ตอนที่ ๘ เป็นที่โปรดปราน

ตอนที่ ๘ เป็นที่โปรดปราน

จ้าวอู่ฉีก้าวเข้ามาถึงด้านใน นัยน์ตามองตะเกียงไฟที่แสงริบหรี่ สะท้อนให้เห็นเสี้ยวหน้าของคนที่กำลังหลับใหล เขาถอดเสื้อผ้าเหลือเพียงเสื้อตัวใน นั่งลงบนเตียงนอนก่อนจะตวัดผ้าแพรผืนบางขึ้นแล้วสอดตัวเข้าไป

เขาไม่ได้ทิ้งตัวนอนลง แต่เท้าแขนข้างหนึ่งลงบนหมอน ส่วนอีกข้างก็พาดไว้ที่บั้นเอว ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงต่ำจรดปลายจมูก ดอมดมกลิ่นกายหอมหวานเข้าเต็มปอด

“อื้อ” ซูเยี่ยนครางอย่างรู้สึกรำคาญเล็กน้อยเมื่อมีบางอย่างก่อกวน

“ซูเยี่ยน” จ้าวอู่ฉีเรียกเสียงเบา ขณะซุกไซ้ใบหน้าไปตามลำคอ ซูเยี่ยนลืมตาตื่นแทบจะในทันที เขาพลิกตัวหันมามอง แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรออกมา ริมฝีปากจ้าวอู่ฉีก็ทาบทับลงมาเสียแล้ว ซูเยี่ยนไม่อาจจะปฏิเสธหน้าที่อุ่นเตียงได้ เขาปล่อยให้ท่านอ๋องนำพาจากคราแรกที่ไม่เต็มใจ เวลาต่อมาก็โอนอ่อนตามอย่างง่ายดาย จวบจนในค่ำคืนนั้น จ้าวอู่ฉีเรียกชื่อซูเยี่ยนไปตลอดทั้งคืน

………………

รุ่งอรุณในหลายวันต่อมา วันนี้เป็นวันเลื่อนขั้นขึ้นเป็นตำแหน่งพระชายารองสูงสุด เป็นรองแค่เพียงหวางเฟย ซูเยี่ยนนั่งใบหน้าเรียบเฉยอยู่หน้าบานกระจก ปล่อยให้บ่าวรับใช้จัดการตนเองตามใจ แม้ก่อนหน้านี้จะพอรู้มาบ้างว่าตนเองได้เลื่อนขั้นสนม แต่ก็ไม่มีใครมาบอกอย่างเป็นทางการ มีเพียงเสียงซุบซิบนินทาจากบ่าวรับใช้ที่ไม่เคารพในตนเองเท่านั้น

ร่างกายเปลือยเปล่าลุกขึ้นยืนหลังจากที่จัดการใบหน้าและรวบผมเสร็จ สวี่เฟิงเสสายตามองเพียงนิดเมื่อเห็นร่องรอยรักสีกุหลาบบนตัวของเจ้านาย เขายิ้มกริ่มอยู่เพียงผู้เดียวอย่างชอบใจ หลัง ๆ มานี้ท่านอ๋องมาที่นี่ทุกค่ำคืน และจะกลับออกไปตอนรุ่งสางก่อนที่เจ้านายของเขาจะตื่น ข่าวลือเรื่องอนุที่ถูกลืมค่อย ๆ เลือนหายไป จนกลายเป็นชายารองคนโปรดเสียแทน

บ่าวรับใช้บรรจงสวมอาภรณ์ผ้าไหมสีฟ้าอ่อนให้อย่างตั้งใจ ซูเยี่ยนไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น เขาเพียงยืนนิ่ง ใบหน้ามองตรงไปด้านหน้า ตาก็แทบจะไม่กะพริบ จากนั้นไม่นานสวี่เฟิงก็พาซูเยี่ยนไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อรับราชโองการ

“ซูอิ้งซื่อมาถึงแล้ว” เสียงตะโกนจากคนผู้หนึ่งดังขึ้น

ซูเยี่ยนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของจ้าวอู่ฉีที่กำลังยืนอยู่บริเวณลานพิธี เงยหน้าขึ้นมองสบตา

“ซูอิ้งซื่อ รับราชโองการ” เสียงของหยวนกงกง ขันทีผู้แทนพระองค์ดังขึ้น ซูเยี่ยนประสานมือไว้ด้านหน้าพลางคุกเข่าลงบนพื้นอย่างนอบน้อม สายตาหลุบต่ำแสดงถึงความเคารพ หยวนกงกงจึงเริ่มอ่านราชโองการเสียงกังวาน

