CHAPTER VI

REVEKAH

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil buhay pa ako, o maaasar ako dahil itong gagong ‘to ay may lakas ng loob na painomin ako ng kung anumang prank drink na kung saan alam niya namang hindi ako mapapagod sa pagbulong ng lahat ng mura sa dictionary.

“Ano ‘tong pinainom mo sa’kin?” tanong ko habang hawak ko pa ang baso, pinagmamasdan na parang may lalabas pang demonyo mula rito.

Si Lucien? Nakasandal lang, parang wala kaming pinag-awayan. “Relax. Hindi naman nakakalason.”

“BAKIT ALAM MO!?” bulyaw ko. “Tinikman mo ba? Nagpa-lab test ka ba? Nagpa-second opinion ka ba sa doktor!?”

“No,” sagot niya, deadpan. “Pero buhay ka pa, so it’s safe.”

Putang ina. Gusto ko siyang batuhin ng baso pero ayokong magbayad ng damage f*e sa hotel.

“You do realize I almost choked to death?” sabi ko habang naglalakad-lakad ako sa sala ng suite. “Yung feeling na parang nilunod ako ng sariling laway ko?”

“You choke easily.”

Napahinto ako. Dahan-dahan kong nilingon ang mukha niyang parang walang pakialam sa mundong ginagalawan ko. “Excuse me?”

“I said,” sagot niya, hindi man lang kumukurap, “you choke easily.”

“May gusto ka talagang sampalin ko ‘yung ngiti mo ‘no?”

“Hindi ako nakangiti.”

“Tama,” sagot ko. “Kaya gusto ko siyang ibalik.”

Nagtaas siya ng balikat na parang siya pa nalugi. “You’re overreacting.”

“HINDI AKO NAG-O-OVERREACT!” sagot ko. “Ikaw ang nag-uunderthink! Hindi lahat ng tao game sa mga surprise mo!”

“You survived,” sagot niya, sobrang calm. “That’s what matters.”

“Lucien, hindi ako stuntwoman.”

“I noticed.”

Napairap ako nang malakas, tipong halos umikot ang kaluluwa ko. This man is a walking headache.

“Pack your things,” inis kong sabi. “Uuwi tayo.”

“Tss. Pumayag ka rin,” pang-iinis niya pa.

“Pasalamat ka at hindi kita sinakal habang natutulog ka kagabi. You know what? Let’s go. Baka lalo pang bumaba IQ ko pag tumagal pa ako dito.”

Naglakad na ako palabas. Narinig kong sumunod siya, pero putang ina, pati paglakad ko may nasasabi pa rin ang gago.

“Ang bagal mo,” sabi niya.

Huminto ako at dahan-dahang lumingon. “Hindi ako mabagal.”

“You walk like may commercial break kada limang hakbang.”

“Hindi ko kasalanan kung maayos ako maglakad,” sagot ko, taas-noo.

“Hindi maayos,” sagot niya. “Mabagal. At ma-arte.”

“MA-ARTE LAKAD KO!?” halos lumabas ang ugat ko sa noo.

Tumango siya, casual. “Oo.”

“Lucien, isang sampal na lang, manananggal ka na.”

Nagpatuloy kami sa paglakad pababa ng basement. Pero syempre, hindi natigil ang dila niya.

“You know,” sabi niya habang bumababa kami ng hagdan, “kung may ahas dito, hindi mo ‘yan mapapansin dahil ang bagal mo.”

“Huy gago, mabilis ako.”

“No,” sagot niya, “hindi ka mabilis. You… assess.”

“Assess?”

“Yung tuwing may flooring na hindi pantay, bigla kang humihinto.”

Hindi ako makapaniwala. “Hindi ako humihinto.”

“You paused three times already.”

“Hindi ako nagpa-pause!” sagot ko.

“You paused. Silent ka pa nga for two seconds, parang nagpa-pray over.”

“PUTA KA.”

“That’s accurate.”

Naglakad ako nang mas mabilis kaysa kanina. Para wala siyang masabi. Pero ngayon, siya naman ang huminto.

Tumingin ako sa kaniya, nakataas kilay. “Oh? Ikaw naman? Napagod ka?”

“No. I was evaluating your panicking.”

“Hindi ako nagpa-panic.”

“You speed-walked like 80-year-old with a deadline.”

“Lucien,” sabi ko, hinahabol na ang hininga sa inis, “gusto mo ba talaga mapalayas ngayon pa lang?”

“I'm just stating facts.”

“Tama na, please,” sabi ko habang halos manghina sa stressed. “Hindi ako robot.”

“Good,” sagot niya, “kasi kung robot ka, retokado ka ngayon.”

Pagdating namin sa basement, nag-stretch pa siya bago sumakay ng sasakyan.

“Finally,” bulong niya. “Kala ko matatapos ‘to next week.”

