ตอนที่ ๙ ถูกพระชายาเอกกลั่นแกล้ง

ตอนที่ ๙ ถูกพระชายาเอกกลั่นแกล้ง

ยามเหม่า1ทั้งสองเดินเคียงข้างกันมายังเรือนของบุตรชาย เขาโอบรอบเอวบางอย่างหวงแหน พลางเดินแย้มยิ้มพูดคุยกันไปตลอดทาง เสียงขับกล่อมปลอบประโลมดังเล็ดลอดออกมานอกเรือน นั่นจึงทำให้ซูเยี่ยนรีบเดินเข้าไปหาในทันที

“อู๋เฉินเป็นอะไรงั้นหรือ”

“มิได้เพคะ คุณชายน้อยเพียงแค่หิวเท่านั้น”

“เช่นนั้นก็ส่งมาให้ข้า” ซูเยี่ยนกล่าว

“เพคะ”

“ไปพักเถิด ข้าจะดูเอง” ซูเยี่ยนรับตัวบุตรชายมาอุ้ม

“ไม่ได้เป็นอะไรใช่หรือไม่” จ้าวอู่ฉียืนมองอยู่นานแล้ว พอเห็นบุตรชายสงบลงถึงได้จังหวะถาม

“เพียงแค่หิวเท่านั้น”

“จัดการเถอะ”

ซูเยี่ยนใช้เวลาให้น้ำนมบุตรชายเพียงไม่นาน จ้าวอู๋เฉินก็กลับมาร่าเริงเช่นเดิม บุตรชายตัวน้อยหัวเราะเสียงใส ขณะที่หยอกล้อกับมารดา เขาอุ้มเจ้าก้อนแป้งออกมาจากในห้องนอน ก่อนจะยิ้มให้จ้าวอู่ฉีที่นั่งรออย่างที่ได้กล่าวเอาไว้

“เจ้าอิ่มแล้วหรืออาเฉิน” เขาลุกเดินเข้ามาหา “ข้าอุ้มได้หรือไม่”

ซูเยี่ยนส่งบุตรชายใส่อ้อมอกของจ้าวอู่ฉี ใบหน้ายิ้มแย้มจากก้นบึ้งของหัวใจ จ้าวอู๋เฉินเอียงคอมองอย่างแปลกหน้า ทว่าไม่นานก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“เจ้าช่างอารมณ์ดียิ่งนักอาเฉิน” เสียงทุ้มพูดคุยพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม มีเพียงเสียงอ้อแอ้ตอบกลับมา ช่างน่ารักน่ามองยิ่งนัก

“เจ้าอยากได้อาชาหรือไม่อาเฉิน หรือเจ้าอยากได้กระบี่ หากเจ้าอยากได้สิ่งใดพ่อจะมอบให้”

ซูเยี่ยนที่มองดูอยู่ใกล้ ๆ ถึงกับหลุดขำ นั่นจึงเรียกนัยน์ตาของท่านอ๋องให้หันกลับมา

“ข้าพูดสิ่งใดผิดงั้นหรือ”

“ไม่ผิด ไม่ผิด กระหม่อมเพียงแค่เห็นว่าอาเฉินยังเล็กนัก คงไม่ต้องการของสิ่งใด”

“มิได้...เป็นบุตรชายข้าจะไม่มีสิ่งใดเลยได้เช่นไร...หากสิ่งที่ข้าเอ่ยถามยังไม่จำเป็น เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะสั่งทำหยกประจำตัวให้ดีหรือไม่” ประโยคแรกพูดคุยกับเมียรัก ประโยคหลังหันมาถามบุตรชาย

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

“แล้วเจ้าเล่า ไม่อยากได้อะไรหรือ”

“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ หากเบี้ยหวัดที่พระชายาจัดสรรให้สามร้อยตำลึงก็เพียงพอแล้ว”

จ้าวอู่ฉีได้ฟังก็ขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“โอ๊ะ หลับแล้ว” ซูเยี่ยนก้มลงจูบกระหม่อมเด็กน้อย

“พาอาเฉินไปนอนเสีย คงจะฟังเสียงข้าเพลินกระมัง”