“ตามพระราชโองการ ซูเยี่ยนมีความดีความชอบโดยการมีบุตรชายให้ท่านอ๋อง และประพฤติตนเหมาะสม เป็นหน้าเป็นตาแด่จวนอ๋อง จึงทรงเลื่อนขั้นให้ดำรงตำแหน่งหรูเหรินนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฝ่าบาททรงมีรับสั่งมอบเรือนเฟิ่งฮวาเป็นที่พำนัก พร้อมปิ่นหงส์ ทองสิบชั่ง ผ้าแพรยี่สิบพับ และตำลึงเงินอีกห้าหีบ เป็นรางวัลแห่งเกียรติยศ”

เมื่อเสียงราชโองการสิ้นสุดลง ซูเยี่ยนก้มลงกราบกับพื้นอย่างนอบน้อม

“กระหม่อมรับราชโองการ ขอถวายบังคมฝ่าบาท”

หยวนกงกงถอยหลังออกไปอย่างสำรวม พิธีเสร็จสิ้นลงเมื่อชื่อของซูเยี่ยนถูกบันทึกลงในสมุดสายลำดับของวงศ์ตระกูล ชายารองหมาด ๆ ก้มลงคำนับอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ดวงตาเรียบนิ่งสบกับฝ่ามือของจ้าวอู่ฉีที่ผายรออยู่

เขาวางมือลงบนมือแกร่งของอีกฝ่ายอย่างเป็นธรรมชาติเมื่อสัมผัสนั้นกระชับมั่น ดวงตาคมของจ้าวอู่ฉีเผยแววพึงพอใจ ก่อนที่เขาจะพยักหน้าเบา ๆ ให้ เป็นสัญญาณว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาปรารถนา

ซูเยี่ยนยกยิ้มมุมปากเพียงนิด หากไม่สังเกตก็คงไม่มีผู้ใดเห็น แต่นั่นกลับไม่ใช่กับจางเหม่ยอิง พระชายาเอกเห็นรอยยิ้มเย้ยหยันนั้นเข้าพอดี นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยไฟแค้นแต่ยังทำอะไรตอนนี้ไม่ได้ คงต้องรอให้จ้าวอู่ฉีไปค่ายทหารเสียก่อนจะได้ชำระความ

หลังจากพิธีการทุกอย่างเสร็จสิ้น ซูเยี่ยนก็ถูกเชิญตัวมาที่เรือนหลังใหม่ที่หลี่เซียวเหอทรงพระราชทานให้เป็นสินสอด เรือนเฟิ่งฮวาช่างใหญ่โตโอ่อ่า แตกต่างจากเรือนหลันฮวาลิบลับ ข้าวของเครื่องใช้ล้วนประณีตสวยงาม ผ้าม่านก็ทำจากผ้าไหมเนื้อดี

ซูเยี่ยนนั่งลงด้วยใบหน้าเรียบเฉย เหม่อมองออกไปด้านนอก เขาคิดดีแล้วว่าจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเอาตัวรอดในจวนแห่งนี้เพื่อลูกน้อย จะไม่ยอมอยู่เฉยทนดูพระชายาเอกกลั่นแกล้งอีกต่อไป นับจากนี้เขาจะเอาใจใส่ คอยปรนนิบัติรับใช้ท่านอ๋องไม่ให้ขาดตก จะได้เป็นชายารองคนโปรด บุตรชายจะได้สุขสบายในภายภาคหน้า

“มีผู้ใดอยู่ข้างนอกหรือไม่ เข้ามาแต่งตัวให้ข้าที”

“ขอรับ” สวี่เฟิงรีบเข้ามารับใช้ในทันทีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จะเป็นเช่นไรหากเป็นเช่นนี้ตลอดไป แม้นายที่ตนรับใช้มาตั้งแต่จำความได้จะไม่ได้เป็นพระชายาเอก ทว่าหากเป็นที่โปรดปรานก็คงดีไม่น้อย

ซูเยี่ยนลุกขึ้นยืนทันทีหลังจากที่สวี่เฟิงหวีผมที่ยาวไปจนถึงบั้นท้ายเสร็จ

เขาสวมเสื้อคลุมตัวบางแนบเนื้อเพื่อรออุ่นเตียง

“สวี่เฟิง ข้ามีอะไรจะให้เจ้า” ซูเยี่ยนเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบห่อผ้าสีแดงสดออกมาจากใต้หมอน

“อะไรหรือขอรับ” สวี่เฟิงขยับเข้ามานั่งคุกเข่าลงใกล้ ๆ

“ของเล็ก ๆ น้อย ๆ ตอบแทนที่เจ้าดูแลข้ามาเป็นอย่างดี” กล่าวจบก็ยื่นห่อผ้านั้นวางบนมืออีกฝ่าย