Napapikit ako. Lord. Ewan ko kung anong misyon ko sa buhay at bakit kasama ko ang taong ‘to.

“Seatbelt,” sabi ko.

“Sana mauna ka dun,” sagot niya.

“Huwag mo kong subukan.”

Tahimik ang byahe for ten minutes. Miracle.

Pero naramdaman kong nakatitig siya.

“What?” tanong ko.

“Wala.”

“Sabihin mo.”

Tumingin siya sa windshield. “Napapagod ka ba?”

“Sa pag-drive?”

“Sa pagalit,” sagot niya.

Napahinto sandali ang utak ko. “Hindi ako palaging galit.”

“You’re always annoyed.”

“Eh kasi ikaw ang kasama ko.”

“At least aware ka,” sagot niya.

Gusto ko siyang ibagsak sa kalsada nang nakaandar ang kotse. Pero sige. Respeto sa sasakyan.

Pagdating namin sa gate ng property ko, bumukas ito automatically.

Wala pa akong sinasabi, pero si Lucien? Tahimik.

As in totally silent.

Nakakabingi yung katahimikan niya.

Pagkasampa namin sa main driveway, doon na siya nagsalita.

“What the—”

“Huwag ka ma-shock,” sabi ko. “Bahagi lang ‘to ng property.”

Hindi siya kumibo.

Tumingin sa right wing.

Tumingin sa left wing.

Tumingin sa tennis court.

Tumingin sa malaking fountain.

Tumingin sa pool area.

Tumingin sa guest villas.

Tapos tumingin sa akin.

“You live here?”

“Yes.”

“You OWN this?”

“Malamang hindi galing sa raffle.”

Parang hindi makapaniwala ang isang assassin na sanay sa mga mansion ng target niya.

“This is not land,” sabi niya. “This is… possible airport.”

“Hindi siya airport.”

“Kaya mong magpa-landing ng eroplano dito.”

“Helicopter lang.”

Hindi siya natawa. Na-shock pa rin.

“You have a whole village,” bulong niya.

“It’s a simple property.”

“Simple? SIMPLE!?” halos naputol boses niya. “May tatlong mansyon dito na magkakatawan! Ano kang klaseng tao!?”

“Yun bang masipag magtrabaho,” sagot ko proudly.

Hindi siya nagsalita.

Pero halatang may nararamdaman siyang existential crisis.

Naglakad kami papasok ng main house. Pero hindi pa rin natatapos ang analysis niya.

“You know,” sabi niya habang tinitingnan ang hallway, “Ngayon gets ko na bakit kailangan mong maingat maglakad.”

“What now?”

“Pag nahulog ka sa hagdan, sayang.”

“Sayang ano?”

“Sayang investment mo.”

“TANG INA.”

“You’re fragile.”

“Hindi ako fragile.”

“You look expensive.”

“NATURAL.”

“Kaya ayoko makita kang gumulong sa hagdan.”

“Lucien, kung gusto mo talagang manahimik, may gagawin ako para doon.”

“Hindi mo kaya.”

“Huwag mo kong hinahamon.”

Tumigil siya sa harap ko. Tumingin siya sa ceiling, tapos sa chandelier, tapos sa akin.

“No wonder hindi ka mapakali sa hotel,” sabi niya. “Nakasanayan mo pala maglakad sa lugar na pwedeng gawing theme park.”

“If you’re done talking, umupo ka.”

“I’m not done.”

“PUTA AYOKO NA.”

Umupo siya sa sofa na parang inangkin ang buong pagod ko.

Nakita kong sumandal siya, tingin tingin sa paligid—lahat ina-analyze. Ang kapal ng mukha pero halatang impressed na ayaw umamin.

Tumingin siya sa akin.

“Revekah.”

“Ano na naman?”

“Alam kong binabayaran mo ako as personal assistant…”

“Yes?”

“…pero hindi naman sinabi sa akin na kailangan kong mentally prepare for your life.”

“Ano ibig mong sabihin?”

“I signed up as PA,” sagot niya, “hindi bilang taga-survive ng lifestyle mo.”

“At least masaya?”

“Hindi ko pa alam,” sagot niya. “Pero… interesting.”

“Well,” sagot ko, nakataas kilay, “welcome to my world.”

Huminga siya nang malalim.

“Asa ko pa naman na magiging simple.”

“Sa’an mo nakuha ‘yang idea na simple ako?”

“Hindi ko alam,” sagot niya. “Siguro dahil naglakad ka nang mabagal. Dala ko na rin ang pag-asang mababa expectations.”

“Tang ina mo talaga.”

“At least consistent.”

Hindi ko alam kung bakit pero tinawanan ko na lang siya.

Hindi dahil nakakatawa siya—

pero dahil kung patuloy akong maiinis dito, baka mamatay ako bago pa magsimula ang trabaho niya.