“เสียงของท่านนุ่มนวลถึงเพียงนั้น ไม่แปลกใจที่อาเฉินจะหลับลง” ซูเยี่ยนเอาใจ ขณะก้าวเข้ามารับบุตรชายจากอ้อมกอดของบิดา

“เจ้าชอบให้ข้าขับกล่อมใช่หรือไม่” จ้าวอู่ฉีอดไม่ได้ที่จะหยอกเย้า

“อืม” ซูเยี่ยนตอบแล้วหลบสายตาเจ้าเล่ห์

“เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะกล่อมเจ้าเข้านอนอีกดีหรือไม่” จ้าวอู่ฉีไม่ยอมปล่อยไปโดยง่ายจริง ๆ

ซูเยี่ยนพยักหน้าไม่กล่าวคำ

คืนนั้นเป็นดังคำที่จ้าวอู่ฉีได้กล่าวไม่ผิด ท่านอ๋องขับกล่อมภรรยาของเขาทั้งคืน ก่อนจะจากไปในตอนฟ้าสาง แต่ครานี้แตกต่างจากทุกครา เพราะมีกระดาษสีขาวสะอาดถูกบรรจงเขียนด้วยน้ำหมึกอย่างสวยงาม เป็นบทกลอนร่ำลาสุดซึ้ง ทั้งยังลงท้ายด้วยชื่อของผู้เขียน ‘จ้าวอู่ฉี’

เวลาผ่านไปจนคิมหันตฤดูแวะเวียนมาถึงอีกครา ปีนี้กลับอบอ้าวยิ่งกว่าปีก่อนจนแทบทนไม่ไหว ความร้อนระอุในเรือนนั้นราวกับอยู่ในเตาไฟ ซูเยี่ยนจำต้องพาบุตรชายตัวน้อยออกมานั่งเขียนอักษรที่เรือนดอกไม้ในสวนด้านหลัง เพื่อหลบอากาศที่แสนทรมาน กลางคืนก็แทบจะหลับไม่ลง แต่เขาไม่เคยปริปากบ่นออกมาแม้สักคำ แม้จะรู้ดีว่าความลำบากนี้มาจากพระชายาเอก ที่สั่งบ่าวรับใช้ไม่ให้ส่งน้ำแข็งมายังเรือนของเขา

“ท่านแม่ เมื่อไรข้าจะได้เจอท่านพ่อขอรับ”

เสียงเล็ก ๆ ของจ้าวอู๋เฉิน วัยเพียงสองขวบเศษดังขึ้นพร้อมกับดวงตากลมโตที่เงยขึ้นมองผู้เป็นมารดา ซูเยี่ยนชะงักไปเล็กน้อยกับคำถามที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“เหตุใดเจ้าจึงถามกัน?” ซูเยี่ยนเอ่ยถามกลับ น้ำเสียงแผ่วเบาเจือความแปลกใจ

“ข้าฝันขอรับ...ฝันว่าท่านพ่อมาหอมข้า” เด็กน้อยพูดอย่างไร้เดียงสา ใบหน้าอ้วนกลมยังคงเปื้อนรอยยิ้ม

“งั้นหรือ” ซูเยี่ยนยกยิ้มจาง แต่ในใจกลับหนักอึ้ง เมื่อไม่รู้จะตอบบุตรชายเช่นไร จึงได้แต่เออออเพียงเท่านั้น

“ขอรับ...ท่านแม่พาข้าไปหาท่านพ่อได้หรือไม่”

คำถามไร้เดียงสานั้นทำให้หัวใจของซูเยี่ยนเหมือนถูกบีบรัด เขาลูบศีรษะเล็ก ๆ ของบุตรชาย ก่อนจะตอบเสียงเบา “อาเฉิน พ่อของเจ้านั้นมีภารกิจมากมาย ไม่อาจพบเจ้าได้ในตอนนี้”

เด็กน้อยนิ่งเงียบลงทันทีหลังได้ยินคำตอบ ใบหน้าอ้วนกลมบูดบึ้งเล็กน้อย ขณะระบายพู่กันลงบนกระดาษซวนจื่อ เส้นหมึกที่ลากยาวสะท้อนถึงความหงุดหงิดของเจ้าตัว

