Marrying The Arrogant CEO

Disclaimer:This is just a work of fiction. Names, characters, business, places, events and incidents are just a product of the author's imagination. Any resemblance to actual person, living, dead or actual event are purely co-incidental. The story has also a few mature content so read at your own risk. Thank you for understanding and enjoy reading!*** MANGIYAK-NGIYAK ako habang nagkukuwento sa mga pulis tungkol sa nawawala kong wallet na puro i.d, ATM at credit cards ang laman.Ngayon ay nasa harapan ko ang guwapong lalaki na pinagbibintangan kong dumukot sa wallet ko. Siya lang naman kasi ang bumangga saakin kanina sa labas ng mall kaya't sigurado akong siya talaga ang nagnakaw no'n."Ano ba? Wala ka pa rin talaga'ng balak na umamin?" singhal ko sa lalaki na hindi man lang natinag sa kanyang kinauupuan.Kalmado lamang itong nakaupo habang nakalagay sa kanyang batok ang pareho niyang mga kamay.Guwapo ito. May matangos na ilong at kulay abo ang nangungusap niyang mga mata. Kung iyon

HINDI ko magawang lunukin ang pagkain habang kaharap ko ang lalaking kinasusuklaman ko. Kaya naman hindi na ako nakatiis pa at nagpaalam na ako sa kanila . Hindi ko na talaga kaya pang makasama ang lalaking iyon kaya't napagdesisyunan kong lumabas at magtungo na lang sa hardin.Doon ay malaya kong pinagmasdan ang mga bulaklak na sumasayaw sa saliw ng ihip ng hangin. Ilang buntong hininga rin ang aking pinakawalan at pagkatapos ay walang pag-aalinlangan na kinausap ko ang aking sarili."Self, kaya mo pa ba?" hindi ko namalayan'g lumuluha na pala ako. "Nakakapagod na rin pala no'h? Buong buhay ko, wala na akong ibang ginawa kundi sundin ang lahat ng kagustuhan nina mommy at daddy. Bente kuwatro anyos na ako pero nakadepende pa rin sa kanila ang lahat ng desisyon ko sa buhay. Bakit gano'n? Bakit hindi pwedeng ako naman ang magdesisyon para sa sarili ko?" Malakas ang tinig na pagkausap ko sa aking sarili. Kapagkuwa'y isinubsob ko na lamang ang aking mukha sa dalawa kong tuhod at pagkatapos

PINILIT kong maging mahinahon sa harap ni Damon. Kapagkuwa'y nagpakawala muna ako ng isang malalim na buntong hininga bago ako nagsimulang magsalita."Mr. Fuentebella, nandito ako, hindi para makipag-argumento sa'yo. I'm just here because of the-" bigla akong napahinto. Tila umurong bigla ang aking dila nang bigkasin ko ang tungkol sa kasal."Hmm, because of what?" may himig pang-aasar sa kanyang tinig."Gosh! Huwag mo na akong asarin. Oo na mukha akong kawawa ngayon. At aaminin ko, this is the first time na seryoso akong makikipag-usap sa'yo.""Tss, so pumapayag ka ng magpakasal tayo?" diretsahan niyang tanong."Yeah.""Okay. I will ask my personal secretary to organize everything para makasal agad tayo." Aniya at akmang tatayo na ito mgunit mabilis kong pinigilan."Hindi pa tayo tapos mag-usap." Reklamo ko."Huh? Bakit, may sasabihin ka pa ba?""Tss, what kind of question is that? So, gano'n lang ba 'yon? Hindi na tayo magpaplano?""Plano? This is just a fake marriage! So, anon

KANINA pa akong tulala habang nakaupo sa aking swivel chair. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin lubos maisip na simula pa man noon ay nakapasok na pala sa buhay namin ang pamilya ni Damon. I just get back to my senses nang biglang magsalita sa harapan ko si Trisha."Ma'am kanina pang tumatawag si Mr. Fuentebella.""Huh? Anong sabi niya?""Tawagan mo daw siya bago pa man matapps ang araw na ito.""Tss, napaka arogante! Okay, I will call him, Trish. Thanks for letting me know.""Okay, ma'am. Excuse me." Ani Trisha na agad ng bumalik sa kanyang swivel chair.Tinawagan ko si Damon at agad naman itong sumagot. "Brat!" Aniya sa kabilang linya."Kanina ka pa daw tumatawag. May kailangan ka ba?" "Tss, sa palagay mo ba tatawag ako kung wala akong kailangan, sa'yo?" Giit pa niya na siyang ikinainis ko."Wala ka na bang alam gawin kundi ang mang-inis ng tao? I'm asking you a serious question!""Really? Serious question huh! You know me, ayoko ng nasasayang ang oras ko. ""Whatever!""Magkita

BAGO pa man kami pumunta ng airport ay pinagtalunan pa namin ni Damon kung kaninong kotse ang dadalhin."Kotse ko ang gagamitin natin. Ayokong magmaneho ng pangit na kotse." Ani Damon dahilan upang bigla na naman uminit ang aking ulo."Ang arte mo! Pwede naman natin dalhin 'yan pareho. 'Yong kotse ko ay gagamitin namin nina mommy at daddy. Then, 'yong kotse mo, gamitin niyo rin ng parents mo. I think, that's a good idea, right?""Brat, nag-iisip ka ba? Paano 'yan imamaneho pabalik ng driver ko? Isa lang ang dadalhin natin. At walang iba 'yon kundi ang kotse ko.""Tss, so ikaw na naman ang kailangan na masunod dito?" sarkastikong tanong ko sa kanya.Mabuti na lang at biglang dumating si dad. Kahit paano ay nahinto ang pagtatalo namin."What's going on here?""Nothing, dad!" magkapanabay na sagot namin ni Damon. Kapagkuwa'y bigla ko siyang inirapan."Pumasok na kayo sa kotse. Kanina pa naghihintay ang driver ni Damon." Giit la no dad."Dad, paano tayong magkakasya sa kotse ni