Kabanata 7

Jenissa’s POV

Minulat ko ang aking mga mata sa madilim na kuwarto. Nakita ko ang kamay ng isang lalaki at isang babae na nakahawak sa matulis na kutsilyo. Nakasentro sa aking dibdib ang kutsilyo.

“Huuuuwag!” Umahon ako dahil sa kaba na baka sasaksakin nila ako.

“Ano ang nangyayari sa iyo?” tanong ni Farris sa akin.

Hindi ko alam kung ano ang nagyayari sa akin. Palagi akong balisa. Masaya ako sa katotohanang mahal na ako ni Farris at hindi na n’ya ako sinasaktan. Pero pakiramdam ko mas lumawak pa ang mga hindi kanais-nais na imahe na nakikita ko sa bawat araw na lumilipas.

Ilang linggo na ako sa ganitong kalagayan. Pati ang pagiging volunteer ko ay naapektuhan na.

Pakiramdam ko ay palagi akong nauuhaw. Natatakot din ako dahil parang may gustong pumatay sa akin. Palagi akong naghihisterikal. Natatakot akong mag-isa.

“They are going to end my life, Farris!” sumbong ko sa kaniya habang nakahawak ako sa kaniyang braso.

Pati siya ay napabangon na rin. Tumayo siya kaya’y binitawan ko