ซูเยี่ยนมองใบหน้าของบุตรชายแล้วรู้สึกเจ็บลึกในอก ไม่อาจพูดสิ่งใดเพื่อปลอบประโลมได้ เขารู้ดีว่าจ้าวอู่ฉียังติดพันศึกอยู่ที่ชายแดนเป่ย แม้จะส่งข่าวคราวมาอย่างไม่ขาดสาย แต่การห่างหายไปนานก็ทำให้อาเฉินเริ่มรับรู้ถึงความว่างเปล่าของความสัมพันธ์ระหว่างเขากับบิดา

“ท่านแม่ คืนนี้ข้านอนกับท่านได้หรือไม่”

เสียงเล็กดังขึ้นอีกครั้งขณะที่จ้าวอู๋เฉินกำลังฝนหมึก ดวงตาใสแจ๋วของเด็กน้อยมองมารดาอย่างคาดหวัง

“หืม?” ซูเยี่ยนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

“เรือนของข้าร้อนยิ่งนักขอรับ”

คำพูดสั้น ๆ นั้นทำให้ซูเยี่ยนนิ่งงันไปทันที เขาหันมองบุตรชายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจและเจ็บปวด แม้จะทนได้ทุกอย่าง แต่สิ่งเดียวที่เขาไม่อาจยอมรับได้ คือการที่บุตรชายต้องอยู่อย่างลำบาก

พระชายาจางถึงกับไม่แยกแยะเช่นนี้หรือ แม้ซูเยี่ยนจะอดทนต่อการกลั่นแกล้งทั้งหมดเพื่อตัวเอง แต่ไม่คาดคิดว่าความอาฆาตของนางจะลามมาถึงเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาเช่นนี้ เขาเม้มริมฝีปากแน่น ความคับแค้นที่อัดแน่นอยู่ในอกเหมือนจะทะลักออกมา แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงลูบศีรษะบุตรชายเบา ๆ

“ได้สิ คืนนี้เจ้ามานอนกับข้า” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน แต่ในใจกลับเดือดดาลยิ่งนัก

………………

จางเหม่ยอิงเอนกายพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ ใบหน้าสวยที่เปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจฉายรอยยิ้มบาง ขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง นางช่างพึงใจยิ่งนักที่ได้เอาคืนซูเยี่ยนในยามที่ไม่มีจ้าวอู่ฉีคอยปกป้อง

“หงเหลียน เจ้าทำตามที่ข้าสั่งแล้วหรือไม่” เสียงหวานเอ่ยถาม ทว่าน้ำเสียงกลับเย็นเยียบ

“เพคะพระชายา หม่อมฉันสั่งพ่อบ้านหม่าไม่ให้ส่งน้ำแข็งไปที่เรือนเฟิ่งฮวาของชายารองและคุณชายแล้วเพคะ”

จางเหม่ยอิงยกยิ้มเยาะในทันที “ดี อยากจะรู้นักว่าคนผู้นั้นจะทำอย่างไร”

“ชายารองนิ่งเฉยเพคะ ทั้งยังพาคุณชายออกไปนั่งคัดตำราที่เรือนดอกไม้แทน” หงเหลียนรายงานอย่างระมัดระวัง

“ไม่สะทกสะท้านเลยอย่างนั้นหรือ?” จางเหม่ยอิงหัวเราะในลำคอ รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้ากลับเพิ่มความเย็นชาน่าขนลุก “ดี...หากมันแข็งข้อกับข้านัก เช่นนั้นข้าจะตัดเบี้ยหวัดเสียให้รู้แล้วรู้รอด”

“พระชายาเพคะ หากท่านอ๋องรู้เข้า...” หงเหลียนเอ่ยขึ้นด้วยความกังวล ทว่ากลับถูกขัดด้วยสายตาคมดุจากผู้เป็นนาย

“คนผู้นั้นจะมีชีวิตรอดกลับมาหรือไม่ก็ไม่รู้ ไปนานถึงเพียงนี้ ข้าเกรงว่าจะตายในสนามรบแล้วกระมัง” จางเหม่ยอิงเอ่ยเสียงเบาราวกับพูดกับตนเอง ทว่าน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

