PAG GISING ko kinabukasan ay wala na sa tabi ko si Damon. Sinulyapan ko ang aking cellphone. It's already six in the morning kaya naman nagmamadaling lumabas na ako ng silid. For sure ay hindi pa siya nakakaalis ang lalaking 'yon.Pagdating sa may hagdan ay hindi agad ako nakahakbang dahil bigla kong narinig ang tinig ng aking ama.Nagtago ako sa may gilid ng hagdan at pilit kong pinakinggan ang pag-uusap nila ni Damon."So, hindi pa rin niya alam na wala ka ng amnesia?" Ani dad."Hindi pa dad."Nanlaki ang mga mata ko sa aking narinig. Hindi ko akalain na alam pala ni dad ang sikreto ni Damon."Kailan mo balak sabihin kay Freya na wala ka ng amnesia?""Hindi ko pa alam dad. Natatakot ako na baka pag nalaman niyang wala na akong amnesia ay umalis na naman siya dito sa bahay.""Sabagay. Hmm, kaya lang naman siya napilitan na bumalik dito ay dahil nga sa nagka-amnesia ka." Pag sang-ayon naman ni dad."Exactly, dad! Kaya minsan naisip ko rin na, sana hindi na lang bumalik
MARAMING beses na kumatok sa pinto si Damon ngunit hindi ko man lang ito pinagbuksan. Hindi naman talaga ako nagagalit sa kanya. Hindi ko lang maiwasan ang mainis at masaktan dahil hindi ko lubos akalain na alam pala ni dad na bumalik na ang memorya niya. Muling may kumatok sa pintuan. Ngunit sa pagkakataong iyon ay si Trisha na ang kumakatok. "Freya, open this door, please!" Aniya na mas nilakasan pa ang pagkatok."Tss, oo na, bubuksan ko na!" "Anong nangyari? Ba't nakakulong ka dito sa silid?" gulat na tanong ni Trisha nang tuluyan ng makapasok sa silid namin."Tss, inutusan ka ba ni Damon para kausapin ako?""Huh? Hindi! Kakauwi ko nga lang dito, paano akong uutusan? At saka bakit? May problema na naman ba kayo ni Damon?""Wala.""Wala? Tss, kwento mo 'yan sa patay, baka maniwala." Nakairap niyang sambit. "Kanina ko pa nakita 'yon na kumakatok dito. Ba't 'di mo pinagbubuksan ng pinto?""Naiinis ako sa kanya! Sa kanila ni dad!""Why?" "Dahil alam pala ni dad na bu
Disclaimer:This is just a work of fiction. Names, characters, business, places, events and incidents are just a product of the author's imagination. Any resemblance to actual person, living, dead or actual event are purely co-incidental. The story has also a few mature content so read at your own risk. Thank you for understanding and enjoy reading!*** MANGIYAK-NGIYAK ako habang nagkukuwento sa mga pulis tungkol sa nawawala kong wallet na puro i.d, ATM at credit cards ang laman.Ngayon ay nasa harapan ko ang guwapong lalaki na pinagbibintangan kong dumukot sa wallet ko. Siya lang naman kasi ang bumangga saakin kanina sa labas ng mall kaya't sigurado akong siya talaga ang nagnakaw no'n."Ano ba? Wala ka pa rin talaga'ng balak na umamin?" singhal ko sa lalaki na hindi man lang natinag sa kanyang kinauupuan.Kalmado lamang itong nakaupo habang nakalagay sa kanyang batok ang pareho niyang mga kamay.Guwapo ito. May matangos na ilong at kulay abo ang nangungusap niyang mga mata. Kung iyon
TULALA pa rin ako habang nakaupo sa aking swivel chair dito sa office. Wala rin akong maayos na tulog kagabi dahil sa kakaisip ko sa mga sinabi ni dad. Kaya naman hindi ko na rin namalayan ang paglapit saakin ng sekretarya ni dad at kanina pa pala itong nagsasalita saakin'g harapan. "Ma'am Freya, kanina ka pa po na hinihintay sa conference room!" muli niyang sambit at sa pagkakataong ito ay iwinagayway niya na ang kanyang kamay sa mismong tapat ng mukha ko."Oh, i'm sorry Trisha.""Okay ka lang ba ma'am? Kanina pa po ako rito sa harapan niyo pero-""Okay lang ako. Sige na, susunod na lang ako sa conference room." Pagpigil ko sa iba pang sasabihin ng sekretarya.Akmang lalabas na ako ng opisina ko nang bigla naman'g tumunog ang aking cellphone.Sinipat ko kung sino nga ba ang tumatawag. Ngunit unregistered number iyon kaya't sa halip na sagutin ay mas minabuti ko na lang na patayin ang tawag na iyon. At pagkatapos ay sinadya ko na lang na iwanan ang aking cellphone sa ibabaw ng mesa.N