“ขอบพระทัยชายารอง”

“ไม่เป็นไร...เจ้าดูแลข้าดียิ่ง ข้าซึ้งน้ำใจเจ้า แต่หากว่าวันใดเจ้ามีใจอยากแต่งงานออกไปจากจวน ก็ขอให้บอกข้า”

“มิได้พ่ะย่ะค่ะ บ่าวยังไม่อยากแต่งงาน” สวี่เฟิงกล่าวอย่างซาบซึ้งในความมีน้ำใจของผู้เป็นนาย ทั้งสองจึงยิ้มให้กัน ก่อนซูเยี่ยนจะเอ่ยถามต่อ

“เจ้าว่าท่านอ๋องจะมาหรือไม่”

“บ่าวไม่อาจตัดสินขอรับ หากแต่ท่านถาม กระหม่อมก็จะตอบว่ามาอย่างแน่นอน”

“เหตุใดเจ้าจึงดูมั่นใจนัก”

“เป็นเพราะท่านอ๋อง...”

ยังไม่ทันที่สวี่เฟิงจะเอ่ยจบประโยค เสียงประตูเรือนแห่งนี้ก็เปิดขึ้นเสียก่อน นั่นจึงทำให้บทสนทนาตัดจบไปเพียงเท่านั้น

จ้าวอู่ฉียืนมองชายารองของเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความต้องการไม่ปกปิด

“เจ้าออกไปเสีย” สวี่เฟิงโค้งตัวแล้วก้าวออกไปอย่างรู้งาน

นัยน์ตาคู่คมจดจ้องแล้วจึงก้าวเท้าเข้ามาหาซูเยี่ยน ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เอื้อมมือไปจับปลายคางให้หันมามองสบตา ซูเยี่ยนจึงหันกลับมาช้า ๆ มองใบหน้าหล่อเหลาของจ้าวอู่ฉีพลางคลี่ยิ้ม

“รอข้านานหรือไม่” จ้าวอู่ฉีเอ่ยถาม นัยน์ตามองอย่างหลงใหล

“ไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“มานี่” ทั้งสองไม่รู้ว่ามองสบตากันนานเท่าใด จ้าวอู่ฉีฉุดเขาลุกจากที่นั่ง รู้สึกตัวอีกทีแผ่นหลังเปลือยเปล่าก็สัมผัสฟูกนอนเสียแล้ว

จ้าวอู่ฉีตะโบมจูบเอาจูบเอาราวกับกระหาย ทว่าก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับซูเยี่ยน เขาใช้มือยกขึ้นโอบรอบลำคอพลางจูบตอบไม่ยอมแพ้ จากนั้นก็ถูกพลิกคว่ำ ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสร้อน จูบไล่ตั้งแต่ต้นคอไปจนถึงบั้นท้ายงามงอน

เสียงหลุดครางเบา ๆ ดังขึ้น ขณะมือก็กำผ้าปูเสียจนยับย่น จ้าวอู่ฉีทรมานชายารองของเขาด้วยไฟปรารถนา ทำทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไปไม่รีบร้อน หารู้ไม่ว่าช่างทรมานซูเยี่ยนยิ่งนัก กายใหญ่คุกเข่าที่ด้านหลังขณะยืดตัวเหยียดตรง จับแก่นกายแห่งบุรุษค่อย ๆ ดันเข้าใส่ที่ช่องทางช้า ๆ

ซูเยี่ยนเหลียวมองคนด้านหลังด้วยนัยน์ตาฉ่ำปรือ แต่ความต้องการกลับมีมากกว่า เขาอ้อนวอนผ่านทางสายตา จ้าวอู่ฉีเห็นแบบนั้นจึงยกยิ้มแล้วดันให้ลึกขึ้น มือทั้งสองข้างบีบเคล้นที่เอวเล็ก รั้งให้รับแรงกระแทกถนัดถนี่ ก่อนจะถาโถมเข้าใส่แนบแน่นยิ่งกว่าเดิม

ขณะที่จ้าวอู่ฉีขยับเข้าใส่อยู่นั้น มือหนึ่งก็ลูบไล้ไปตามสีข้าง แล้วจึงก้มลงบดเบียดริมฝีปากเร่าร้อน ซูเยี่ยนตอบรับอย่างเต็มใจ ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามแรงถาโถมดุดัน

ราตรีกาลไม่สามารถผ่านพ้นไปโดยง่าย ทั้งสองต่างเรียกชื่อกันและกันเกือบจะทั้งคืน เขาขาอ่อนแทบสิ้นเรี่ยวแรง สำนึกสุดท้ายก่อนจะสัมผัสถึงความอุ่นร้อนภายใน ซูเยี่ยนได้ยินคำว่ารักหลุดออกมาจากคนด้านบน ก่อนจะสิ้นสติล้มพับไปในทันที

“ข้ารักเจ้าซูเยี่ยน”

เสียงกระซิบข้างหูอย่างอ่อนโยน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงสูดลมหายใจเข้าแถว ๆ พวงแก้มหลายต่อหลายครา

ยามอิ๋น5 ซูเยี่ยนลืมตาตื่นขึ้นมาในอ้อมแขน แล้วมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหลับใหลด้วยความรู้สึกที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรัก มือที่เคยวางพาดอยู่บนเอวอีกฝ่ายเลื่อนขึ้นมา พลางใช้ปลายนิ้วชี้ไล้ไปตามสันจมูก

จ้าวอู่ฉีขยับตัว เขากุมมือของซูเยี่ยนก่อนจะดึงมาจุมพิตเบา ๆ ซูเยี่ยนเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มส่งให้

“ท่านอ๋อง”

“ข้าไม่อยู่เสียนาน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” จ้าวอู่ฉีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ระยะหลังมานี้เขาต้องไปชายแดนอยู่หลายครั้ง แต่ละครั้งก็ช่างยาวนาน แถมซูเยี่ยนก็ไม่ค่อยส่งข่าวมากนัก

“กระหม่อมกับลูกสบายดี”

“บุตรชายข้ามีนามว่าอะไรงั้นหรือ” เอ่ยถามพร้อมกับเอื้อมมือมากุมใบหน้านวล

“จ้าวอู๋เฉินพ่ะย่ะค่ะ” ซูเยี่ยนเอ่ยตอบ ขณะกุมมือทาบหลังมือจ้าวอู่ฉีให้แนบแก้มแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ชื่อเพราะยิ่งนัก เลี้ยงง่ายหรือไม่”

“ง่ายยิ่งนัก อู๋เฉินชอบนอนเป็นอย่างมาก ในยามค่ำคืนก็ไม่ค่อยตื่นมางอแงสักเท่าใดนัก”

“คงจะน่าชังเหมือนเจ้า”

“หามิได้ จ้าวอู๋เฉินมีใบหน้าคล้ายคลึงท่านไม่มีผิด”

“ฮ่า ๆ เช่นนั้นบุตรชายข้าคงจะหล่อเหลาไม่น้อย”

ซูเยี่ยนเพียงแค่ยิ้มรับ

“พาข้าไปหาอู๋เฉิน…อีกไม่นานข้าจะต้องไปชายแดนเป่ยอีกครา”

“พ่ะย่ะค่ะ...ท่านพ่อของกระหม่อมสบายดีหรือไม่”

“ท่านแม่ทัพซูเสวียนสบายดี แต่คงจะปวดศีรษะอยู่ไม่น้อย เพราะข้าศึกยังคงรุกรานไม่ขาดสาย”

“ท่านพ่อปลอดภัยก็ดีแล้ว”

“เจ้าอย่าห่วงเลย ทุกอย่างจะจบในอีกไม่ช้า” เขาเอ่ยปลอบโยนเสียงนุ่ม ก่อนจะเลื่อนใบหน้าไปจูบหน้าผากขาว

“กระหม่อมถามได้หรือไม่”

“ว่ามา”

“ครานี้ท่านจะไปนานหรือไม่” ซูเยี่ยนถามก่อนจะหลบนัยน์ตาหยอกล้อที่มองมา

“คิดถึงข้าหรือ?”

“หากท่านไปนานข้าคงจะคิดถึง” คำตอบที่ได้ทำเอาจ้าวอู่ฉีนิ่งอึ้งไป ใบหน้าหล่อเหลามองคนตรงหน้าตาแทบจะไม่กะพริบ

“ข้าฝันแล้ว”

“ท่านได้ยินไม่ผิด”

“ซูเยี่ยนของข้า” มุมปากยกยิ้มกว้างอย่างเห็นได้ชัด เพราะไม่คิดว่าในชาตินี้จะได้ยินวาจาเช่นนี้จากคนตรงหน้าอีกครั้ง “ข้าไม่อาจบอกเจ้าได้ว่าครั้งนี้จะไปนานหรือไม่ แต่ข้าจะกลับมาหาเจ้าอย่างแน่นอน”

ยามอิ๋น5 เวลา ๐๓.๐๐-๐๔.๕๙ น.