Chapter 7

Belle's POV

Dalawang araw pagkatapos naming lagdaan ang kasunduan, nagising ako sa katotohanang wala na akong atrasan.

Lahat ay mabilis na umandar. Mga fittings, meetings with wedding planners, public appearances—parang isang malaking production ang kasal namin ni Damian.

At ngayon, heto ako, nakatayo sa harap ng isang malawak na mansyon na tila isang palasyo, may hawak na isang bouquet ng puting bulaklak, sinusubukang pakalmahin ang sarili ko.

Ang unang pagtapak sa tahanan ng mga Villareal.

Nasa tabi ko si Damian, naka-black button-down at slacks, mukhang business as usual lang sa kanya ang lahat ng ito. Pero para sa akin? Para akong ipapakain sa mga leon.

"Bakit ko nga ulit kailangang gawin 'to?" bulong ko habang naglalakad kami papasok sa mansyon.

"You're about to be my wife," sagot niya, malamig at direkta. "It's only natural that my family meets you."

Napabuntong-hininga ako. Tama naman siya. Kung gusto naming maging kapanipaniwala ang palabas na ito, kailangan kong ipakita sa pamilya niya na nararapat akong maging isang Villareal—even just for a year.

Pagkapasok namin sa grand hall, agad kong naramdaman ang malamig na atmosphere. Hindi ito tulad ng mga tipikal na bahay na puno ng init ng pamilya. Ang lugar na ito ay tila itinayo hindi lang sa marmol at bakal kundi pati sa pormalidad at kapangyarihan.

Sa gitna ng napakalaking sala, nandoon ang pamilya ni Damian—ang mga Villareal.

Sa unahan, nakaupo sa isang leather chair ang isang matanda pero makapangyarihang lalaki—si Don Hector Villareal, ang ama ni Damian. Ang presensya niya ay parang isang hari sa gitna ng kanyang kaharian. Ang bawat kilos niya ay puno ng awtoridad.

Sa tabi niya, nandoon si Miranda Villareal, ang tiyahin ni Damian na nakilala ko na. Maganda ito sa kabila ng edad niya, may aura ng isang babaeng hindi mo pwedeng balewalain.

At sa tabi ni Miranda…

Nandiyan si Adrian.

Parang nanlamig ang katawan ko sa oras na nagtagpo ang mga mata namin.

Kasama niya si Yumi, ang babaeng ipinalit niya sa akin. Maganda siya, naka-eleganteng damit, pero kita sa mukha niya ang pag-aalinlangan.

Hindi ko alam kung bakit sila nandito.

Pero isa lang ang sigurado ako—mas pinahirap nito ang sitwasyon ko.

"Aba, napakaganda pala ng magiging asawa mo, Damian," sabi ni Don Hector, ang boses niya malalim at puno ng kontrol. "Bagay nga kayo."

Bumaling siya sa akin, tinitigan ako mula ulo hanggang paa. Tila sinusukat kung sapat ba akong maging bahagi ng pamilyang ito.

"Anong pangalan mo, hija?" tanong niya.

Pinilit kong ngumiti. “Belle po. Belle Ramirez.”

Napangisi si Miranda. “Ah, so ikaw pala ang babaeng pinagpalit ni Adrian?”

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig sa sinabi niya.

Naramdaman kong nanigas ang katawan ko. Alam kong malalaman din ito ng pamilya ni Damian, pero hindi ko inasahan na ibabato ito sa akin agad-agad.

Sa gilid ng paningin ko, nakita kong nanigas si Adrian, pero hindi siya nagsalita.

"Miranda," malamig na putol ni Damian. "Hindi na kailangang pag-usapan 'yan."

Napangiti si Miranda. "Oh, I was just stating a fact. Gusto ko lang sanang malaman kung paano ka napunta kay Damian matapos kang iwanan ng pamangkin ko."

Napakuyom ako ng kamao, pero hindi ako bumigay.

Bago pa ako makasagot, Damian took a step forward, placing a hand on my lower back. "Kung iyan ang iniisip niyo, let me clarify something."

Bigla siyang tumingin kay Adrian, ang tingin niya ay parang isang hari na tumitingin sa isang aliping walang kwenta.

"Adrian lost her. I won."

Tumahimik ang buong kwarto.

Si Adrian, kitang-kita sa mukha niya ang pagkagulat. Para bang hindi niya inaasahan na maririnig niya ang mga salitang iyon mula sa sariling tiyuhin niya.

Maging si Don Hector, bahagyang nagtaas ng kilay, tila natuwa sa tapang ng anak niya.

"Interesting," sabi ng matanda. "Mukhang may laban ka rin pala pagdating sa mga bagay na gusto mo, Damian."

Nilingon ako ni Don Hector, at sa unang pagkakataon, may bahagyang pag-apruba sa mga mata niya.

"You have spirit, Belle," aniya. "Pero hindi sapat ang tapang para maging isang Villareal. Siguraduhin mong kaya mong manatili sa mundo namin."

Nagkatinginan kami ni Damian.

At sa sandaling iyon, alam kong pareho naming alam—wala nang atrasan ito.

Mula sa araw na ito, kailangan kong patunayan hindi lang sa kanila kung 'di pati sa sarili ko na kaya kong manatili sa tabi ng isang lalaking tulad ni Damian Villareal.

At ang pinakamahirap na bahagi?

Kailangan kong gawin iyon nang hindi nahuhulog sa kanya.

Author's Note:

Hello, pwede po bang pa-like ng note ko, mag-iwan ng comments sa bawat chapter po kahit ano lang po for engagement ng book. Pwede rin kayong mabigay ng gems. Paki-rate na lang din po ang book. Malaking tulong na po 'yan sa book ko.