HINDI ko magawang lunukin ang pagkain habang kaharap ko ang lalaking kinasusuklaman ko. Kaya naman hindi na ako nakatiis pa at nagpaalam na ako sa kanila . Hindi ko na talaga kaya pang makasama ang lalaking iyon kaya't napagdesisyunan kong lumabas at magtungo na lang sa hardin.Doon ay malaya kong pinagmasdan ang mga bulaklak na sumasayaw sa saliw ng ihip ng hangin. Ilang buntong hininga rin ang aking pinakawalan at pagkatapos ay walang pag-aalinlangan na kinausap ko ang aking sarili."Self, kaya mo pa ba?" hindi ko namalayan'g lumuluha na pala ako. "Nakakapagod na rin pala no'h? Buong buhay ko, wala na akong ibang ginawa kundi sundin ang lahat ng kagustuhan nina mommy at daddy. Bente kuwatro anyos na ako pero nakadepende pa rin sa kanila ang lahat ng desisyon ko sa buhay. Bakit gano'n? Bakit hindi pwedeng ako naman ang magdesisyon para sa sarili ko?" Malakas ang tinig na pagkausap ko sa aking sarili. Kapagkuwa'y isinubsob ko na lamang ang aking mukha sa dalawa kong tuhod at pagkatapos
KINABUKASAN ay napabalikwas ako sa higaan nang marinig ko ang maagang pagtatalo nina mom at dad. Kaya naman nakabusangot na binuksan ko ang pintuan ng aking silid at sinilip ko sila.Naroon sila sa may hagdan. Nakasuot ng tuxedo si dad at marahil ay papunta na ito sa kanyang opisina. Bahagyang sinulyapan ko ang wall clock na naroon sa aking silid at napakunot noo pa ako nang makita ko ang oras na sobrang aga pa pala."Then, what should we do?" dinig kong singhal sa kanya ni mom."Hindi ko na kailangan'g ulit-ulitin pa 'yon Fatima!" Iritadong tugon ng aking ama."Pero Joaquin, kawawa naman si Freya.""Wala na akong choice! Alam mo 'yan!" muling singhal ng aking ama.Napatakip na lamang ako sa aking bibig at impit na umiyak. Batid kong tungkol sa kompanya na naman ang pinag-aawayan nila."Ayokong makulong, Fatima! Nagwewelga na ang ibang empleyado ko na halos magdadalawang buwan ng walang maayos na sahod!"dagdag pa ni dad, dahilan upang tuluyan na nga akong mapahagulhol.Isinara kong mul
PINILIT kong maging mahinahon sa harap ni Damon. Kapagkuwa'y nagpakawala muna ako ng isang malalim na buntong hininga bago ako nagsimulang magsalita."Mr. Fuentebella, nandito ako, hindi para makipag-argumento sa'yo. I'm just here because of the-" bigla akong napahinto. Tila umurong bigla ang aking dila nang bigkasin ko ang tungkol sa kasal."Hmm, because of what?" may himig pang-aasar sa kanyang tinig."Gosh! Huwag mo na akong asarin. Oo na mukha akong kawawa ngayon. At aaminin ko, this is the first time na seryoso akong makikipag-usap sa'yo.""Tss, so pumapayag ka ng magpakasal tayo?" diretsahan niyang tanong."Yeah.""Okay. I will ask my personal secretary to organize everything para makasal agad tayo." Aniya at akmang tatayo na ito mgunit mabilis kong pinigilan."Hindi pa tayo tapos mag-usap." Reklamo ko."Huh? Bakit, may sasabihin ka pa ba?""Tss, what kind of question is that? So, gano'n lang ba 'yon? Hindi na tayo magpaplano?""Plano? This is just a fake marriage! So, anon
HINDI ko alam kung anong oras na nakauwi kagabi si Damon. Hindi ko na nalabanan ang antok ko kagabi kaya naman wala na akong pakialam kung naroon pa siya sa silid ko basta ang alam ko lang ay mahimbing akong nakatulog.Tinatamad na bumangon ako. Kapagkuwa'y mabilis akong naligo at nag-ayos ng aking sarili.Biglang tumunog ang aking tiyan kaya't lumabas na rin ako ng silid upang magkape at mag-almusal. Naabutan ko si mommy na naroon na sa dining table at patapos na itong kumain.Lumapit ako at hinalikan ko siya sa pisngi. "Good morning, mom! Where is dad?""Office." maikli niyang tugon. Umupo na rin ako sa katapat niyang silya at agad kong dinampot ang sandwich na nasa pinggan. "Parang tinatamad ka na yata'ng pumasok sa opisina." sita niya saakin."Mom, kahit sino naman ay tatamarin kung sa araw-araw na lang na pagpunta ko sa kompanya ay problema agad ang nai-encounter ko.""Hmm, ba't kasi pinatatagal niyo pa ang kasal niyo ni Damon? At bakit sa America pa? May ba pa ba kayong