BAGO pa man kami pumunta ng airport ay pinagtalunan pa namin ni Damon kung kaninong kotse ang dadalhin."Kotse ko ang gagamitin natin. Ayokong magmaneho ng pangit na kotse." Ani Damon dahilan upang bigla na naman uminit ang aking ulo."Ang arte mo! Pwede naman natin dalhin 'yan pareho. 'Yong kotse ko ay gagamitin namin nina mommy at daddy. Then, 'yong kotse mo, gamitin niyo rin ng parents mo. I think, that's a good idea, right?""Brat, nag-iisip ka ba? Paano 'yan imamaneho pabalik ng driver ko? Isa lang ang dadalhin natin. At walang iba 'yon kundi ang kotse ko.""Tss, so ikaw na naman ang kailangan na masunod dito?" sarkastikong tanong ko sa kanya.Mabuti na lang at biglang dumating si dad. Kahit paano ay nahinto ang pagtatalo namin."What's going on here?""Nothing, dad!" magkapanabay na sagot namin ni Damon. Kapagkuwa'y bigla ko siyang inirapan."Pumasok na kayo sa kotse. Kanina pa naghihintay ang driver ni Damon." Giit la no dad."Dad, paano tayong magkakasya sa kotse ni
PAGDATING namin sa bahay nina Damon ay agad kaming kinompronta ng kanyang ama."Ba't nag-aaway kayo sa kalsada?"anang kanyang ama dahilan upang bigla akong mapayuko."Dad, it's just a small misunderstanding. Huwag na natin 'yon pag-usapan." Ani Damon."Tss, fine! But next time, huwag naman kayo sa public place mag-away!" giit pa ng kanyang ama."I'm sorry dad." nahihiyang sambit ko habang nakayuko pa rin."What's going on here, honey?" Anang boses ng ina ni Damon."Nothing. I'm just telling them na kung may hindi pagkakaunawaa ay sa private place mag-usap.""Oh, why? What happen a while ago?""It's nothing, mom. Just don't mind it. By the way, magpapadeliver na lang ako ng pagkain natin ngayong gabi para hindi na-""You don't need to do that, son. Freya's mom volunteered to cook for dinner so we better wait her." giit pa ng kanyang ina. "Hmm, ang mabuti pa siguro magpahinga na muna kayo sainyong silid. Tatawagin ko na lang kayo kapag ready na ang pagkain.""I think that's a go
OF all the brides in this world, ako lang yata ang hindi masaya."Ma'am, ngumiti ka naman para hindi mahirapan ang make up artist." Ani Trisha na kaninang umaga lang dumating."Thank you, Trish. Akala ko ay hindi ka darating eh. Ayoko rin naman na imbitahin ka dahil si Damon ang magdidesisyon ng lahat.""I understand, ma'am. Biglaan lang din naman ang pagsabi niya saakin. Hmm, ma'am sigurado ka na ba dito?""Trish, I don't have a choice. At alam mo 'yan.""Okay. Sorry, wala akong magawa para gumaan ang pakiramdam mo." Bigla ay naging malungkot ang tinig ni Trisha."Ang pagpunta mo rito ay isang malaking kaginhawahan na para saakin. Kaya huwag ka ng malungkot. Alam ko kung gaano mo kagusto na tulungan ako." Mangiyak-ngiyak na pahayag ko."That's enough! Baka tuluyan ka ng umiyak. Sayang ng make up!" natatawang sambit ni Trisha. "Sa labas ng dressing room na lang ako maghihintay. Check ko rin kung tapos na ba sila mag-ayos ng venue."I just nodded at her.Makalipas ang halos i
HATING GABI na nang matapos kaming mag-inuman. Umuwi na rin ang mga kaibigan ni Damon at si Ernest na lamang ang naiwan dito."Ba't hindi ka pa sumabay sa kanila?""Tutulungan na muna kitang maipasok si Damon sa inyong silid. Mahihirapan kang buhatin siya kaya-""Oh, thanks, Ernest! Ang bait mo!"Nginitian niya lang ako at pagkatapos ay inalalayan na namin si Damon na makapasok sa aming silid. Ang aming mga magulang ay kanina pang tulog sa kanilang mga silid kaya wala talaga'ng makakatulong saakin kundi si Ernest."Thanks again, Ernest." Muli kong sambit matapos namin na maihiga sa kama si Damon."You're always welcome! Hmm, by the way, are you two planning to stay here for good?""No! We're going back to the Philippines. Maybe tomorrow or-""Oh, I see." Tanging nasabi niya bago nagpaalam at lumabas ng silid."Ihahatid na kita sa labas at-""Nah, it's okay. Just stay here. Baka magising 'yan at hanapin ka.""Oh, okay. "Nang makaalis si Ernest ay nilapitan ko si Damon. Mahimbing pa ri
NAPASANDAL ako sa pader ng banyo matapos tadyakan ni Damon ang pintuan. Bigla itong bumukas at nabutas pa ang ibabang bahagi ng pinto.Nagtama ang aming paningin at bakas sa kanyang mata ang labis na pag-aalala. Kapagluwa'y siya rin ang unang umiwas ng tingin."Tss, what the hell is going on with you?" singhal niya at kitang-kita ko ang sunud-sunod niyang paglunok matapos niyang pagmasdan ang hubad kong katawan. "Akala ko ay may masama ng nangyari sa'yo!" halos pabulong niya ng sambit at agad akong tinalikuran.Kaagad kong hinila ang tuwalya na kanina lang ay isinabit ko sa likod ng pinto at naiilang na naglakad ako pabalik sa aming kama. Bigla akong nakaramdam ng ginhawa nang makita kong wala na doon si Damon. Marahil ay nagmadali na itong lumabas.Nagmadali ako sa pagbibihis. Pagkatapos ay kinuha ko ang aking cellphone at agad kong tinawagan si Trisha."Trish, where are you?""Uhm, umalis kami. Sinamahan ko ang make up artist at ang event organizer na mamasyal muna.""Huh?
