labi niya. "Yes. Hindi lang ikaw ang may unfinished business sa kanya."

Napalunok ako. Shit.

Kung totoo ang sinasabi niya, ibig sabihin, hindi lang basta ordinaryong billionaire si Damian. May personal din siyang dahilan para gawin 'to kay Adrian.

Pero bakit ako?

"Maraming ibang babae riyan, Damian Villareal," sabi ko nang mahina. "Bakit ako?"

It was a valid question. Kung kailangan lang niya ng babaeng ipapakita sa pamilya niya, maraming willing d'yan. Pero bakit ako—ang ex-girlfriend ng pamangkin niya?

"Because you are perfect for this role," sagot niya, diretso at walang pag-aalinlangan. "Ikaw ang babaeng pinakaayaw makita ni Adrian sa tabi ko. Ikaw ang babaeng hindi niya kayang tiisin na nasa akin."

Mas lumalim ang titig niya at ramdam ko ang bigat ng mga salita niya.

“At gusto kong makita kung paano siya masisira kapag nalaman niyang ikaw ang babaeng magiging asawa ko.”

Tangina.

Napapikit ako. Hindi ko alam kung anong mas nakakabaliw—ang mga sinabi niya o ang katotohanang sa loob-loob ko… may parte sa akin na natutuksong tanggapin ang alok niya.

"Damian, this is insane," bulong ko, hindi makatingin sa kanya.

"I know."

"And it's wrong."

"Maybe."

"And it won't end well."

Umangat ang isang kilay niya. "Who said anything about happy endings?"

Napatingin ako sa kanya.

Si Damian Villareal ay hindi mukhang lalaking naghahanap ng kwento ng fairytale. Hindi siya prinsipe sa isang love story. Siya ang lalaking handang gumawa ng sarili niyang ending kahit pa madugo o masakit ang proseso.

Sa pagitan ng mga pangakong nawasak at damdaming hindi ko kayang intindihin, isang tanong ang hindi ko maiwasang umalingawngaw sa utak ko.

Kaya ko bang sumabay sa laro niya?

Dahil kung tatanggapin ko ang alok niyang kasal… wala nang atrasan.

Pinaglaruan ko ang baso sa harapan ko, sinusubukang iwasan ang tingin ni Damian.

Pakakasalan ko ba siya?

Ang utak ko ay tila isang sirang plakang paulit-ulit na inuulit ang tanong na ‘yon. Ilang minuto na ang lumipas mula nang marinig ko ang kanyang alok, pero hindi ko pa rin alam kung paano iyon ipoproseso.

“Belle Ramirez.”

Napatingin ako sa kanya. Masyadong mapanuri ang tingin niya, para bang binabasa niya kung ano ang iniisip ko.

“Tinatanggap mo ba ang alok kong kasal?” tanong niya, malamig at diretso.

Napalunok ako. “Damian, this is crazy.”

“Hindi ko sinabi na hindi.”

“Hindi lang ‘to basta kasunduan—”

“Pero hindi rin ito tungkol sa pag-ibig,” putol niya sa akin. “So don’t overthink it.”

Napapikit ako at huminga nang malalim. Hindi ko alam kung paano naging ganito kabilis ang pangyayari. Kanina lang, dinadala ko pa ang sakit ng pagtataksil ni Adrian, galit ako, durog ako. Pero ngayon, may isang lalaking kaharap ko, isang lalaking may hawak na alok na kayang baguhin ang takbo ng buhay ko.

Isang papel na kasal.

Isang kasunduang walang halong emosyon.

Isang pagkakataong makita kung paano babagsak si Adrian sa sandaling malaman niyang ang babaeng pinabayaan niya ay magiging asawa ng taong hindi niya kayang pantayan—ng mismong tiyuhin niyang mas makapangyarihan, mas mayaman, at mas delikado kaysa sa kanya.

Naramdaman ko ang isang pirasong pride na bumangon mula sa loob ko.

“Bakit ako?” mahina kong tanong.

Tumaas ang isang kilay niya. “Sinabi ko na ‘yan.”

“Hindi ‘yong dahilan mo kay Adrian,” saad ko. “Bakit mo ako gustong pakasalan? Pwede kang humanap ng kahit sinong babae na willing pumasok sa ganitong kasunduan. Bakit ako, Damian?”

Tumahimik siya sandali, saka marahang bumuntong-hininga.

“Dahil hindi ka mahina.”

Napakurap ako. “Ano?”

“You are not weak, Belle,” ulit niya, mas matigas ang boses. “Hindi ka katulad ng ibang babae na tatakbo palayo pagkatapos mong masaktan. Hindi ka umiyak sa isang sulok. Imbes, nandito ka, nakatingin sa akin nang diretso, pilit lumalaban sa sakit kahit na halata sa mata mo kung gaano ka durog.”

Hindi ko alam kung bakit, pero ang mga salitang ‘yon ay may kung anong ginawa sa akin.

Kasi totoo.

Hindi ako umiyak sa harap ni Adrian. Hindi ako nagmakaawa. Hindi ako lumuhod at nakiusap na mahalin niya akong muli.

Lumaban ako.

Ngayon, nakaupo ako sa harap ng isang lalaking nag-alok ng paraan para bumangon nang tuluyan at tulungan akong ipaghigante laban kay Adrian.

“Alam kong hindi ka madaling maapektuhan ng takot, Belle,” pagpapatuloy ni Damian. “At alam kong kaya mong panindigan ang isang kasunduang tulad nito.”

Napakuyom ako ng palad.

“Paano kung hindi?” hamon ko.

Nagbaba siya ng tingin sa baso niya bago muling tumingin sa akin. “Then you’re free to walk away.”

Doon ako natigilan.

Dahil alam kong may choice ako.

Pwede kong tanggihan ang lahat ng ‘to, pwede akong tumayo at lumabas ng bar na ito, iiwan ang lahat ng sakit at galit ko. Pero kaya ko ba? Kaya ko bang hayaang si Adrian ay lumakad palayo na parang wala lang nangyari?

O gusto kong ipakita sa kanya kung sino ang babaeng hindi niya kayang lokohin?

Bumigat ang dibdib ko, at alam kong dumating na ako sa puntong hindi ko na mababawi.

Huminga ako nang malalim bago ko siya tinignan.

“Kailan ang kasal?”

Walang nagbago sa ekspresyon niya. Para bang alam niyang tatanggapin ko ‘to mula sa simula.

“Sa lalong madaling panahon.”