All Chapters of Mission : Protecting A Billionaire Supermodel: Chapter 1 - Chapter 10

REVEKAHI feel like it's raining diamonds and gold while living in this lavish life of mine. Ang sarap talagang mabuhay nang walang pinoproblema sa pera. Kadalasan, ang problema ko na lang talaga sa buhay ay ang mga desisyon ko kung paano ko isusuot at dadalhin ang mga damit during fashion show. It's fine, anyway. But money can't control everything... lalo na kapag naririnig ko ang mga ibinabalita sa akin ng manager ko.“Revekah!” nakaririnding paulit-ulit na tawag sa akin ni Manager Kelly habang papalapit siya sa akin. “Revekah! I have a bad news.”Naka-krus ang mga binti kong nakahiga sa malambot na sofa habang pinopolish ko ang bagong kuko ko. “As usual, momma,” irap ko sa kaniya. “Momma” ang tawag ko sa kaniya, ayaw niya ng “Sir” because I respect ang kaniyang gender na gay. “So, ano nga ‘yon?”Naningkit ang mga mata ko habang pinapanood ko siyang nanginginig at hindi mapakali. Alam na alam ko na ang galawan niya, nagp-panic na siya. “U-Umalis na naman ang assistant mo!” nauutal

REVEKAHWala ako sa tamang pag-iisip ngayon at sa palagay ko, hindi na tama itong desisyon ko.Sana makabalik na ako ngayon sa mansion!I wish... makahanap ako ng taong magiging rason para makauwi ako.I am begging!Nagmadali akong pumunta sa lobby ng hotel matapos kong i-park sa basement ang kotse ko. Maraming tao ang nasasalubong ko ritong nagpapark din, kaya hanggat maaari, gusto ko nang makaakyat sa lobby.Nang makarating ako sa itaas, bumungad sa akin ang pagyuko ng mga guwardiya at bumati ako nang nginitian ko sila nang may pag-aalinlangang baka mamukhaan. With my burgundy scarf at night vision glasses, hindi nila ako nakilala. Umiiwas ako ngayon sa camera lalo na't wala akong bodyguards na pinadala para samahan ako.Napansin kong iisa lang ang babae sa front desk at agad ko siyang nilapitan. “Presidential suite, please. Now na!” pagmamadali ko sa babae. “I need your card—” hindi ko pinatapos ang receptionist sa sinasabi niya at binigay ko ang ID ko at credit card. Bakit kasi

REVEKAHI don't know if I should thank him dahil sa paglitas niya sa buhay ko pero dahil sa pamb-blackmail niya sa akin, parang umuurong ang umuusbong na kabaitan ko sa kaniya.“Ano, mamili ka na, ah?” Tang ina nitong lalaking ‘to, bakit niya ba ako minamadali!?Tatanggapin ko ba siya agad?! Paano kung spy siya ni Valerie?Inilibot ko ng mga mata ko ang tingin sa kaniya, waring minamasid kung may itinatago ba siya sa akin. According to what I feel ngayon, masasabi kong wala akong nase-sense na mali sa kaniya.“Pack your things,” mabilis na pagdedesisyon ko. “Gusto ko na ring umuwi.”“Tss. Pumayag ka rin,” pang-iinis niya. Inirapan ko siya habang nakahawak ako sa bewang ko. “Pasalamat ka at binigyan kita ng trabaho! Kaduda-duda ka nga! Nandito ka sa Presidential Suite tapos wala kang trabaho?!” “Sinabi kong wala akong trabaho, pero hindi ko sinabing wala akong pera,” tugon niya.Paano kung kabilang din siya sa billionaire world?I can't judge him easily.Binago ko ang usapan namin,

LUCIENI woke up to softness.Which is weird, because I’m used to waking up to either a hard wooden floor, the cold hood of a car, o kaya isang lumang kutson na parang may galit sa likod ko. Pero ngayon? Malambot. Tahimik. Amoy-pera.I blinked.Tangina. ‘Yung kwartong tinulugan ko kagabi… mas malaki pa ata sa buong bahay ng kapitbahay naming may tatlong tindahan. Literal. The ceilings were stupidly high, parang gusto nilang ipa-remind sa mga bisita na maliit lang tingnan sa kanila. May mga chandelier pa—tatlo. Hindi isa. Tatlo.I stretched my arms behind my head.“Of course,” I muttered. “A billionaire’s guest room. Kasing laki ng barangay hall. Bakit hindi.”Tumayo ako, pinulot ang suot kong jacket, then walked around the room. Marble floors, gold accents on the walls, may sariling mini-bar, may TV na mas malaki pa sa akin. Kahit yung floor rug halatang mas mahal pa kaysa sweldo ng isang tao sa isang taon.Kung ganito ang guest room… hindi ko na gustong isipin kung ano itsura ng bedr

REVEKAHMatapos ang ilang araw, unti-unti akong gumaan ang pakiramdam. Hindi dahil magic, kundi dahil sa isang bagay na matagal ko nang hinahanap: ang pagkakaroon ng personal assistant. Lucien. Sa simula, iniisip kong magiging burden siya, pero parang hindi. Kalmado lang, hindi dramatiko, at sa paraang iyon, mas nakakatulong siya kaysa sa iniisip ko.Habang abala ang mga kasama ko sa bahay, nireready nila lahat ng dadalhin namin—maleta, damit, shoes, accessories. Lahat ay nakaayos nang maayos, bawat item may label at may kanya-kanyang spot para siguradong walang makakaligtaan. Pinagmamasdan ko sila, nakatingin sa bawat galaw, siguradong tama ang pagkaka-pack.Si Lucien naman, nag-iisang kalmado sa gitna ng chaos. Nakaupo sa gilid, nakasandal, may hawak na tasa ng kape, dahan-dahang iniinom habang tinitingnan ang paligid. Nakakainis siya. Sobrang nakakainis.Lumapit ako sa kanya, halatang naiinis, at sabay sigaw: “Lucien! Pwede ba, parang hindi ka naman nagmamalasakit sa kahit anong na