“พระชายาเพคะ...” หงเหลียนทำท่าจะเอ่ยต่อ แต่คำพูดกลับหยุดลงทันทีเมื่อจางเหม่ยอิงหันขวับมาสบตา ดวงตาคู่นั้นช่างเย็นชาและดุดัน ทำให้หัวใจของบ่าวสาวเต้นระรัว

“หุบปาก ก่อนที่ข้าจะฉีกปากเจ้าเสีย!” น้ำเสียงเฉียบขาดทำให้หงเหลียนก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยขึ้นมองเจ้านายอีก

บรรยากาศในเรือนตกอยู่ในความเงียบงัน มีเพียงเสียงหายใจตื้นของหงเหลียนที่พยายามกลั้นไว้

“สั่งบ่าวรับใช้เตรียมตัว ข้าจะไปเยี่ยมซูเยี่ยนเสียหน่อย” จางเหม่ยอิงเอ่ยขึ้น พร้อมกับยกแก้วชาในมือขึ้นจิบด้วยท่วงท่าสง่างาม

“เพคะ” หงเหลียนรับคำทันที ก่อนจะก้มศีรษะและถอยออกไปอย่างเร่งรีบ

จางเหม่ยอิงมองตามหลังบ่าวรับใช้ของตน รอยยิ้มเย็นเยียบยังคงประดับอยู่บนใบหน้าของนาง “ข้าจะดูสิว่ามันจะอดทนได้นานสักแค่ไหน...”

………………

ยามบ่ายคล้อยแสงแดดสาดส่องผ่านใบไม้ที่พลิ้วไหว จางเหม่ยอิงก้าวออกจากเรือนไป๋หลัน พร้อมขบวนบ่าวรับใช้ที่เดินตามหลัง นางอยู่ในอาภรณ์สีชมพูอ่อนลายดอกเหมยเย็บปักอย่างงดงาม แฝงความสง่างามและเยือกเย็นในคราวเดียวกัน

เมื่อถึงเรือนเฟิ่งฮวา สายตาของนางกวาดมองไปยังบรรยากาศที่เงียบสงบผิดปกติ บ่าวไพร่ที่เรือนแห่งนี้ต่างทำงานกันอย่างเร่งรีบและระมัดระวัง ราวกับเกรงว่าจะสร้างความไม่พอใจ

“ไปบอกชายารองว่าข้ามา” จางเหม่ยอิงสั่งเสียงเรียบ หงเหลียนผงกศีรษะรับคำ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน

ไม่นานนัก ซูเยี่ยนก็ปรากฏตัวออกมาพร้อมบุตรชายตัวน้อยที่เดินตามติดอยู่ด้านหลัง ดวงตาของซูเยี่ยนฉายแววสงบนิ่ง แต่ก็ไม่อาจปิดบังความอ่อนล้าในใบหน้าได้

“คารวะพระชายา” ซูเยี่ยนคุกเข่าลงอย่างนอบน้อม บุตรชายตัวน้อยมองดูมารดา ก่อนจะโค้งตามอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

จางเหม่ยอิงยกยิ้มเล็กน้อย แต่แววตากลับแฝงความเย็นชา

“ตามสบายเถิด ซูเยี่ยน...ข้าแค่ผ่านมาเลยแวะมาเยี่ยมเจ้า” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ทว่ากลับทำให้ซูเยี่ยนรู้สึกกดดัน

“ขอบพระทัยพระชายา”

จางเหม่ยอิงหัวเราะในลำคอเบา ๆ รอยยิ้มบางแต้มบนใบหน้าสวย ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตำหนิ “ไม่เชิญข้าดื่มชาหรือ”

“เชิญพระชายาด้านในพ่ะย่ะค่ะ” ซูเยี่ยนตอบเสียงเรียบ พลางก้มศีรษะลงเล็กน้อย แม้จะรักษามารยาทไว้อย่างครบถ้วน แต่แววตาที่หลุบต่ำกลับสะท้อนความเหนื่อยล้าและความอึดอัดใจที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ

