Kabanata 2

(Camille's POV)

 He stopped walking, turned to face me, and for a second the world shrank to just the two of us and the distant hum of the estate staff. "Camille, when I say 'mine', I mean protection. Not ownership," he said, voice low and oddly sincere. "I won't use you as a trophy. I won't humiliate you."

 Hindi ko alam kung maniwala. But there was something in his tone — a thread of honesty — that made the ache in my chest loosen, just a notch.

 We continued the tour. Pinakita niya yung private gym (state-of-the-art, of course), library (floor-to-ceiling books, mahogany ladders), maliit na cinema room, at isang service wing na para bang maliit na bayan mismo. Sa corridor ng library, may isang portrait ng matandang Monteverde na parang nanonood sa amin mula sa canvas; napakaganda at nakakatakot sa iisang eksena.

 "At dito ka matutulog," sabi niya nang biglang huminto kami sa harap ng isang maliit na guest house—elegant but understated. "Hindi mo kailangan makitira sa main mansion kasama ang pamilya ko. That would be… complicated."

 Tumingin ako sa pinto—malaki, solid oak, may brass knob na may crest ng Monteverde. "Kami yata ang mag-guest suite?"

 "Guest suite," he confirmed. "Comfortable, private, and staffed. You can lock your door. Nobody will disturb you unless you want them to."

 Nagkaroon ako ng maikling pag-aalinlangan. "And if I say no?"

 "Then you become a liability," sagot niya simply. "And I don't tolerate liabilities."

 Kumawala ang maliit na spike ng takot sa tiyan ko. Liabilities. Parang label. Parang paalala na hindi lang basta laro ang pinag-uusapan namin.

 Pumasok kami sa loob. Ang loob ng guest suite ay maaliwalas at hindi masyadong makintab — parang ginawa para sa tao na gustong magpahinga, hindi ipakita. May dalawang kama, maliit na sala, at isang veranda na tumitingin sa parte ng garden kung saan may mga lamok-proof na sofa.

 He turned to look at me again. "You should sleep early. First day tomorrow is going to be… public."

 "Public?" I echoed, unprepared for the idea.

 "A private breakfast at the company tomorrow—I'll bring you as my guest. Don't worry. Just follow my lead." He paused. "One rule: don't reveal the bet. Nobody can know."

 I nodded even before I realized it. "Of course."

 Basta maliksi ang ulo ko—three months, safety, ten million. Pero kasabay nun, may pangakong nalang hapong hindi ko pa alam kung totoo.

 He walked me to the bedroom door, and for a second his hand lingered on the small of my back—professional enough to be polite, intimate enough to feel like territory marking. "Goodnight, Camille."

 "Goodnight, Mr. Vale," sagot ko, at nakaramdam ako ng kakaibang halo ng pagiging relieved at of course, nag-aalangan din.

 Bago siya umalis, yumuko siya saglit at bumungad sa akin ng isang maliit, almost secret smile. "Sleep well. Tomorrow, we start."

 At pag-iiwan niya sa labas ng kwarto, iisa lang ang nasa isip ko:

 Three months. Ten million. And him.

_______________________________________________

 Pagmulat ng mga mata ko, sandali akong nalito. Malambot ang kama, malinis ang silid, at amoy bagong plantsang kumot ang paligid. Hindi ito yung maliit kong kwarto sa inuupahan kong apartment sa Maynila. Ilang segundo pa bago ko narealize kung nasaan ako.

 Vale Hacienda.

 Napaupo ako at agad kong naramdaman ang bigat sa dibdib. Totoo nga pala ang nangyari kagabi. Hindi iyon bangungot. Hindi ko lang basta na-imagine si Adrian Vale na nakaharap sa akin, inaaya ako sa isang kasunduan na hindi ko alam kung paano ko kakayanin. Three months. Hindi araw, hindi linggo. Tatlong buwan.

 Bago pa ako tuluyang lamunin ng overthinking, may kumatok sa pinto. Sunod-sunod, mabilis. Hindi pa ako nakakapagbihis nang maayos, pero napilitan akong bumangon.

 "Camille," tawag ng boses na pamilyar na sa akin kahit ilang oras pa lang kami nagkakilala. Malalim, may bahid ng authority na parang bawal kontrahin. "Gising ka na ba? We start the day early here."

 Napailing ako. Of course. Sino pa nga ba.

 Nagmadali akong isuot ang pinakamalapit na jacket na nakita ko sa upuan at binuksan ang pinto. Nakatayo siya doon, naka-white polo na nakatupi ang manggas hanggang siko at dark slacks. Parang hindi man lang dumaan sa pagiging antok. Kahit simpleng suot lang, he looked like someone stepping out of a glossy magazine cover. Nakakainis.

 "Good morning," bati niya na parang sarcastic. "Or should I say, welcome to your first morning in hell?"

 "Good morning din, Mr. Vale," sagot ko, sabay irap. "And FYI, hindi ako natatakot sa impyerno."

 He chuckled, mababa at may halong amusement. "We’ll see. Come on, may ipapakita ako sa'yo."

 Sinundan ko siya pababa ng grand staircase. Kahit saan ako lumingon, puro mamahaling dekorasyon, chandelier na parang pwede nang makabuhay ng isang barangay, at mga painting na mukhang worth millions. Feeling ko isang maling hawak ko lang, uutangin ko na buong buhay ko para bayaran iyon.

 Paglabas namin sa malawak na terasa, napasinghap ako. Sinalubong ako ng tanawin ng buong hacienda. Mula dito, kita ang mga ubasan na halos walang katapusan, ang stable na puno ng kabayo, at mga trabahador na abala na kahit maaga pa.

 "Ano, overwhelming?" tanong ni Adrian habang nakatayo sa tabi ko, naka-cross arms at parang pinagmamasdan ang reaksyon ko.

 "I guess," sagot ko, hindi ko inalis ang tingin sa paligid. "Hindi kasi ako sanay sa ganito kalaking lugar. Sobrang... sobra sa lahat."

 He smirked. "Sobra? Or sobra para sa'yo lang?"

 Napatingin ako sa kanya, inis na inis sa tono niya. "Sobra kasi hindi naman kailangan ng tao ng ganito kalaki para mabuhay. Isa ka lang naman. Hindi mo naman malalakaran lahat ng iyan mag-isa."

 "That’s why I have people," sagot niya agad. "And besides, this is not just land. It is power. Influence. Wealth. Things you cannot understand yet."

 Napailing ako. "Hindi ako tanga, Mr. Vale. Naiintindihan ko. Hindi lang ako impressed."

Naglakad siya pababa ng hagdanan at tinignan ako na para bang inaaya akong sumunod. At dahil wala naman akong choice, bumaba rin ako.

 Habang naglalakad kami sa batong pathway, dinig ang tunog ng mga ibon at kaluskos ng hangin. May mga trabahador na bumabati kay Adrian, at lahat sila tila sobrang magalang.

 "This is the vineyard," paliwanag niya, turo sa kaliwa. "We export thousands of bottles every year. Internationally known ang Vale Wines. Maybe one day I’ll let you taste one. If you last a month here."

 I rolled my eyes. "Akala ko ba bodyguard deal ito, bakit parang tour guide ka ngayon?"

 Narinig ko siyang tumawa, genuine this time. "Consider this... orientation. Kailangan mong malaman kung gaano kalaki ang pinasok mo. Hindi ka lang basta nakatira dito. You are stepping inside my world."