SIMULA kanina pag gising ko ay hindi ko na nakita si Damon. Maging sa almusal ay hindi rin siya sumabay saakin."Are you okay, ma'am?""Uhm, yeah. I'm okay, Trish.""Kanina ko pa kasi napapansin na tila yata hindi ka mapakali diyan." Giit pa niya."Actually, hinahanap ko si Damon. Wala siya pag gising ko kanina."" Huh? Hindi ba nabanggit sa'yo ng mommy niya na maaga siyang umalis kanina?""Hindi eh. Bakit? Saan ba siya pumunta?""He has an urgent meeting with one of their American investor.""Meeting? Ang aga naman yata?" gulat kong tanong kay Trisha."Yeah. Paano ay nagmamadali silang pareho. His investor is going to Japan this morning. Then, according to Sir Damon, we're going back to the Philippines this morning too. That's why, they need to set the meeting, so early in the morning.""Oh, I see. Hmm, bakit kaya hindi niya man lang ako ginising kanina?" bigla ay naging malungkot ang aking tinig."Tss, nagtatampo ka ba?" Ani Trish na sinundan pa ng pagtawa."Hindi ah! Nagulat lang a
HANGGANG sa makabalik na kami ng bahay ay patuloy pa rin sa pangungulit si Damon ng tungkol sa heart problem na tinutukoy ng kanyang ina. Ngunit binaleala ko lamang ito. Naiinis ako sa tuwing naiisip ko na wala talaga siyang pakialam saakin. Sa simpleng bagay man lang ay hindi niya alam na may nasasaktan na siya. Ni-hindi niya man lang naisip na mag-aalala ako sa kanya.Kaya naman matapos kong tulungan si Trisha sa pagbitbit ng mga groceries ay nagmamadali akong nagtungo sa aming silid. Subalit agad rin pala akong sinundan ni Damon."Let's talk!" Aniya nang tuluyan na kaming makapasok sa silid."Mamaya na tayo mag-usap. May gagawin pa ako. Kailangan kong ayusin 'tong mga gamit ko para pagbalik natin bukas ng Pilipinas ay hindi ko na kayo paghihintayin pa ng matagal.""Really? Isang maleta lang naman ang dala mo. So, you don't need to fix that immediately.""Alam mo naman kung gaano ako kakupad kumilos. Ikaw na nga ang may sabi, na palagi na lang kitang ponaghihintay ng matagal." Patul
NASA airport na kami ay hindi man lang ako pinapansin ni Damon. Kaya naman kinalabit ko agad ang kanyang ama na naroon lang nakatayo sa tabi ko."Dad!" halos pabulong na pagtawag ko rito."What is it, Freya?""Ano na naman anhmg nangyayari sa lalaking 'yan? Simula pag gising kanina ay nakasimangot na at hindi ako kinakausap. Okay naman kami kahapon eh."Pagak na natawa ang kanyang ama bago ako sinagot. "Just don't mind him baka may problema lang sa kompanya. Kausapin mo na kang kapag umaliwalas na ang mukha!" natatawang sambit ng kanyang ama.Maya-maya pa ay dumating na ang chopper. Pero instead na tumabi ako kay Damon ay mas pinili ko na lang ang umupo sa tabi ng aking ina. Doon ay mahimbing akong nakatulog hanggang sa tuluyan na kaming makabalik sa Pilipinas."Where here! So, what's your plan, Damon?" malakas na sigaw ni mommy nang makasakay na kami sa kotse. Kung kahapon ay pinayagan nila akong tumabi kay mommy, ngayon naman ay pinilit na nila akong tumabi kay Damon. M