จางเหม่ยอิงแสยะยิ้มแล้วก้าวเดินนำเข้าไปในเรือนเฟิ่งฮวา ราวกับเรือนนี้เป็นสถานที่ของนางเอง โดยไม่แม้แต่จะรอให้ซูเยี่ยนเดินนำทาง ทั้งสองนั่งที่โต๊ะดื่มชาด้วยกัน

ซูเยี่ยนเหลือบมองอีกฝ่ายที่กำลังนั่งจิบน้ำชาอย่างสบายใจด้วยใบหน้าเรียบเฉย เขาไม่รู้ว่าการที่นางมาเยือนเรือนของเขาในเวลานี้มีเหตุผลใด แต่เชื่อว่าน่าจะไม่ใช่เรื่องดี

“พระชายามีอะไรกับกะหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ” น้ำเสียงของเขานุ่มนวล หากแต่แฝงความห่างเหิน

จางเหม่ยอิงยกยิ้มบาง ริมฝีปากแตะแก้วชาด้วยท่วงท่าสง่างาม ก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างเบามือ “ข้าแค่มาพูดคุยกับเจ้าเท่านั้นเอง ซูหรูเหริน”

ซูเยี่ยนไม่ได้ตอบ เพียงแค่รอฟังอย่างสงบนิ่ง

“เจ้ารู้หรือไม่...เมื่อนานมาแล้ว ท่านอ๋องของข้าได้รบราฆ่าฟันอยู่ที่ชายแดน แล้วได้พบกับคนผู้หนึ่ง” จางเหม่ยอิงเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตาคมกริบมองตรงมาที่เขาแล้วพูดต่อ “แต่คนผู้นั้นช่างน่าสงสารยิ่งนัก... มักใหญ่ใฝ่สูง ใช้ใบหน้างดงามราวกับจิ้งจอกขาว หลอกล่อจนท่านอ๋องของข้าต้องรับเขามาเป็นอนุ ข้าอยากรู้ยิ่งนักว่าคนผู้นั้นใช้มนตร์ดำชั้นต่ำอะไรร่ายใส่ท่านอ๋องของข้า”

นางแค่นหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ท่าทางราวกับสนุกกับสิ่งที่กำลังเล่า

แม้รู้ดีว่าคนผู้นั้นที่จางเหม่ยอิงกำลังกล่าวถึงก็คือตนเอง แต่ซูเยี่ยนก็ไม่ได้โต้แย้ง ชายหนุ่มเข้าใจดีว่าการที่จ้าวอู่ฉีแต่งเขาเข้ามาในจวนสร้างความไม่พอใจให้กับพระนางไม่น้อย

“กระหม่อมรู้ดีว่าการที่กระหม่อมเข้ามาในจวนแห่งนี้ คงสร้างความไม่พอพระทัยต่อพระชายา แต่กระหม่อมหาได้เป็นอย่างที่ท่านกล่าวไม่” ซูเยี่ยนกล่าวอย่างราบเรียบนุ่มนวล ไม่ได้มีโทสะในน้ำเสียง นั่นจึงทำให้จางเหม่ยอิงเดือดดาลใจมากขึ้นกว่าเดิม ฟังจบก็ไม่อาจจะระงับโทสะได้ นางลุกขึ้นก่อนจะฟาดฝ่ามือที่ใบหน้าของซูเยี่ยนเต็มแรง

“ช่างบังอาจยิ่งนัก ไอ้คนชั้นต่ำ กล้าเยาะเย้ยข้าเชียวหรือ” ตัวของจางเหม่ยอิงสั่นเทิ้มด้วยอารมณ์โกรธ

“หากการทำเช่นนี้ทำให้ท่านพอพระทัยข้าก็ยินดี” ซูเยี่ยนกล่าวออกมาเสียงเบา

ซูเยี่ยนหลับตาไม่ตอบโต้สิ่งใด ถึงเขาจะอยู่ในฐานะชายารอง แต่อย่างไรก็เป็นบุรุษ มิอาจทำร้ายสตรีได้

เมื่อจางเหม่ยอิงเห็นคนตรงหน้าไม่สะทกสะท้านอันใด จึงลุกขึ้นสะบัดแขนเสื้อจากไปด้วยความคับแค้นใจ

1ยามเหม่า ตรงกับช่วงเวลา ๐๕.๐๐ - ๐๖.๕๙ น.